"Μεγάλο αφιέρωμα στον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο"

Μητροπολίτης Σερβίων & Κοζάνης Διονύσιος Ψαριανός: "Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος"

π. Γεώργιος Φλορόφσκυ: "Ο Βίος του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου"

Στυλιανός Παπαδόπουλος: "Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος" (Περιεχόμενα)

"Λόγος Θ΄ - Απολογητικός εις τον εαυτού πατέρα Γρηγόριον, συμπαρόντως αυτώ Βασιλείου, ηνίκα επίσκοπος εχειροτονήθη"

"Λόγος Ι΄ - Εις εαυτόν και εις τον πατέρα και Βασίλειον τον Μέγαν, μετά την επάνοδον εκ φυγής"

"Λόγος Κ΄ - Περί δόγματος και καταστάσεως επισκόπων"

"Λόγος ΚΣΤ΄ - Εις εαυτόν εις τον λαόν και εις τους ποιμένας"

"Λόγος ΚΖ΄ - Προς Ευνομιανούς προδιάλεξις" (Θεολογικός πρώτος)

"Λόγος ΜΔ΄ - Εις την Καινήν Κυριακήν"

"Λόγος ΜΕ΄ - Εις το Πάσχα"

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: "Πρὸς Εὐνομιανοὺς προδιάλεξις" (Λόγος κζ΄) - Πρωτότυπο κείμενο

Σε νεοελληνική απόδοση θα τον βρείτε εδώ

1. Πρὸς τοὺς ἐν λόγῳ κομψοὺς ὁ λόγος. καὶ ἵνα ἀπὸ τῆς γραφῆς ἄρξωμαι· Ἰδοὺ ἐγὼ ἐπὶ σὲ τὴν ὑβρίστριαν. εἰσὶ γάρ, εἰσί τινες, οἱ τὴν ἀκοὴν προσκνώμενοι καὶ τὴν γλῶσσαν, ἤδη δέ, ὡς ὁρῶ, καὶ τὴν χεῖρα, τοῖς ἡμετέροις λόγοις, καὶ χαίροντες ταῖς βεβήλοις κενοφωνίαις, καὶ ἀντιθέσεσι τῆς ψευδωνύμου γνώσεως, καὶ ταῖς εἰς οὐδὲν χρήσιμον φερούσαις λογομαχίαις.

"Λόγος ΚΖ΄ - Προς Ευνομιανούς προδιάλεξις" (Θεολογικός πρώτος)

Το πρωτότυπο κείμενο θα το βρείτε εδώ

(Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος)

1. Προς τους κομψευομένους ρήτορας απευθύνεται ο λόγος μου. Και δια ν' αρχίσω από την Γραφήν, «Ιδού εγώ επί σε την υβρίστριαν» εις την μόρφωσιν, εις τον λόγον, εις την διάνοιαν. Διότι υπάρχουν, υπάρχουν μερικοί, που ερεθίζονται από τους λόγους μου εις την ακοήν και εις την γλώσσαν και, καθώς βλέπω, και εις το χέρι, και χαίρουν με τας βεβήλους ματαιολογίας και «αντιθέσεις της ψευδωνύμου γνώσεως» και με τας λογομαχίας που δεν οδηγούν εις τίποτε το ωφέλιμον. Έτσι χαρακτηρίζει κάθε περιττόν και παράξενον λόγον ο Παύλος, ο κήρυξ και βεβαιωτής του «συντετμημένου λόγου», ο μαθητής και διδάσκαλος των αλιέων. Αυτοί δε, περί των οποίων ο λόγος, όπως έχουν ευλύγιστον και φοβεράν την γλώσσαν εις το να επιτεθούν με λέξεις διαλεχτάς και καταλλήλους, είθε να ήσαν έτσι σχολαστικοί και εις την πρακτικήν ζωήν των, έστω και κατ' ολίγον και τότε θα ήσαν ίσως ολιγώτερον σοφισταί και σαλτιμπάγκοι των λόγων πονηροί και αλλόκοτοι, δια να δώσω και ένα γελοίον χαρακτηρισμόν εις ένα γελοίον πράγμα.

