"Παρακλητικός Κανών εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον την ΠΑΥΣΟΛΥΠΗΝ"

Ευλογήσαντος του ιερέως λέγομεν τον Ψαλμόν ΡΜΒ΄ (142)

Κύριε εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησίν μου εν τη αληθεία σου, εισάκουσόν μου εν τη δικαιοσύνη σου.

Και μη εισέλθεις εις κρίσιν μετά του δούλου σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πας ζων.

Ότι κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου. εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου.

Εκάθισέ με εν σκοτεινοίς, ως νεκρούς αιώνος. Και ηκηδίασεν επ’ εμέ το πνεύμα μου, εν εμοί εταράχθη η καρδία μου.

Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σου, εν ποιήμασι των χειρών σου εμελέτων. Διεπέτασα προς σε τα χείρας μου. η ψυχή μου ως γη άνυδρός σοι.

Ταχύ εισάκουσόν μου, Κύριε, εξέλιπε το πνεύμα μου.

Μη αποστρέψεις το πρόσωπόν σου απ’ εμού, και ομοιωθήσομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκκον.

Ακουστόν ποίησον μοι το πρωί το έλεός σου, ότι επί σοι ήλπισα.

Γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν, εν η πορεύσομαι, ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου

Εξελού με εκ των εχθρών μου, Κύριε. προς σε κατέφυγον, δίδαξόν με του ποιείν το θέλημά σου, ότι συ ει ο Θεός μου.

Το Πνεύμα σου το αγαθόν οδηγήσει με εν γη ευθεία. ένεκεν του ονόματός σου, Κύριε, ζήσεις με.

Εν τη δικαιοσύνη σου εξάξεις εκ θλίψεως την ψυχήν μου, και εν τω ελέει σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου. και απολείς πάντας τους θλίβοντας την ψυχήν μου, ότι εγώ δούλός σού ειμί.

Ήχος δ΄ 

Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν. ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.

Στιχ. α΄. Εξομολογείσθε τω Κυρίω, και επικαλείσθε το όνομα το άγιον αυτού.

Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν. ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.

Στιχ. β΄. Πάντα τα έθνη εκύκλωσάν με και τω ονόματι Κυρίου ημυνάμην αυτούς.

Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν. ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.

Στιχ. γ΄. Παρά Κυρίου εγένετο αύτη, και έστι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών.

Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν. ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.

Ήχος δ΄. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ. 

Εμπεριστάτων αρραγής προστασία, αδικουμένων επιβράβευσις θεία, των ασθενών ιάτειρα και των χαλεπώς τρυχομένων, άχραντε Παυσολύπη, ετοίμη βοηθός υπάρχουσα λυπηρών την ομίχλην σαις προσευχαίς και θλίψεων αχλύν, παραμυθία γλυκεία, εκδίωξον. 

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι. Και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Ου σιωπήσωμεν ποτε, Θεοτόκε, τας δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι. ειμή γαρ συ προΐστασο πρεσβεύουσα, τις ημάς ερρύσατο, εκ τοσούτων κινδύνων; τις δε διεφύλαξεν, έως νυν ελευθέρους; Ουκ αποστώμεν Δέσποινα εκ σου. σους γαρ δούλους σώζεις αεί εκ παντοίων δεινών.

Ο Ν΄ (50) ΨΑΛΜΟΣ 

Ελέησόν με ο Θεός κατά το μέγα έλεός σου, και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου, εξάλειψον το ανόμημά μου.

Επί πλείον πλύνον με από της ανομίας μου, και από της αμαρτίας μου καθάρισόν με.

Ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω και η αμαρτία μου ενώπιόν μού εστί δια παντός.

Σοι μόνω ήμαρτον, και το πονηρόν ενώπιόν σου εποίησα. όπως αν δικαιωθείς εν τοις λόγοις σου, και νικήσεις εν τω κρίνεσθαί σε.

