Ιωάννη Κορναράκη: Ἡ βία τῆς διαπροσωπικῆς σχέσεως (Κάιν καί Ἄβελ)

Ὁ διάλογος τοῦ ὄφι μέ τήν Εὔα, ὡς διεργασία ἐκβιασμοῦ καί δαιμονικῆς κυριαρχίας πάνω στό ἀνθρώπινο πρόσωπο, καθιέρωσε τή βία ὡς σύμφυτη δαιμονική λειτουργία ἀμοιβαίου, συχνά ἐκβιασμοῦ (μεταξύ τῶν διαλεγομένων) στήν ἀνθρώπινη διαπροσωπική σχέση. 

Ὁ ὅφις καί ἡ Εὔα, ἀπό τήν ἄποψη αὐτή, εἶναι δύο "ἀρχέτυποι" συμπαίκτες, στό παιχνίδι τῆς βίας, σέ κάθε σχεδόν, διαπροσωπική σχέση. Τό γεγονός ὅτι στή συγκεκριμένη αὐτή περίπτωση, ἡ βία ἀσκεῖται μονομερῶς, δηλ. μόνο ἀπό τήν πλευρά τοῦ ὅφι, δείχνει ἀπλῶς, ὅτι, στή γενετική φάση τῆς βίας, στό ἀνθρώπινο πρόσωπο, ἦταν φυσικό νά εἶχε, τό ἐπάνω, καί ἐπομένως, τό μοναδικό, χέρι ὁ γεννήτορας τῆς βίας αὐτῆς. 

Ἀπό κεῖ καί πέρα, σέ κάθε ἄλλη περίπτωση διαπροσωπικῆς ἀνθρωπίνης σχέσεως, ἡ βία ἔχει, συνήθως, εἴτε ἔκδηλο και φανερό ἀμοιβαῖο χαρακτήρα εἴτε ὑποδηλούμενο καί καλλυμένο, λόγω καί τῆς μή συνειδητῆς ἀφετηρίας τῆς ἀνθρωπίνης συμπεριφορᾶς, σέ πολλές περιπτώσεις. 

Πάντως, ὅταν ὁλοκληρώθηκε καί ἡ τελευταία πράξη τῆς ἀδαμικῆς τραγωδίας στόν Παράδεισο (ὁ τελικός λόγος τοῦ Θεοῦ) καί τό ἀδαμικό ζεῦγος πέρασε στό νέο καθεστώς τρόπου ζωῆς καί ὑπάρξεως, τό πρῶτο ἔγκλημα πού σημειώθηκε, ἦταν ἀντίτυπο μιᾶς μονομεροῦς δραστηριότητος φονικῆς βίας, μέσα σέ μια διαπροσωπική, ἀδελφικῆς.... ποιότητος, σχέση! 

Ὅπως ἦταν φυσικό, ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα, ἀμέσως μετά τήν ἔξοδό τους ἀπό τόν παράδεισο, ἄρχισαν τόν ἀγώνα τῆς δημιουργίας τῆς οἱκογενειακῆς τους ζωῆς. Ἡ δημιουργία ἀπογόνων ἦταν ἡ πρώτη καί βασική τους ἐπιδίωξη. 

Ἔγιναν, λοιπόν, γονεῖς τέκνων! Ὁ Κάιν καί ὁ Ἄβελ! Τά δυό τους παιδιά! Καθένα μέ τή δική του ἀτομικότητα, τό δικό του χαρακτήρα, τή δική του ἐντελῶς προσωπική, συμπεριφορά καί ὑπαρξιακή ἔκφραση! 

Ἡ δαιμονική βία, ἀπό τήν πλευρά της, δέν μποροῦσε φυσικά νά ἀποξενωθεῖ ἀπό τήν προσωπική καί οἰκογενειακή ζωή τοῦ ἀδαμικοῦ ζεύγους. Ἐφόσον τό ζεῦγος αὐτό ἔγινε "ἰδιοκτησία" τῆς βίας αὐτῆς, μέ κυριαρχικά δικαιώματα καί ἐπί τῶν ἀπογόνων τοῦ ζεῦγους αὐτοῦ, ἡ δαιμονική βία δέν ἀπουσίαζε οὔτε στιγμή ἀπό τά... πόδια τῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς, πού τό ζεῦγος αὐτό ἐδημιούργησε.

