Τὸ «τρόπαιον»!

Ἀχαριστία ἀχαρακτήριστη! Φέρομεν τὸν σταυρὸν εἰς τὰ πηλήκιά μας, εἰς τὸ στῆθος μας, κρεμασμένον μὲ χρυσῆν ἁλυσίδα εἰς τὸν λαιμόν μας, ἀλλὰ δυσκολευόμεθα νὰ τὸν στερεώσωμεν εἰς τὴν καρδιά μας. Ὁ Σταυρὸς διὰ τοὺς περισσοτέρους μας εἶναι μόνον ἐξωτερικὸν κόσμημα. Δὲν ἔγινε στολίδι τῆς ψυχῆς μας καὶ σύμβολον ἀφοσιώσεως καὶ εὐγνωμοσύνης. Δὲν ἔγινε. Καὶ πρέπει νὰ γίνῃ ἀπὸ σήμερον. Χωρὶς καμμίαν ἀναβολήν....

+Μητροπολίτου Νικαίας Γεωργίου (Παυλίδου)

Καὶ πάλιν ὁ Σταυρός. Δύο χιλιάδας τώρα χρόνια ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι τὸ ἱερὸν σύμβολον, τὸ ὁποῖον αἰῶνες καὶ γενεαὶ περιβάλλουν μὲ εὐλάβειαν καὶ πίστιν. Ἀπὸ ξύλον ἀτιμώσεως καὶ κατάρας, ἔγινε σῆμα ἁγιότητος καὶ εὐλογίας.

Ἤλλαξεν ἐπανειλημμένως ἡ ὄψις τῆς ἀνθρωπότητος. Ὁ Σταυρὸς ὅμως ἔμεινεν ἀμετάβλητος. Ἔγιναν πόλεμοι, ποὺ ἐσώρευσαν ἐρείπια καὶ συντρίμματα. Ὁ Σταυρὸς πάλιν ἔμεινεν ὄρθιος. Πυρκαϊαὶ καὶ καταποντισμοὶ ἰσοπέδωσαν χώρας καὶ ἀπετέφρωσαν ἐκτάσεις. Ὁ Σταυρὸς ἔμεινε μέσα στὶς φλόγες ἡ μοναδικὴ πηγὴ δροσιᾶς, μέσα στὸ χαλασμὸ τὸ εὐλογημένον καταφύγιον σωτηρίας.

Ἐχθροὺς καὶ φίλους τοὺς ἐνίκησε ὁ θανάτος.

Ὁ Σταυρὸς θὰ μένῃ τὸ ἀθάνατον τρόπαιον. Καὶ μὲ ἱερὰ αἰσθήματα σεβασμοῦ καὶ ἀφοσιώσεως τὸν προσεκυνήσαμε σήμερον, καθὼς τὸν εἴδαμε νὰ προβάλλῃ μέσα εἰς τὰ ἄνθη καὶ τὰ μύρα. Ἄς τὸν ἀτενίσωμεν, ἀγαπητοί μου, καὶ πάλιν.

Ἐμπνέει καὶ συγκινεῖ κάθε ψυχήν. Συνθήματα καὶ διδάγματα σπουδαῖα ἔχει νὰ μᾶς δώσῃ, καθὼς εἶναι ὑψωμένεος καὶ λαμπερός.

Ἄς ἀκούσωμεν λοιπὸν τί διδάσκει:

1.Πόσον βαρειὰ εἶναι ἡ ἁμαρτία.

Ἡμάρτησεν ὁ ἄνθρωπος. Δὲν ἠθέλησε νὰ εἶναι ὑποταγμένος στὸν νόμον τοῦ Θεοῦ. Ἐνόμισεν ὅτι ἄν ἦτο ἀνεξάρτητος, ἐλεύθερος, θὰ ζοῦσε καλύτερα. Καὶ ἀπεμακρύνθη ἀπὸ τὸν Θεόν. Καὶ περιεφρόνησε τὸ θέλημά Του. Φοβερόν! Καὶ δημιουργήθηκε χάσμα μεταξύ των. Καὶ ἔχθρα. Αἴτιος ὁ ἄνθρωπος, ὁ ἐπαναστάτης. Καὶ οἱ συνέπειες δὲν ἄργησαν νὰ ἔλθουν. Θλίψεις καὶ καταστροφαὶ καὶ αἵματα...

