Γέροντας Λαυρέντιος Σόβρε ἤ ἕνα ὡραῖο μάθημα περί ταπεινοφροσύνης.

Ο γέροντας(Λαυρέντιος) επιθυμούσε την ταπεινοφροσύνη με όλη του την ψυχή και επιθυμούσε να τη δει ανθίζοντας και στις καρδιές των υποτακτικών του.

"Η ομορφιά της μετάνοιας"

Η μετάνοια, το μεγάλο αυτό δώρο του Θεού στην ψυχή του ανθρώπου, είναι μια πνευματική άνοιξη που διώχνει τον σκληρό χειμώνα των παθών, γλυκαίνει την ψυχή και την ξανανιώνει. Αύρες του Παναγίου Πνεύματος ζωοποιούν την ναρκωμένη ψυχή και την ανασταίνουν.

"Επιστολή προς την σύζυγον του Νεκταρίου" (Προς την μάνα που έχασε το παιδί της)

(Άγιος Βασίλειος ο Μέγας)

Προς τη μάνα που έχασε το παιδί της...

Εσκόπευα να σιωπήσω απέναντι της κοσμιότητάς σου σκεπτόμενος ότι, όπως εις οφθαλμόν, ο οποίος πάσχει από φλεγμονήν, και το απαλώτερον επίθεμα προκαλεί ερεθισμόν, ούτω και εις την ψυχήν, η οποία έχει κτυπηθή από βαρειάν θλίψιν, ο λόγος, όσην παρηγορίαν και αν της φέρη, φαίνεται κάπως να την ενοχλή, όταν προσφέρεται την ώραν της αγωνίας.

Επειδή όμως εσκέφθην ότι πρόκειται περί Χριστιανής εκπαιδευ­μένης εις τα θεία από πολύν καιρόν και πεπειραμένης εις τα ανθρώπινα, δεν ενόμισα ότι θα ήτο ορθόν να παραλείψω το καθήκον μου.

Γνωρίζω ποια είναι τα σπλάγχνα των μητέρων και, όταν ιδίως ενθυμηθώ τους ιδικούς σου καλούς και ημέρους τρόπους προς όλους, λογαριάζω πόσον μεγάλος πρέπει να είναι ο πόνος διά την παρούσαν συμφοράν. Έχασες υιόν, τον οποίον εμακάριζαν όλαι αι μητέρες, όσον εζούσε, και ηύχοντο τέτοιοι να είναι και οι ιδικοί των, όταν δε απέθανεν, έκλαυσαν σαν να είχε θάψει κάθε μία τον ιδικόν της. Ο θάνατος εκείνου υπήρξε πλήγμα εις δύο πατρίδας, την ιδικήν μας και την των Κιλίκων. Μ’ εκείνον μαζί έπεσε το μέγα και ένδοξον γένος, κατέρρευσε σαν να μετεκινήθη η βάσις του. Ω συναπάντημα πο­νηρού δαίμονος, πόσον τρομερόν κακόν κατώρθωσες νά προκαλέσης! Ω γη, που ηναγκάσθης να υποφέρης ένα πάθος σαν αυτό! Και ο ήλιος ασφαλώς θα έφριττεν, αν είχεν αίσθησιν, εμπρός εις εκείνο το σκυθρωπόν θέαμα. Και τί ημπορεί να είπη κανείς που να εκφράζη όσα η απελπισία τής ψυχής του υπο­βάλλει να είπη;

“Θεέ μου, πάρε με!” (παιδαγωγική μεταθανάτια εμπειρία)

“Θεέ μου, πάρε με!”. Πόσοι άνθρωποι σε δύσκολες στιγμές δεν το λένε! Οι περισσότεροι όμως δε γνωρίζουν ότι είναι αμαρτία κι ότι αποτελεί έλλειψη υπομονής κι ελπίδας στη βοήθεια του Θεού. 

"Προσευχή υπέρ των κεκοιμημένων – Θαυμαστές διηγήσεις"

Ο Ιερέας των ειδώλων που ήτανε στην κόλαση, είπε στον άγιο Μακάριο τον Αιγύπτιο· 

"Μία καταστρεπτική αναβολή"

Η έλλειψη ευαισθητοποιήσεως μπροστά σε μια δύσκολη ψυχική κατάσταση ενός συνανθρώπου μας, μπορεί να έχει τραγικά αποτελέσματα, όπως στην ακόλουθη περίπτωση:

Βασίλισσα των αρετών είναι η αγάπη και στέμμα της η διάκριση

Βασίλισσα των αρετών είναι η αγάπη και στέμμα της η διάκριση.

"Αφιέρωμα στον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο"

Ενόψει της αυριανής εορτής της ανακομιδής του λειψάνου του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου απολαύστε ένα μεγάλο αφιέρωμα στον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο.

π. Αντώνιος Bloom: "Ο Χριστός και ο Ζακχαίος"

Στο σημερινό Ευαγγέλιο διαβάζουμε θαυμάσια απλά λόγια. Ο Χριστός έφτασε στο σημείο, όπου ήταν ο Ζακχαίος. Κοίταξε προς τα πάνω και τον είδε. 

Ι. Θ. Καρακασίδης: "Η αντιμετώπιση της ασθένειας και του θανάτου στο Άγιο Όρος"

Εμπειρίες ενός γιατρού στο Άγιο Όρος…

Αφιέρωμα στην Κυριακή του Ζακχαίου (ΙΕ΄ Λουκά)

Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: "Διόρθωση καί σωτηρία τοῦ ἀρχιετελώνη Ζακχαῖου (ΙΕ΄ Λουκᾶ)

π. Φιλόθεος Φάρος: Το βήμα πριν από το πρώτο βήμα (το περιστατικό με τον Ζακχαίο)

αρχιμ. Ἰωήλ Γιαννακόπουλος: "Ο Ζακχαίος" (Κυριακή ΙΕ΄ Λουκά)

Αντωνιάδης Θεόδωρος: «.......σήμερον σωτηρία τω οίκω τούτο εγένετο»(Κυριακή του Ζακχαίου)

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: "Ὁμιλία εἰς τὸν Ζακχαῖον τὸν Τελώνην"

π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου: "Η μετάνοια σε σχέση με την ταπείνωση και οι παραγόμενοι εν Χριστώ καρποί τους" (ΙΕ΄ Λουκά)

π. Αντώνιος Bloom: "Ο Χριστός και ο Ζακχαίος"

μητρ. Μεσογαίας Νικόλαος: "Η ευλογία του πόνου"

Ευλογημένα «γιατί»! Τα καθαγίασε ο Ίδιος ο Χριστός στο σταυρό:«Θεέ μου, Θεέ μου, ἵνα τί μὲ ἐγκατέλιπες;». Θεέ μου, γιατί μου το έκανες αυτό; Τι σου έκανα; Δεν είμαι ο Υιός σου; Το ίδιο ακριβώς ερώτημα με το δικό μου και έμεινε και αυτό αναπάντητο. Έμεινε αναπάντητο στα φαινόμενα. Τα γεγονότα όμως φανέρωσαν την απάντηση.

Τέτοια πολλά «γιατί» βγήκαν και από το στόμα του πολύαθλου Ιώβ ή τη γραφίδα του τραυματισμένου Δαυίδ, δύο ανθρώπων που οι τραγικοί θάνατοι των παιδιών τους σφράγισαν το πέρασμά τους από την ιστορία και που μας παρουσιάζονται συχνά ως τα μοναδικάπρότυπα πίστης, εγκαρτέρησης και υπομονής.

αρχιμ. Ζαχαρίας Ζάχαρου: "Η καλλιέργεια της καρδιάς με τη νήψη και την προσευχή"

Βασικός παράγοντας για την καλλιέργεια της καρδιάς και την άσκηση της προσευχής είναι η προσοχή. Για να στρέψει ο άνθρωπος τον νου στην καρδιά του και ακολούθως στον Θεό, χρειάζεται να ενεργοποιήσει ιδιαίτερα την προσοχή του. Με την προσοχή συγκεντρώνεται ο όλος άνθρωπος στην προσπάθεια να σταθεί στην παρουσία του Θεού και να εκπληρώσει τις εντολές Του.