Μητροπολίτης Σερβίων & Κοζάνης Διονύσιος Ψαριανός: "Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος"

Σήμερα η Εκκλησία εορτάζει και τιμά την ιερή μνήμη του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου. Ο άγιος Γρηγόριος είναι ένας από τους τρεις μεγάλους ιεράρχες και οικουμενικούς διδασκάλους της Εκκλησίας μαζί με τον Μέγα Βασίλειο και τον Ιωάννη το Χρυσόστομο. Μετά τον απόστολο και ευαγγελιστή Ιωάννη, είναι ο δεύτερος στον οποίο η Εκκλησία απένειμε τον τίτλο του Θεολόγου, ο τρίτος είναι ο άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος.

Στυλιανός Παπαδόπουλος: "Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος" (Περιεχόμενα)

1. Γενική θεώρηση

2. Προϋποθέσεις της θεολογίας του

3. Η θεολογική θεοπτία του "αρίστου θεολόγου"

4. Τα στάδια φανερώσεως της θείας αλήθειας

5. Η ενέργεια του αγίου Πνεύματος πριν από την Πεντηκοστή


6. Η αναζήτηση "αποθέτου κάλλους" ως τελική ερμηνευτική 


7. Βίος

--------------------------------------------
πηγή: Στυλιανού Παπαδόπουλου, ΠΑΤΡΟΛΟΓΙΑ Β΄ - 4ος αιώνας (Ανατολή Δύση), Αθήνα 1990.

π. Γεώργιος Φλορόφσκυ: "Ο Βίος του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου"

Ο Γρηγόριος άφησε πολλά αυτοβιογραφικά κείμενα, και οι περιγραφές που μας δίνει για τη ζωή του είναι γεμάτες από λυρισμό και δραματικότητα. Εκ φύσεως έρρεπε προς τη σιωπή και την αποχώρηση, και πάντα ζητούσε την απομόνωση για να μπορέσει να αφιερωθεί στην προσευχή. Όμως εκλήθη από το θέλημα του Θεού και τις επιθυμίες των άλλων προς λόγους, έργα, και ποιμαντική διακονία σε μια περίοδο υπερβολικής συγχύσεως και αναταραχής. Σε όλη του τη ζωή, που ήταν γεμάτη από θλίψεις και επιτεύγματα, υποχρεώνονταν συνεχώς να καταπνίγει τις φυσικές του επιθυμίες και τους φυσικούς του πόθους.

"Λόγος ΚΣΤ΄ - Εις εαυτόν εις τον λαόν και εις τους ποιμένας"

Όταν επανήλθεν από τον αγρόν μετά το επεισόδιον του Μαξίμου

1. Σας εποθούσα, τέκνα, και μ' εποθούσατε εις ίσον βαθμόν. Το πιστεύω, αν βεβαίως πρέπει εις τον λόγον να προσθέσω και πίστιν, «ναι μα την καύχησίν μου δια σας, την οποίαν έχω ενώπιον του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας». Διότι αυτήν την μορφήν όρκου μου υπέδειξε το άγιον Πνεύμα, με του οποίου την χάριν εκινήθημεν προς σας, δια να καταρτίσωμεν εις τον Κύριον λαόν περιούσιον.
Παρατηρήσατε πόση είναι η πίστις· και δια τα ιδικά μου αισθήματα σας πείθω και δια τα ιδικά σας διαβεβαιώνω. Και τούτο δεν είναι καθόλου αξιοθαύμαστον. Εις όσους είναι κοινόν το Πνεύμα, κοινόν είναι και το πάθος· εις όσους δε είναι ίσον το πάθος, ίση είναι και η πίστις. Διότι ό,τι δεν έπαθε κανείς, δεν θα ηδύνατο να το πιστεύση ούτε δι' άλλον ο δε παθών είναι ετοιμότερος να το παραδεχθή, ως μάρτυς αόρατος αοράτου πάθους, οικείον κάτοπτρον ξένης μορφής. Δια τούτο δεν υπέφερα να μένω μακράν από σας περισσότερον, αν και ήμην αρκετά στενοχωρημένος και δυσαρεστημένος με τα εδώ πράγματα.