Ἔτσι, ἡ δαιμονική βία, μέσα στά πλαίσια τῆς καταστροφικῆς της δραστηριότητος, εἶχε συλλάβει ἤδη ἕνα νέο σχέδιο γιά ἕνα νέο κτύπημα στήν οἰκογένεια τοῦ ἀδαμικοῦ ζεύγους. 

Αὐτή τή φορά σχεδίασε νά κτυπήση τό ζεῦγος αὐτό στό πιό εὐαίσθητο σημεῖο, στό πατρικό καί μητρικό φίλτρο!

Ἐξάλλου ἡ δαιμονική βία ἤθελε, ἐπί τέλους, νά ἐμφανισθῆ, στόν σκηνικό χῶρο τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς μέ ὅλη τήν ἐγκληματική της μεγαλοπρέπεια. Ἤθελε νά δείξη τά δόντια της καί νά ἀποκαλύψη τήν εἰκόνα καί τήν ταυτότητα τοῦ προσώπου της μέ ὅλη τή φρικτή της ὠμότητα. 

Γι' αὐτό τό λόγο εἶχε σχεδιάσει τό πρῶτο φονικό! Καί μάλιστα ἀπό χέρι ἀδελφικό!

Ἡ ἱστορία εἶναι πολύ γνωστή. Ὁ Κάιν σκοτώνει τόν ἀδελφό του, Ἄβελ. Ἀλλά γιά ποιό λόγο; 

Σήμερα θά λέγαμε γιά ἀσήμαντο λόγο ἥ ἀσήμαντη ἀφορμή! 

Ὅπως σημειώνεται στό σχετικό βιβλικό κείμενο, τά δύο παιδιά τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας προσέφεραν καί τήν ἡμέρα ἐκείνη, τήν τόσο σημαντική γιά τήν ἱστορία τοῦ ἐγκλήματος, θυσία στό Θεό. 

Εἶχαν θρησκευτική συνείδηση, καλλιεργημένη ἀπό τούς γονεῖς τους, γιά τούς ὁποίους, τό πιό σίγουρο καί βέβαιο, ἦταν ὅτι τελοῦσαν ἀδιάλειπτα κάτω ἀπό τήν ἀναμφισβήτητη πραγματικότητα τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἐλάχιστη δυνατότητα τῆς ἐπικοινωνίας μέ Αὐτόν ἦταν, βέβαια, ἡ προσφορά ἱκετήριας καί εὐχαριστήριας θυσίας. 

Τό ἀνοσιούργημα τῆς φονικῆς ἀντιδράσεως τοῦ Κάιν φαίνεται νά ξεκινάει ἀπό τό εἶδος τῆς ἀνταποκρίσεως τοῦ Θεοῦ στή θυσία πού προσέφεραν, καθένα χωριστά, τά δύο ἀδέλφια. 

"Ὁ Θεός δέχθηκε μέ εὐχαρίστηση τή θυσία τοῦ Ἄβελ. Ἀλλά δέν ἔδωσε ἰδιαίτερη προσοχή στή θυσία τοῦ Κάιν".

Αὐτό ἦταν! Ὁ Κάιν ταράχθηκε, ἀναστατώθηκε! Ἔννοιωσε ἀσφαλῶς τήν προσβολή καί τήν ταπείνωση νά διατρέχη ὡς "πῦρ καταναλίσκον" ὁλόκληρη τήν ὕπαρξή του καί τήν εἰκόνα τοῦ ἑαυτοῦ του νά καταρρακώνεται, πρῶτα πρῶτα, μπροστά στά μάτια τοῦ ἑαυτοῦ του. 

Σέ μιά στιγμή καί μόνο θά "διοινήχθησαν" οἱ ὀφθαλμοί τοῦ ἑαυτοῦ του καί θά εἶδε τήν ἀξιολογική του γυμνότητα. Ἡ φρικτή ἐμπειρία τῶν γονέων του, ἀμέσως μετά τήν παράβαση τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ, θά ἦταν, αὐτή τή στιγμή καί δική του ἐμπειρία. Μιά ἐμπειρία "γυμνότητος" τοῦ ἑαυτοῦ του, πού εἶναι ἀσήκωτη καί ἀνυπόφορα τραυματική γιά τήν αὐτοσυνειδησία του, τήν μπολιασμένη μέ τήν ἐπίμονη προσδοκία καί ἐπιδίωξη μιᾶς πολυπόθητης (δαιμονικῆς τεχνουργίας!) ἰσοθεΐας!