Η προσπάθεια αυτή στην ασκητική παράδοση ονομάζεται νήψη ή τήρηση του νου. Η νήψη είναι απαραίτητη στην προσευχή για την εκπλήρωση της πρώτης και μεγάλης εντολής, της αγάπης προς τον Θεό. Ελέγχει κάθε κίνηση του νου και της καρδιάς, ώστε η στροφή του ανθρώπου προς τον Θεό να είναι καθολική και σύμφωνη με το Πνεύμα Του. Ο Θεός είναι ζηλωτής και επιθυμεί ολόκληρη την καρδιά του ανθρώπου. Γι’ αυτό και ο χριστιανός από την αρχή της ημέρας ρυθμίζει τη στάση του ενώπιον του Θεού. Τοποθετεί τον νου στην καρδιά του και διατηρεί τα νοήματα και τις αισθήσεις του στην παρουσία τού Κυρίου.

Φώτης Κόντογλου: Ο “Έγκλειστος” Αγιος Nεόφυτος ο Kύπριος

Aυτός ο άγιος ήτανε βλάστημα της μοσκοβολημένης Kύπρου. Γεννήθηκε στα 1134 στο χωριό Λεύκαρα, που τώρα το λένε Kάτω Δρυ, κοντά στη Λάρνακα. H Kάτω Δρυ χτίσθηκε ύστερα από την κοίμηση του αγίου. H γενιά του λεγότανε Kαταμούτηδες και βρίσκεται ακόμα. Aπό μικρός ήτανε διαλεγμένος από το Θεό να γίνει άγιος. Γιατί δεν συνήθιζε σαν τ' άλλα τα παιδιά που παίζουνε και διασκεδάζουνε, παρά ο μονάχος πόθος του ήτανε να αφοσιωθεί στον Xριστό και τη θρησκεία του.

π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου: "Η μετάνοια σε σχέση με την ταπείνωση και οι παραγόμενοι εν Χριστώ καρποί τους" (ΙΕ΄ Λουκά)

«Σταθεὶς δὲ Ζακχαῖος εἶπε πρὸς τὸν Κύριον· ἰδοὺ τὰ ἡμίση τῶν ὑπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοῖς πτωχοῖς, καὶ εἴ τινός τι ἐσυκοφάντησα, ἀποδίδωμι τετραπλοῦν».

Η μετάνοια του Ζακχαίου όπως το μας το παρουσίασε το σημερινό Ευαγγελικό Ανάγνωσμα ήτο αληθινή και έμπρακτη.

Αν τυχόν, είπε ο τελώνης, και σαν τελώνης που είμαι και σκληρός εφοριακός αδίκησα κάποιον με ψεύτικες και συκοφαντικές μαρτυρίες, και έτσι του πήρα πολύ περισσότερα από αυτά που του έπρεπε, θα τον αποζημιώσω όπως θα λέγαμε σήμερα εις το τετραπλάσιο.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: "Ὁμιλία εἰς τὸν Ζακχαῖον τὸν Τελώνην"

Ὅσοι ἐπιθυμοῦν τὰ καλά, δέ διαφέρουν ἀπὸ τοὺς διψασμένους, ἀγαπητοί.

Γέρων Γερμανὸς Σταυροβουνιώτης: "Πῶς μπορῶ νὰ δῶ ἄν ἔχω ταπείνωση";

Ὅποιος ἔχει τήν ταπείνωση μιμεῖται τόν ἴδιο τόν Χριστό. Οὐδέποτε παρεκτρέπεται, οὔτε κατακρίνει, οὔτε ὑπερηφανεύεται. Τίς ἐξουσίες ποτέ δέν τίς ἐπιθυμεῖ. Ἀποφεύγει τίς τιμές τῶν ἀνθρώπων. Δέν φιλονικεῖ γιά κανένα πράγμα τοῦ κόσμου τούτου!

Δέν ἔχει παρρησία, ὅταν ὁμιλῆ, καί δέχεται πάντοτε τίς συμβουλές τῶν ἄλλων. Ἀποφεύγει τά ὡραῖα ἐνδύματα, καί ἡ ἐξωτερική του ἐμφάνιση εἶναι ἁπλή καί ταπεινή.

Ὁ ἄνθρωπος, πού ὑπομένει ἀγόγγυστα ταπεινώσεις καί ἐξουδενώσεις, πάρα πολύ ὠφελεῖται. Γιά τοῦτο, ὄχι νά λυπῆσαι, ἀλλά ἀπεναντίας νά χαίρεσαι γι’ αὐτά, πού ὑποφέρεις. Κερδίζεις ἔτσι τήν πολύτιμη ταπείνωση, μέ τήν ὁποία σώζεσαι.

Ιωάννης Κορναράκης: "Η προσωπικότητα του πονηρού λογισμού"

Ο πονηρός λογισμός, ως εργαλείο πειρασμικό και προσωπείο του διαβόλου, δέχεται στα πατερικά κείμενα τους εξής ανθρώπινους χαρακτηρισμούς. Ονομάζεται:

α) Κλέπτης. Κατά τον άγιο Μάξιμο είναι κλέπτης όχι μόνο γιατί παραπλάνησε τον Αδάμ, αλλά γιατί, έκτοτε, «κλέπτει της ψυχής την όλην έφεσιν» προς τον Θεό, και μας απομακρύνει της θείας αγάπης του.

β) Απατεώνας. Επειδή εξαπατά τους ανθρώπους, προκειμένου να τους παγιδεύσει στην αμαρτωλή πράξη. Ο δε όσιος Νείλος ο Ασκητής θα σημειώσει σχετικά· «απάτη γαρ εστί αληθώς πόσα συναρπαγή του εχθρού δια της αθρόας προσβολής».

"Παρακλητικός κανόνας εις τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή"

Ευλογήσαντος του Ιερέως, το Κύριε εισάκουσον, μεθ' ο το Θεός Κύριος και τα εξής:

Ήχος δ'. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.

Των φιλεόρτων η πληθύς ευφροσύνως, εγκωμιάσωμεν προθύμως τους άθλους, και αρετών τα τρόπαια Μαξίμου σοφού· ούτος γαρ τρανώς διέλαμψε, θεηγόρων σεπτοίς χοροίς, φύσεις του Χριστού διττός, ακριβώς δογματίσας· και υπέρ Τούτου γλώσσαν συν χειρί, δώσας εμφρόνως, το στέφος εδέξατο.

Δόξα. Το αυτό. Και νυν. Θεοτόκιον.

Ου σιωπήσωμεν ποτέ Θεοτόκε, τας δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι· ειμή γαρ συ προΐστασο πρεσβεύουσα, τις ημάς ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων; τις δε διεφύλαξεν έως νυν ελευθέρους; ουκ αποστώμεν Δέσποινα εκ σου· σους γαρ δούλους σώζεις αεί εκ παντοίων δεινών.

Ο Ν΄ Ψαλμός.

Και αρχόμεθα του Κανόνος ου η ακροστιχίς: «Τον μέγαν Ομολογητήν Μάξιμον γεραίρω, (Ισιδώρας)».

Ωδή α'. Ήχος πλ. δ'. Υγράν διοδεύσας.

Το όμμα επαίρω μου της ψυχής, προς σε εκζητούσα, την βεβαίαν σου αρωγήν, του στέψαι εν ύμνοις εγκωμίων, την σην πανήγυριν μέγιστε Μάξιμε.

Ο χείραν και γλώτταν δια Χριστόν, τμηθείς Θεομάκαρ, ικεσίαις σου ιεραίς, την χείραν συν γλώττη τράνωσόν μου, του εν γραφαίς μελωδείν τους αγώνας σου.