Ιδού γαρ εν ανομίαις συνελήφθην, και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου.

Ιδού γαρ αλήθεια ηγάπησας. τα άδηλα και τα κρύφια της σοφίας σου εδήλωσάς μοι.

Ραντιείς με υσσώπω, και καθαρισθήσομαι. πλυνείς με και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι.

Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν και ευφροσύνην. αγαλλιάσονται οστέα τεταπεινωμένα.

Απόστρεψον το πρόσωπόν σουαπό των αμαρτιών μου, και πάσας τας ανομίας μου εξάλειψον.

Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός, και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου.

Μη απορρίψεις με από του προσώπου σου, και το Πνεύμα σου το άγιον μη αντανέλεις απ’ εμού.

Απόδος μοι την αγαλλίασιν του σωτηρίου σου, και πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με.

Διδάξω ανόμους τας οδούς σου, και ασεβείς επί σε επιστρέψουσι.

Ρύσαι με εξ αιμάτων ο Θεός, ο Θεός της σωτηρίας μου. αγαλλιάσεται η γλώσσα μου την δικαιοσύνην σου.

Κύριε, τα χείλη μου ανοίξεις, και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσίν σου.

Ότι, ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα αν. ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις.

Θυσία τω Θεώ πνεύμα συντετριμμένον. καρδία συντετριμμένην και τεταπεινωμένην, ο Θεός, ουκ εξουδενώσει.

Αγάθυνον, Κύριε, εν τη ευδοκία σου την Σιών, και οικοδομηθήτω τα τείχη Ιερουσαλήμ.

Τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, αναφοράν και ολοκαυτώματα. τότε ανοίσουσιν επί το θυσιαστήριόν σου μόσχους.

Ωδή α΄. Υγράν διοδεύσας,

Παντοίων εκλύτρωσαι συμφορών ημάς, αδικίας, επηρείας του πονηρού και θλίψεων βίου, Παυσολύπη, η τη ρομφαία τρωθείσα των θλίψεων. 

Απέλασον τάχος των λυπηρών ομίχλην και λύσον αδικίας τον σκοτασμόν αγνή Θεοτόκε, Παυσολύπη, αδικουμένων προστάτις ως ένθερμος. 

Υπέρ των εν νόσοις οδυνηραίς, πικραίς αλγηδόσι και στενώσεσι ψυχικαίς δεινώς καθευδόντων, Παυσολύπη, τον σον δυσώπει ευΐλατον Κύριον.

Σωτήρα τεκούσα υπερφυώς ημών, Παυσολύπη, πύλας άνοιξον χαρμονής ημίν προσιούσι παρρησία τη μητρική σου, χαράς κόσμου πρόξενε. 

Ωδή γ΄. Ουρανίας αψίδος. 

Οδυνόμενοι, Μήτερ, οι σοι θερμοί πρόσφυγες εκ των λυπηρών των του βίου και περιστάσεων οδυνηρών σας ευχαίς ταις σωστικαίς, Παυσολύπη, σπεύδομεναιτούμενοι θείαν σου εύνοιαν. 

Λυπηράς εμπαθείας και φθονερού ρύσαι με μίσους, Παυσολύπη Παρθένε, Θεογεννήτρια, εν ταπεινώσει πολλή και συνοχή της καρδίας σπεύδοντα εκάστοτε τη αντιλήψει σου. 

Υβριστάς μου ευλόγει, εχθρούς εμούς στήριζε, πάντας αδικούντας με σκέπε και ρύου θλίψεων επιποθούντας κακώς κατασπιλώσαί με, Μήτερ, ούσπερ καθαγίαζε όμβρω σης χάριτος. 

Παυσολύπη Κυρία, ημάς αεί στήριζε άραι τον σταυρόν αγογγύστως, ον ημίν έδωκεν ο σος Υιός και Θεός, διδούς ο πάσι φορτίον των αυτού δυνάμεων, Μήτερ, ανάλογον. 