Κουρέλι ὁ ἄνθρωπος καὶ καλάμι. Βρωμερὸς καὶ ἀδύναμος. Πῶς νὰ σωθῇ; Ποιός νὰ τὸν σώσῃ; Καμμιὰ θυσία δὲν ἦταν ἀρκετή. Οὔτε ἀνθρώπου, οὔτε ἀκόμη καὶ ἀγγέλου... Καμμιὰ θυσία.Καί, ὤ ἀγάπη θεία! Ἐθυσιάσθη ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Καὶ ἔπλυνε μὲ τὸ ἅγιον αἷμα Του τὴν ψυχὴν τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου· μὲ τὸ αἷμα Του ποὺ ἐκύλησεν ἀπὸ τὸν Σταυρόν. Καὶ ἔγινε αὐτὸς ὁ Σταυρός, ἡ οὐράνιος κλῖμαξ, ποὺ ἐστήθη εἰς τὸ βάθος τοῦ κρημνοῦ, διὰ νὰ ἀνέλθῃ ὁ ἄνθρωπος καὶ πάλιν εἰς τὸ φῶς καὶ τὴν ζωήν...

Πόσον, λοιπὸν, βαρειὰ εἶναι ἡ ἁμαρτία, ὥστε νὰ χρειασθῇ, ἡ θυσία αὐτοῦ τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ! Πόσον ἀκριβὸν τίμημα.

Ὅταν, ἑπομένως, ἀγαπητέ μου, ἔρχεται ἡ ἁμαρτία δολία ὅπως τὸ φίδι στὸν κῆπο τῆς Ἐδέμ, καὶ μᾶς ψιθυρίζῃ ἀπατηλὲς ὑποσχέσεις καὶ μᾶς ραντίζῃ μὲ τὸ μεθυστικὸ της ἄρωμα καὶ μᾶς καλῇ νὰ κάμωμεν τὸ κακὸν, ποὺ τὸ παρουσιάζει ἁπλοῦν καὶ γοητευτικόν, ἄς μὴ ἀκούωμεν τὸ ψιθύρισμά της. Κάθε ὑποχώρησις εἶναι ἐπανάληψις τοῦ φρικτοῦ μαρτυρίου τοῦ Γολγοθοᾶ. Ξανασταυρώνομεν τὸν Χριστόν. Καρφὶ μυτερὸ Τοῦ βάζομεν βαθειὰ στὸ σῶμα. Καὶ ἀκάνθινο, αἱματωμένο στεφάνι... Ἐγέμισεν ὁ κόσμος ἀπὸ νέους σταυρωτάς. Ὄχι. Ἄς μὴ εἴμεθα καὶ ἡμεῖς. Ἄς μὴ εἴμεθα...

2. Πόση ἀξίαν ἔχει ἡ ψυχή.

Τό εἶπε σήμερα ὁ Κύριος: «Τί ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; Ἤ τὶ δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;»

Ἀντάλλαγμα; Κανένα. Ἀπολύτως κανένα, μπροστὰ εἰς τὴν ψυχήν.

Ἀνάμεσα στοὺς θησαυροὺς τοῦ Σάχη τῆς Περσίας ὑπάρχει καὶ μιὰ ὑδρόγειος σφαῖρα μυθικῆς ἀξίας. Ἡ διάμετρός της εἶναι μόλις 0,30 μ., ἀλλ’ αἱ ἤπειροι καὶ αἰ θάλασσαι, ἀντὶ νὰ εἶναι ζωγραφισταί, διαχωρίζονται μὲ λίθους πολυτίμους. Ἡ Ἀγγλία λ.χ. σημειώνεται μὲ ρουμπίνια, αἱ Ἰνδίαι μὲ διαμάντα, οἱ ὡκεανοὶ μὲ σμαράγια κ.λ.π.

