"Προσευχή υπέρ των κεκοιμημένων – Θαυμαστές διηγήσεις"

Ο Ιερέας των ειδώλων που ήτανε στην κόλαση, είπε στον άγιο Μακάριο τον Αιγύπτιο· 

«Όταν σπλαγχνισθής όσους είναι στην κόλαση καί προσευχηθής γι' αυτούς, βρίσκουν παρηγορία ... βλέπει κάπως ο ένας το πρόσωπο του άλλου. Αυτή είναι η παρηγορία». Ο άγιος αυτός δεν έκανε είδική προσευχή για τον κολασμένο ειδωλολάτρη, εφ' όσον ήταν άγνωστος γι' αυτόν, αλλά γενική προσευχή για όλους τους κολασμένους. Και είχε ισχύ! Πόσο μάλλον η ειδική προσευχή! Γι αυτό ο κάθε χριστιανός έχει χρέος, υποχρέωση να προσεύχεται για την ανάπαυση των συγγενών του και γνωστών του. Να λέει υπέρ αυτών το Κύριε ελέησον. Τι είναι για μας ένα Κύριε ελέησον; Ένα δευτερόλεπτο! Για την ψυχή όμως αυτό το δευτερόλεπτο είναι θησαυρός!

Το 1973, πέθανε η μάνα ενός μοναχού, του π. Σεραφείμ, της μονής Αγίου Παύλου Αγίου Όρους. Ο μοναχός αυτός, παρακαλεί τον π. Κωνστάντιον, ενάρετον μοναχόν της ίδιας μονής, για να κάνει προσευχή για την ψυχή της μάνας του. Πράγματι ο π. Κωνστάντιος επί σαράντα μέρες έκανε προσευχή. Αφού πέρασαν οι σαράντα μέρες, ο π. Κωνστάντιος βλέπει σ' όραμα μια άγνωστη γυναίκα.

- Ποια είσαι; ρωτάει.

- Είμαι η μάνα του π. Σεραφείμ.

- Και τί θέλεις; 

-Ήρθα να σου 'πω πως με την προσευχή σου βρήκα μεγάλη ανακούφιση και ταυτόχρονα να σε ευχαριστήσω γι' αυτό. (Γεροντικό Αγίου Όρους τ.Β. σελ. 112).

Όχι μόνο παρηγορούνται προς στιγμή οι ψυχές, αλλά γίνεται ακόμα κάτι πιο τολμηρό! Από την κόλαση πάνε στον παράδεισο!

Επίσης στον βίο του οσίου Παίσίου, αναφέρεται: "Μοναχός, ανυπάκουος, κολάσθηκε. Όμως, με τις προσευχές του οσίου Παϊσίου σώθηκε! Πήγε στον παράδεισο!

Το συγκλονιστικότερο, όμως, γεγονός περιγράφεται στο βιβλίο του αρχιμ. Κακαβέλα, "Ανέκδοτα διηγήματα" {σελ. 77-87). 

Περιληπτικά: Κάποιος μοναχός συνέτρωγε με τον Επίσκοπο Κύρου Θεοδώρητο. Στην τράπεζα ο μοναχός έκρυβε με το ράσο του το χέρι του. Ο επίσκοπος ρωτάει τον μοναχό γιατί σκεπάζει το χέρι του και τραβά το ράσο (ο Επίσκοπος) και το ξεσκεπάζει. Και βγαίνει μια ανυπόφορη δυσωδία. Διηγείται ο μοναχός: Η μάνα μου έμεινε χήρα. Ήταν πολύ όμορφη, και πόρνευε. Και πέθανε. Αφού γνώρισα την ματαιότητα της ζωής, έγιναν μοναχός. Είχα, όμως, μεγάλη αγωνία αν σώθηκε η μάνα μου. Πήγα στην Θηβαΐδα σ' ένα γέροντα, περίφημο ασκητή και άγιο. Καί τον ρώτησα γι' αυτό. Επί επτά ημέρες, και οι δύο μας, κάναμε όρθιοι θερμή προσευχή. Και είδα σ' όραμα την κόλαση, και την μάνα μου να κοχλάζει στα καζάνια της κολάσεως. Και να βογγά· «παιδί μου σώσε με!» Την αρπάζω από την κόλαση και την βάζω στον παράδεισο. Και ξύπνησα. Και τι να δω: το χέρι μου, που έπιασε την μάνα μου ήταν πληγωμένο και μύριζε ανυπόφορα, όπως τώρα. Το ίδιο όραμα είδε και ο άγιος ασκητής. (Αρχ.Βασ.Μπακογιάννη:"Μετά θάνατον")

Ο άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος διηγείται: "Κάποιος μοναχός, ο Ιούστος, φιλάργυρος, αρρώστησε και πέθανε. Έγιναν υπέρ της ψυχής του τριάντα συνεχείς θείες λειτουργείες. Και «παρουσιάσθη ο ίδιος ο αποθανών αδελφός εις τον σαρκικόν του αδελφόν Καπιόσον, μιαν νύχτα. Αμέσως ο Καπιόσος τον ηρώτησε: 

-Πώς ευρίσκεσαι εκεί; 

Και ο αποθανών Ιούστος απαντά:

-Μέχρι τώρα ήμουν πάρα πολύ κακά· τώρα όμως καλά. 

 Αμέσως τότε ο Καπιόσος, ήλθεν εις το Μοναστήριον και μας εφανέρωσε το όνειρον. Αφού λοιπόν υπελογίσαμεν μετ' ακριβείας τας ημέρας, ευρήκαμεν πραγματικά ότι κατ' αυτήν την ημέραν συνεπληρώθη η τριακοστή λειτουργία δια την συγχώρησιν του αποθανόντος αδελφού» (Ευεργετ. τόμ. Β. σελ. 109)

------------------------------------------------------

πηγή