Ανάψυξον, αδικουμένους, στενάζοντας θλιβομένους, ασθενούντας οδυνηρώς, αλγούντας και κάμνοντας τη αύρα της σκέπης σου, Παυσολύπη. 

Επίβλεψον, εν ευμενεία πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν, και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.

Αίτησις παρά του ιερέως και το Κάθισμα.

Ήχος β΄. Πρεσβεία Θερμή. 

Τα θλίψεις ημών λιταίς σου μεταποίησον προς τον Λυτρωτήν Υιόν σου τον φιλάνθρωπον, Παυσολύπη Δέσποινα, εις χαράν αιωνίζουσαν, άχραντε, και αδικούντων γνώμην αλγεινήν ημάς τη δυνάμει σου μετάστρεψον. 

Ωδή δ΄. Εισακήκοα Κύριε. 

Η απαύστως στηρίζουσα, οίμοι, κλονουμένους εν βίω, Δέσποινα Παυσολύπη, επιστήριζε θλιβομένους, θεία βακτηρία σου. 

Αδικίας ολέτειρα, Μήτερ Παυσολύπη, την γνώμην άλλαξον αδικούντων τους οικέτους σου, Κεχαριτωμένη Μητροπάρθενε. 

Χαρμονής θεία πρόξενε των βροτών, οικέτους σου παρηγόρησον, Παυσολύπη Μητροπάρθενε, στένοντας εν βίου παριστάσεσι. 

Λάμπρυνόν μου την ζόφωσιν λυπηρών και θλίψεων ταις ακτίσι σου, Παυσολύπη, των εντεύξεων προς τον Φωτοδότων θείον Τόκον σου. 

Ωδή ε΄. Φώτισον ημάς.

Ύδατι ευχών ρυπτικών σου πλύνον θλίψεων ρύπον δούλου, Παυσολύπη, σου Υιού κια ικέτου σου εν βίου περιστάσεσι. 

Νύκτα ζοφερών αλγηδόνων του οικέτου σου αποδίωξον και ήμαρ χαρμονής, Παυσολύπη, τω σω πρόσφυγι ανάτειλον.

Θραύσον λυπηρών, ανιάτων νόσων, θλίψεων, απογνώσεως αχλύν και εχθρικής επηρείας, Παυσολύπη τους οικέτας σου. 

Λάμψον μοι χαράς και πασών του θείου Πνεύματος αγαθών τας φωτοβόλους αστραπάς, Παυσολύπη τω κειμένω εν στενώσεσι. 

Ωδή στ΄. Την δέησιν. 

Ικέσιον, Παυσολύπη, δέησιν του στενάζοντος οικέτου σου δέξαι και θλίψεών μου διάλυσον νέφος βολίσι της χαρμονής θείου Τόκου σου και της χαράς των ουρανών κληρονόμον με δείξον ση χάριτι. 

Ψεκάδας μου των δακρύων μάκτρω σου παρρησίας μητρικής, Παυσολύπη, σμήξον ταχύ, η τα σπλάγχνα τρωθείσα εν Γολγοθά τη ρομφαία των θλίψεων, και εις οδόν υπομονής ίθυνόν με τον σε μεγαλύνοντα. 

Ευλόγει μου τας οδούς, Μητρόθεε, και λιτών σου στήριζέ με τω βάκτρω, ίνα μεστήν ακανθών και τριβόλων των ατραπών βίου χειραγωγία σου οδεύσω, Μήτερ, ασφαλώς, Παυσολύπη, πιστών παραμύθιον. 

Ως θλίψεων σε αλεξιτήριον ανυμνούντες ευλαβώς, Παυσολύπη, οι αδικίας βαστάζοντες άγγος και εν ανάγκαις δειναίς χειμαζόμενοι παρακαλούμεν σε θερμώς, ψυχικόν ημών βάρος ελάφρυνον. 

