Πατρώνος Γεώργιος: Ο τρίτος πειρασμός του Ιησού

Διαβάστε επίσης: 
Πατρώνος Γεώργιος: Το νόημα των πειρασμών του Ιησού
Πατρώνος Γεώργιος: Ο πρώτος πειρασμός του Ιησού
Πατρώνος Γεώργιος: Ο δεύτερος πειρασμός του Ιησού

Τέλος ο τρίτος πειρασμός αποτελεί την αποκορύφωση όλων των πειρασμών και αποσκοπεί στην καθολική αλλοτρίωση του πνευματικού ανθρώπου με το δέλεαρ της εξουσίας. Έτσι, ο πειρατής διάβολος προσπαθεί ν' αποπροσανατολίσει και αυτόν τον Ιησού από την πνευματική και σωτηριολογική του αποστολή, εμβάλλοντας την ιδέα ενός άκρατου ιστορικού και κοινωνικού μεσσιανισμού. Είναι πολύ χαρακτηριστικό, ότι ο πειραστής κατ' αρχήν δεν προσπαθεί ν' αποτρέψει τον Ιησού να γίνει Μεσσίας, αλλά επιχειρεί να θέσει υπό έλεγχο την αποστολή του μέσα στον κόσμο κάτω από την δική του εξουσία και τη δική του κυριαρχία: "πάλιν παραλαμβάνει αὐτόν ὁ διάβολος εἰς ὄρος ὑψηλόν λίαν, καί δείκνυσιν αὐτῶ πάσας τάς βασιλείας τοῦ κόσμου καί τήν δόξαν αὐτῶν· καί λέγει αὐτῶ· ταῦτα σοι πάντα δώσω, ἐάν πεσών προσκυνήσης μοι"(Ματθ. 4, 8-9). Εδώ, πράγματι, ανακεφαλαιώνεται ο πειρασμός της εξουσίας και της δύναμης και αναβαθμίζεται η τάση του ανθρώπου να θέσει υπό την εξουσία του "πάσας τάς βασιλείας του κόσμου καί τήν δόξαν αὐτῶν", ως κυριαρχική έφεση στη διαμόρφωση του ήθους και του σκοπού της ζωής του. 

Αντιλαμβάνεται πολύ καλά κανείς εδώ το "δαιμονικόν" του πράγματος και τη δόλια σατανικότητα της πρότασης. Εάν θα μπορούσαμε να υποθέσουμε, ότι ο Ιησούς ως Χριστός θα δεχόταν την ώρα εκείνη την πρόταση του πειρασμού και θα συμμαχούσε με τον αντίχριστο διάβολο, τότε θα είχαμε ασφαλώς την πιο σκοτεινή και τρομακτική συμμαχία. Ο εγκοσμιοκρατικός μεσσιανισμός δεν θα ήταν πλέον ένας απλός πειρασμός, αλλά θα επιβαλλόταν σαν ιστορικό και κοινωνικό σύστημα ζωής με όλες τις δυσμενείς επιπτώσεις. Ο Ιησούς δεν θα ήταν ο λυτρωτής Χριστός αλλ'ο εξουσιαστής Μεσσίας, και η κυριαρχική του εξουσία θ' αντικαθιστούσε τη δύναμη και την τυραννία των βασιλέων και αρχόντων του κόσμου τούτου με μεθοδείες δαιμονικές. Η δύναμη, η εξουσία και η δόξα θα ήσαν οι πλέον κυρίαρχες αξίες της ζωής. Ο Χριστός και ο Αντίχριστος θα προβάλλονταν ως οι δύο όψεις "του ιδίου νομίσματος" και ως οι εκφραστές της ίδιας εξουσίας και της ίδιας ιστορικής πραγματικότητας. 

Τότε θα υπήρχε το παράδοξο της μη διάκρισης μεταξύ αλήθειας και ψεύδους, μεταξύ δικαιοσύνης και αδικίας, μεταξύ ελευθερίας και δουλείας. Σύγχυση μεταξύ φωτός και σκότους, καλού και κακού, θείου και δαιμονικού. Και ο Ιησούς δια μέσου της ανίερης αυτής συμμαχίας δεν θα οδηγείτο ασφαλως στο σταυρό και στο μαρτύριο αλλά στην κοσμική εξουσία και στην απατηλή δόξα. Όλες οι αρχές και  οι εξουσίες του παρόντος κόσμου, οι δυνάμεις του πονηρού και τα σκοτεινά πνεύματα, θα ετίθεντο στη διάθεση του Ιησού, του νέου κοσμοκράτορος του αιώνος τούτου, και θα συνέβαινε αυτό που επιθυμούσε ο πειραστής διάβολος, δηλαδή η κυριαρχία της δικής του εξουσίας. Όλα αυτά με μόνο μία προϋπόθεση και δέσμευση: " ἐάν πεσών προσκυνήσῃς μοι". Η ολοκλήρωση της διαστροφής και της αλλοτρίωσης που πάντα επιδιώκει ο πειραστής και την μεθόδευσε με τον τρίτο πειρασμό, θα ήταν ιστορική πραγματικότητα. 

Με τα δεδομένα αυτά, θα λέγαμε, ότι ο πειραστής δεν θα αποτρέψει ποτέ και κανέναν από οποιαδήποτε "πνευματική" επιδίωξη και κοινωνική "αποστολή". Δεν θα αποθαρρύνει ποτέ τους ανθρώπους να επιθυμούν και να επιδιώκουν ν' ανέλθουν τις βαθμίδες οιασδήποτε ιεραρχικής κλίμακας, ακόμη και αυτών των πλέον ιερών και πνευματικών αξιωμάτων. Η μόνη του επιδίωξη είναι, όλοι αυτοί να εκφράζουν, "κατά την ενάσκηση των καθηκόντων τους", το δικό του πνεύμα και τη δική του εξουσία. Κατά δε την ανέλιξη και εξέλιξή τους να προτιμούν την δύναμη και την προστασία του Καίσαρα και όχι τις πνευματικές αξίες. Η προτίμηση της πτωχείας και του μαρτυρικού βίου και η συνέπεια προς κάποιες πνευματικές αρχές είναι μωρία για τα δεδομένα του παρόντος κόσμου. Αυτή είναι η "σώφρονα λογική" του πειραστή. Και δυστυχώς η ιστορία μας φανερώνει, ότι  η "λογική" αυτή  θέλγει και προτιμάται από τους περισσότερους ανθρώπους. Πολλοί είναι εκείνοι και από το χώρο της θρησκευτικής και εκκλησιαστικής εξουσίας, οι οποίοι προτίμησαν και προτιμούν "τα του Καίσαρος" παρά "τα του Χριστού" και θέτουν το έργο τους και την "αποστολή" τους υπό την εξουσία του πειραστή παρά του Θεού. 

Ο Ιησούς, όμως, στην έρημο με τη μοναδική εκείνη απάντηση προς τον πειραστή, "ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ· γέγραπται γαρ, Κύριον τον Θεόν σου προσκυνήσεις και αὐτῷ μόνῳ λατρεύσεις" (Ματθ. 4, 10), έδωσε παράδειγμα αιώνιο προς μίμηση για τους πιστούς του όλων των αιώνων. Αυτή είναι μια απάντηση ξεκάθαρη και τελική. Μια απάντηση που έφερε τη μεγάλη σύγκρουση και τη μεγάλη ρήξη. Από τότε δεν μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε σχέση μεταξύ του πνεύματος του Θεού και του πνεύματος του δαιμονίου. Χριστός και Αντίχριστος βρίσκονται σε δύο διαφορετικά στρατόπεδα και εκφράζουν  δύο διαφορετικούς κόσμους. Η βασιλεία του Χριστού "οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου" και η εξουσία του Αντιχρίστου προσπαθεί να επιβάλλει τη λογική του στον παρόντα αιώνα. 

Ο Ιησούς Χριστός σε λίγο, λόγω ακριβώς της μη υποταγής του στη "λογική" του πειραστή, θα οδηγηθεί με πονηρές μεθοδεύσεις στο σταυρό και στο θάνατο. Η Εκκλησία του Χριστού, συντασσόμενη προς το παράδειγμα του Κυρίου της, θα διώκεται και θα σταυρώνεται και αυτή, κατά φυσική ακολουθία της πιστότητάς της. Το ψέμα και η αδικία θα είναι πλέον στο μέλλον το πιο αποτελεσματικό και  μοναδικό τέχνασμα του διαβόλου, για να επιβάλλει την εξουσία του στον κόσμο και να παρασύρει προς το μέρος του ανθρώπους σε όλες τις εποχές. Μια μέθοδος, που και με το δέλεαρ της εξουσίας, αποδείχθηκε πολύ αποτελεσματική. Η ιστορία μάς το επιβεβαιώνει καθημερινά.