Νοός μου το σκότος και της ψυχής, απέλασον πάτερ, ως αν βλέψω τρανώς το φως, το πάντα τον κόσμον καταυγάζων, ταις φωτοφόροις πρεσβείαις σου Μάξιμε.

Θεοτόκιον

Μερίδος τυχείν με της δεξιάς, αξίωσον Κόρη, Θεονύμφευτε Μαριάμ, ταις σαις ευπρόσδεκτοις μεσιτείαις, προς τον Υιόν και Θεόν σου και Κύριον.

Ωδή γ'. Ουρανίας αψίδος.

Εγκρατείας τοις τρόποις, πολιτευθείς όσιε, τη συντονωτάτω ασκήσει, ψυχήν ελάμπρυνας, και πολιτεία σεμνή, Θεόν κατηύφρανας πάτερ, ον αεί ικέτευε, πάντιμε Μάξιμε.

Γαληνόν εις λιμένα, και ασφαλή Μάξιμε, τας των πιστευόντων καρδίας, συ εγκαθώρμισας, και διδαχαίς σου σοφαίς, Χριστώ συνήρμοσας Μάκαρ, ον Θεόν και άνθρωπον, εθεολόγησας.

Αγαπήσας εκ πόθου, τον του παντός Κύριον, κόσμον απηρνήσω προθύμως, και δόξαν ρέουσαν, και Μοναζόντων σεπτόν, κατηκολούθησας βίον, ένθα ενδιέλαμψας, πάμφωτε Μάξιμε.

Θεοτόκιον

Νοερών στρατευμάτων, συναγωγαί άπασαι, Σε την τετοκυίαν αφράστως, Χριστόν τον Κύριον, ταις ασιγήτοις φωναίς, υμνολογούσι Παρθένε, και πιστών συστήματα, σε μεγαλύνουσι.

Ανάγαγε, συν παρρησία προς Κύριον την σην χείρα, ην εξέτεμες δι' Αυτόν πταισμάτων αιτούμενος, την άφεσιν πάσι και σωτηρίαν.

Επίβλεψον εν ευμένεια, Πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν, και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.

Ο Ιερεύς την αίτησιν, μεθ' ο και μνημονεύει.

Κάθισμα Ήχος β'. Πρεσβεία θερμή.

Χριστόν τον Θεόν, τοις πάσι διετράνωσας, και θλίψεις πολλάς, και πόνους εκαρτέρησας, προς Αυτόν την δέησιν Θεοφόρε Μάξιμε ποίησον, του δωρηθήναι πάσιν ιλασμόν, και χάριν τηρείν Αυτού προστάγματα

Ωδή δ'. Εισακήκοα Κύριε.

Ουρανίω φρονήματι, επί γης ω Μάξιμε πεπολίτευσαι, εν νηστείαις και δεήσεσι, συν Αγγέλοις όθεν συναγάλλεσαι.

Μαστιγώσεις υπέμεινας, του Χριστού τω φίλτρω ενδυναμούμενος, Τούτον Μάξιμε ικέτευε, ιλασμόν δοθήναι τοις τιμώσι σε.

Ορθοδόξοις σου δόγμασι, πίστιν την αμώμητον επεστήριξας, και σοφαίς διδασκαλίαις σου, πάσι πλούτον Μάξιμε μετέδωκας.

Θεοτόκιον

Λυτρωθέντες τω τόκω σου, καταδίκης Πάναγνε του προπάτορος, την φωνήν του Αρχαγγέλου σοι, χαίρε πόθω πάντες ανακράζομεν.

Ωδή ε'. Φώτισον ημάς.

Όργανον τερπνόν, του Αγίου πάτερ Πνεύματος, υπηχούμενον ουράνιον ωδήν, Μάξιμε θείε, και φωστήρ λαμπρός γεγένησαι.

Γήρας εις βαθύ, τας βασάνους εκαρτέρησας, και πικρίαν εξορίας χαλεπής, συν τη δυάδι, μαθητών σου παναοίδιμε.

Ήσχυνας εχθρόν, τη καλή ομολογία σου, και διέλυσας αυτού τας μηχανάς, Χριστού δυνάμει, του κρατύναντός σε Μάξιμε.

Θεοτοκίον

Τείχος των πιστών, το στερρόν τε και απόρθητον, και πανεύδιον λιμένα εν δεινοίς, Παρθενομήτορ, Μαριάμ σε επεγνώκαμεν.

Ωδή στ'. Την δέησιν.

Η γλώσσα σου, γραμματέως κάλαμος, οξυγράφου αληθώς ανεδείχθη, καλλιγραφούσα διδάγματα θεία, και τον Χριστόν ως Θεόν καταγγέλουσα, ικέτευε Τούτον αεί, υπέρ πάντων παμμέγιστε Μάξιμε.

Νεούργησας, Μοναστών συστήματα, τη σοφή και θεορρύτω σου γνώσει, καθοδηγών προς νομάς αιωνίους, επισφραγίζων τη πράξει τους λόγους σου· ω Μάξιμε καθηγητά της ερήμου και θείον αγλάισμα.

Μαρτύριον, ευσθενώς υπήνεγκας, κραταιούμενος Σταυρού τη δυνάμει, και Μαθητάς εδραιώσας τη πίστει, προς τους αγώνας υπήλθον γηθόμενοι· συμμέτοχοι και της χαράς, της αλήκτου γενόμενοι Μάξιμε.

Θεοτόκιον

Αγκάλαις σου, τον Θεόν εβάστασας, ον φρικτώς εναπεκύησας Κόρη, Τούτω Αγνή, τας αχράντους σου χείρας, υπέρ ημών εκτενώς αναπέτασον την χάριν και τον ιλασμόν αιτουμένη τοις πόθω υμνούσι Σε.

Ανάγαγε, συν παρρησία προς Κύριον την σην χείρα, ην εξέτεμες δι' Αυτόν πταισμάτων αιτούμενος, την άφεσιν πάσι και σωτηρίαν.

Άχραντε, η δια λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως, επ' εσχάτων των ημερών τεκούσα, δυσώπησον, ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.

Και πάλιν δέησις υπό του Ιερέως.

Κοντάκιον. Ήχος β'. Προστασία των χριστιανών.

Ορθοδόξων φαεινός φωστήρ αναδέδειξαι, και το σκότος των αιρετικών απεμείωσας, διδαχαίς σου φωτιστικαίς στηρίζων τους πιστούς· διό στήριξον ημάς σοφέ, εις το λατρεύειν αληθώς, τον Θεάνθρωπον Κύριον Μάξιμε Θεοφόρε, το κλέος θεολογούντων και των Μαρτύρων του Χριστού το γενναίον ακροθίνιον.

Προκείμενον. Ήχος δ'. 

Δίκαιος ως φοίνιξ ανθήσει και ωσεί κέδρος η εν τω Λιβάνω πληθυνθήσεται.

Στίχος: Πεφυτευμένος εν τω οίκφ Κυρίου, εν ταις αυλαίς του Θεού ημών, εξανθήσει.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ. 

Εκ του κατά Λουκάν (ιβ', 8 -12).

Είπεν ο Κύριος· πας ος αν ομολογήση εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, και ο Υιός του ανθρώπου ομολογήσει εν αυτώ έμπροσθεν των αγγέλων του Θεού· ο δε αρνησάμενός με ενώπιον των ανθρώπων απαρνηθήσεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού· και πας ος ερεί λόγον εις τον Υιόν του ανθρώπου, αφεθήσεται αυτώ· τω δε εις το Άγιον Πνεύμα βλασφημήσαντι ουκ αφεθήσεται· όταν δε προσφέρωσιν υμάς επί τας συναγωγάς και τας αρχάς και τας εξουσίας, μη μεριμνάτε πώς ή τί απολογήσησθε, ή τι είπητε· το γαρ Άγιον Πνεύμα διδάξει υμάς εν αυτή τη ώρα α δει ειπείν.