Ἡ ἀξία τῆς ὑδρογείου αὐτῆς σφαίρας εἶναι σχεδὸν ἀνυπολόγιστη καὶ κανεὶς εἰς τὸν κόσμον δὲν εἶναι εἰς θέσιν νὰ πληρώσῃ τὸ ἀντίτιμό της. Καὶ γι’ αὐτὸ, ὅταν κατὰ τὸν προηγούμενον παγκόσμιον πόλεμον οἱ Ρῶσοι συνεκέντρωσαν στρατὸ στὰ Περσικὰ σύνορα, οἱ θησαυροφύλακες τοῦ Σάχη μετέφεραν μὲ σπουδὴ τὸν ἀνεκτίμητο θησαυρὸ σὲ μέρος ἀσφαλές.

Σκέπτομαι, ἀγαπητέ μου, μὲ πόσον μεγαλυτέραν προσοχὴν καὶ προφύλαξιν θὰ ἔπρεπεν ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀσφαλίζῃ τὴν ψυχήν του, τὴν ἀνεκτίμητη, τὴν ἀθάνατη, ὅταν διὰ τὰ ὑλικὰ πράγματα καταβάλλῃ τόσας φροντίδας. Καὶ εἶναι λυπηρὸν, ὅτι αὐτὴν τὴν ψυχή, διὰ τὴν λύτρωσιν τῆς ὁποίας ἔχρειάσθη ἡ σταυρικὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ, ἡμεῖς τὴν ἐγκαταλείπομεν εἰς τὴν διάθεσιν τοῦ διαβόλου, τὴν μολύνομεν μὲ χίλιες δυὸ ἁμαρτίες, τὴν ἀνταλλάσσομεν ὄχι μὲ τὰ ἀγαθὰ ὅλου τοῦ κόσμου, ἀλλὰ καὶ μὲ εὐτελῆ πράγματα, μὲ φρύγανα, μὲ ἀφρούς, μὲ ἡδονὴν ὀλίγων στιγμῶν, μὲ ἱκανοποίησιν ματαίαν καὶ ἐπιβλαβῆ.

Ἄν εἴχομεν ἐκτιμήσει, ὅπως πρέπει, τὸν θησαυρὸν αὐτόν, θὰ ἐκάναμε τὸ πᾶν διὰ νὰ τὸν καλλιεργήσωμεν, διὰ νὰ τὸν ἀναδείξωμεν καλύτερον, ἁγιώτερον... Ἀλλοίμονον! Μέσα εἰς τὴν ψυχήν μας κρύπτονται τόσαι πονηρίαι, τόσαι κακίαι, τόσος φθόνος, τόσαι ἐγκληματικαὶ διαθέσεις, τόση φθορὰ καὶ ἐξαχρείωσις...

Ἀδελφέ μου! Ὅταν ἡ ἁμαρτία ἔρχεται νὰ μολύνῃ καὶ νὰ συντρίψη τὴν ψυχὴν μας, ἄς ρίπτωμεν τότε ἕνα βλέμμα εἰς τὸν Σταυρόν. Θὰ μᾶς θυμίζῃ τὴν ἀξίαν της. «Οὑ φθαρτοῖς, ἀργυρίῳ ἤ χρυσίῳ, ἐλυτρώθητε... ἀλλὰ τιμίῳ αἵματι ὡς ἀμνοῦ ἀμώμου καὶ ἀσπίλου Χριστοῦ» (Α΄ Πέτρου, α΄ , 18-19), λέει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος. Δὲν ἐλυτρώθημεν μὲ φθαρτὰ πράγματα, ἀλλὰ μὲ τὸ αἷμα τοῦ ἀσπίλου Χριστοῦ.

