Θεόκλητος Διονυσιάτης: "Πύλη του Ουρανού"

Διαβάστε επίσης: 
Θεόκλητος Διονυσιάτης: "Ο Σκητιώτης Καλλίνικος"

 (για πρώτη φορά στο διαδίκτυο, από το βιβλίο "Μεταξύ Ουρανού και γης"....)

...Εβλέπαμε με τον αδελφικόν μου φίλον από την γέφυρα του πλοίου, μέσα εις το θάμβος της εαρινής αυγής, το σχήμα της χερσονήσου και τον υψηλόν κώνον του Άθωνος. Τα Μοναστήρια της δυτικής πλευράς μόλις διεκρίνοντο. Αισθήματα προσδοκίας κάποιου μεγάλου και αγίου κατέκλυζαν την ψυχήν μου. Ό,τι ως ιστορίαν και θρύλον εγνώριζα από βιβλία, εξύπνησεν εις την μνήμην μου. Ένας ολόλευκος ασκητής, που συνεταξίδευεν, ωσάν να εφλυαρούσε, με την αδιατάρακτον ειρήνην του, δια την πνευματική του πατρίδα, ωσάν να μας έλεγεν ότι πλησιάζομεν εις μίαν χώραν ουτοπίας.


Το πλοίον όλο και μας έφερνε πλησιέστερα προς ένα κόσμον εύμορφον, αγγελικόν, ένα ιδιόμορφον τμήμα της ελληνικής γης, προωρισμένον εις προσευχήν και μυστικήν εν Χριστώ ζωήν, είς μίαν από τας πύλας του ουρανού.    

Αγκυροβολήσαμεν εις την Δάφνην, το πρώτον επίνειον του Αγίου Όρους. Η Δάφνη είναι ο χώρος οπού καθρεπτίζει όλην την εμπορικήν κίνησιν της Μοναστικής κοινωνίας, που δεν αποτελείται από αγγέλους. Είναι επομένως η υλιστικοτέρα έκφανσις της ζωής των αγιορειτών. Διά τούτο καλόν είναι ο επισκέπτης να αποχωρεί εκείθεν το ταχύτερον. Αι πρώται εντυπώσεις είναι κακός σύμβουλος αλλά και άδικος δια τας ασθενείς κυρίως ψυχάς. 

Μετά τας πρώτας διατυπώσεις επήραμε τον δρόμον δια την πρωτεύουσαν, τας Καρυάς. Η άνθησις πλουσία, οργιώδη βλάστησις πρασίνου εις όλας τα αποχρώσεις. Ο ουρανός καταγάλανος, η σιωπή σχεδόν απόλυτος. Εβαδίζαμεν ως μισήν ώραν εις μίαν ατραπόν, που ήτο ανοιγμένη ισοϋψής, μεταξύ σειράς λόφων εκ ποικίλης χλωρίδος και αβαθούς θαλάσσης. 

Εστάθημεν εις μικράν γέφυραν. Εεκί εκάθητο προς ανάπαυσιν ένας ασκητής, ερχόμενος εκ Καρυών, δια να μεταβή εις το ασκητήριόν του, τα Καρούλια. Τον εχαιρετήσαμεν. Ανταπέδωκε τον χαιρετισμόν και μας ηυχήθη. Ο γέρων κρατούσε κομβοσχοίνιο και προσηύχετο μυστικώς. Ο φίλος μου τον προσέβλεπεν απλήστως. Εγώ τον εμελετούσαν εις το βάθος και εις την ασκητικήν του όψιν ανεκάλυπτα το ασκητικόν πνεύμα. 

-Τι ωφέλιμον θα μας ελέγατε, οσιότατε πάτερ; ηρώτησα τον ερημίτην. 

Ο ασκητής αφού μας είδε με πολλήν πραότητα και γαλήνη, απήντησε: 

-Τι να είπω εγώ; Είπεν ο Κύριος: "αγωνίζεσθε εισελθείν δια της στενής πὐλης...". Και εσιώπησε. 

-Θέλομεν να γίνωμεν μοναχοί, πάτερ, είπεν ο φίλος μου. 

Ο ερημίτης ύψωσε το βλέμμα προς το ουρανόν, εσκέφθη ολίγον και ύστερα είπεν:

- Όσοι αναχωρούν από τον κόσμον, δια τρεις κυρίως λόγους αναχωρούν: Ή από συνείδησιν αμαρτωλότητος ή από την επιθυμίαν της βασιλείας των ουρανών ή από την αγάπην του Θεού. Αν δεν προηγήται ένας από τους τρείς αυτούς σκοπούς....

-Εάν δεν προηγείται; είπα. 

-Τότε είναι αθεμελίωτος η μόνασις, απήντησεν ο ασκητής. 

-Σεις πάτερ, αν επιτρέπετε, δια ποίον λόγον από τους τρεις εγίνατε μοναχός; Από αγάπην Θεού, από επιθυμίαν της μελλούσης βασιλείας, ή από συνείδησιν αμαρτωλότητος;

-Ασφαλώς από αγάπην Θεού, είπεν ο φίλος μου. 