"Λόγος Κ΄ - Περί δόγματος και καταστάσεως επισκόπων"

(Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος)

1. Όταν βλέπω την φλυαρίαν της εποχής μας και τους σοφούς που αναδεικνύονται εντός μιας ημέρας και τους αυτοχειροτονήτους θεολόγους, οι οποίοι μόνον επειδή θέλουν να είνε σοφοί, νομίζουν και ότι είνε, τότε ποθώ την ανωτάτην φιλοσοφίαν και αναζητώ την πλέον απόμακρον έρημον, καθώς λέγει ο Ιερεμίας, και θέλω να συζητήσω συγκεντρωμένος με τον εαυτόν μου. Διότι τίποτε άλλο δεν θεωρώ τόσον σπουδαίον, όσον το να κλείσω τας αισθήσεις, να ευρεθώ έξω από την σάρκα και τον κόσμον, να μη έχω επαφήν με τίποτε το ανθρώπινον, εκτός από τα απολύτως αναγκαία, και τα συζητώ με τον εαυτόν μου και τον Θεόν, να ζω υπεράνω των ορατών πραγμάτων και να κρατώ συνεχώς μέσα μου διαυγείς τας θείας ενοράσεις, αμιγείς από τα γήινα και παραπλανητικά είδωλα, σαν ένας ακηλίδωτος καθρέπτης του Θεού και των θείων, καθρέπτης που και είμαι και συνεχώς γίνομαι, λαμβάνοντας και προσθέτοντας φως εις το φως μου και από σκοτεινότερος γινόμενος φωτεινότερος, μέχρι να έλθωμεν εις την πηγήν των ακτινοβολιών, που φθάνουν έως εδώ, και να επιτύχωμεν το μακάριον τέλος, όταν η αλήθεια θα καταργήση τους καθρέπτας. Διότι μόλις κατορθώνει κανείς να επιβληθή εις την ύλην που τον έλκει κάτω, ή παιδαγωγώντας τον εαυτόν του με μακροχρόνιον φιλοσοφίαν και αποδεσμεύοντας βαθμηδόν το ευγενές και πνευματικόν μέρος της ψυχής από το ευτελές και σκοτεινόν, ή ευρίσκων τον Θεόν εξιλεωμένον, ή και τα δύο αυτά, και μελετώντας όσον δύναται περισσότερον να ατενίζη τα υψηλά.

"Λόγος ΜΕ΄ - Εις το Πάσχα"

(Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος)

1. «Θα σταματήσω εις τον φυλάκιόν μου», λέγει ο θαυμάσιος Αββακούμ(Αββακ. 2, 1). Και εγώ θα σταματήσω μαζί του σήμερα επάνω εις την εξουσίαν και την διορατικήν ικανότητα την οποίαν μου έχει δώσει το Πνεύμα, και θα κατοπτεύσω και θα αναγνωρίσω ό,τι θα μου φανερωθή και ό,τι θα λεχθή προς εμέ. Και εσταμάτησα και κατόπτευσα.

Και να άνδρας ο οποίος κάθεται επάνω εις τα νέφη και ο οποίος είναι πανύψηλος. Η όψις του είναι ομοία προς την όψιν αγγέλου και η στολή του ωσάν λάμψις αστραπής η οποία σχίζει τον ουρανόν (πρβλ. Ναούμ 2, 5). 

Και εσήκωσε την χείρα του προς την ανατολήν και εφώναξε με δυνατήν φωνήν (η φωνή του ήταν ωσάν φωνή σάλπιγγος και γύρω του υπήρχε πλήθος από μίαν ουρανίαν στρατιάν) και είπε: «Σήμερα ήλθεν η σωτηρία εις τον κόσμον, τον ορατόν και τον αόρατον. Ο Χριστός ανεστήθη από τους νεκρούς, αναστηθήτε μαζί του.

"Λόγος ΜΔ΄ - Εις την Καινήν Κυριακήν"

(Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος)