Δόξα Πατρί.

Ταις του σου Οσίου πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.

Και νυν.

Ταις της Θεοτόκου πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.

Στίχος: Ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου, και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου.

Προσόμοιον. Ήχος πλ.β'. Όλην αποθεμένοι.

Θλίψεις εκαρτέρησας, και χαλεπάς εξορίας, της ειρκτής την στένωσιν, απτοήτω Μάξιμε τω φρονήματι· της σαρκός κάκωσιν και μαστιγών πόνους, και της γλώσσης την αφαίρεσιν χειρός την έκπτωσιν, της καλλιγραφούσης τα κρείττονα Χριστόν Θεόν και άνθρωπον, σάλπιγγι τρανή ωμολόγησας· Τούτον εκδυσώπει, την χάριν ημίν δούναι δαψιλώς, διαφυλάττειν προστάγματα Αυτού τα σωτήρια

Ο Ιερεύς· Σώσον ο Θεός τον λαόν σου..., και η εκφώνησις: Ελέει και οικτιρμοίς...

Είτα αι λοιπαί ωδαί του Κανόνος.

Ωδή ζ'. Oι εκ της Ιουδαίας. 

Ξηράνας τοις σοις λόγοις, την της πλάνης φυτείαν, Μάξιμε πάντιμε, Χριστού τον θείον σπόρον, πιστών εν ταις καρδίαις, αληθώς ενεφύτευσας· ομολογούντων Αυτόν, Θεόν εις τους αιώνας.

Ιεράς πολιτείας, τους αγώνας τιμώντες κατασπαζώμεθα, καμάτων σου τους άθλους, τας θλίψεις και τους πόνους, μαρτυρίου τε στίγματα· δι' ων δοξάζεις Θεόν, Μάξιμε εις αιώνας.

Μελετών ουκ επαύσω, εν νυκτί και ημέρα Χριστού προστάγματα, ως φως Μάξιμε φαίνον, και, πόλις επί όρους, τοις πιστοίς απαστράπτουσα· του ανεσπέρου φωτός, την αίγλην εις αιώνας.

Θεοτόκιον

Ουρανών Πλατυτέρα, Χερουβίμ υπερτέρα και πάσης κτίσεως, υπερενδοξοτέρα, ως ούσα Θεοτόκε, την φωνήν σοι προσάδομεν του Αρχαγγέλου Αγνή, το χαίρε εις αιώνας.

Ωδή η'. Τον Βασιλέα

Νέκταρ το θείον, εκ διδαχών σου αντλούμεν, των ψυχών καταπαύον την δίψαν, Μάξιμε η κρήνη, ναμάτων ζωηρύτων.

Γλώσσαν σου θείαν, δια Χριστόν απετμήθης, αλλ' Αυτόν ουκ επαύσω κηρύττειν, Μάξιμε παμμάκαρ, του Πνεύματος η λύρα.

Επάρας όμμα της διανοίας σου Πάτερ, τα ουράνια κάλλη εώρας, ένθα των Αγγέλων, χοροί Θεόν υμνούσιν.

Θεοτοκίον

Ρήσεις απάντων, προφητευόντων Παρθένε, επί σοι αληθώς εκπληρούνται, τίκτεις γαρ τον πάντων, Θεόν και Βασιλέα.

Ωδή θ'. Κυρίως Θεοτόκον.

Απάρας εκ των τήδε, Μάξιμε θεόφορον, νυν συναγάλλει Οσίοις εις θείας σκηνάς, ένθα τρισήλιον φάος, χαρά τε άληκτος.

Ιδόντες τω σω τάφω, λάμψιν τριφεγγούσαν, σην προς Θεόν παρρησίαν επέγνων σοφέ, όθεν Αυτόν επευλόγουν, Μάξιμε ένδοξε.

Ρεόντων τα εστώτα Μάξιμε ηλλάξω, ως ουρανόφρων και μέγας και θείος ανήρ, όθεν ημάς εκδιδάσκεις, ζητείν τα μένοντα.

Θεοτοκίον.

Ωράθης ω Παρθένε, γέφυρα και κλίμαξ, και αχώρητου χωρίον και πύλη Θεού, δι' ης διήλθε ο Λόγος και σάρκα είληφε.

Άξιον εστίν ως αληθώς, μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την Αειμακάριστον, και Παναμώμητον, και Μητέρα του Θεού ημών. 

Την Τιμιωτέραν των Χερουβείμ, και Ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ, την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν, την όντως Θεοτόκον σε μεγαλύνομεν.

Και τα παρόντα Μεγαλυνάρια:

Μάξιμε Πατέρων η καλλονή, κάλλους απροσίτου καταξίωσον σαις λιταίς, πάντας τους τιμώντας εκ πόθου την σην μνήμην, και χάριν σου αιτούντας την αδαπάνητον.

Θησαυρόν πολύτιμον και σεπτόν, έχομεν παμμάκαρ τους σους λόγους τους ιερούς, καύχημα δε μέγα σαρκός σου τας αικίσεις, δι' ων Θεόν δοξάζεις τον σε δοξάσαντα

Πρέσβυν σε προβάλλομαι προς Θεόν, Μάξιμε θεόφρον ίνα τύχω του ιλασμού, σθένος δε αιτούμαι Αυτού ακολουθήσαι, τρίβους τας οδηγούσας εις φως της γνώσεως.

Μάστιγας υπέμεινας καρτερώς, γλώσσης θεολόγου και χειρός την αποκοπήν, θλίψεις εξορίας πικρίαν τε βασάνων, φίλτρω τω του Κυρίου, ον ωμολόγησας.

Ίθυνον ευχαις σου πάντας ημάς, ο ιθύνας Πάτερ Μοναζόντων σεπτούς χορούς, ένθα των Αγγέλων λαμπραί χοροστασίαι, και πάντων σωζομένων σκηναί αι πάμφωτοι.

Άγγελος καθάπερ επί της γης, έζησας μαράνας τα σκιρτήματα της σαρκός, Μάξιμε λαμπρύνας, στολήν ψυχής σου θείας, ην εις σκηνάς αΰλους Χριστός εδέξατο.

Λόγοις σου πανσόφοις και ιεροίς, έθρεψας καρδίας πιστευόντων και προς οδόν, Πάτερ αληθείας, οδήγησας διδάξας, Χριστόν πιστώς λατρεύειν, Θεόν και άνθρωπον.

Πόθω ανυμνούμεν σε αθλητά, Μάξιμε στερρόφρον, τον βαδίσαντα ακλινώς, τρίβον στενοτάτην, ενδόξου μαρτυρίου, Χριστού τω θείω σθένει ενδυναμούμενος.

Στέφανον αμάραντον και λαμπρόν, της ομολογίας, εστεφάνωσαι θαυμαστώς, εκ χειρός Κυρίου, ον Μάξιμε δυσώπει, στέφανον θείας δόξης ημίν δωρήσασθαι.

Κάλλη τα αθέατα καθορών, και Θεώ προσόδων αεννάως τερπνήν ωδήν, δέχου υμνωδίαν, πτωχών μου εκ χειλέων, Μάξιμε και Κυρίω, ταύτην προσάγαγε.

Μέγιστος τω όντι και ιερός, ανεδείχθης πάτερ, μεγαλύνας βίω τω σω, τον κοινόν Δεσπότην, Αυτώ ταις σαις πρεσβείαις, Μάξιμε Θεομάκαρ, πάντας οικείωσον.

Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι Άγιοι Πάντες, μετά της Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εις το σωθήναι ημάς.

Τρισάγιον· Παναγία Τριάς· Πάτερ ημών· Ότι Σου εστίν, 

και το Απολυτίκιον: 

Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.

Μοναζόντων χορείας ηγήσω Μάξιμε, και του Κυρίου τας φύσεις διατρανών τοις πιστοίς, ωμολόγησας Αυτόν Θεόν και άνθρωπον σάρκα λαβόντα δι' ημάς, δι' αγάπην δε Αυτού, την χείραν εναπετμήθης, και την γλώτταν θεολογούσαν, της σωτηρίας τας ευθείας οδούς.

Είτα υπό του Ιερέως· Εκτενής και απόλυσις. 

Προ του δι' ευχών, ψάλλομεν το εξής: 

Ήχος β'. Ότε εκ του ξύλου.

Χαίροις των Οσίων καλλονή, Ομολογητών η λαμπρότης, των Θεολόγων κρηπίς, Μάξιμε παμμέγιστε βροτούς Αγγέλους τε· τοις σοις άθλοις εξέπληξας, Χριστού γαρ, τω πόθω, πόνους εκαρτέρησας, εν γενναιότητι· ταύτα εις πρεσβείαν προσάγου, πάσιν εξαιτούμενος χάριν, και πλημμελημάτων την συγχώρησιν.

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ

"Εκτενής βίος του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού (περιεχόμενα)"

Ο βίος που αναρτάται εδώ, βασίζεται στον απολογισμό που έγραψε ο αποκρισάριος Αναστάσιος, ένας μαθητής του αγίου Μαξίμου. Ο απολογισμός του Αγίου Αναστασίου σταματάει πριν από την τρίτη και τέταρτη εξορία του Αγίου, το 659· το υπόλοιπο μέρος συμπληρώθηκε και ολοκληρώθηκε από άλλες κύριες πηγές. Ο βίος αυτός είναι έκδοση της Ιεράς Καλύβης του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, Νέας Σκήτης Αγίου Όρους.

1. Τα πρώτα χρόνια

2. Πρώτη ομολογία της ορθής πίστης

3. Ο Άγιος ανακρίνεται

4. Ο Άγιος στην εξορία

5. Ομολογία της Ορθόδοξης πίστης

6. Το τέλος του Αγίου

Κείμενα του αγίου Μαξίμου του Ομολογητή που έχουν αναρτηθεί στο "ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ" θα βρείτε Ε Δ Ω.

Γέροντας Παΐσιος: "Αγάπη Πνευματικού προς τον εξομολογούμενο"

Ο χαριτωμένος πνευματικός αγαπάει και πονάει την ψυχή, γιατί γνωρίζει την μεγάλη αξία της. Την βοηθάει στην μετάνοια, την ξαλαφρώνει με την εξομολόγηση, την ελευθερώνει από το άγχος και την οδηγεί στον Παράδεισο. 

Ο πνευματικός ονομάζεται πατήρ, γι’ αυτό πρέπει να προσπαθήση να είναι αληθινός πατέρας να νουθετή με θεϊκή αγάπη και στοργή. Να έρχεται στην θέση του κάθε εξομολογουμένου και να ζη τον πόνο του, ώστε ο εξομολογούμενος να βλέπη στο πρόσωπό του ζωγραφισμένο τον δικό του πόνο. Αυτό χρειάζεται ιδιαίτερα στην εποχή μας, που οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από λίγο δροσερό νερό, και όχι από δυνατό ξίδι. 

"Αφιέρωμα στην Κυριακή των 10 λεπρών"

 

Ευαγγελική περικοπή της Κυριακής των 10 λεπρών

"Κήρυγμα επί του ευαγγελίου της Κυριακής των 10 λεπρών" (Κυριακή ΙΒ΄ Λουκά)

"Αχαριστία: Η λέπρα της ψυχής" (Κυριακή ΙΒ΄ Λουκά)

Χριστάκης Ευσταθίου: “Ιησού επιστάτα, ελέησον ημάς... ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; Οι δε εννέα πού;"

Ιωάννης Καραβιδόπουλος:Το μεγάλο «Ευχαριστώ» (Κυριακή ΙΒ΄ Λουκά)

Χριστόδουλος Χριστοδούλου, πατήρ: "Σχόλιο στην ευαγγελική περικοπή των Δέκα λεπρών" 

Γεώργιος Πατρώνος: "Κήρυγμα εις το ευαγγέλιο της Κυριακής των 10 λεπρών" 

Ιερόθεος Βλάχος, μητρ..: Η "ευχή" του Ιησού (Κυριακή ΙΒ΄ Λουκά)

Βασίλης Ατζακλής: "Πατερικό Κυριακοδρόμιο - ΙΒ΄Λουκά' (εκπομπή του ραδιοφωνικού σταθμού της Πειραϊκής Εκκλησίας"

π. Στυλιανός Μακρής: "Η λέπρα της αχαριστίας!

π. Στυλιανός Μακρής: "Η λέπρα της αχαριστίας! (Κυριακὴ ΙΒ΄ Λουκά)"

Ἡ λέπρα στὴν Παλαιὰ Διαθήκη καὶ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐκλαμβανόταν ὡς κατάρα, δοσμένη ἀπὸ τὸν Θεό, γιὰ νὰ ἀντιληφθοῦν οἱ ἀσθενεῖς τὴν ἁμαρτωλότητά τους. Ἐντούτοις ἦταν λάθος ὁ τρόπος, μὲ τὸν ὁποῖον ἀντιμετώπιζαν τέτοιες καταστάσεις οἱ ἑβραῖοι. Πέραν τῆς δικαιολογημένης ἀπομόνωσης τῶν λεπρῶν ἐξαιτίας τοῦ φόβου ἐξαπλώσεως τῆς λέπρας, ποὺ ἦταν ὄντως μία φοβερὴ καὶ ἀθεράπευτη τότε ἀσθένεια, ἡ ἀντιμετώπιση τῶν ἀσθενῶν περνοῦσε μέσα ἀπὸ τὴν ἀπαξίωση καὶ τὸν χλευασμό, ἀκόμη δὲ καὶ μέσα ἀπὸ τὴν χειροδικία κατὰ τῶν ταλαίπωρων ἀνθρώπων, ποὺ ἦταν ἀναγκασμένοι νὰ ζοῦν ὁμαδικὰ καὶ ἀπομονωμένοι μακρυὰ ἀπὸ τὶς οἰκογένειές τους καὶ τὴν κοινωνία.

Ιωάννου του Κομνηνού: "Η συνταγή της μετάνοιας"

Αδελφός τις απελθών εις ιατρόν, ηρώτησεν αυτόν, αν ευρίσκεται τάχα κανένα βότανον, με το οποίον να ημπορούσε τινάς να ιατρεύσει τας αμαρτίας του.

Ο δε ιατρός αποκριθείς προς αυτόν, είπε, ναι αδελφέ, γίνωσκε πως ευρίσκεται ένα πολλά θαυμαστό, και άκουσον. 

Ύπαγε, λάβε την ρίζαν της πνευματικής πτωχείας και της ταπεινώσεως τα άνθη. Και τα φύλλα της υπομονής και τους κλάδους της προσευχής. Και ένωσον ομού, και τρίψον αυτό εις το ιγδίον της υπακοής. 

π. Ανδρέας Κονάνος: "Ο Θεός είναι αγάπη"

Ομιλία του πατρός Ανδρέα Κονάνου με θέμα "Ο Θεός αγάπη εστί" η οποία έγινε στις 21 Δεκεμβρίου 2012 στον Ιερό Ναό Αγίων Αποστόλων Πεύκων Θεσσαλονίκης.

Προλογίζει ο πάτερ Ιωάννης Κρητικόπουλος.

Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης: "Δίψα Θεοῦ"

Διψᾶ ἡ ψυχή μου τὸν Κύριο καὶ μὲ δάκρυα Τὸν ζητῶ. Πῶς νὰ μὴ Σὲ ζητῶ; Σὺ μὲ ζήτησες πρῶτος καὶ μοῦ ἔδωσες νὰ γευθῶ τὴν γλυκύτητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ ἡ ψυχή μου Σὲ ἀγάπησε ἕως τέλους.

Βλέπεις, Κύριε, τὴ λύπη καὶ τὰ δάκρυά μου … Ἂν δὲν μὲ προσείλκυες μὲ τὴν ἀγάπη Σου, δὲν θὰ Σὲ ζητοῦσα ὅπως Σὲ ζητῶ. Ἀλλὰ τὸ Πνεῦμα Σου τὸ Ἅγιο μοῦ ἔδωσε τὸ χάρισμα νὰ Σὲ γνωρίσω καὶ χαίρεται ἡ ψυχή μου, γιατί Σὺ εἶσαι ὁ Θεός μου καὶ ὁ Κύριός μου καὶ Σὲ διψῶ μέχρι δακρύων.

"Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας"

Είμαι βέβαιος ότι, οι περισσότεροι, της νέας γενιάς, γνωρίζουν πιο πολλά για τους διάφορους ηθοποιούς, τραγουδιστές, χορευτές, ποδοσφαιριστές, παρά για τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, για τον Θεμιστοκλή και τον Αλκιβιάδη, για τον Κολοκοτρώνη και τον Μακρυγιάννη και τους άλλους ήρωες της πατρίδας μας, που όμως ένεκα της θυσίας τους απολαμβάνουμε εμείς τώρα την ελευθερία μας.

Για τον άγιο Αθανάσιο που υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους αγωνιστές της πίστεώς μας, της Ορθοδόξου πίστεώς μας, πολύ λίγοι και λίγα γνωρίζουμε. Αλήθεια τι γνωρίζουμε για τη ζωή, τους αγώνες και τα βάσανα του; Και όμως, η ιστορία, τον θεωρεί, τον αναγνωρίζει ως τον ηρωικότερο των αγίων και των αγιώτερο των ηρώων.

Άγιος Νεκτάριος: "Γιατί αλλάζει το όνομά του κάποιος όταν γίνεται μοναχός";

Στους οσιότατους μοναχούς που υπόσχονται να ζουν ενάρετη ζωή επικράτησε η αλλαγή του ονόματός τους. Αυτό γίνεται για δύο σπουδαιότατους λόγους. Πρώτος λόγος είναι η απάρνηση ολοκληρωτικά της προηγούμενης ζωής και η συνεχής ενθύμηση της μεταβολής της, και δεύτερον, για να έχουμε παράδειγμα τον άγιο στην πορεία της ζωής μας, του οποίου φέρουμε το όνομα. Η αλλαγή του ονόματος, μας βοηθά να ξεχνούμε το παρελθόν και συνεχώς υπενθυμίζει την μεταβολή που έγινε σ’ αυτόν που άλλαξε τον τρόπο της ζωής του και τις ανειλημμένες υποχρεώσεις, που οφείλει να εκπληρώνει με πολλή αγάπη και προθυμία.

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης: "Ἡ καταπολέμηση τῆς ἐπιθυμίας νά μᾶς ἀγαποῦν"

Γιά νά ταπεινωθοῦμε θά πρέπει νά καταπολεμήσουμε τήν ἐπιθυμία νά μᾶς ἀγαποῦν καί νά μᾶς ἀποδέχονται. Ὅταν θέλουμε νά μᾶς ἀγαποῦν φανερώνουμε τήν ἄρρωστη ἀγάπη πού ἔχουμε στόν ἑαυτό μας, τόν ἐγωκεντρισμό μας. Νά τί μᾶς συμβουλεύει ὁ Γέροντας Παΐσιος:

«Νά προσεύχεσαι καί νά ἀγαπᾶς. Νά ἀγαπᾶς τό Θεό καί τούς ἀνθρώπους.Δέν βλέπεις ἐδῶ τί κάνει ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ; Νά μή λές μέσα σου ”μέ ἀγαποῦν οἱ ἄλλοι;”. Ἄν τούς ἀγαπᾶς ἐσύ πρῶτα,νά ξέρεις ὅτι καί αὐτοί σέ ἀγαποῦν τό ἴδιο”».

μητρ. Ιερόθεος (Βλάχος): "Το πιθηκίζειν και παπαγαλίζειν στην θεολογία"

Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητης (580-662) είναι ένας μεγάλος Πατέρας της Εκκλησίας, ο οποίος ακολουθώντας τους προγενεστέρους Πατέρες, αντιμετώπισε, μεταξύ των άλλων, την αίρεση του Μονοθελητισμού. Θεόπνευστα είναι τα κείμενα του «περί αγάπης», οι σχολιασμοί του στα έργα του αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, οι απαντηςεις σε διάφορες απορίες, τα «200 κεφάλαια περί θεολογίας», η ερμηνεία στο «Πάτερ ημών», η «Μυσταγωγία», οι επιστολές του, τα δογματικά και τα αντιρρητικά του έργα κλπ. Είναι ένας εμπειρικός θεολόγος με ευσύνοπτο λόγο, ο οποίος απαντουσε στις θεολογικές απόψεις της εποχής του, με θαυμάσιο τρόπο.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: "Πως εκδικούνται οι νεκροί"

Γράμμα του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς σε μια κυρία·

Μου γράφεις πως κάτι σε αναστατώνει στον ύπνο. Τρία παιδιά εμφανίζονται μόλις κλείσεις τα μάτια και γελούν μαζί σου, σε κοροϊδεύουν, σε απειλούν και σε τρομάζουν. Πήγες, είπες, σε έξυπνους ανθρώπους και έψαχνες φάρμακο. Εκείνοι σου είπαν: «Δεν είναι τίποτα»! Εσύ τους είπες: «Αφού δεν είναι τίποτα διώξτε αυτό το τέρας από μένα! Μα, μπορεί να μην είναι τίποτα εκείνο που δεν μ’ αφήνει να ησυχάσω ήδη έξι μήνες»; Και εκείνοι σου απάντησαν: «Άλλαξε αέρα, πήγαινε σε χαρούμενες παρέες, να τρέφεσαι καλύτερα. Αυτό είναι απλή υποχονδρία».

"Χαρά και εγρήγορσις στη ζωή του μοναχού"

(Αρχιμανδρίτης Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης)

Ας δούμε τώρα μερικά απλά χαρακτηριστικά, χωρίς τα οποία ούτε το Άγιον Πνεύμα ούτε το φρόνημα του Γέροντος ούτε η σύμμορφος ζωή του υποτακτικού προς τον Γέροντα μπορούν να καλλιεργήσουν την προσωπικότητα του μοναχού. Αυτά περιλαμβάνονται μέσα στην ενότητα της αδελφότητος, αλλά πρέπει να τα μνημονεύσωμε ιδιαιτέρως.

"Τὶ σημαίνει νὰ ἀνήκω στὴν Ἐκκλησία';

Ιερεμίας (Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως)

- Ἐρ.: Ἂν κανεὶς πιστεύει στὸν Χριστό, διαβάζει τὸ Εὐαγγέλιο, ἀλλὰ δὲν θέλει νὰ ἀνήκει στὴν Ἐκκλησία, δὲν εἶναι καλὸς χριστιανός;

Ἀπ.: Ὄχι! Χριστιανισμὸς δὲν σημαίνει νὰ πιστεύουμε θεωρητικὰ μερικὰ πράγματα, ἀλλὰ νὰ ζοῦμε μέσα στὴν Ἐκκλησία. Παραθέτουμε ὅσα πολὺ ὡραῖα γράφει σχετικὰ ὁ Φλορόφσκυ: «Ὁ Χριστιανισμὸς ἐξ ἀρχῆς ὑπῆρχεν ὡς συγκεκροτημένη πραγματικότης, ὡς κοινότης. Τὸ νὰ εἶναι κανεὶς Χριστιανὸς ἐσήμαινεν ἀκριβῶς τὸ νὰ ἀνήκῃ εἰς τὴν κοινότητα. Κανεὶς δὲν ἠμποροῦσε νὰ εἶναι Χριστιανὸς ἀπὸ μόνος του, ὡς ἀπομονωμένον ἄτομον, ἀλλὰ μόνον μαζὶ μὲ τοὺς "ἀδελφούς", εἰς συνάφειαν μὲ αὐτούς. Unus Christianus - nullus Chtistianus. Ἡ προσωπικὴ πεποίθηση ἤ ἀκόμη ἕνας κανὼν ζωῆς δὲν καθιστοῦν τὸ ἄτομον Χριστιανόν. Ἡ χριστιανικὴ ὕπαρξις προϋποθέτει ἐν-σωμάτωσιν, συμμετοχὴν εἰς τὴν κοινότητα.

Φώτης Κόντογλου: "Καρδία συντετριμμένη και τεταπεινωμένη..."

Εχθές, παραμονή της Πρωτοχρονιάς, ήμουνα ξα­πλωμένος στο κουβούκλι μας περασμένα τα μεσάνυ­χτα, και συλλογιζόμουνα. Είχα δουλέψει νυχτέρι για να τελειώσω μια Παναγία Γλυκοφιλούσα, και δίπλα μου καθότανε η γυναίκα μου κι έπλεκε. Όποτε δου­λεύω, βρίσκουμε σε μεγάλη κατάνυξη, και ψέλνω διάφορα τροπάρια. Σιγόψελνα λοιπόν εκεί πού ζωγρά­φιζα την Παναγία, κι η Μαρία έψελνε και κείνη μαζί μου με τη γλυκεία φωνή της. Βλογημένη γυναίκα μου έδωσε ο Θεός, ας είναι δοξασμένο τ' όνομά του για ό­λα τα μυστήρια της οικονομίας του.

Τον ευχαριστώ για όσα μου έδωσε, και πρώτο απ’ όλα για την απλή τη Μαρία, που μου τη δώρισε συντροφιά στη ζωή μου, ψυχή θρησκευτική, ένα δροσερό ποταμάκι που γλυκομουρμουρίζει μέρα νύχτα δίπλα σ' έναν παλιό καστρότοιχο. Το κρουσταλένιο νερό του δεν θολώνει με τα χρόνια, αλλά γίνεται κι ολοένα πιο καθαρό και πιο γλυκόλαλο: «Καλότυχος ο άνδρας που χει καλή γυναίκα. Η καλή γυναίκα ευφραίνει τον άνδρα της, και θα ζήσει ειρηνεμένα τα χρόνια της ζωής του. Κα­λή γυναίκα, κορόνα στο κεφάλι του ανδρός της. Η ομορφιά της καλής γυναίκας φεγγοβολά μέσα στο σπί­τι σαν τον ήλιο που βγαίνει και λάμπει ο κόσμος». Τέτοια γυναίκα μου χάρισε κι εμένα ο Κύριος. Η εμορφία δεν την περιφάνεψε, ίσια ίσια η ταπείνωση την πλήθυνε, κι ο φόβος του Θεού την ευωδίασε. Α­νάμεσα στις έμορφες ξεχώρισε, γιατί η ακαταδεξιά δεν θάμπωσε το κρούσταλλό της, κι η πονηριά δεν λέ­ρωσε το σιντέφι της ψυχής της. Κοντά μου κάθεται και με συντροφεύει, ήμερος άνθρωπος, Μαρία η Α­πλή.

Mητρ. Μεσογαίας Νικόλαος: "Η τήρηση των εντολών"

Είναι αλήθεια ότι η εποχή μας αδικεί μια μεγάλη ευλογία που έχει δώσει ο Θεός. Την ευλογία των εντολών. Θεωρεί ότι η τήρηση των εντολών αποτελεί μια μηχανική, επιφανειακή ηθική και ότι ο λόγος περί τηρήσεως των εντολών είναι μια ηθικολογία που προάγει τον ευσεβισμό.

Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Αν προσέξουμε, θα δούμε ότι και το Ευαγγέλιο και ή πατερική γραμματολογία και η εμπειρία της Εκκλησίας, είναι γεμάτα από προτροπές για τήρηση των εντολών και προσδιορίζουν την αγιότητα- μεταξύ άλλων- και ως έκφραση της τηρήσεως των εντολών· «εάν αγαπάτε με, τάς εντολάς τάς εμάς τηρήσατε», λέει ο ίδιος ο Κύριος. Η προσπάθεια τηρήσεως των εντολών μας μεταφέρει από την αμφιβολία και τους επικίνδυνους ακροβατισμούς των «βιωμάτων», στην πραγματικότητα των αδυναμιών μας.

Αρχιμανδρίτου Σαράντου Σαράντη: "Διαζύγιο, ελευθερία ή φθορά";

Ο αιδεσιμολογιώτατος π. Σταύρος, ο αγαπητός αδελφός και συλλειτουργός, πριν από δύο μήνες περίπου, μου έδωσε το θέμα.

Το θέμα, όπως διατυπώνεται, είναι διαζευκτικό. Η διάζευξη όμως αυτή δεν δηλώνει υποχρεωτικά μια αντίθεση, γιατί, όπως έχει δοθεί, και μάλιστα πάρα πολύ σωστά, δηλώνει ότι, όταν ζητήσεις την ελευθερία σου, προφανώς προτίθεσαι νά διαλύσεις κάποια αλλά πράγματα γύρω σου.

Αυτήν την βασική νομοτελειακή αρχή θα πρέπει νά τοποθετήσουμε στην σημερινή μας συνάντηση και στην σημερινή μας εισήγηση, γιατί είναι ολοφάνερο ακριβώς το γεγονός, γιατί, όταν βρίσκεσαι μέσα στον χώρο τον ευλογημένο της οικογενείας και ζητήσεις την ελευθερία σου -όπως εννοείται κοσμικά-, τότε ασφαλώς η ελευθερία αυτή είναι συνδυασμένη με την φθορά και με την διάλυση πολλών πραγμάτων και ειδικά πολλών προσωπικοτήτων γύρω σου. Από την Ορθόδοξη Εκκλησία μας το θέμα δεν τίθεται διαζευκτικά, γιατί κάθε φορά πού ευλογείται ένας γάμος, ευλογείται με μία υπερχρονική κατάφαση και ποτέ με διάζευξη.

"Ἡ παιδική ἡλικία τοῦ Γρηγόριου Νύσσης"

(Ηλίας Βουλγαράκης)

Τήν ἀταξία αὐτή τοῦ ἁγ. Γρηγορίου μᾶς τή διηγεῖται ὁ ἴδιος. Καί τή διηγεῖται σέ ὁμιλία του μέ ἀφορμή τή μνήμη τῶν Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, ὄχι μόνο ἐπειδή ἡ παιδική του ἀταξία συνδέεται μέ τήν ἐπέτειο αὐτή, ἀλλά καί μέ τόν σκοπό νά τιμήσει τούς Μάρτυρες καί νά οἰκοδομήσει τό πολυάριθμο ἀκροατήριό του.

Ἡ ἀταξία του συνδέεται ἄμεσα μέ τή μητέρα του Ἐμμέλια. Τό μικρό ἱστορικό ἔχει ὡς ἑξῆς: ἡ μητέρα τοῦ Γρηγορίου προερχόταν ἀπό οἰκογένεια πού συνδύαζε τήν εὐσέβεια, τήν κοινωνική προβολή καί τή μεγάλη κτηματική περιουσία, ἕνα μέρος τῆς ὁποίας βρισκόταν στήν Ἀρμενία. Ἡ ζωή της ἦταν ἀφιερωμένη στήν ἐπιτέλεση ἀγαθοεργῶν σκοπῶν, τούς ὁποίους πολλαπλασίασε μετά τόν θάνατο τοῦ συζύγου της.

Την ώρα που γεννιέται ένα μωρό (Μια συγκλονιστική φωτογραφία)

Η φωτογραφία ενός αγέννητου μωρού που ενώ βγαίνει από τη μήτρα της μητέρας του πιάνει το δάχτυλο του γιατρού κατά τη διάρκεια της καισαρικής τομής, κάνει το γύρο του διαδικτύου.

Οι ίδιοι οι γονείς ανέβασαν την φωτογραφία στο facebook.

H Alicia Atkins από την Αριζόνα, γέννησε την κόρη της Nevaeh με καισαρική τομή τον Οκτώβριο και ο σύζυγός της, απαθανάτισε αυτή τη μοναδική στιμή με το μωρό να βγαίνει για πρώτη φορά στον κόσμο και να πιάνει το δάχτυλο του γιατρού.

 πηγή

Διαβάστε επίσης:

Ένα ζευγάρι μπότες για έναν άστεγο 
 
Η αλήθεια για το τέλος του κόσμου σε μια φωτογραφία που συγκλονίζει 

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: "Τι έγραφε ο Χριστός στη γη";

Ο δε Ιησούς κάτω κύφας τω δακτύλω έγραφεν εις την γήν. (Ιωάν. η΄ 6).

Κάποτε ο πανάγαθος Κύριος καθόταν μπροστά στο ναό της Ιερουσαλήμ. Μιλούσε σε κάποιους ανθρώπους και η γλυκιά διδασκαλία Του έτρεφε τις πεινασμένες καρδιές. Γύρω Του σιγά σιγά μαζεύτηκε ένα μεγάλο πλήθος (βλ. Ιωάν. η' 2). Μιλούσε στους ανθρώπους ο Κύριος για την αιώνια μακαριότητα, για την ατελεύτητη χαρά που περιμένει τους δίκαιους στην αιώνια κατοικία, στους ουρανούς. Οι άνθρωποι χαίρονταν με τη διδασκαλία Του, με τα θεϊκά Του λόγια.

Η πίκρα πολλών απογοητευμένων ψυχών κι η έχθρα πολλών ανθρώπων που τους είχαν προσβάλει, έσβηναν όπως το χιόνι μόλις τ' αγγίξουν οι θερμές ακτίνες του ήλιου. Ποιος ξέρει πόσο θα κρατούσε η υπέροχη αυτή σκηνή ειρήνης κι αγάπης που έσμιγε τη γη με τον ουρανό, αν δεν την είχε διακόψει κάτι αναπάντεχο. Ο Μεσσίας αγαπά τους ανθρώπους και δεν κουράζεται ποτέ να τους διδάσκει. Και οι ευλαβείς πιστοί δεν κουράζονται ποτέ ν' ακούν την θαυμάσια θεραπευτική και σοφή διδασκαλία του.

Μα ξαφνικά έγινε κάτι φοβερό, μεσολάβησε μια ενέργεια εχθρική. Κι αιτία ήταν, ως συνήθως, οι γραμματείς κι οι φαρισαίοι.

"Η αγρυπνία του μοναχού στο κελλί του"

(Αρχιμανδρίτης Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης)

Αφού είδαμε μέχρι τώρα τι ζητάμε από τον Θεόν στην αγρυπνία μας, για να είναι ένα σάλτο προς τον Θεόν και όχι ένα σκοτάδι, ένα μαρτύριο, τώρα ας πλησιάσωμε περισσότερο την ώρα αυτή της αγρυπνίας.

Είμαστε μόνοι στο κελλί, δεν υπάρχουν άλλα πρόσωπα, ούτε μεταφέρομε μέριμνες ή λογισμούς. Όταν όλα τα θέτωμε εκποδών από το μυαλό και την καρδιά μας, δεν ευρίσκουν κάποιο σημείο για να κολλήσουν. Ό,τι είναι ξένο προς την ζωή μας, δεν έχει καμιά όρεξι να μπή στον νου ή στην καρδιά μας· μόλις πλησίαση, φεύγει ευθύς αμέσως.

Ιωάννης Κορναράκης: "Μια ακούσια αμαρτία, πόσο ακούσια είναι";

Συχνὰ ἔχουμε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τὴν ἐμπειρία μιᾶς ἀκούσιας ἁμαρτίας. Καὶ βέβαια κάθε ἐξομολόγος-πνευματικὸς πατέρας ἀκούει πολὺ συχνά, σχεδὸν σὲ κάθε ἐξομολόγηση, τὴ διαβεβαίωση ἢ τὸν ἰσχυρισμὸ τοῦ ἐξομολογούμενου γιὰ τὸ ἀθέλητο μιᾶς ἁμαρτίας του.

-Σᾶς διαβεβαιώνω εἰλικρινῶς πάτερ μου, ὅτι αὐτὴ ἡ ἁμαρτία μου ἔγινε χωρὶς νὰ τὸ ἀντιληφθῶ. Ἐντελῶς ἀκούσια χωρὶς νὰ εἶναι στὴ βούλησή μου ἢ στὴν σκέψη μου νὰ τὴν κάνω.

Πόσο εἰλικρινὴς ἢ τουλάχιστον σίγουρη μπορεῖ νὰ εἶναι μία τέτοια διαβεβαίωση καὶ πόσο ἀληθινὸς ἕνας τέτοιος ἰσχυρισμός;

Μπρεκ Ιωάννης (πρεσβύτερος): Προσευχόμενοι στη σιωπή

[...] Στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ’70, μία κοινότητα Γαλλίδων Ρωμαιοκαθολικῶν μοναχῶν προσκάλεσε τὴν οἰκογένειά μας νὰ ζήσει ἀνάμεσά τους. Ἦταν ἡ περίοδος ποὺ προσερχόμασταν στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Οἱ μοναχὲς εἶχαν βαθιὰ διαποτιστεῖ ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη λειτουργικὴ καὶ ἀσκητικὴ παράδοση σὲ σημεῖο ποὺ πολλὲς ἀπ’ αὐτὲς ἀνυπομονοῦσαν νὰ γίνουν καὶ ἐκεῖνες Ὀρθόδοξες. Ἡ πιὸ ὄμορφη ἀνάμνηση ἀπὸ τὰ τρία χρόνια ποὺ περάσαμε ἀνάμεσά τους εἶναι ἡ βραδυνῆ Ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ. 

Ιωάννης Καραβιδόπουλος: "Ιωάννης ο Πρόδρομος"

… Η ιδιαίτερη δραστηριότητα του Ιωάννη συνίσταται στο «βαπτίζειν». Ευθύς, λοιπόν, προβάλλει το ερώτημα: Ποια είναι η σημασία του βαπτίσματος του Ιωάννη; Από τότε που βρέθηκαν τα χειρόγραφα της κοινότητας των Εσσαίων, δίπλα στη Νεκρά Θάλασσα, ἀρχισε να γίνεται λόγος στην επιστήμη για τη σχέση του Ιωάννειου βαπτίσματος με τα λουτρά και τους καθαρμούς των Εσσαίων· μερικοί μάλιστα ερευνητές υποστήριξαν ότι ενδεχομένως ο Ιωάννης πέρασε τα νεανικά του χρόνια στην Εσσαϊκή κοινότητα του Qumran, γιατί ήταν σύνηθες οι Εσσαίοι να παίρνουν νέους προς διαπαιδαγώγηση. Βέβαια, δε γνωρίζουμε πού πέρασε ο Ιωάννης τη νεανική του ηλικία και πού μαθήτευσε, ξέρουμε όμως ότι η σημασία του βαπτίσματός του είναι εντελώς διαφορετική από αυτήν των εσσαϊκών λουτρών: Ενώ αυτά τα τελευταία επαναλαμβάνονται καθημερινώς στην κοινότητα, το βάπτισμα του Ιωάννη συντελείται μόνο μια φορά και έχει διαφορετικό νόημα.

"Περί Μετανοίας"

(Άγιος ΙΓΝΑΤΙΟΣ Μπριαντσιανίνωφ)

Μετανοεῖτε, ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Μετανοεῖτε καὶ πιστεύετε ἐν τῷ εὐαγγελίῳ. Αὐτὰ ἦσαν τὰ πρῶτα λόγια τοῦ κηρύγματος τοῦ θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτὰ τὰ ἴδια λόγια λέγει καