"Ερμηνεία στο «Δια τεσσάρων πραγμάτων πληθύνεται η πορνεία»"

(Αρχιμανδρίτης Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης)

Τέσσερα πράγματα δημιουργούν αμαρτωλούς ερεθισμούς στο σώμα. Ποια είναι αυτά; 

Το κοιμηθήναι εις κόρον, όταν κοιμάται κανείς πολύ. Πράγματι, με τον πολύ ύπνο θρέφεται η σάρκα και δεν μπορεί να ζήσει καθαρή ζωή. Αποκτά τότε μια νωθρότητα ο μοναχός και χάνει το άοκνο, χάνει την αγρυπνία, χάνει την μελέτη. Ο πολύς ύπνος βλάπτει κάθε άνθρωπο που θέλει να επιτύχει κάτι στην ζωή του.

Ιωάννης ο Σιναΐτης, Άγιος: Κλίμαξ - Λόγος ΙΑ΄ (Περί Πολυλογίας και Σιωπής)

Αγία Ελεούσα, Κλεισούρα Αιτωλοακαρνανίας.

1. ΕΧΟΜΕ ΑΝΑΦΕΡΕΙ με συντομία στα προηγούμενα ότι είναι πολύ επικίνδυνο, και γι΄ αυτούς ακόμη πού θεωρούνται πνευματικοί, να κρίνουν τους άλλους, πράγμα πού υπεισέρχεται ανεπαίσθητα. Και είναι το να κρίνη κανείς τους άλλους σαν να κρίνη τον εαυτόν του και να τιμωρήται από την γλώσσα του. Τώρα λοιπόν η σειρά των λόγων απαιτεί να ομιλήσωμε για την αιτία και την θύρα από όπου εισέρχεται και εξέρχεται το πάθος της πολυλογίας.

"Τα τέσσερα πράγματα που σκοτίζουν την ψυχή"

(Αρχιμανδρίτης Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης)

Ο άνθρωπος για να έχει πνευματική ζωή, να έχει το φως στη ζωή του, πρέπει να έχει τελεία επικοινωνία με το περιβάλλον του. Από τη στιγμή που δεν έχει αυτή την απλή, την φυσική, την άνετη εγκατάλειψη και παράδοση του εαυτού του στον άλλον, και επομένως την βίωση του άλλου ως οικείου μέλους, δεν μπορεί να έχει Θεόν. Γι' αυτό σκοτίζεται η ψυχή, όταν κλονίζεται η σχέση της με τον Θεό.

"Θέλω να με φωνάζετε...." (Θαύμα της Παναγίας)

Έχουμε μια προσωπική μαρτυρία, της αείμνηστης γερόντισσας Μακρίνας, μοναχής, από την Πορταριά του Βόλου, που την διηγείτο τακτικά. Την άκουσα και γω, προσωπικά, παρουσία και άλλων χριστιανών.

Μια νεαρά σχετικώς κυρία, είχε υποστεί κάποιο εγκεφαλικό επεισόδιο με αποτέλεσμα να παραλύσει τελείως από τη μέση και κάτω, έμεινε παράλυτη από τη μέση και κάτω, και ελαφρά από τη δεξιά της πλευρά. Το μυαλό της, όμως, και η ομιλία της δεν πειράχτηκαν καθόλου… Από τη γερόντισσα Μακρίνα, αυτή η συγκεκριμένη κυρία είχε μάθει, πριν από τέσσερα – πέντε χρόνια, την ευχή και επικαλείτο συνεχώς, όχι μόνο το όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, αλλά και της Υπεραγίας Θεοτόκου. Έτσι, κατάκοιτη και ακίνητη, όπως ήταν, με το ελεύθερο αριστερό της χέρι, έκαμε συνέχεια κομποσχοίνι στο όνομα της Παναγίας, λέγοντας και φωνάζοντας με πόνο και θέρμη «Υπεραγία Θεοτόκε, βοήθει μοι».

«Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον με».

«Παναγία μου, σώσε με, είμαι αμαρτωλή».

Ύστερα από αρκετές ημέρες συνεχών επικλήσεων, ω του θαύματος θα ανακράζαμε όλοι μαζί, παρουσιάστηκε ένα βράδυ την ώρα που ήτο ξυπνητή, και απευθυνόταν προς την Παναγία με το κομποσχοινάκι της, παρουσιάστηκε Εκείνη ολόλαμπρη μπροστά της. Φωτεινή σαν τον ήλιο. Και είχε τέτοια ομορφιά που θαμπώθηκε, όχι μόνον από την θεϊκή ακτινοβολία της, αλλά και από την απερίγραπτη ωραιότητά της. Το ανάστημά της ήτο μεγαλοπρεπέστατο, ουράνιο και ακατάληπτο. Ενώ πίσω της εφαίνοντο πολύ καθαρά ένα πλήθος από τάγματα αγγέλων και αρχαγγέλων. Ταυτόχρονα είχε την ορατή αίσθηση ότι με τη θεία της παρουσία η Παναγία σκέπαζε ολόκληρο τον κόσμο.

Και μέσα στο ιερό δέος της, τον θαυμασμό και την κατάπληξή της, άκουσε την ουράνια φωνή Της να την ρωτάει.

- Τι θέλεις να σου κάνω, Μαρία, παιδί μου; – Μαρία την λέγανε.

Και η άρρωστη αλλά η ευλαβής εκείνη χριστιανή, χωρίς δισταγμό, Της απάντησε:

Θέλω να γυρίζω από το ένα πλευρό στο άλλο, γιατί είμαι παράλυτη απ’ τη μέση και κάτω, και δεν μπορώ. Κουράστηκε η πλάτη μου απ’ την ακινησία. Ιδιαιτέρως, όμως, θέλω να σωθώ. Τη σωτηρία μου ποθώ, γι’ αυτό και Σε φωνάζω.

Και η Υπεραγία Θεοτόκος, η γλυκυτάτη Παναγία μας, που συμπονάει με τους πόνους μας και τα βάσανά μας, της απάντησε:

- Αυτά θα σου τα δώσω. Και, γι’ αυτό ήλθα, επειδή με φωνάζεις κάθε μέρα, απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ. Γιατί θέλω να με φωνάζετε! Να με φωνάζετε συνεχώς. Και γω ακούω και έρχομαι. Θέλω να με φωνάζεις, της είπε. Θέλω να με φωνάζετε όλοι σας, όλοι οι χριστιανοί, αυτό εννοούσε τώρα.

Πλημμύρισε, όχι μόνον το δωμάτιο από την υπέρλαμπρη φωτοχυσία της, και το ουράνιο άρωμά της, αλλά και ολόκληρο το σπίτι της. Όλα τα μέλη της οικογένειάς της, κατά την μαρτυρία της αείμνηστης γερόντισσας, έζησαν αυτό το ολοζώντανο θαύμα. Η δε ουράνια αυτή ευωδία παρέμεινε διάχυτη για μέρες μέσα στο σπίτι, και ιδιαίτερα στο δωμάτιο της άρρωστης. Το πρόσωπο της Μαρίας έλαμπε από την πολλή χάρη που έλαβε. Και όχι μόνον άρχιζε να κινεί το σώμα της, και να γυρίζει πλευρό με ευκολία, αλλά σε λίγες μέρες έγινε τελείως καλά και σηκώθηκε υγιεστάτη.

Εγώ όμως δεν θα μείνω στο καταπληκτικό αυτό θαύμα της θείας παρουσίας της Υπεραγίας Θεοτόκου, ούτε στο θαύμα της θεραπείας της άρρωστης. Αλλά θα παραμείνω σ’ αυτά που είπε η Παναγία μας, η Μητέρα όλων μας. Τι είπε; «Θέλω να με φωνάζετε». «Θέλω να με επικαλείσθε. Και ’γω ακούω και έρχομαι. Θέλω να με φωνάζετε. » «Υπεραγία Θεοτόκε βοήθησέ με»,

«Υπεραγία Θεοτόκε σώσε με»,

«Υπεραγία Θεοτόκε σώσε το παιδί μου», και ό,τι άλλο νομίζετε ότι μπορείτε να φωνάξτε απ’ το βάθος της καρδιάς σας, αυτό που μας πονάει συνήθως περισσότερο.

Ο μικρός και ο μεγάλος αγιασμός

Αγαπητοί μου αδελφοί, η αγία μας Εκκλησία κλείνοντας την ευλογημένη περίοδο των εορτών του αγίου Δωδεκαημέρου, στην οποία γιορτάζουμε την αποκάλυψη του Θεού σε μας, 

α) με την Ενσάρκωση του δευτέρου προσώπου της αγίας Τριάδας στον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό και 

β) με την Βάπτιση του Χριστού όπου φανερώνονται και τα τρία πρόσωπα αυτός αγίας Τριάδας, θέλει να απευθυνθεί στα παιδιά της και να τα πληροφορήσει υπεύθυνα για το θέμα του Μεγάλου Αγιασμού ο οποίος τελείται κάθε χρόνο αυτός 5 και 6 Ιανουαρίου. 