Καιρὸς πλέον νὰ τὸ ἀντιληφθῶμεν. Ὄχι πιὰ ὀλέθρια λάθη. Τὴν ψυχὴν μας ἄς τὴν διαφυλάξωμε καλύτερα ἀπὸ ὅλα καὶ ἀπὸ αὐτὴν ἀκόμη τὴν ζωήν μας... Καλύτερα...

3. Τὴν ὀφειλομένην εὐγνωμοσύνη μας.

Ἄς ὑποθέσωμεν, ὅτι μᾶς ἔπιανε κάποτε ἕνας ληστὴς μέσα σὲ ἔρημο τόπο καί, ἀφοῦ μᾶς ἔπαιρνεν ὅσα χρήματα εἴχαμε, μᾶς ἐτραυμάτιζε καὶ μᾶς ἄφηνε στὸ δρόμο πληγωμένους.

Καὶ ἐνῷ μέσα εἰς τὴν μόνωσίν μας θὰ ἐπεριμέναμε τὸν θάνατον, αἴφνῃς βλέπομεν νὰ ἔρχεται ἕνα φιλάνθρωπος, νὰ σκύβῃ ἐπάνω μας, νὰ μᾶς παίρνῃ στοὺς ὤμους του, νὰ μᾶς πηγαίνῃ στὸ Νοσοκομεῖον, νὰ μᾶς περιποιῆται καὶ στὸ τέλος νὰ δίδῃ τὸ αἷμα του, διὰ νὰ σωθῶμεν ἡμεῖς ἀπὸ τὴν αἱμορραγίαν καὶ τὸν θάνατον.

Καὶ -ὥ μέγεθος ἀγάπης! – νὰ ἀποθνήσκῃ εἰς τὸ τέλος ὁ εὐεργέτης μας, ἀφοῦ προσέφερεν ὅλον του τὸ αἷμα του χάριν ἡμῶν. Ἠμπορεῖτε νὰ μοῦ πῆτε τὶ θὰ ἐκάναμεν; Ἄγαλμα θὰ ἐστήναμεν στὸν τάφο του. Κάθε ἡμέραν θὰ ἐπηγαίναμεν ἐκεῖ νὰ κλαύσωμεν ἀπὸ εὐγνωμοσύνην. Καὶ τί θὰ ἐλέγαμεν, ἄν ὁ εὐεργετηθεὶς ὕβριζε τὸν σωτῆρα του; Δὲν θὰ ἀγανακτοῦσεν ἡ ψυχή μας; Ἀγαπητέ μου, αὐτοὶ εἴμεθα ἠμεῖς. Οἱ ἀγνώμονες! Ὑβρίζομεν καὶ βλασφημοῦμεν μὲ τὰς πράξεις μας τὸν Σταυρὸν καὶ τὴν θυσίαν Του, τὸ ὄνομά Του καὶ τὸ αἷμα Του.

Ἀχαριστία ἀχαρακτήριστη! Φέρομεν τὸν σταυρὸν εἰς τὰ πηλήκιά μας, εἰς τὸ στῆθος μας, κρεμασμένον μὲ χρυσῆν ἁλυσίδα εἰς τὸν λαιμόν μας, ἀλλὰ δυσκολευόμεθα νὰ τὸν στερεώσωμεν εἰς τὴν καρδιά μας. Ὁ Σταυρὸς διὰ τοὺς περισσοτέρους μας εἶναι μόνον ἐξωτερικὸν κόσμημα. Δὲν ἔγινε στολίδι τῆς ψυχῆς μας καὶ σύμβολον ἀφοσιώσεως καὶ εὐγνωμοσύνης. Δὲν ἔγινε. Καὶ πρέπει νὰ γίνῃ ἀπὸ σήμερον. Χωρὶς καμμίαν ἀναβολήν....