-Ποίαν σημασίαν έχει από ποίον εκ των τριών λόγων έγινα μοναχός; Ο Θεός να ελεήσει την ψυχήν μου την άθλιαν, τέκνα μου. Δεν υπήρξα δίκαιος. Ένας από τα πλήθη των αμαρτωλών της τραγικής γης μας. Ένας άγνωστος πιστός της αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Δεν είμαι τόσο ευγνώμων εις τον  Θεόν δια την καταγωγήν μου, όσον δια την ορθήν πίστιν μας. Εγεννήθην εις ένα χωρίον της Ελλάδος.  Έζησα και δεν έζησα εις τον κόσμον. Εκείνος που αγαπά τον Χριστόν δεν ζη εις τον κόσμον. Και η ψυχή μου ηγάπησε τον Χριστόν από την νεότητά μου. Οι γονείς μου ήσαν πτωχοί και ειρηνικοί άνθρωποι. Όταν τους αναπολώ, μεταφέρομαι εις την αγίαν οικογένειαν του Ιησού μου... Πόσον αφανής έζησεν ο ενανθρωπήσας Θεός μου και η Παναγία Μήτηρ Του! Άσημοι εις ένα ευτελέστατον χωρίον! Και πόσον ξένος και πτωχός εγεννήθη ο Σωτήρ μου!...

...Ηγάπησα την πτωχείαν και τους πτωχούς, διότι έζησα την αλήθειαν, όπου κρύπτει η εν ύλη και πνεύματι πτωχεία. Δεν υπάρχει ωραιότερον πλάσμα, από εκείνο, που αισθάνεται την ανάγκην να είναι πτωχόν εις το φρόνημα και εις τας ύλας. Ενθυμούμαι, ότι από παιδίον αγαπούσα τους πτωχούς και τους ταπεινούς. Δι' αυτό παρακαλούσα τον Κύριόν μου να με αξιώση να μείνω πτωχός. Ήθελα από τη νεότητά μου να γίνω κοινωνός της πτωχείας Του και των παθημάτων Του. 

Με συνεκλόνιζαν πάντοτε τα υμνογραφικά κείμενα της Εκκλησίας, τα οποία αναφέρονται εις την πτωχείαν του Ιησού. Τώρα, εις ηλικίαν πλέον γεροντικήν, ανεκάλυψα ότι ο Θεός μου ήκουσε την προσευχήν μου. Διότι η ζωή μου ήτο μία διαρκής αγωγή από τον Θεόν, δια να γίνω πτωχός τω πνεύματι. Αποκορύφωσις αυτής της αδιοράτου παιδαγωγίας του Ιησού μου, ήτο η ένταξίς μου εις μίαν από τας μοναστικάς τάξεις της πύλης αυτής του ουρανού. Αυτός με ενέδυσε το άγιον και αγγελικόν σχήμα του ορθοδόξου Μοναχού. Αυτός με κατέστησε μαθητήν ενός αγίου Γέροντος. Αυτός με παρέδωκεν εις την ιδιαιτέραν προστασίαν της Μητρός Του· "Γύναι, ιδού ο υιός σου...". Τώρα, μόνον ευγνωμονών κλαίω....

Ο ερημίτης ανελύθη εις γαλήνια δάκρυα, ηγέρθη, έλαβε τον ασκητικόν του σάκκον, μας ησπάσθη και ανεχώρησεν. Ημείς μείναμεν άφωνοιαπό την συγκίνησιν. Εβυθίσθη έκαστος εις τας σκέψεις του και επήραμε την αντίθετον κατεύθυνσιν.....

.... Δια να δοκιμάσω τον φίλον μου, καθ' οδόν, είπα: 

-Θα ήθελες να ακολουθήσεις τον Ερημίτην εις την πορείαν του; Δύνασαι να υποβληθής εις την τραχείαν άσκησίν του; 

-Δεν γνωρίζεις ότι η έρημος υπό Γέροντα με ελκύει περισσότερον από το ιερόν Κοινόβιον; Άλλωστε η έντασις της ασκητικότητος θα είναι ανάλογος προς την αντοχήν μου. Το ζητούμενον δεν είναι οι ασκητικοί τρόποι, όλοι βεβαίως ωφέλιμοι, αλλά πώς θα καθάρωμεν την ψυχήν εκ των παθών.... 

-Φρονώ, απήντησα, ότι η προτίμησις μορφής Μοναχικού βίου, είναι θέμα προσωπικών κριτηρίων δια να επιτύχη κανείς τον κυρίως σκοπόν. 

-Ποίος είναι, κατά την γνώμιν σου, ο κυρίως σκοπός; ηρώτησεν ο φίλος μου. 

-Δεν είναι η σωτηρία της ψυχής; απήντησα. 

-Ναι, είπεν ο φίλος μου και εσιωπήσαμεν.....