1. Είναι παλαιός ο νόμος να εορτάζωνται εγκαίνια, και ο νόμος αυτός είναι σωστός, ή, καλύτερα, να τιμώνται τα νέα πράγματα με εγκαίνια. Αυτό δε γίνεται όχι μίαν φοράν μόνον αλλά πολλάς, επειδή κάθε στροφή του έτους επαναφέρει πάλιν την ιδίαν ημέραν, δια να μην εξαφανισθούν με την πάροδον του χρόνου τα καλά, ούτε να παραπέσουν και να σβήσουν εις τα βάθη της λησμονιάς. Εγκαινιάζονται μεν και νησιά προς τον Θεόν, όπως αναγιγνώσκομεν εις τον Ησαΐαν, ο,τιδήποτε και αν θεωρήσωμεν τα νησιά αυτά. Νομίζω δε ότι πρέπει να τα θεωρήσωμεν ως τας εκκλησίας αι οποίαι έχουν δημιουργηθεί πρόσφατα από τους ειδωλολάτρας και αι οποίαι μόλις έχουν σηκωθεί από την αλμυρήν απιστίαν και στερεοποιούνται κατά τέτοιον τρόπον ώστε να ημπορεί να βασισθεί εις αυτά ο Θεός. Εγκαινιάζεται δε χάλκινον τείχος από κάποιον άλλον προφήτην, το οποίον νομίζω ότι εννοεί ψυχήν ισχυράν και ομοίαν με χρυσόν, η οποία εσταθεροποιήθη εσχάτως εις την ευσέβειαν. Παρακινούμεθα δε να ψάλωμεν εις τον Κύριον νέον άσμα, είτε εκείνοι οι οποίοι έχουν συρθεί από την αμαρτίαν εις την Βαβυλώνα και εις την πονηράν σύγχυσιν και κατόπιν έχουν επιστρέψει και σωθεί εις την Ιερουσαλήμ (και οι οποίοι εκεί μεν δεν ημπορούσαν να ψάλλουν το θείον, επειδή η γη ήτο ξένη, ενώ εδώ δημιουργούν νέον άσμα και νέαν ζωήν), είτε εκείνοι oι οποίοι παρέμειναν εις το αγαθόν και προοδεύουν εις αυτό και ένα μέρος του μεν το έχουν επιτύχει ήδη, ενώ το άλλο το επιτυγχάνουν με την χάριν του Αγίου Πνεύματος, το οποίον ανακαινίζει.

"Λόγος Ι΄ - Εις εαυτόν και εις τον πατέρα και Βασίλειον τον Μέγαν, μετά την επάνοδον εκ φυγής"

(Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος)

1. Τίποτε δεν είναι πιο ισχυρόν από το γήρας και πιο αξιοσέβαστον από την αγάπην. Από αυτά τα δύο έχω οδηγηθεί και εγώ δέσμιος ενώπιόν σας χάριν του Χριστού, δεμένος όχι με σιδερένιες αλυσίδες αλλά με τους αλύτους δεσμούς του Πνεύματος. 

Προηγουμένως δε ενόμιζα ότι ήμουν ισχυρός και ανίκητος και - ω του παραλογισμού - δεν ομιλούσα ούτε προς τους εραστάς τούτους και αδελφούς μου, δια να είμαι απηλλαγμένος από ο,τιδήποτε, και να ημπορώ να ζω εις την ησυχίαν, εγκαταλείποντας τα πάντα εις εκείνους οι οποίοι τα ήθελαν, και ασχολούμενος μόνον με το να συνομιλώ με το Πνεύμα. 

Ο νους μου εστρέφετο πάντοτε γύρω από το Κάρμηλον του Ηλιού, γύρω από την έρημον του Ιωάννου και γύρω από την υπερκόσμιον κατάστασιν εκείνων οι οποίοι ζουν κατά τρόπον ασκητικόν. Και ενόμιζα ότι η παρούσα ζωή εις τον κόσμον είναι τρικυμία και εζητούσα κάποιον βράχον, κάποιον κρημνόν ή κάποιον κατάλυμα δια να καταφύγω.

"Λόγος Θ΄ - Απολογητικός εις τον εαυτού πατέρα Γρηγόριον, συμπαρόντως αυτώ Βασιλείου, ηνίκα επίσκοπος εχειροτονήθη"

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ο απολογητικός εις τον εαυτού πατέρα Γρηγόριον εξεφωνήθη ολίγον προ του Πάσχα του έτους 372, οταν εχειροτονήθη από τον πατέρα του και τον Μέγα Βασίλειον επίσκοπος Σασίμων.

Ο Γρηγόριος αναφέρεται κατ' αρχήν εις την αναξιότητά του, την οποία παραβάλλει με εκείνην του Μανωέ, του Πέτρου και του εκατόνταρχου των ευαγγελίων, οι οποίοι δεν ημπορούσαν να ατενίσουν ή να δεχθούν εις την οικίαν των το μεγαλείον του Θεού.

Παρηγορείται όμως δι' αυτήν με την ανάμνησιν του Σαούλ ο οποίος επροφήτευσεν, έστω και αν δεν ήτο κατά πάντα άξιοςδια την χάριν αυτήν, αλλά και ταυτόχρονα, βλέποντας την υπερηφάνειαν από την οποία κατελήφθη ο Σαούλ δια την χάριν, και η οποία επέφερε την καταστροφήν του, αισθάνεται να πλυμμηρίζει από τρόμον αλλά και από χαράν, από αγάπη αλλά και από φόβο δια το Πνεύμα, όπως συμβαίνει εις τα παιδιά όταν αντικρύζουν τας αστραπάς.