Ἐξάλλου ἡ ἐμπειρία αὐτή ἐπρόκειτο νά ἀποβῆ στό ἐξῆς ἡ πιό βαρειά καί πιό ἀσήκωτη, γιά τό ἀνθρώπινο πρόσωπο, ἀδαμική κληρονομία.

Ναί! Ἡ αὐτοσυνειδησία πού σέ πληροφορεῖ, ὅτι δέν εἶσαι αὐτό, πού θά ἔπρεπε  ἤ πρέπει νά εἶσαι , διαπερνᾶ ὁλόκληρο τό ἀνθρώπινο γένος καί στιγματίζει ἀνεξίτηλα καί άνελέητα τήν εἰκόνα τοῦ ἑαυτοῦ του. 

Καί τώρα τό πρῶτο θῦμα αὐτῆς τῆς ἐμπειρίας, μετά τούς γονεῖς του, ὁ Κάιν. 

Πῶς ὅμως νά καλύψη, ὁ πρωτότοκος γιός τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Ε῎υας, τή γυμνότητα αὐτή; Πῶς θά ἔπρεπε τώρα, αὐτός ὁ πρωτότοκος, νά ἀντιδράση, γιά νά ἐλαφρύνη τήν ὀδύνη τῆς μειονεξίας του, πού τοῦ προκαλεῖ ἡ ταπείνωση τῆς εἰκόνος τοῦ ἑαυτοῦ του, ἀπό τήν ἀρνητική ἀνταπόκριση τοῦ Θεοῦ στήν προσφορά τῆς θυσίας του; 

Ὁ Κάιν πρέπει (αἰσθάνεται, ὅπως φαίνεται, ὡς ἐσωτερική βία καί ἀσταμάτητη παρόρμηση τήν ἀνάγκη αὐτή) νά ἀντιδράσει στήν ἐμπειρία τῆς ὑπαρξιακῆς του μειονεξίας καί ταπεινώσεως. Ἀλλά ποιός θά τόν βοηθήσει; Ποιός θά τοῦ συμπαρασταθῆ στό πρόβλημά του; 

Μιά τέτοια προβληματική τοῦ ψυχισμοῦ τοῦ Κάιν ἰσοδυναμοῦσε ἀσφαλῶς μέ ἐνεργοποίηση τῆς δαιμονικης βίας, γιά νά πραγματοποιηθῆ τό ὀλέθριο καί ἐγκληματικό της σχέδιο! 

Ἔτσι ἡ δαιμονική βία φαίνεται νά εἶναι πολύ κοντά στόν ταραγμένο καί συγκεχυμένο Κάιν, γιά νά τοῦ δώση τίς πρέπουσες ὁδηγίες, προκειμένου να ὑπηρετήση τό σχέδιό της αὐτό. 

Βέβαια εἶναι φυσικό νά σκεφθῆ κανείς, ὅτι ὁ Κάιν βρισκόμενος ὑπό τό κράτος τῆς δαιμονικῆς βίας, ἐνήργησε τυφλωμένος ἀπό τό πάθος ἑνός βίαιου, δαιμονικοῦ φθόνου!

Σέ μιά τέτοια κατάσταση, ἡ λογική τοῦ ἀνθρώπου δέν λειτουργεῖ στά φυσιολογικά της μέτρα καί ἡ κρίση ἀτονεῖ στό βαθμό τῆς ἀνυπαρξίας. Ἀλλά, παρά τό άναμφισβήτητο αὐτό γεγονός, ὑπάρχει πάντοτε μιά δυνατότητα μιᾶς συλλογιστικῆς διαδικασίας, ἑρμηνευτική τῆς ἐμπαθοῦς συμπεριφορᾶς, πού καταλήγει στό ἔγκλημα. 

Ἔτσι καί στήν περίπτωση τοῦ Κάιν καί τό δικό του ἔγκλημα τροχιοδρομήθηκε σέ μιά  (δαιμονική πάντοτε) συλλογιστική... λογική, πού θά διαγράφηκε περίπου ὡς ἐξῆς: 

-Εἶμαι ἐντελῶς ἀδύναμος γιά νά τά βάλω μέ τό Θεό, πού μέ ταπείνωσε ἐξουθενωτικά! 