Ἀγαπητοί,

Ἡ σκηνὴ στὴ ζούγκλα. Ὁ ἱεραπόστολος, καθὼς κοιτάζει, βλέπει σ’ ἕναν κλαρὶ κάποιου δένδρου ἕνα ὡραιότατο πουλί. Τὰ φτερά του εἶχαν γαλάζιο ἀνοιχτὸ χρῶμα. Ἐκεῖ κοντὰ ἦταν καὶ ἡ φωλιά του, ἡ σύντροφός του, τὰ πουλάκια. Αἴφνης φωνὲς καὶ ἀνησυχία... Ἕνα τρομερὸ φίδι ἐσύρετο ὕπουλα πρὸς τὴ φωληά. Τὸ πουλὶ ἐπέταξε γρήγορα. Σὲ λίγο ἐγύρισε μὲ κάτι κόκκινα φύλλα ἀπὸ κάποιο φυτό. Ἐβγῆκεν ἀπὸ τὴ φωληὰ καὶ ἡ σύντροφός του.

Σκέπασαν τὰ πουλάκια μὲ τὰ φύλλα. Καὶ ἐπέταξαν ὕστερα καὶ τὰ δυὸ στὸ ψηλότερο κλαρί. Τὸ φίδι, ὅμως ἐπλησιασε, ἐγύρισεν ἀπότομα πρὸς τὰ κάτω, κατέβηκε καὶ ἐχάθηκε στοὺς θάμνους. Ὁ ἱεραπόστολος ἀπόρησε. Τοῦ εἶπαν, ὅτι τὰ κόκκινα αὐτὰ φύλλα εἶναι δηλητήριον γιὰ τὰ φίδια. Τὰ πουλιὰ τὸ ξέρουν. Καὶ ὅταν κινδυνεύεουν, παίρνουν τὰ φύλλα αὐτά, σκεπάζουν τὴ φωληὰ καὶ σώζονται.

Ἔτσι καὶ ἡ ψυχή μας κινδυνεύει ἀπὸ τὸ φίδι -ἁμαρτίαν. Ὅταν, ἀγαπητοί μου, ἔρχεται ὕπουλα νὰ μᾶς δηλητηριάσῃ, ἄς μὴ λησμονοῦμε τὰ κόκκινα φύλλα. Τὰ κόκκινα φύλλα γιὰ μᾶς εἶναι ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ. Τὸν ἔχει πορφυρώσει τὸ πανάγιον Αἷμα Του. Εἶναι τὸ ἀκταμάχητον ὅπλον, τὸ ὁποῖον ὅταν βλέπῃ ὁ διάβολος «φρίττει καὶ τρέμει».

Εἱς αὐτὸν μυριάδες ἀνθρώπων ὀφείλουν τὴν σωτηρίαν των. Ὑπὸ τὴν σκιὰν του ἀτελεύτηρος φάλαγξ ἀγωνιστῶν ἐκέρδησε τὴν νίκην κατὰ τῆς ἁμαρτίας. Ὁ Σταυρός, ποὺ ὑψώθη καὶ σήμερον πάλιν, ἔγινεν «ἡ ὡραιότης τῆς Ἐκκλησίας, τῶν πιστῶν τὸ στήριγμα,τῶν δαιμόνων τὸ τραῦμα».

Αὐτὸ ἄς γίνῃ καὶ τὸ ἰδικὸν μας ὅπλον κατὰ τῆς ἁμαρτίας, ὅπως ἔγινε διὰ μέσου τῶν αἰώνων τῆς ἀληθείας τὸ ἀκατάλυπτον τρόπαιον. Μάλιστα! Ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ, τὸ αἰώνιον τρόπαιον.

-------------------------------------------------------
Ἐπισκόπου Γεωργίου Παυλίδου Μητροπολίτου Νικαίας, "Λύχνος τοῖς ποσί μου", Λόγοι εἰς τὰ Εὐαγγέλια τῶν Κυριακῶν, (σελ.248-252),  Ἐκδόσεις Β΄, Ἀποστολική διακονία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

πηγή