Πολλοί είναι αυτοί οι οποίοι ρωτούν αν ο Αγιασμός αυτός πίνεται, χρησιμοποιείται για ραντισμό, φυλάσσεται στα σπίτια και αν αντικαθιστά την Θεία Κοινωνία. 

1. Ο Αγιασμός που τελείται την παραμονή και ανήμερα της γιορτής των Θεοφανείων είναι ακριβώς ο ίδιος. Ο Μικρός Αγιασμός τελείται την πρώτη μέρα κάθε μήνα καθώς και εκτάκτως όταν το ζητούν οι χριστιανοί σε διάφορες περιστάσεις. Δεν τίθεται θέμα ποιος είναι αγιότερος και ποιος λιγότερο άγιος, καθώς και οι δύο τύποι αγιασμού είναι αγιασμένοι από τη ζωοποιώ χάρη του αγίου Πνεύματος. 

2. Ο Μεγάλος Αγιασμός φυλάσσεται όλο το χρόνο στο ναό και δίδεται στους χριστιανούς σε 2 περιπτώσεις: όταν κάποιος είναι ασθενής «εις αγιασμόν και ίασιν ψυχής τε και σώματος» και στην περίπτωση που κάποιος χριστιανός δεν μπορεί να μεταλάβει το Σώμα και το Αίμα του Χριστού γιατί διατελεί κάτω από κάποιο παιδαγωγικό επιτίμιο του πνευματικού του. Ο Μεγάλος Αγιασμός δεν αντικαθιστά σε καμία περίπτωση την αγία Κοινωνία, αλλά δίδεται σαν μία παρηγοριά στους χριστιανούς που δεν μπορούν να κοινωνήσουν και για να ενισχυθούν στον αγώνα τους για την μετάνοια. 

3. Ο Μεγάλος Αγιασμός είναι δυνατόν να φυλάσσεται και στα σπίτια των ευσεβών χριστιανών όλο το χρόνο για τον αγιασμό τους «δια του ραντισμού και της μεταλήψεως», καθώς για να αγιάζουν τα ίδια τα σπίτια τους, τους κήπους, τα σπαρτά τους, τα ζώα, τα οχήματα τους κλπ. Είναι καλό να χρησιμοποιείται και για την προφύλαξη μας από την βασκανία και κάθε σατανική ενέργεια και όχι άλλα δεισιδαιμονικά ξόρκια, λάδια, ξεματιάσματα κλπ. Εξυπακούεται πως στο σπίτι, διατηρούμε τον Αγιασμό (Μικρό ή Μεγάλο) στο εικονοστάσιο όπου καίει κανδήλα και πως τα μέλη της οικογενείας αυτής επιμελώς θα αποφεύγουν τις αφορμές και αιτίες της αμαρτίας που φυγαδεύουν την θεία χάρη. 

4. Τέλος θα εξετάσουμε τη σχέση του Μεγάλου Αγιασμού και της νηστείας. Δεν νηστεύουμε την παραμονή των Θεοφανείων για να πιούμε την άλλη μέρα τον Μεγάλο Αγιασμό, αλλά νηστεύουμε για την Μεγάλη εορτή των Θεοφανείων! Η ιστορική αρχή του Μεγάλου Αγιασμού είναι η εξής: 

Στην αρχαία Εκκλησία την Παραμονή των Θεοφανείων γινόταν η βάπτιση των Κατηχουμένων, δηλαδή των νέων χριστιανών (όπως την παραμονή του Πάσχα και της Πεντηκοστής). 

Τα μεσάνυχτα τελούνταν ο αγιασμός του ύδατος για την τελετή του βαπτίσματος˙ τότε εισήχθη η συνήθεια (όπως μας πληροφορεί ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος) οι χριστιανοί να παίρνουν από το αγιασμένο νερό και να πίνουν ή να το μεταφέρουν στα σπίτια τους προς ευλογία και να το διατηρούν όλο το χρόνο. Αργότερα όμως (σε καιρούς λειτουργικής παρακμής) η ακολουθία του αγιασμού απομονώθηκε από αυτή του βαπτίσματος παρόλο που διατήρησε πολλά στοιχεία του. 

Παρέμεινε η συνήθεια οι πιστοί να παίρνουν από το αγιασμένο νερό «προς αγιασμόν οίκων» όπως αναφέρει η καθαγιαστική ευχή του Μεγάλου Αγιασμού. Νωρίς επίσης επικράτησε και η συνήθεια της νηστείας προ της εορτής των Θεοφανείων, για δύο λόγους:  

Πρώτον. Η δύο μεγάλες γιορτές των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων στην αρχαία Εκκλησία ήταν ενωμένες σε μία, αυτή των Θεοφανείων ή Επιφανείων, που τελούνταν στις 6 Ιανουαρίου (συνήθεια που διατηρείται στην Αρμενική Εκκλησία μέχρι σήμερα) όμως ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος (5ος αιώνας) χώρισε τις δύο γιορτές και όρισε η μεν Γέννηση του Χριστού να γιορτάζεται στις 25 Δεκεμβρίου, η δε Βάπτιση και φανέρωση της αγίας Τριάδας στις 6 Ιανουαρίου. 

Πριν από κάθε Δεσποτική εορτή προηγούνταν νηστεία για την ψυχική και σωματική κάθαρση των πιστών. 

Ας θυμηθούμε πως η νηστεία έχει μέσα της το στοιχείο του πένθους για τις αμαρτίες μας. 

Έτσι όταν χώρισαν οι δύο γιορτές η νηστεία που προηγούνταν ακολούθησε τη γιορτή των Χριστουγέννων γι’ αυτό η Εκκλησία όρισε να νηστεύουμε μόνο την παραμονή των Θεοφανείων σαν προετοιμασία για την γιορτή και όχι περισσότερες ημέρες γιατί βρισκόμαστε σε εορταστική περίοδο, το άγιο Δωδεκαήμερο. 

Και Δεύτερον. Αρχαία συνήθεια ήταν επίσης αυτοί που θα βαπτίζονταν να νηστεύουν και μαζί με αυτούς οι ανάδοχοι, οι συγγενείς αλλά και άλλοι χριστιανοί οι οποίοι τηρούσαν εθελοντικά νηστεία «υπέρ των βαπτιζομένων». Δεν ήταν λοιπόν δύσκολο στη συνείδηση των χριστιανών να συνδεθούν η πόση του αγιασμού και η νηστεία, χωρίς να υπάρχει αιτιώδης σχέση μεταξύ αυτών. Έτσι λοιπόν, μεταφέροντας το ζήτημα στη σημερινή εποχή μπορούμε να πούμε τα εξής: Οι τακτικώς μεταλαμβάνοντες των αγίων Μυστηρίων και τηρούντες στις νηστείες της Εκκλησίας μας (και της 5ης Ιανουαρίου) δεν χρειάζεται να νηστέψουν παραπάνω για να πιουν από το Μ. Αγιασμό. 

Γι’ αυτούς που τον πίνουν γιατί δεν μπορούν να μεταλάβουν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, ας νηστεύουν όσο ορίσει σε αυτούς ο πνευματικός τους. Τέλος όσοι εκτάκτως πίνουν από το Μ. Αγιασμό που φυλάσσουν στο σπίτι τους, σε ώρες ασθενειών και κινδύνων μετά ή άνευ νηστείας, ας μην υστερούν στην πνευματική νηστεία «απέχοντες από παντός μολυσμού σαρκός τε και πνεύματος, επιτελούντες αγιωσύνην εν φόβω Θεού».


πηγή: http://papaxristos.wordpress.com/2008/02/23/11/

Συνέντευξη του γέροντα Εφραίμ κατά την διάρκεια ενός διαλείμματος της δίκης

«Να μην φοβούνται οι αγρότες ότι θα πειραχθεί η περιουσία τους πέριξ της Βιστωνίδας, η μονή δεν έχει την διάθεση να βγάλει κάποιον έξω από το σπίτι του, διότι εμείς είμαστε για να αναπαύουμε τον λαό, τον άνθρωπο και όχι να τον πιέζουμε και να τον καταπατούμε», δηλώνει στο «Χρόνο»

Ρεπορτάζ:  Μελαχροινή Μαρτίδου

Είναι ήρεμος, κρατά το κομποσχοίνι του, στο διάλειμμα της δίκης μιλά με τους γέροντες άλλων μονών που δυναμικά βρίσκονται στο πλευρό του, ο γέροντας Εφραίμ ο ηγούμενος που παρουσιάζεται σαν το κορυφαίο πρόσωπο που κινήθηκε παρασκηνιακά για να πετύχει τις ιερές ανταλλαγές… Ο ίδιος υπομένει στωικά όλο αυτό τον πόλεμο… Η επαφή του με δημοσιογράφους προσεγμένη έως και ανύπαρκτη έδωσε μετρημένες συνεντεύξεις δεχόμενος καταιγιστικές ερωτήσεις. Το νομικό του περιβάλλον επιμένει ότι η υπόθεση αυτή διογκώθηκε για πολιτικά οφέλη και μόνο. Μιλήσαμε με τον καθηγούμενο στα ελάχιστα λεπτά διαλείμματος της δίκης στην Κομοτηνή που ξεκίνησε χθες στην αίθουσα του εφετείου Θράκης σε μια αποφορτισμένη ατμόσφαιρα και μια διαδικασία χαμηλών τόνων σε σχέση με την προηγούμενη δικάσιμο.

Εκπέμπετε γέροντα ένα μήνυμα, ότι ακόμη και οι δοκιμασίες είναι για εμάς, για τους ανθρώπους;

-Εμείς οι μοναχοί ξέρουμε το νόημα του σταυρού. ξέρουμε το νόημα των δοκιμασιών γι’ αυτό και υπομένουμε. ελπίζουμε στο Θεό πάντοτε γιατί εμείς δεχόμαστε τους ανθρώπους που έρχονται και μας λένε τις δοκιμασίες τους, τις θλίψεις τους, τις στεναχώριες τους, τα προβλήματα τους και οπωσδήποτε πρέπει να αποδείξουμε ότι όχι μόνο λέμε, αλλά ότι βιώνουμε το νόημα του σταυρού.

Αυτός είναι ένας Γολγοθάς που προέκυψε πάρα πολύ βίαια, βλέποντας ότι τελικά έχετε όλη την συμπαράσταση της μοναχικής κοινότητας δίπλα σας.

-Εμείς προσπαθούμε να κάνουμε ότι μπορούμε, κάνουμε κατά συνείδηση, προσπαθούμε να προσφέρουμε στον λαό του Θεού. Εξάλλου και το μετόχι μας εδώ στην Κομοτηνή όπως ξέρετε κάνει ένα μεγάλο έργο και πνευματικό και κοινωνικό και φιλανθρωπικό, μπορώ να πω ότι μέχρι τώρα βγάλαμε πέρα από 1000 φυλακισμένους από την φυλακή Κομοτηνής που είναι αδίκως φυλακισμένοι, γιατί είχαν κάποιο πρόστιμο που δεν μπορούσαν να πληρώσουν και ούτω καθεξής. Είναι αρκετοί φυλακισμένοι πατέρες πολύτεκνων οικογενειών και όλα αυτά τα κάνουμε διότι πιστεύουμε ότι είναι καθήκον μας, δεν περιμένουμε από κανέναν να μας πει ευχαριστώ, ούτε να μας χειροκροτήσει, ούτε να μας αναγνωρίσει, απλώς ένας μοναχός κάνει το καθήκον του και μόνο.

Εκδόθηκε ένα βιβλίο πρόσφατα, της μονής, που είναι το έργο της μονής και παρουσιάστηκε στην Αθήνα.

-Βγάλαμε το βιβλίο για το ιδιοκτησιακό καθεστώς της μονής Βατοπαιδίου, που φαίνεται ότι η μονή δεν προχώρησε στην διεκδίκηση της λίμνης γιατί πέρασε κάποιος μοναχός από την λίμνη και την είδε και είπε «ξέρεις αυτό μου αρέσει θα το διεκδικήσω», αυτό έγινε γιατί είχαμε τόση παράδοση, τόσα ντοκουμέντα, τόσα στοιχεία και ακριβώς ήταν μια επιταγή (=εντολή) των προκατόχων μας μοναχών να διεκδικήσουμε την λίμνη. Επίσης επαναλαμβάνω όχι γιατί την θέλουμε για ατομική μας περιουσία, είναι μια περιουσία της μονής που η μονή θα χρησιμοποιήσει την περιουσία της για την δική της αναστήλωση, έχει 400.000 κειμήλια, αλλά και για ένα διαρκές φιλανθρωπικό έργο προς τον πλησίον.

Όσον αφορά τα οικόπεδα, τις ιδιοκτησίες των αγροτών στην περιοχή Ξάνθης και Ροδόπης των παραλίμνιων εκτάσεων υπάρχει κάτι; Είναι τακτοποιημένα, θα κινδυνεύσει κάποιος;

-Κανείς απολύτως, εμείς έχουμε δηλώσει και μάλιστα και η ιερά κοινότητα με έγγραφο της και προς τον Μητροπολίτη Ξάνθης κ. Παντελεήμονα και προς τον νομάρχη Ξάνθης κ. Γιώργο Παυλίδη, ότι δεν θα πειραχτεί κανενός περιουσία που πήρε, έστω αυθαιρέτως πριν από χρόνια και τώρα είναι μια περιουσία της μονής εδώ και αρκετές δεκάδες χρόνια, η μονή δεν έχει την διάθεση, ούτε και την θέση για να βγάλει κάποιον έξω από το σπίτι του, διότι εμείς είμαστε για να αναπαύουμε τον λαό, τον άνθρωπο και όχι να τον πιέζουμε και να τον καταπατούμε.

Πρώτη φορά γέροντα είστε σε δικαστική αίθουσα και μάλιστα κατηγορούμενος;

-Πρώτη φορά στην ζωή μου»…

Πηγή: http://www.xronos.gr/detail.php?ID=63246

Ιωάννης ο Σιναΐτης, Άγιος: Κλίμαξ - Λόγος ΙΒ΄ (Περί Ψεύδους)

I.Μονή Εισοδίων της Θεοτόκου, Μυρτιά Αιτωλ/νίας

1.   ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΙΔΗΡΟ και την πέτρα (διά της προσκρούσεως) γεννάται η φωτιά, και από την πολυλογία και τα ευτράπελα το ψεύδος. Το ψεύδος είναι εξαφάνισις της αγάπης∙ και η επιορκία άρνησις του Θεού.

Μεγάλο θαύμα του Αγίου Νεκταρίου στη Ρουμανία

Σε ένα χωριό της Ρουμανίας δεν υπήρχε ιερέας, και οι κάτοικοι πήγαιναν συχνά στον Πατριάρχη με το αίτημα, την πλήρωση της κενής θέσης. Όμως ο Πατριάρχης δεν είχε την δυνατότητα να ικανοποιήσει το αίτημα των ανθρώπων. Πήγαιναν και ξαναπήγαιναν οι κάτοικοι, αλλά, τίποτε ο Πατριάρχης τους έλεγε τα ίδια λόγια, ότι δεν έχω ιερέα να σας στείλω στο χωριό.

Εν τω μεταξύ άλλοι πέθαιναν αδιάβαστοι, άλλοι είχαν γυναίκες και παιδιά χωρίς γάμο, τα παιδιά και οι μεγάλοι ήταν αβάπτιστοι. Μια μέρα σταμάτησε έξω από τον Ναό ένα αυτοκίνητο και κατέβηκε ένας ιερέας όλο το χωριό ανάστατο ήρθε παπάς φώναζαν.

Πήγαν εκεί οι κάτοικοι, τον καλωσόρισαν και του είπαν: πως ήρθες στο χωρίο αφού ο πατριάρχης μας είχε πει ότι δεν έχει παπά να μας στείλει; Τότε ο ιερέας τους είπε αυτό δεν θέλατε; δεν θέλατε ιερέα; Να ήρθα. Όλο το χωριό χάρηκε στην παρουσία του νέου ιερέα. Ο Ιερέας άρχισε αμέσως δουλειά πήγε σε όλους τους τάφους και διάβαζε την εξόδιο ακολουθία, βάπτισε και πάντρεψε όλους στο χωριό λειτουργούσε τους κοινωνούσε. Μια μέρα καλεί του χωρικούς και τους λέγει ότι: θα φύγω τελείωσε η αποστολή μου. 

Τότε το χωριό αναστατώθηκε, τώρα που ήρθε θα φύγεις; Όμως ο ιερέας δεν άκουγε τους κατοίκους και ενέμενε στην απόφασή του. Αφού οι χωρικοί κατάλαβαν ότι δεν γινόταν τίποτε τον ευχαρίστησαν για την προσφορά του και τον κατευόδωσαν. Μετά από μέρες πήγαν στον Πατριάρχη να τον ευχαριστήσουν που τους έστειλε παπά και να του πουν όταν μπορέσει να τους ξαναστείλει κάποιον ιερέα, αλλά ο πατριάρχης δεν ήξερε τίποτε. Τους είπε ότι εγώ δεν έστειλα κανέναν παπά γιατί δεν έχω, όμως περιμένετε μήπως ο πρωτοσύγκελος, σας έστειλε κάποιον για να σας εξ υπηρετήσει. Πήρε τηλέφωνο τον πρωτοσύγκελο αλλά ούτε αυτός είχε στείλει κανέναν. 

Ο πατριάρχης τους είπε τι έκανε αυτός ο ιερέας στην ενορία;οι χωρικοί είπαν μας πάντρεψε, μας βάπτισε, μας έκανε τις κηδείες των γονέων, μας έκανε ότι κάνει ένας παπάς. Καλά είπε ο πατριάρχης δεν σας έδινε χαρτιά δεν έγραφε τα μυστήρια; -βεβαίως είπαν οι χωρικοί μας έδινε χαρτιά και τα καταχώρισε στα βιβλία του Ναού.- δεν είδατε τι έγραφε; και πως υπέγραφε με τι όνομα; -όλα τα στοιχεία δέσποτα τα έγραφε στα ρουμανικά πολλά γράμματα δεν ξέρουμε γιατί την υπογραφή την έβαζε σε άλλη γλώσσα που δεν έχουμε ξαναδεί.

Ο πατριάρχης παρακάλεσε να πάνε να φέρουν τα βιβλία για να δει ποιος ήταν αυτός ο κληρικός. 

Όταν του πήγαν τα βιβλία ο πατριάρχης έμεινε έκθαμβος δεν πίστευε στα μάτια του όντως όλα τα στοιχεία ήταν γραμμένα στα ρουμανικά ενώ το όνομα του ήταν γραμμένο στα Ελληνικά με το όνομα της υπογραφής Νεκτάριος επίσκοπος Πενταπόλεως. 

πηγή: Δημήτριος Βελαώρας και π. Χρυσόστομος Μυλωνάς Αρχιμανδρίτης (ειπώθηκε από Ρουμάνες μοναχές στον Οικουμενικό Πατριάρχη κατά την επίσκεψή του στην Κρήτη)

πατρός Ιεροθέου Βλάχου: Εμπειρική Δογματική της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας

Ο μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμανίδης, καθηγητής τής δογματικής στήν Θεολογική Σχολή τού Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, δέν ήταν ένας συνηθισμένος θεολόγος.

Δέν τόν είχα Καθηγητή, αφού ανέλαβε τήν έδρα τής δογματικής στήν Θεολογική Σχολή τής Θεσσαλονίκης μετά τήν αποφοίτησή μου από αυτή, αλλά τόν γνώρισα κατ’ αρχήν από τά κείμενά του, ύστερα τόν γνώρισα προσωπικά στήν Αθήνα, μετά τήν συνταξιοδότησή του, καί είχαμε στενή επικοινωνία, σχεδόν σέ καθημερινή βάση, τότε πού ζούσε στήν Αθήνα, σέ μιά «θεολογική μοναξιά». Αργότερα, όταν έγινα Μητροπολίτης, μού ζήτησε νά τόν εγγράψω στούς ιερατικούς καταλόγους τής Ιεράς Μητροπόλεώς μου, λαμβάνοντας απολυτήριο από τήν Ιερά Αρχιεπισκοπή Αμερικής όπου καί ανήκε ως Κληρικός.

Ο κ. Αθανάσιος Σακαρέλλος, πού είχε πολυχρόνια επικοινωνία μαζί του καί ως Δικηγόρος του, καί στό γραφείο τού οποίου ο π. Ιωάννης παρέδιδε μαθήματα θεολογίας σέ κλειστό κύκλο ανθρώπων, μεταξύ τών οποίων είχα τήν τιμή πολλές φορές νά συγκαταλέγομαι καί εγώ, μού είπε κάποτε ότι ο π. Ιωάννης γεννήθηκε σέ λάθος εποχή. Έπρεπε νά ζή τόν 4ο αιώνα, στόν οποίον έζησαν οι μεγάλοι Πατέρες τής Εκκλησίας.

Ανωνύμου μοναχού: Περί της νοεράς, καρδιακής και νηπτικής προσευχής

Όταν αγαπητέ, θέλεις να προσευχηθείς νοερώς από το βάθος του εαυτού σου, μιμήσου στην καρδιακή ευχή την φωνή του τζίτζικα. Ο τζίτζικας όταν λαλεί, φωνάζει κατά δύο τρόπους. Διότι πρώτα φωνάζει πέντε -δέκα φορές με σιγανή και διακεκομμένη  φωνή και ύστερα, στο τέλος της φωνής, τελειώνει με δυνατότερο τόνο και με τραβηχτή και μουσικότερη φωνή. 

Ιωάννης ο Σιναΐτης, Άγιος: Κλίμαξ - Λόγος ΙΓ΄ (Περί ακηδίας)

1. ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ένας από τους κλάδους της πολυλογίας, όπως το είπαμε καί προηγουμένως, είναι καί ο παρών, ο οποίος μάλιστα αποτελεί καί το πρώτο τέκνο της. Εννοώ την ακηδία. Γι΄αυτό καί της εδώσαμε την θέσι πού της αρμόζει μέσα στην αθλία αλυσίδα των παθών.

"Ο άνθρωπος αιχμάλωτος του ζεύγματος ηδονής - οδύνης"

 

Ευσέβιος Βίττης (Ιερομόναχος)

Αποτέλεσμα της προσκολλήσεως του ανθρώπου στα αισθητά ήταν η εγκατάλειψή του από τον Θεό, που "έθετο σκότος τήν ἀποκρυφήν αὐτοῦ", χάθηκε δηλαδή από το οπτικό πεδίο της ψυχής του ανθρώπου μέσα στο σκοτεινό πέπλο  του μυστηρίου. Ο άνθρωπος, βέβηλος τώρα, δεν είχε θέση στο χώρο του αγίου. Αγάπησε τα αισθητά και παραχηρήθηκε να ζει μ' αυτά έχοντας πια ως κύριο ή μάλλον κυρίαρχο όργανο όχι το νου του, αλλά τις αισθήσεις, στις οποίες υποδουλώθηκε ο νους. Τα αισθητήρια του νου αμβλύνθηκαν ως προς τα νοητά και η προσπάθεια προσεγγίσεώς τους έγινε πια προβληματική για τον άνθρωπο. 

Το πρώτο λοιπόν αποτέλεσμα της στάσεως αυτής του Πρωτοπλάστου ήταν η φυλάκισή του στα αισθητά, η απώλεια του πνευματικού του ορίζοντα, η αναγωγή στον οποίο θα αποτελούσε απ΄ εκεί και πέρα απραγματοποίητο πια όνειρο και με την πιο καλή διάθεση.

Λαυσαϊκή Ιστορία: Ο Ευλόγιος και ο ανάπηρος

(πρώτη φορά στο διαδίκτυο)

Ο μακάριος Ευλόγιος, κεντρισμένος από τον θείο έρωτα, εγκατέλειψε τους κοσμικούς θορύβους, τις δόξες, την μόρφωση, τα πλούτη και ακολούθησε τον εξής δρόμο για την σωτηρία του: 

Βρἠκε στην αγορά της πόλεως έναν ανάπηρο χωρίς χέρια και πόδια. Αφού συλλογίσθηκε την δυστυχία του, προσευχήθηκε και έδωσε υπόσχεση στον Θεό: 

-Κύριε, στο όνομά Σου, παίρνω αυτόν τον σακάτη και τον περιποιούμαι μέχρι θανάτου, για να σωθώ μ' αυτήν την προσφορά. Χάρισέ μου υπομονή να τον υπηρετώ. 

Συμεών ο νέος θεολόγος, άγιος: Λόγος περί πίστεως και διδασκαλία

Λόγος περί πίστεως Και διδασκαλία για εκείνους πού λένε, ότι δεν είναι δυνατόν εκείνοι πού βρίσκονται μέσα στις φροντίδες του κόσμου να φτάσουν στην τελειότητα των αρετών. Και διήγηση επωφελής στην αρχή.

Αδελφοί και πατέρες· είναι καλό να διακηρύττομε σε όλους το έλεος του Θεού και να φανερώνομε στους πλησίον μας την ευσπλαχνία και την ανείπωτη αγαθότητα του Θεού προς εμάς. « Εγώ λοιπόν, καθώς το βλέπετε, μήτε νηστείες έκανα, μήτε αγρυπνίες, μήτε χαμαικοιτίες, αλλά μόνο ταπεινώθηκα και ο Κύριος σύντομα με έσωσε», λέει ο θειος Δαβίδ. Και μπορεί κανείς να πει πολύ πιο σύντομα: «Μόνο πίστεψα, και με δέχτηκε ο Κύριος».

Τα Δάκρυα Της Παναγιας Σε Παρεκλήσι Στο Μιλάνο

Σημείωση δική μου: Σε μια τηλεόραση που "δείχνει" τα πάντα· είτε σοβαρά είτε σατιρίζοντας, σ'αυτό το γεγονός γιατί δεν έγινε καμία αναφορά;

Χιλιάδες πιστοί συρρέουν καθημερινά στο ελληνορθόδοξο παρεκκλήσι του Αγίου Νικολάου, στο Μιλάνο για να προσκυνήσουν την εικόνα της Παναγίας, από τα μάτια της οποίας έχουν αρχίσει να τρέχουν δάκρυα, από τις 18 Απριλίου. 

Πρόκειται για δάκρυα πηχτά, τα οποία αναδίδουν μοσχοβολιά από τριαντάφυλλο, που φτάνει μέχρι έξω από το εκκλησάκι και προσελκύει περίεργους περαστικούς που δεν γνωρίζουν για το εικόνισμα που κλαίει. Η εικόνα, την οποία ζωγράφισε το 1967 κάποιος μοναχός στο Αγιο Ορος πάνω σ’ ένα κομμάτι ξύλο, άρχισε να κλαίει στη διάρκεια πρωινής λειτουργίας των κοπτών από την Ερυθραία, οι οποίοι επειδή στην ιταλική μεγαλούπολη δεν έχουν χώρο να προσευχηθούν, πηγαίνουν στον ορθόδοξο ναό.

«Οι κόπτες, τρομαγμένοι, με φώναξαν να δω τα δάκρυα που έτρεχαν από την εικόνα. Από εκείνη την ημέρα δεν κοιμάμαι, δεν τρώω, συμβαίνει κάτι το απίστευτο» εξηγεί ο ιερέας της εκκλησίας Αμπόντιο Μπίκα, ο οποίος κάλεσε αμέσως τον ορθόδοξο επίσκοπο στο Μιλάνο Λούκα Τρεζόλντι. Ο ιερέας δήλωσε ότι στις 7 Ιανουαρίου του 2008 για πρώτη φορά το εικόνισμα της Παναγίας δάκρυσε, αλλά κρατήθηκε μυστικό. «Είπαμε στους πιστούς μας να μην το ανακοινώσουν, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν αποδείξεις θεραπειών χάρη στη βοήθεια που πήραν ασθενείς προσκυνώντας την Παναγία».

Αυτή τη φορά όμως όλα είναι διαφορετικά. Ενα έντονο άρωμα τριαντάφυλλου διαχέεται συνέχεια κι όσο πιο έντονη είναι η προσευχή τόσο πιο έντονο γίνεται το άρωμα. «Δεν φωνάζω “θαύμα, θαύμα”» δήλωσε ο επίσκοπος Λούκα. «Εξάλλου θα προτιμούσα αντί για δάκρυα να βγαίνει ένα φως από τα μάτια της Παναγίας. Τα δάκρυα δείχνουν τη θλίψη της Παναγίας, που συμπάσχει με τον πόνο των ανθρώπων και είναι σαν να λέει “κι εγώ υποφέρω, είμαι μαζί μ’ εσάς που υποφέρετε, που είστε φτωχοί, ταπεινωμένοι”. Είναι όμως ένα σημάδι ανεξήγητο»..

Σε ανάλυση της εικόνας που έγινε από τον Λίβιο Μπριτζολάρα, ειδικό σε θερμογραφικές αναλύσεις, επιβεβαιώθηκε ότι στη διάρκεια του μυστικιστικού φαινομένου στο πρόσωπο της Παναγίας δημιουργείται μια αλλαγή του χρώματος. Σαν τα μάγουλά της να ζεσταίνονται. «Υπάρχει μια μικρή διαφορά θερμοκρασίας, αλλά και κάτι περίεργο. Οταν γίνεται η απεικόνιση της θερμότητας, εμφανίζονται στη θερμική κάμερα, το φωτοστέφανο, τα μαλλιά και το πρόσωπο. Θα χρειαστεί όμως να κάνουμε κι άλλες εξετάσεις» δήλωσε ο Ιταλός ειδικός.

Από τους πρώτους που είδαν τα δάκρυα της Παναγίας είναι η Μαρία-Αντόνια Ιανέλι, 59 ετών, η οποία, αν και Καθολική, ένιωσε μια μέρα ένα περίεργο κάλεσμα που την τραβούσε να μπει στην εκκλησία. «Προσκύνησα και ο ιερέας μού έδωσε την ευλογία του. Δύο ημέρες μετά ξαναπήγα και είδα τα δάκρυα της Παναγίας να τρέχουν από τα μάτια της. Ηταν τόσα που τα σκούπιζα. Τρόμαξα, αλλά δεν είπα σε κανέναν τίποτα. Την επόμενη ημέρα έμεινα σπίτι, αλλά μου τηλεφώνησε ο ιερέας και μου είπε: “Γιατί δεν ήρθες; Η Παναγία έκλαψε”. Τότε κατάλαβα ότι τα δάκρυα τα είχε δει κι εκείνος, ότι δεν τα ονειρεύτηκα» λέει η γυναίκα, που συνεχίζει να πηγαίνει και να προσκυνά την εικόνα.  

πηγή: proskynitis

πατρός Ιεροθέου Βλάχου: Ασθένεια και νέκρωση της ψυχής (από το βιβλίο: Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία)

Μιλούμε συχνά στην Εκκλησία για την πτώση του ανθρώπου και τον θάνατο που ήρθε σαν αποτέλεσμα της πτώσεως. Προηγήθηκε ο πνευματικός θάνατος και ακολούθησε ο σωματικός. Η ψυχή έχασε την άκτιστη Χάρη του Θεού, ο νους έπαυσε να έχη σχέση με τον Θεό και εσκοτίσθη. Μετέδωσε δε αυτήν την σκότωση, την νέκρωση, και στο σώμα. 

Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός: Σύντομη βιογραφία και Εισαγωγικά σχόλια

Εισαγωγικά σχόλια: Ο Άγιος πατέρας μας Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ο οποίος για τη χρυσή χάρη της διδασκαλίας του πήρε το επωνύμιο Χρυσορρόας, έζησε επί Λέοντος Ισαύρου κατά το έτος 730 μΧ. Αφού έφτασε να γίνει ιερή μούσα της Εκκλησίας του Χριστού, άφησε σ' αυτήν πάρα πολλά συγγράμματα που στάζουν ηδονή ανέκφραστη και πνευματική χάρη.

Μεταξύ αυτών είναι και ο λόγος, τον οποίον περιλάβαμε στη συλλογή, γιατί συντελεί πάρα πολύ στο σκοπό του παρόντος βιβλίου και είναι πολύ χρήσιμος σ' αυτούς που ποθούν τη γνώση των αρετών και των κακιών, η οποία διαφεύγει τους πολλούς.

Ανωνύμου μοναχού: Ευχή (από τον ιγ΄ λόγο της "Νηπτικής Θεωρίας")

Ενθυμήσου Κύριε, ότι για τον άνθρωπο έγινες άνθρωπος τέλειος, και σώσε με χάριν της φιλανθρωπίας Σου. Μην παραβλέψεις Δέσποτα την ορφανή μου δέηση για το όνομά Σου το πανάγιο, αλλά χάρισέ μου την παρηγορία Σου. 

Για τον θρόνο της Θεότητάς Σου, Δημιουργέ μου, μην οργίζεσαι με εμένα τον άσωτο. Για την δόξα Σου την άρρητη, γλυκύτατε Θεέ μου, εξαπόστειλε και σ' εμένα τα ελέη Σου τα πλούσια. 

Ράντισε ελέημων εξ αγίου κατοικητηρίου Σου την χάρην Σου πλουσίως και σ'εμένα, διότι μεγάλη θλίψη δοκιμάζω όταν στερούμαι την Χάρη Σου. 

Μην οργίζεσαι με εμένα, Άγιε, επειδή πολυλογώ ενώπιόν Σου με τόσα λόγια. Διότι, Κύριε, Συ πολύ καλά το ξέρεις ότι αυτά τα λέγω από την πίκρα μου την μεγάλη, επειδή πικραίνομαι από την σκληρότητα της καρδιάς μου. 

Άνες μοι, άφες, εύσπλαγχνε, πάντα τα παραπτώματά μου, όσα σου έσφαλλα από την νεότητά μου και λύπησα το Πνεύμα Σου το Άγιο και Εσένα τον γλυκύτατο Δεσπότη και Θεό μου. "Απόστρεψον", αμνησίκακε, "το πρόσωπόν σου από των αμαρτιών μου και πάσας τας ανομίας μου εξάλειψον. Καρδίαν καθαράν, κτίσον εν εμοί", Κύριέ μου, "και Πνεύμα ευθές εγκαίνισόν με εν τοις εγκάτοις μου. Μη απορρίψης με", Χριστέ μου, "από του προσώπου Σου, και το Πνεύμα σου το Άγιον μη αντανέλης απ' εμού". Διότι, Κύριε μου, όταν Εσύ με παρηγορήσης με το Πνεύμα Σου το Άγιο και γλυκαθώ από την Χάρη Σου, τότε θα έλθω στην δική Σου υπηρεσία με κάθε δύναμη και προθυμία. 

Ναι! Βασιλεύ Ουράνιε, γλυκύτατε Ιησού μου! ο Κύριος της δόξης, "ο ενδοξαζόμενος εν βουλή αγίων", πάλι και πάλι σε ξαναπαρακαλώ, επάκουσόν μου και επίστρεψέ μου την Χάριν Σου και την αγαλλίαση του σωτηρίου Σου, που δικαίως μου αφαίρεσες εξαιτίας των αμέτρητων αμαρτιών μου. 

Στήριξέ με Δέσποτα, δέομαι, με την χάρη του Παναγίου Σου Πνεύματος, για να μην προχωρήσει πια εκείνος που ποικιλοτρόπως πάντοτε με πολεμάει ωρυόμενος εναντίον μου σαν λιοντάρι αγριώτατο και καυχώμενο. Διότι σ' Εσένα, φιλάνθρωπε, αφιερώνω σαν παρακαταθήκη την ζωή μου όλη και την ελπίδα της σωτηρίας μου. 

Διότι, Σε αινούσι πάσαι αι Δυνάμεις των ουρανών και Σοι την δόξαν αναπέμπουσιν εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.     

αρχιμ. Εφραίμ Βατοπαιδινού: Ο μακάριος Γέρων Αμβρόσιος ο Αγιορείτης (21/12/1912 – 02/12/2006)

Ο Ιερομόναχος Αμβρόσιος (κατά κόσμον Σπυρίδων Λάζαρης) εκοιμήθη στις 2 Δεκεμβρίου 2006 (ν.ημ.), σε ηλικία 92 ετών. Υπήρξε πνευματικός της Ιεράς Μονής Παναγίας Γαυριώτισσας Δαδίου και χιλιάδων χριστιανών από όλα τα μέρη της Ελλάδος. Ο π. Αμβρόσιος ήταν πηγή της Αγιορειτικής ευωδίας του Χριστού στον κόσμο και αποτελεί μία από τις άγιες σύγχρονες μορφές που στόλισαν της Εκκλησία. Είναι και αυτός καρπός της σαρκώσεως του Χριστού. Η Εκκλησία ανά τους αιώνες είναι εργοστάσιο παραγωγής αγίων, και μέχρι σήμερα συνεχίζει να δίνει το εμπόρευμά της.

Ο μακαριστός π. Αμβρόσιος γεννήθηκε στο χωριό Λαζαράτα της Λευκάδος από γονείς ευσεβείς, τον διδάσκαλο Παναγιώτη Λάζαρη και την Λουΐζα. Ήταν το τέταρτο τέκνο της πολύτεκνης οικογένειας του. Από την νηπιακή του ηλικία ο μικρός Σπυρίδων χαρακτηριζόταν από την ηρεμία του χαρακτήρα του και την αγάπη του προς την Εκκλησία. Το ήθος του σμίλευσε η ευλαβής μητέρα του, η οποία λόγω της απουσίας του συζύγου της στους πολέμους, είχε αναλάβει όλο το βάρος της ανατροφής των τέκνων. Ο Σπυρίδων τελείωσε μόνο δύο τάξεις του Δημοτικού Σχολείου, διότι εν τω μεταξύ έπρεπε να βοηθεί την μητέρα του στις αγροτικές εργασίες. Όταν ήλθε ο καιρός κατετάγη στις τάξεις του Στράτου και υπηρέτησε τρία χρόνια στα ανάκτορα ως εύζωνας, καθότι ήταν υψηλός, ευθυτενής και όμορφος νέος.

Σε ένα διάλογο, που είχα με τον μακαριστό γέροντα μου διηγήθηκε ότι μετά την στρατιωτική του θητεία (ήταν Τσολιάς στην ανακτορική φρουρά), ήθελε να πάει στο Άγιο Όρος. Δεν ήξερε, όμως, που και πως να πάει. Τότε του εμφανίστηκε ένας νέος περίπου 25 ετών και του είπε: «Γνωρίζω τους τόπους, έλα μαζί μου». Έτσι και έγινε.

Ξεκίνησαν μαζί, πήγαν στο λιμάνι και μπήκαν στο πλοίο. «Μου έδωσε μάλιστα», λέει, «και ψωμί και φάγαμε παρέα όλες τις ημέρες, που ήταν μαζί μου. Το όνομά του όμως δεν μου το είπε, άλλά κι εγώ δεν τον ρώτησα. Έτσι φθάσαμε στη Δάφνη και από κει περπατώντας προχωρήσαμε μέσα το Άγιο Όρος.

Όσο ήταν μαζί μου, αισθανόμουν μεγάλη ασφάλεια. Προχωρώντας μου έδειξε την Μονή Ξηροποτάμου, όπου τιμούν τους Αγίους 40 μάρτυρες. Με ρώτησε, αν ήθελα να προσκυνήσουμε και εγώ δέχτηκα. Μπήκαμε στον Ναό (στο καθολικό της Μονής) και ενώ ασπαζόμουν την εικόνα, μας περικύκλωσαν 40 νέοι άνδρες. Τότε ο νέος μου είπε ότι “είναι οι Σαράντα Άγιοι Μάρτυρες και χαίρονται γιατί θα γίνεις μοναχός”.

Από εκεί συνεχίσαμε το δρόμο και φτάσαμε στις Καρυές και κατόπιν στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου. Εδώ ο νέος σταμάτησε, μου έδειξε την Ιερά Μονή και μου είπε: “Εδώ, θα μείνεις, Σπύρο. θα γίνεις μοναχός, Θα κάνεις υπομονή και υπακοή στο γέροντα” … κι εξαφανίστηκε».

Φαίνεται ότι αυτός ήταν άγγελος Κυρίου, ο φύλακάς του άγγελος. Έμεινε σε αυτό το μοναστήρι ο Δόκιμος Σπυρίδων και σε ηλικία 25 ετών γίνεται μοναχός με το όνομα Χαρίτων.

Ένα βράδυ ο ηγούμενος λέει στον μοναχό Χαρίτωνα να διαβάσει την 9η στο νάρθηκα. Εκείνος, καθώς ήταν αγράμματος, προσπάθησε να διαβάσει, αλλά είχε μεγάλη δυσκολία. Ο ηγούμενος αγανάκτησε και τον έδιωξε λέγοντάς του ονειδιστικά να πάει στο κελλί του. Το ίδιο βράδυ, ενώ προσευχόνταν, του εμφανίστηκε η Παναγία και με τη χάρη της σε μία μόνο νύχτα έμαθε το ψαλτήρι από μνήμης. Κατέστη θεοδίδακτος και θυμίζει σε όλους τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, που είχε μεγάλη δυσκολία στη μάθηση όταν ήταν παιδάκι. Οι δικοί του του τον πήγαν σε κάποια Μονή, προσευχήθηκαν στην Παναγία και του υπέδειξαν να κάνει κάθε βράδυ τρεις μετάνοιες στην Παναγία και να την παρακαλεί να τον κάνει καλό μαθητή. Έγινε έτσι ο πρώτος μαθητής. Όποτε, όμως, ξεχνούσε τις μετάνοιές του, δεν έπαιρνε καλό βαθμό.

Οι μακάριοι Γέροντας Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης (+ 02/12/1991) και Αμβρόσιος Αγιορείτης (+ 02/12/2006) μαζί με κάποιους λαϊκούς σε προσκυνηματική επίσκεψή τους

Ένα άλλο περιστατικό από τη ζωή στο Άγιον Όρος του Μοναχού Χαρίτωνα, του άνθρώπου του Θεού. Ήταν καλοκαίρι και ο π. Χαρίτων βρισκόταν στον κήπο για εργασίες. Βλέποντας μία συκιά και επειδή πεινούσε, ανέβηκε στο δένδρο, για να φάει σύκα. Στο Άγιον Όρος οι μοναχοί δεν επιτρέπεται να τρώνε τίποτε εκτός τραπέζης, γιατί θεωρείται λαθροφαγία δηλαδή σοβαρό παράπτωμα. Έφαγε μερικά σύκα, όμως γλίστρισε και έπεσε από το δέντρο. Έμεινε εκεί πεσμένος και βογκούσε από τους πόνους, γιατί έσπασε το πόδι του. Αν και είχε πέσει από το πρωί, οι άλλοι μοναχοί αφού τον αναζήτησαν, τον βρήκαν μόνο το απόγευμα στο περιβόλι πεσμένο κάτω να πονάει πολύ. Τον έβαλαν πάνω σε μια πόρτα και τέσσερα άτομα μαζί –ήταν και σωματώδης– τον μετέφεραν στο κελί του. Διηγείται ο ίδιος ο γέροντας Αμβρόσιος· «Ενώ βρισκόμουν στο κρεβάτι μου και πονούσα, απέναντι έβλεπα το παρεκκλήσι των Αγίων Αναργύρων και τους παρακαλούσα να με βοηθήσουν. Εμφανίζονται τότε δύο γιατροί με λευκές μπλούζες και προσπάθησαν να βάλουν το πόδι μου στην θέση του. “-Τράβα Κοσμά”, έλεγε ο ένας. “-Κράτα από εδώ Δαμιανέ”, έλεγε ο άλλος. Και σε πέντε λεπτά οι πόνοι εξαφανίστηκαν και έγινα καλά». Όταν οι συμμοναστές του τον είδαν εντελώς υγιή, δόξασαν το Θεό και τους Αγίους Αναργύρους.

Στη Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου βρίσκονταν πέντε νέοι μοναχοί και ένας ηλικιωμένος γέροντας. Κάποιοι από αυτούς σκέφτηκαν ότι θα ήταν καλό να αλλάξουν τον γέροντα. Το έμαθε ο γέροντας και αποφασίστηκε η απομάκρυνση των πέντε μοναχών. Συνοδεία αστυνομίας εκδιώχτηκε στην Μονή Χιλανδαρίου ο μοναχός Αμβρόσιος, τότε Χαρίτων. Εκεί είχε πάρα πολλές δυσκολίες και πέρασε αρρώστιες, που τον ανάγκασαν να έρθει στον κόσμο. Πήγε, λοιπόν, στον Γέροντα Πορφύριο, ο οποίος τον συμβούλευσε να πάει στην ερειπωμένη Μονή Δαδίου στη Φθιώτιδα. Στην ερειπωμένη αυτή Μονή βρήκε μόνο αρουραίους, φίδια και άγρια ζώα. Ο Γέροντας Πορφύριος του υπέδειξε: «Κάθισε εδώ, κάνε υπομονή και υπακοή και ο Θεός θα σε βοηθήσει». Ανασύστησε την ερειπωμένη Ιερά Μονή, η οποία έγινε στη συνέχεια γυναικεία. Ο τότε Μητροπολίτης Φθιώτιδος Αμβρόσιος εξετίμησε τον γέροντα και τον έκανε ιερομόναχο, δίνοντάς του, μάλιστα, το δικό του όνομα.

Κάποτε χτύπησε το πόδι του, πήγε στο νοσοκομείο, όπου του έβαλαν πλατίνα στο γοφό. Πονούσε, όμως, πολύ. Ο τότε Μητροπολίτης Ελβετίας Δαμασκηνός τον πήρε στην Ελβετία να τον δούνε εκεί οι γιατροί. Τον πήγε στο νοσοκομείο. Εκεί διαπιστώθηκε ότι στην πρώτη επέμβαση, του έβαλαν 1 εκατοστό πλατίνα μεγαλύτερη με αποτέλεσμα να χρειαστεί νέο χειρουργείο, για να μειώσουν την πλατίνα. Όταν έγινε αυτό και ετοιμαζόταν για εξιτήριο, του ζητήθηκαν γενικές εξετάσεις, τις οποίες έκανε. Τότε, βρέθηκε στον αριστερό του νεφρό πέτρα μεγάλη όσο ένα πορτοκάλι και έτσι παρέμεινε για νέα εγχείριση.

Διηγείται ο Γέροντας: «Ενώ ήμουν μόνος στο δωμάτιο, εμφανίστηκε ένας μοναχός. Βγήκαμε, λοιπόν, μαζί στο μπαλκόνι και καθίσαμε για να μιλήσουμε. Κάπου 15 λεπτά μιλούσαμε και του είπα για τα χειρουργεία και για τον λίθο στο νεφρό. Τότε ο μοναχός μου είπε: ’’Είμαι ο Άγιος Νεκτάριος και ήρθα να σε δώ. Ήμουν και εγώ φιλάσθενος και παρέδωσα την ψυχή μου στο «Αρεταίειο» νοσοκομείο. Άντεξα τις συκοφαντίες και την ασθένεια, κάνοντας υπομονή. Ο Θεός μου έδωσε χάρη μεγάλη για την υπομονή που έκανα’’. Μετά με άγγιξε και έφυγε. Όταν έφυγε ο Άγιος Νεκτάριος μου ήρθε διάθεση ούρησης και ούρησα σε ένα μικρό λεκανάκι Τότε βγήκε μαζί με τα ούρα και μία πέτρα σε μέγεθος μικρού πορτοκαλιού. Τότε με μία χαρτοπετσέτα την πήρα και την έβαλα στο συρτάρι του κομοδίνου.

Την επόμενη θα γινόταν η εγχείριση. Έρχεται ο Ελβετός γιατρός και μου λέει: «Ετοιμάσου για το χειρουργείο». Εγώ του απάντησα ότι δεν χρειάζομαι χειρουργείο. Άνοιξα το συρτάρι και του έδειξα την πέτρα. Όταν την είδε ο γιατρός, είπε· «Εσείς οι Ορθόδοξοι έχετε ζωντανή πίστη, εμείς την νοθεύσαμε”. Το χειρουργείο δεν έγινε και ή πέτρα παρέμεινε στο γραφείο του Ελβετού γιατρού, για χρόνια πολλά».

Αυτό που είδα εγώ στον Γέροντα, έκτος από τις αγιοφάνειες που είχε, oι οποίες ήταν πολύ έντονες και δύσκολα κανείς τις βρίσκει σε ανθρώπους σήμερα, είναι ότι ηταν άνθρωπος ο οποίος ζούσε σε πολλή αφάνεια εκεί στο Δαδί. Δεν του άρεσε το θεαθήναι, δεν του άρεσε να προβάλλεται, δεν του άρεσε να παρουσιάζεται. Και ίσως είναι και αυτός ο λόγος που δεν απέκτησε μεγάλη συνοδεία από μοναχές. Μια φορά που μιλούσαμε, μου λέει: «Εγώ έμεινα εδώ, ζούσα σε μία ασημότητα και ασχολήθηκα με την προσευχή, με τη Λειτουργία κ.λπ.». Δεν ήθελε να εμφανίζεται.

Αλλά ούτε στο χωριό, στο Δαδί, τον ήξεραν καλά-καλά. Και εκεί δεν κατέβαινε παρά σπάνια. Ήταν στο Μοναστήρι, έκανε πρακτικές εργασίες, ήταν ο εφημέριος της Μονής και ασχολήθηκε πολύ με την ευχή, απ΄ ότι μου έλεγε. Τον έβλεπα κι εγώ ότι, μόλις του έλεγα κάτι, αμέσως έμπαινε στον εαυτό του και προσευχόταν. Και έδινε πολύ καλές συμβουλές. Μου έλεγε μάλιστα πόσο τον βοηθάει η Χάρις του Θεού: «Εγώ αγράμματος άνθρωπος είμαι και έρχονται εδώ τόσοι άνθρωποι μορφωμένοι, καθηγητές πανεπιστημίου, και ανοίγει ο νους μου και τους λέω τόσα πράγματα, που απορώ πως τα λέω».

Ένα παιδί που πήγαινε στον Γέροντα, τον ρώτησε: «Τί θα κάνω;». Και του είπε ο Γέροντας: «Εσύ μοναχός θα γίνεις». Και αυτός, παρόλο που δεν το σκεφτόταν, ένιωσε μέσα του μια φωτιά και έγινε μοναχός. Δηλαδή, πλησίαζες αυτόν τον άνθρωπο στο μετόχι στην Αθήνα και έβλεπες ότι δεν ήταν από τον κόσμο αυτόν. Ήταν ένας ερημίτης. Κράτησε το πρόγραμμα του ως μοναχός. Σηκωνόταν νύχτα και προσευχόταν…

Αγαπούσε πολύ την Παναγία. Παρακάλεσε τότε και του πήγαμε την Αγία Ζώνη της Παναγίας μας. Πάρα πολύ αναπαύτηκε που είχε την Αγία Ζώνη στο Δαδί και με μεγάλη συντριβή και συγκλονισμό την υποδέχτηκε.

Την πρώτη φορά που τον είδα, μου είπε αυτά όλα με τον Άγιο Νεκτάριο, δηλαδή ότι πήγε και τον επισκέφτηκε στη Γενεύη και του είπε: «Πάμε να κάτσουμε εξω, που εχει δροσιά», κ.λπ. Και να βγει ο όγκος, που είχε στο νεφρό; Είναι φοβερό αυτό, δεν είναι δράμα. Δεν είναι εύκολα, είναι μεγάλα σημεία αυτά.

Ο Γέροντας Αμβρόσιος κοιμήθηκε την ίδια μέρα, ακριβώς 15 χρόνια μετά, που κοιμήθηκε ο Γέροντας Πορφύριος. Ήταν ένας άνθρωπος του Θεού. Ή Εκκλησία είναι το μυστικό σώμα του Χριστού.

Εμείς, όταν ερχόμασταν στην Αθήνα, πηγαίναμε και τον βλέπαμε.

Την ευχή του να έχουμε. Μετά την κοίμηση του, εγώ έβγαλα και μοναχό Αμβρόσιο στη μνήμη του.

Η ζωή του, παρουσία και μαρτυρία Χριστού, ο βίος του ενισχύει την πίστη μας.

Ας έχουμε την ευχή του! 

πηγή: Απόψεις για τη Μονή Βατοπαιδίου

Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός: Λόγος ψυχωφελής και θαυμάσιος

Πρέπει να ξέρομε ότι ο άνθρωπος είναι διπλός, δηλαδή από σώμα και ψυχή, και έχει διπλές τις αισθήσεις και διπλές τις αρετές τους. Πέντε αισθήσεις έχει η ψυχή και πέντε το σώμα. Οι ψυχικές αισθήσεις είναι, νους, διάνοια, γνώμη, φαντασία και αίσθηση· οι σοφοί τις ονομάζουν και δυνάμεις. Οι σωματικές αισθήσεις είναι τούτες: όραση, όσφρηση, ακοή, γεύση και αφή.

Γι΄ αυτό και διπλές είναι οι αρετές, διπλές και οι κακίες. Ώστε είναι αναγκαίο να γνωρίζει καθαρά ο κάθε άνθρωπος, πόσες είναι οι ψυχικές αρετές και πόσες οι σωματικές. Και ποια είναι τα ψυχικά πάθη και ποια τα σωματικά.