Μπορῶ ὅμως νά ἐξαφανίσω ἀπό τό πρόσωπο τῆς γῆς τόν τροπαιοῦχο τῆς εὐαρέσκειάς  καί τῆς προτιμήσεως τοῦ Θεοῦ, τόν ἀδελφό μου! 

Μιά τέτοια ἐξαφάνιση θά μέ ἀπήλλασσε ἀπό τήν ὀδύνη τῆς συγκρίσεως μαζί του. Ὅταν αὐτός δέν θά ὑπάρχει πλέον, ἐγώ θά εἶμαι λυτρωμένος ἀπό τό καθρέπτισμα τοῦ ταπεινωμένου ἑαυτοῦ μου στήν εἰκόνα τοῦ ἑαυτοῦ του! 

Πρέπει λοιπόν νά πεθάνει ὁ Ἄβελ. 

Ὁ θάνατος τοῦ Ἄβελ θά ἐσήμαινε ἑπομένως τό θάνατο τῆς ὑπεροχικῆς (ἔναντι τῆς εἰκόνος τοῦ Κάιν) εἰκόνος τοῦ ἑαυτοῦ του. Γιά νά σταθῆ στά πόδια του ὁ Κάιν , δηλ. γιά νά σταθῆ μπροστά στήν εἰκόνα τοῦ δικοῦ του ἑαυτοῦ, χωρίς αἰσθήματα ὑπαρξιακῆς μειονεξίας καί ταπεινώσεως, πρέπει νά πεθάνη ἡ ἀνυψωθεῖσα, μέ τήν εὐαρέσκεια τοῦ Θεοῦ, εἰκόνα τοῦ Ἄβελ. 

Αὐτό εἶναι τό πάγιο (ἀπό ἀδαμική κληρονομία) πρόβλημα κάθε διαπροσωπικῆς σχέσεως πού λειτουργεῖ κάτω ἀπό τή βία  τῆς ἀντιδικίας τῆς δικῆς μου εἰκόνος μέ τήν εἰκόνα τοῦ πλησίον μου. 

Σέ κάθε διαπροσωπική σχέση, εἴτε φανερά εἴτε μή φανερά, λειτουργεῖ ἡ ἀντιδικία τῆς ἰδεατῆς εἰκόνος τοῦ ἑαυτοῦ μου μέ τήν εἰκόνα του πλησίον μου. Πρόκειται γιά τήν πιό ἀνελέητη ἴσως δαιμονική βία, πού ταλαιπωρεῖ τό ἀνθρώπινο πρόσωπο στίς περισσότερες (ἤ ὅλες) περιπτώσεις διαπροσωπικῆς σχέσεως. 

Ὅπως καί προηγουμένως σημειώθηκε, μόλις οἱ πρωτόπλαστοι, ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα, παραβάτες πλέον τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ, ἄνοιξαν τά μάτια τους μπροστά στή νέα προοπτική τῆς ὑπάρξεώς τους, πού προέκυψε ἀπό τήν ἀθέτηση αὐτῆς τῆς ἐντολῆς, βρέθηκαν ἔκπληκτοι, ἔντρομοι καί ντροπιασμένοι μπροστά σέ μιά γυμνότητα τοῦ ἑαυτοῦ τους ἀνυπόφορη καί ἀσήκωτη γιά τήν αὐτοσυνειδησία τους. 

Καί "ἔραφαν φύλλα συκῆς" γιά νά καλύψουν τή γυμνότητά τους αὐτἠ. Ποιό εἶναι ἄραγε τό βαθύτερο νόημα αὐτῆς τῆς βιβλικῆς εἰκονολογικῆς φράσεως;  

Ἡ φράση αὐτή προβάλλει μιά εἰκόνα. Τά "φύλλα συκῆς" εἶναι μιά συγκεκριμένη παράσταση καί εἰκόνα. Ἐπομένως τήν εἰκόνα τῆς γυμνότητος τοῦ ἑαυτοῦ τους ἐπιχείρησαν νά καλύψουν μέ μιά ἄλλη εἰκόνα 

Ἀλλ' ἡ δεύτερη αὐτή εἰκόνα δέν εἶναι πραγματική, ἀφοῦ δέν εἶναι ὁ ἑαυτός ἀλλά προσωπεῖο τοῦ ἐαυτοῦ. Τά "φύλλα συκῆς" καλύπτουν, ὡς ἰδέα καί ὅχι ὡς πραγματικότητα, τή γυμνότητα τῆς εἰκόνος τοῦ ἑαυτοῦ. 