Ανάψυξον, αδικουμένους, στενάζοντας θλιβομένους, ασθενούντας οδυνηρώς, αλγούντας και κάμνοντας τη αύρα της σκέπης σου, Παυσολύπη. 

Άχραντε η δια λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως, επ' εσχάτων των ημερών τεκούσα, δυσώπησον ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν. 

Κοντάκιον. Ήχος β΄. Ταις των αιμάτων σου. 

Τους εν ανάγκαις και θλίψεσι στένοντας, πεφορτισμένους, νοσούντας και κάμνοντας τη χάριτί σου ταχύ ανακούφισον, Μήτερ Θεού, Παυσολύπη πανάχραντε, παραμυθία του κόσμου ανύστακτε.  

  Μνησθήσομαι του ονόματός σου εν πάση γενεά και γενεά.

Στίχ. Άκουσον, θύγατερ και ίδε και κλίνον τό ούς σου και επιλάθου του λαού σου και του οίκου του πατρός σου και επιθυμήσει ο Βασιλεύς του κάλλους σου.

Ο ιερεύς. Και υπέρ του καταξιωθήναι ημάς.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ

Εκ του κατά Λουκάν. Κεφ. Α’ 39-49 και 56.

Εν ταίς ημέραις εκείναις, αναστάσα Μαριάμ επορεύθη εις την ορεινήν μετά σπουδής εις πόλιν Ιούδα και εισήλθεν εις τόν οίκον Ζαχαρίου και ησπάσατο την Ελισάβετ. Και εγένετο, ως ήκουσεν η Ελισάβετ τόν ασπασμόν τής Μαρίας, εσκίρτησε τό βρέφος εν τή κοιλία αυτής και επλήσθη Πνεύματος αγίου η Ελισάβετ και ανεφώνησε φωνή μεγάλη και είπεν, Ευλογημένη σύ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός τής κοιλίας σου. Και πόθεν μοι τουτο, ίνα έλθη η μήτηρ του Κυρίου μου πρός με; Ιδού γαρ, ως εγένετο η φωνή του ασπασμού σου εις τά ώτά μου, εσκίρτησε τό βρέφος εν αγαλλιάσει εν τή κοιλία μου. Και μακαρία η πιστεύσασα, ότι έσται τελείωσις τοίς λελαλημένοις αυτή παρά Κυρίου. Και είπε Μαριάμ, Μεγαλύνει η ψυχή μου τόν Κύριον και ηγαλλίασε το πvεύμα μου επί τώ Θεώ τώ σωτήρι μου, ότι επέβλεψεν επί τήv ταπείvωσιν τής δούλης αυτου. Ιδού γάρ από του νύv μακαριούσί με πάσαι αι γεvεαί. Ότι εποίησέ μοι μεγαλεία ο Δυvατός και άγιοv τό όvομα αυτου. Έμεινε δέ Μαριάμ σύv αυτή ωσεί μήvας τρείς και υπέστρεψεν εις τόν οίκοv αυτής.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι. 

Θείας Παυσολύπης πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.

Και νυν και αεί και στους αιώνας των αιώνων. Αμήν. 

Ταις της Θεοτόκου πρεσβείαις ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων. 

 Στίχ. Ελέησόν με, ο Θεός, κατά τό μέγα έλεός σου και κατά τό πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον τό ανόμημά μου.

Ήχος πλ. β΄. Όλην αποθέμενοι. 

Παυσολύπη άχραντε, αεί παραμυθουμένη  μη ελλίπης άπαντας ασθενούντας, κάμνοντας, οίμοι, στένοντας, αλγεινώς πάσχοντας, συκοφαντουμένους, αδικίας επωμάδιον ζυγόν τους φέροντας αγογγύστως, Μήτερ, αείποτε, και τρυχομένους, Δέσποινα, ίνα τη ση χάριτι σπεύδοντες σε υμνολογώμεν ως πάντων των βροτών καταφυγήν, παρηγορίαν και στήριγμα αρραγές εν θλίψεσι. 

Ωδή ζ΄. Οι εκ της Ιουδαίας. 

Νύκτα θλίψεων φέγγει προσευχών σου παμφώτων ημών διάλυσον και ήμαρ, Παυσολύπη, ημίν χαράς αφθίτου εξανάτειλον τάχιστα τοις εις αιώνας λαμπρώς σε ανυμνολογούσι. 

Η παραμυθουμένη πάντας πορευομένους εν μέσω θλίψεων, Παρθένε Παυσολύπη, νεφέλη ομβροτόκε  χαρμονής των υμνούντων σε, όμβρισον πάσι χαράς ρανίδας ουρανόθεν. 

Μη εξ ύψους σου παύση θείας δόξης σους δούλους κατεποπτεύουσα τους καταθλιβομένους, εν κλίνη ασθενείας τους κειμένους και στένοντας εξ αδοκήτων δεινών του βίου, Παυσολύπη. 

Ως ολέτειρα πόνων, συμφορών κατωδύνων, κινδύνων, θλίψεων, αδικιών και πάσης συκοφαντίας ύμνοις σε λαμπρώς μεγαλύνοντες σας, Παυσολύπη, ευχάς αιτούμεθα προς Κτίστην.  

Ωδή η΄. Τον Βασιλέα. 

Νυν θλιβομένοις οδόν χαράς, Παυσολύπη, υγιείας και κράτος δικαίου δείξον, Θεοτόκε, χαράς πυξίς αρίστη. 

Λύπης ρομφαίαν η εν καρδία δεχθείσα, Παυσολύπη, ρομφαίαν του άλγους νόσων εκ καρδίας εκδίωξον σων δούλων. 

Υψόθεν θλίψεις εξ αδικίας και πόνους εκ δεινής αρρωστίας σων δούλων, Μήτερ Παυσολύπη, αφάνισον ευχαίς σου. 

Σων δούλων, Μήτερ, Παραμυθία γλυκεία, Παυσολύπη Παρθένε, οδύνην προσφιλών προσώπων εξάλειψον θανάτου. 

Ωδή θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.

Ουρανοδρόμον δείξον δούλοις σου πορείαν τοις εν φθορά και ταις θλίψεσιν έρπουσιν προς χαράς δόμους πάντων ημών ιθύντειρα. 

Νυν τους βαρυαλγούντας, Μήτερ Παυσολύπη, δούλους τους σους παραμύθησον, Δέσποινα, ευλογημένη Παρθένε, Παρηγορήτισσα.

Χαράς καρδίας πλήσον πάντων, Παυσολύπη, εμπεριστάτων, καμνόντων αείποτε και θλιβομένων εν βίω ση θεία χάριτι. 

Μη παύση Θεοτόκε παραμυθουμένη τους αλγεινώς θλιβομένους και στένοντας και αδικίας ποτήριον, οίμοι, πίνοντας. 

Άξιόν εστιν ώς αληθώς, μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού ημών.

Την τιμιωτέραν των Χερουβίμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφίμ, την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν, την όντως Θεοτόκον σέ μεγαλύνομεν.

Χαίροις Παυσολύπη, Μήτερ Θεού, Κεχαριτωμένη, η διώκουσα χαλεπάς θλίψεις εκ των πίστει σε ανυμνολογούντων και προσφευγόντων πόθω τη αντιλήψει σου. 

Δεύτε, προσκυνήσωμεν ευλαβώς Κεχαριτωμένην Παυσολύπην την θαυμαστήν, παραμυθουμένην αεί αδικουμένους, αλγούντας, θλιβομένους, οίμοι και στένοντας. 

Των εν ζόφω θλίψεων και δεινών, Μήτερ Παυσολύπη, αντιλήπτορ και αρωγός και παραμυθία των συκοφαντουμένων, απέλασον την λύπην των προσιόντων σοι. 