Ανωνύμου μοναχού: Ευχή (από τον η΄ λόγο της "Νηπτικής Θεωρίας")

(για πρώτη φορά στο διαδίκτυο)

Αλλά, Κύριε, Κύριε, ο γλυκασμός και η ηδύτητα όλων των δούλων Σου που μνημονεύουν στην καρδιά με ευλάβεια το όνομά Σου το άγιο και θεϊκό, χάρισε, παρακαλώ, και σ' εμένα να αγαπώ το Όνομά σου με όλη μου την καρδιά και να το μνημονεύω με πολλή ευλάβεια, για να αισθανθεί κάποτε, όταν επιστρέψει η Χάρη Σου, και η δικη μου γλώσσα αυτήν την θεϊκή και υψηλή γλυκύτητα.

Ιωάννης Κων. Κορναράκης: Η απουσία νήψεως "των μωρών παρθένων"

(για πρώτη φορά στο διαδίκτυο)

Στο κείμενο της Καινής Διαθήκης δεν υπάρχουν μόνο παραδείγματα νηπτικών συμπεριφορών, αλλά καταγράφονται και ανθρώπινες πράξεις ή ενέργειες στερημένες  του φωτισμού και της νηπτικής διαύγειας· της αγιοπνευματικής δηλαδή καθαρότητας του ανθρώπινου νου σε κάποια κρίσιμη και καίρια στιγμή της δυνατοτήτας της προσωπικής σωτηρίας του ανθρώπου.

"Κάρτα του Πολίτη"

Ιερεμίας (Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως)

Το σημερινό μου κήρυγμα, αγαπητοί αδελφοί, δεν θα είναι συνέχεια των μαθημάτων για την ορθόδοξη πίστη μας, αλλά θέλω να σας μιλήσω για ένα θέμα που ακούγεται πολύ στις ημέρες μας. Θα σας μιλήσω για την λεγόμενη Κάρτα του Πολίτη. Όμως, διστάζω, γιατί, για να μιλήσει κανείς σωστά σε θέματα που φαίνονται ως σημεία των καιρών, πρέπει να έχει φωτισμένο νου, πρέπει να είναι προφήτης.

Οι προφήτες, αγαπητοί μου, λέγονταν «ορώντες», γιατί, με την Χάρη του Θεού που είχαν, έβλεπαν σωστά την κρίση της εποχής τους και έδιναν το κατάλληλο φάρμακο για την θεραπεία της. Εγώ προφήτης δεν είμαι, αλλά μελετώ τα βιβλία των αγίων προφητών και επιθυμώ να ομιλώ και να ζω με βάση την φωτισμένη διδασκαλία τους.

Tito Colliander: Το αποφασιστικό ξεκίνημα

Θέλεις να σώσεις την ψυχή σου και να κερδίσεις την αιώνια ζωή; Αποφάσισε από τώρα να αλλάξεις πορεία. Υπερνίκησε την τεμπελιά σου, κάνε το σημείο του σταυρού και πες με θέρμη και πίστη: Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. 

Δεν κατακτά κανείς την πίστη μόνο με ευσεβείς στόχους, αλλά κυρίως με αγωνιστική προσπάθεια. Δε μας μαθαίνουν οι λέξεις και οι θεωρίες τι είναι ο Θεός, αλλά η εμπειρία της πνευματικής ζωής. Πρέπει να ανοίξουμε το παράθυρο για να μπει μέσα ο δροσερός αέρας. Πρέπει να βγουμε έξω για να μας λούσει στο φως του ο ήλιος. Ποτέ δεν μπορούμε να φτάσουμε σε ένα σκοπό, αν καθόμαστε στην ησυχία μας και περιμένουμε, λένε οι άγιοι Πατέρες. Ας γίνει παράδειγμά μας ο άσωτος υιός. "Και αναστάς ήλθε προς τον πατέρα αυτού". 

Μπορεί να 'σαι χωμένος στα γήινα πράγματα και αλυσοδεμένος με αυτά. Ποτέ δεν είναι αργά. Δε γράφτηκε χωρίς λόγο στην Αγία Γραφή, ότι ο Αβραάμ ήταν εβδομηνταπέντε χρονών όταν αναχώρησε από την πατρίδα του και ότι ο εργάτης που έρχεται την ενδέκατη ώρα, παίρνει το ίδιο μεροκάματο μ' αυτόν που έρχεται την πρώτη. 

Ούτε πάλι είναι σωστό να νομίζεις πως είναι πολύ νωρίς. Μια πυρκαϊά σ' ένα δάσος δε σβήνεται στο πι και φι. Θα ήθελες αλήθεια να δεις την ψυχή σου να καταστρέφεται και να γίνεται παρανάλωμα της φωτιάς του κακού; Κινήσου λοιπόν με δραστηριότητα. 

Από τότε που βαφτίστηκες, ανέλαβες την υποχρέωση να πολεμάς εναντίον των αόρατων εχθρών της ψυχής σου. Τον αγώνα αυτόν ανάλαβέ τον έστω και τώρα. Αρκετά δίστασες. Βυθισμένος στην αδιαφορία και στην τεμπελιά, άφησες πολύ καιρό πολύτιμο να πάει χαμένος. Γι' αυτό πρέπει να ξέρεις τούτο· την καθαρότητα που πήρες με το βάφτισμα την άφησες να ποδοπατηθεί και να λερωθεί με τον πιο οικτρό τρόπο. 

Σήκω λοιπόν επάνω! Κάνε τό όμως γρήγορα, χωρίς αργοπορία. Μην αναβάλλεις την απόφασή σου "για τό απόγευμα" ή "για αύριο" ή "για τότε που, όπως λες, θα είμαι έτοιμος αφού τελειώσω προηγουμένως τη δουλειά που έχω". Το διάστημα που θα μεσολαβήσει μπορεί να είναι ολέθριο. 

Όχι! Αυτή την ώρα, αυτή τη στιγμή που πήρες την απόφαση, οφείλεις να δείξεις έμπρακτα ότι απαρνήθηκες το παλιό εγώ σου και ότι άρχισες τώρα μια καινούρια ζωή, με καινούριους σκοπούς και νέα μορφή. Σήκω, λοιπόν, χωρίς φόβο και πες: Κύριε βοήθησέ με να αρχίσω τώρα. Βοήθησέ με! Γιατί αυτό που χρειάζεται πριν απ' όλα είναι η βοήθεια του Θεού. 

Προχώρησε στην καινούρια σου απόφαση και μην κοιτάς ξανά πίσω. Το πάθημα της γυναίκας του Λωτ που έγινε στήλη άλατος αποτελεί για μας ένα σπουδαίο μάθημα. Έχεις "απεκδυθεί τον παλαιόν άνθρωπον". Άφησε καθετί το δικό του. Όπως ο Αβραάμ, άκουσες τη φωνή του Κυρίου: "Έξελθε εκ της γης σου και εκ της συγγενείας σου και εκ του οίκου του πατρός σου και δεύρο εις την γην, ην αν σοι δείξω"(Γεν. ιβ΄1). Προς αυτή τη χώρα πρέπει από δω και πέρα να κατευθύνεις όλη σου την προσοχή και κάθε ενέργειά σου.     

Πατρώνος Γεώργιος: Οι προεκτάσεις της "ερήμου" και των πειρασμών του Ιησού

Διαβάστε επίσης: 
Πατρώνος Γεώργιος: Το νόημα των πειρασμών του Ιησού
Πατρώνος Γεώργιος: Ο πρώτος πειρασμός του Ιησού
Πατρώνος Γεώργιος: Ο δεύτερος πειρασμός του Ιησού
Πατρώνος Γεώργιος: Ο τρίτος πειρασμός του Ιησού  

Οι τρεις αυτοί πειρασμοί του Ιησού στην έρημο εκφράζουν, όπως είδαμε, και τους μεγάλους κι αιώνιους πειρασμούς της ανθρωπότητας, αλλά και του καθενός ανθρώπου στην προσωπική του ζωή. Ο διάβολος μετά την έντονη αποπομπή του από τον Ιησού, "ὕπάγε ὀπίσω μου, σατανᾶ", εγκατέλειψε βέβαια την κατά μέτωπο αντιπαράθεσή του, αλλ' εισήλθε σε μια νέα τακτική, πιο δόλια και πιο επικίνδυνη, εκείνης της "διαβολής" και του κρυφού πολέμου. Όπως επεσήμανε και ο ευαγγελιστής Λουκάς, "Ο Διάβολος απέστη απ' αυτού άχρι καιρού" (Λουκ. 4, 13), δηλαδή ωσότου έρθει και πάλι η ώρα  η δική του, του σκότους και της καταστροφής, για να ξαναχτυπήσει και να συντρίψει τον Ιησού με τον σταυρό και τον θάνατο.

Ιωάννης ο Σιναΐτης, Άγιος: Κλίμαξ - Λόγος ΙΔ΄ (Περί γαστριμαργίας)

1. ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ τώρα να ομιλήσωμε περί κοιλίας, απεφασίσαμε πάλι, όπως και σε όλα τα άλλα θέματα, να στρέψωμε την φιλοσοφία μας εναντίον μας. Διότι είναι αξιοθαύμαστο εάν απηλλάγη κανείς από αυτήν, πρίν κατοικήση τον τάφο.