Ἄρα τό ἐπικάλλυμα αὐτῆς τῆς γυμνότητος μέ "φύλλα συκῆς" (ὑποκείμενα μάλιστα, ὅπως σημειώθηκε ἤδη, ἀργά ἤ γρήγορα στόν ἀδυσώπητο νόμο τῆς φθορᾶς) λειτουργεῖ νοηματικά περισσότερο ὡς (φανταστική) ἰδέα, ὡς ψευδαίσθηση, παρά ὡς πραγματική προστασία τῆς τραυματισμένης αὐτοσυνειδησίας τῶν πρωτοπλάστων. 

Ἔτσι ὁ ἀδαμικός ἄνθρωπος καταφεύγει στήν κατασκευή μιᾶς ἰδεατῆς εἰκόνος τοῦ ἑαυτοῦ του, γιά νά ἐξουδετερώση τόν τραυματικό, ταπεινωτικό καί ἀπορριπτέο χαρακτήρα, τῆς εἰκόνος τοῦ ἑαυτοῦ του, πού προέκυψε ἀπό τήν παράβαση τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ. 

Ἡ ἀντίδραση αὐτή ἀποτελεῖ καθολική, γιά ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος, κληρονομία καί λειτουργεῖ  κάτω ἀπό τήν πίεση καί τήν κυριαρχία τῆς δαιμονικῆς βίας. Γιά τό λόγο αὐτό, σέ κάθε διαπροσωπική σχέση, αὐτό πού ἀποτελεῖ τόν ψυχοδυναμικό-λειτουργικό χαρακτήρα της, εἶναι ἡ ἀντιδικία (ἄλλοτε μυστική καί ἀνομολόγητη καί ἄλλοτε ἔκδηλη) τῆς ἰδεατῆς εἰκόνος τοῦ ἑαυτοῦ μου μέ τήν εἰκόνα τοῦ πλησίον μου. 

Ὅταν κι οἱ δυό πλευρές, κι ἐγώ καί ὁ πλησίον μου, ἀπό ἀδαμική κληρονομία, λειτουργοῦμε ἐγωκεντρικά-ναρκισσσιστικά, ὁ βασικός ὑπαρξιακός προσανατολισμός μας εἶναι ἡ προστασία τῆς ἰδεατῆς μας εἰκόνος. 

Μιᾶς εἰκόνος τοῦ ἑαυτοῦ, πού κατασκευάζει ἐνστικτωδῶς ὁ ψυχισμός μας, ἡ ὁποία ὅμως δέν εἶναι ἡ πραγματική εἰκόνα τοῦ ἑαυτοῦ μας ἀλλά ἀποτελεῖ τήν ψευδαίσθηση τῆς αὐτοσυνειδησίας τοῦ ἑαυτοῦ μας. Καί φαίνεται ὅτι πολλοί ἄνθρωποι προστατεύουν τήν ἰδεατή τους εἰκόνα μέχρι... θανάτου! Παίζουν τό παιχνίδι τοῦ Κάιν. Φονεύουν τήν εἰκόνα τοῦ πλησίον γιά νά ἐπιβιώσουν ἀπό τήν τραυματική της (λόγω ὑπεροχῆς ἤ.... ἀντιδικίας) ἀπήχηση στή δική τους ἰδεατή εἰκόνα. 

Ὁπωσδήποτε πάντως εἶναι γεγονός, ὅτι, ἀπό τότε πού ὁ Κάιν, ὑποκύπτοντας στίς ὀλέθριες ἀπαιτήσεις τῆς δαιμονικῆς βίας, σκότωσε τόν ἀδελφό του, ἐπῆρε τό δικό της δρόμο ἡ δαιμονική  ἀντιδικία μέσα στό σύστημα τῶν ποικίλων καί πολλαπλῶν διαπροσωπικῶν σχέσεων τοῦ ανθρωπίνου προσώπου. 

Ὅλες οἱ παρεξηγήσεις, οἱ παρανοήσεις, οἱ ἀκαμπτες νοοτροπίες, ὅλες οἱ ἀντιστάσεις ἤ ἐπιθετικότητες ἰσχυρογνωμοσύνης καί πείσματος, ὅλες οἱ εὐθιξίες καί κάθε προσβολή, ὅλες οἱ τραυματικές μειονεξίες καί κάθε ἐξουθενωτική ὑπεροχή, κάθε ἰσχυρισμός παντογνωσίας καί παντοδυναμίας καί ὁποιαδήποτε ἄλλη ἀντίδραση καί λειτουργία καί κίνηση τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, πού προστατεύει, προβάλλει καί ἀνυψώνει τήν ἰδεατή του εἰκόνα, ἀπηχεῖ τήν ψυχολογία τοῦ Κάιν καί ἀποδεικνύει τήν κυριαρχική ἐξουσία τῆς δαιμονικῆς βίας στό σύστημα  τῶν διαπροσωπικῶν σχέσεων, μέ κύριο ὄργανο τήν ἰδεατή (πλασματική) εἰκόνα τοῦ ἑαυτοῦ!  

Ἀλλά ποιός εἶναι ἄραγε ὁ βαθύτερος ρόλος τῆς κατασκευῆς τῆς ἰδεατῆς εἰκόνος τοῦ ἑαυτοῦ;  

Ἔχω ἄραγε ἀνάγκη τήν ἰδεατή εἰκόνα τοῦ ἑαυτοῦ μου μόνο γιά νά ἐξουδετερώνω τήν τραυματική ἐμπειρία τῆς ὑπαρξιακῆς μου μειονεξίας; 

Καί ἔπειτα, γιατί ἡ τραυματική ἐμπειρία τῆς ὑπαρξιακῆς μου μειονεξίας (τῆς εἰκόνος τοῦ ἑαυτοῦ μου) μέ πληγώνει τόσο βαθειά, ὥστε νά αἰσθάνομαι τήν ἀνάγκη νά ὑπερασπίζομαι τήν ἰδεατή μου εἰκόνα "πάση θυσία" καί "μέχρις ἐσχάτων";

Σέ ποιό ἐπίπεδο ἤ σέ ποιό βάθος τῆς προσωπικότητος τοῦ Κάιν ἐπρόκειτο νά βιωθῆ λυτρωτικά ὁ θάνατος τοῦ ἀδελφοῦ του, τοῦ Ἄβελ;

Ὅλα αὐτά τά ἑρωτήματα, ἄν ἀπαντηθοῦν μέσα στό γενικό πλαίσιο τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου στήν ἀμαρτία, μᾶς ὁδηγοῦν τελικά στό πιό κεντρικό ὑπαρξιακό πρόβλημα τοῦ ἀνθρώπου· στό πρόβλημα τῆς ἐνοχῆς. 

Ὅσο πιό πολύ ὑπερασπίζομαι τήν ἰδεατή μου εἰκόνα, τόσο καθαρότερα ἀποκαλύπτω τήν ἀντίδραση καί ἀντίστασή μου στό αἴσθημα ἤ στό βίωμα τῆς ἐνοχῆς, πού μέ ταλαιπωρεῖ συνειδητά ἤ ὑποσυνείδητα, γιά τό γεγονός, ὅτι δέν εἶμαι (ἤ δέν μπορῶ νά εἶμαι) αὐτό πού πρέπει ἤ θά ἔπρεπε νά εἶμαι. 

Ἡ ὑπαρξιακή αὐτή προβληματική τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, ἀκόμη καί στήν περίπτωση πού δέν ἀποκαλύπτεται φανερά, ὑπάρχει καί λανθάνει (λειτουργεῖ ἀσυνείδητα) σέ κάθε, σχεδόν, διαπροσωπική σχέση. Ἡ διαλεκτική τῆς σχέσεως αὐτῆς φαίνεται νά εἶναι ἐνοχική, μέ ψυχοδυναμικό προσωπεῖο τήν άντιδικία τῆς ἰδεατῆς μου εἰκόνος μέ τήν ἰδεατή εἰκόνα τοῦ πλησίον. 

Ὁ Κάιν ἐβίωνε, ὅπως φαίνεται ἀπό τήν ἀντίδρασή του, ἀφόρητα αἰσθήματα ἐνοχῆς, γιά τήν ὑπαρξιακή του μειονεξία, τήν ἔλλειψη προσόντων καί χαρισμάτων, ἱκανῶν νά ἐλκύσουν τήν θεία εὐαρέσκεια. 

Τή στιγμή πού γινότανε ἀποδέκτης τῆς σιωπῆς τοῦ Θεοῦ, μπροστά στό βωμό τῆς θυσίας πού προσέφερε, σήκωνε τό βάρος μιᾶ τραυματισμένης ἰδεατῆς εἰκόνος. Ἀλλά ἡ εἰκόνα αὐτή ἦταν ἡ παραστατική ἔκφραση καί ἡ συμβολική μαρτυρία τοῦ προβλήματος τοῦ ἐσχάτου βάθους τῆς προσωπικότητός του· τοῦ προβλήματος τῆς προσωπικῆς του ἐνοχῆς γιά τό γεγονός ὅτι δέν ἦταν ἡ εἰκόνα τοῦ ἑαυτοῦ τοπυ αὐτή πού θά ἔπρεπε νά εἶναι στή "θρησκευτική" της συμπεριφορά. 

Ὁ Κάιν ὅμως τελικά δέν γεύθηκε αὐτό πού ἀνέμενε, ὡς ἀποτέλεσμα τῆς στυγερῆς ἀδελφοκτονίας του, τήν ἀνακούφιση δηλ. καί τήν ἀπελευθέρωσή του ἀπό τά βασανιστικά αἰσθήματα ἐνοχῆς , λόγω τῆς προσβολῆς τῆς ἰδεατῆς του εἰκόνος ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ. 

Ὁ φόνος τοῦ ἀδελφοῦ του ἐκτόνωσε βέβαια τό πάθος τοῦ φθόνου. Ἀλλά στό βαθύτερο στρῶμα τῆς προσωπικότητός του δέν ἔφθασε κανένα μήνυμα προσωπικῆς λυτρώσεως καί ἀνακουφίσεως.

Ἀντίθετα! Σαν κεραυνός ἐν αἰθρία θἀ ἔγινε αἰσθητό, στό θολωμένο πνεῦμα του, τό ἀμείλικτο ἑρώτημα τοῦ Θεοῦ, κάποια στιγμή, μετά τό ἀδελφικό φονικό. 

-Κάιν, ποῦ εἶναι ὁ ἀδελφός σου;

Ἀπό τήν ἄποψη τῆς ἀδαμικῆς ἐνοχικῆς προβληματικῆς, τό ἑρώτημα αὐτό εἶναι τό ἴδιο μ' ἐκείνο, πού ὁ Θεός ἀπηύθυνε στόν πατέρα τοῦ Κάιν, ἀμέσως μετά τήν παράβαση τῆς ἐντολῆς του· 

-Ἀδάμ, ποῦ εἶσαι;

-Κάιν, πού εἶναι ὁ ἀδελφός σου;

Τό ἑρώτημα αὐτό ἐπαναλαμβάνεται κάθε φορά, πού σέ μιά διαπροσωπική σχέση "φονεύω" τήν εἰκόνα τοῦ πλησίον μου (τοῦ ἀδελφοῦ μου), γιά νά προστατεύσω ἤ νά προβάλλω τήν δική μου εἰκόνα, τήν ἰδεατή εἰκόνα τοῦ ἑαυτοῦ μου.

Σέ μιά τέτοια περίπτωση ἐνεργῶ δυνάμει καί ἐν ὀνόματι τῆς δαιμονικῆς βίας, ἀφοῦ μού εἶναι ἀδύνατο νά ἀντισταθῶ στόν πειρασμό καί νά σεβασθῶ τήν εἰκόνα τοῦ ἑαυτοῦ τοῦ πλησίον μου περισσότερο ἀπό τήν δική μου (ἰδεατή) εἰκόνα!

Ναί! Ὁ προσωπικός μου Θεός εἶμαι... ἐγώ. Αὐτός ὁ ψίθυρος, ὡς ἀδαμικός ἀπόηχος τοῦ· "Καί ἔσεσθε ὡς Θεοί", εἶναι ἡ μυστική, ἀθόρυβη, ἀλλά πάντοτε πιεστική παρουσία, τῆς δαιμονικῆς βίας στό ἐσώτερο βάθος τοῦ ψυχισμοῦ μου...!                                               

******************

Διαβάστε επίσης: 

1. Το πρωτογενές μπόλιασμα τῆς βίας στό άνθρώπινο πρόσωπο

2. Ἡ ραθυμία, ἡ ἄλλη ὄψη τῆς βίας

3. Ἡ μεταπτωτική ὑπαρξιακή πορεία τοῦ ἀνθρώπου μέσα στό καθεστώς τῆς βίας τῆς ἀμετανοησίας