Λύσον σαις δεήσεσι μητρικαίς λύπης την ομίχλην και των θλίψεων την αχλύν των εν βίου ζάλαις καθεύδοντας, Παρθένε, ετοίμη, Παυσολύπη, πάντων βοήθεια. 

Χαίροις, η χαρίεσσα Μαριάμ, χαρμονής αφάτου η πληρούσα σων οικετών τας καρδίας, Μήτερ Υψίστου, Παυσολύπη, των λυπηρών απάντων αλεξιτήριον. 

Αδικίας γεύσιν οδυνηράν γλύκανον ευχαίς σου προς τον δίκαιον Ιησούν, Τόκον σου τον θείον, Κυρία Παυσολύπη, μαθείν δικαιοσύνην πάντες η θέλουσα. 

Τάξον, Παυσολύπη, σαις προσευχαίς εν μακάρων χώρα μεταστάντας ημών γονείς, φίλους, διδασκάλους, οικείους εν τη πίστει και συγγενείς, Παρθένε, Μήτερ φιλεύσπλαγχνε. 

Μάκτρω σου απόσμηξον προσευχών δάκρυα πενθούντων την απώλειαν συγγενών, φίλων και οικείων, Κυρία Παυσολύπη, παρηγορία θεία των προστρεχόντων σοι. 

Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, αποστόλων η δωδεκάς, οι άγιοι πάντες, μετά τής Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εις τό σωθήναι ημάς. 

Άγιος ο Θεός, άγιος Ισχυρός, άγιος Αθάνατος ελέησον ημάς (γ΄).

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι, και νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Παναγία Τριάς, ελέησον ημάς. Κύριε, ιλάσθητι ταις αμαρτίαις ημών. Δέσποτα, συγχώρησον τας ανομίας ημίν. Άγιε, επίσκεψαι και ίασαι τας ασθενείας ημών ένεκεν του ονόματός σου. Κύριε, ελέησον. Κύριε ελήσον. Κύριε ελέησον.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι. Και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.

Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς αγιασθήτω το όνομά σου . Ελθέτω η βασιλεία σου. Γεννηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ και επίτης γης. Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον. Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών. Και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού.

Ο Ιερεύς.

Ότι σου εστιν η βασιλεία και η δύναμις και η δόξα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος , νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν. 

Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον. 

Παύσον λύπην, κακίαν, οργήν, ανέχειαν, οδυνηράς ασθενείας και αδικίαν πικράν, Παυσολύπη, σων προσφύγων κραυγαζόντων σοι. εις χαρμονήν των λυπηρών μεταποίησον πληθύν σε ύμνοις μεγαλυνόντων ως καρδιών, Θεοτόκε, της συνοχής ημών ολέτειραν. 

Ήχος β΄. Ότε εκ του ξύλου. 

Όμβρισον υψόθεν υετόν χαρμονής αφθίτου σοις δούλοις τοις τρυχομένοις δεινώς, ασθενούσι, κάμνουσιν, εν λύπαις στένουσι, θλιβομένοις εκάστοτε και αδικουμένοις, ίνα σην επέμβασιν ετοίμην  μέλπωμεν και παραμυθίαν γλυκείαν, Μήτερ του Θεού, Παυσολύπη, πάντων των στενόντων καταφύγιον.

Ήχος πλ. δ'.

Δέσποινα, πρόσδεξαι τάς δεήσεις των δούλων σου και λύτρωσαι ημάς από πάσης ανάγκης και θλίψεως.

Ήχος β'.

Την πάσαν ελπίδα μου εις σέ ανατίθημι, μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου.

Δι' ευχών των Αγίων Πατέρων ημών, Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν. 

--------------------------------------------------------------------
πηγή: αρχιμ. Χρυσόστομου Παπαδάκη, "Προσευχητάριο θλιβομένων και νοσούντων", εκδ. ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ, 2011.