Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου: Το Προπατορικόν Αμάρτημα - Κεφάλαιον Ε΄: Ο ΚΑΤ' ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Ἐκ τῶν μέχρι τοῦδε λεχθέντων περί τῆς διδασκαλίας τῶν συγγραφέων τῆς ὑπό ἐξέτασιν περιόδου βλέπομεν, ὅτι οὐδαμού ἐμφανίζεται ἡ συνήθης φιλοσοφική διάκρισις μεταξύ τῶν ἀναζητούντων τήν κατά σάρκα ἡδονήν καί τῶν ἀναζητούντων τήν κατά νοῦν ἰδιοτελῆ εὐδαιμονίαν, άλλά παρατηρεῖται καθ' ὅλην τήν ἐν λόγῳ περίοδο σαφής διάκρισις μεταξύ τῶν κατά θάνατον καί σατανάν ζώντων καί τῶν κατά Χριστόν ἀγωνιζομένων διά τήν ἀνιδιοτελή ἀγάπην, τήν ἀπηλλαγμένην παντός συμφέροντος καί πάσης ἀνάγκης.
Ἀντί τῆς μεταφυσικῆς διαρχίας, καθ' ἤν ἡ ψυχή εἶναι φύσει ἀθάνατος, εὐρίσκομεν εἰς τούς συγγραφεῖς τῶν δύο πρώτων αἰώνων τήν διδασκαλίαν  ὅτι ὄχι μόνον ἡ ψυχή, ἀλλά καί τό σῶμα ἐνδύονται τήν ἀφθαρσίαν κατά τήν βούλησιν τοῦ Θεοῦ καί κατά τήν πνευματικήν ἄσκησιν τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ὑπό τόν θάνατον διατελῶν ἄνθρωπος ζῇ παρά φύσιν, διότι ἡ φθορά δέν εἶναι ἐκ Θεού, ἀλλά παράσιτόν τι, εἰσδραμόν εἰς τόν κόσμον διά τῆς ἀμαρτίας καί τοῦ διαβόλου. Ὁ μόνος πραγματικός φυσικός ἄνθρωπος, ἐάν ὡς φυσικόν ἄνθρωπον ἐννοῶμεν τόν ζῶντα κατά τόν ἀρχικόν προορισμόν ἄνθρωπον, εἶναι ὁ Χριστός. Διά τούτο ὁ Παῦλος ἡδύνατο νά γράφῃ ὅτι ὁ Θεός τούς σωζομένους «προώρισε συμμόρφους τῆς εἰκόνος τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ», «ὅς ἐστιν εἰκών τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀοράτου».

Οἱ δυτικοί θεολόγοι ἐν γένει δέν βλέπουν τήν διάκρισιν αὐτήν μεταξύ τῶν κατά θάνατον ζώντων καί τῶν κατά Χριστόν ζώντων, ἀπλούστατα διότι δέν φαντάζονται ὅτι ὁ προορισμός τοῦ ἀνθρώπου εἶναί τι διάφορον τῆς δήθεν φυσικῆς ροπῆς τοῦ ἀνθρώπου πρός τήν ἰδιοτελῆ εὐδαιμονίαν. Διά τόν λόγον αὐτόν ο῟῟υτοι ἑρμηνεύουν συνήθως τά ὑπό τοῦ Παύλου λεγόμενα περί σαρκικοῦ καί πνευματικοῦ ἀνθρώπου διαρχικῶς, ὡσάν νά ὁμιλῇ ὁ Παῦλος περί τῶν καθ' ἡδονήν καί τῶν κατ' εὐδαιμονίαν ζώντων ἐννοῶν ὡς σαρκικόν ἄνθρωπον ἐκεῖνον, ὅστις ζῇ κατά τάς ἐπιθυμίας τοῦ σώματος, καί ὡς πνευματικόν ἄνθρωπον ἐκεῖνον, ὅστις ζῇ κατά τάς ἐπιθυμίας τῆς φύσει ἀθανάτου καί ζητούσης τήν εὐδαιμονίαν ψυχῆς.

Ἡ διαρχική αὕτη ἑρμηνεία τῆς Παυλείου θεολογίας εἶναι ξένη πρός τούς συγγραφεῖς τῆς ὑπό ἐξέτασιν περιόδου. Ὅπως θά ἴδωμεν, ὁ πνευματικός ἄνθρωπος τοῦ Παύλου, ὡς ἑρμηνεύεται κυρίως ὑπό τοῦ ἁγίου Εἰρηναίου, εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ὡς καρπόν τῆς πνευματικῆς ἀσκήσεως ἔχει τό ζωοποιόν Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Θά ἴδωμεν ἐπίσης ὅτι ὁ ἔχων Πνεῦμα πνευματικός ἄνθρωπος εἶναι, κατά τούς ὑπό ἐξέτασιν Πατέρας καί συγγραφεῖς, ὁ κατ' εἰκόνα καί καθ' ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ κτισθείς ἄνθρωπος. Ὅταν ἐξετάσωμεν δεόντως τόν Πνεῦμα ἔχοντα πνευματικόν ἄνθρωπον τοῦ Παύλου ὑπό τό φῶς τῶν προϋποθέσεων τῶν πρώτων θεολόγων τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἐν συναρτήσει πρός τήν ἑρμηνείαν τοῦ κατ' εἰκόνα καί καθ' ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ ἐν τῶ ἀνθρώπῳ, τότε θά εἴμεθα εἰς θέσιν νά καταλήξωμεν πλέον εἰς ὁριστικά συμπεράσματα περί τοῦ προπατορικού ἀμαρτήματος κατά τάς προϋποθέσεις τῶν δύο πρώτων αἰώνων τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας. Τοιουτοτρόπως θά ἴδωμεν ὅτι ὁ Αὐγουστίνος δέν ἦτο ὁ πρῶτος, ὡς ἰσχυρίζονται κατά γενικόν κανόνα οἱ Δυτικοί, ὁ ὁποῖος κατενόησε κατά βάθος τόν Παῦλον, ἀλλά τουναντίον ἦτο ὁ πρῶτος ὁ ὁποῖος ριζικῶς παρηρμήνευσε τόν Ἀπόστολον.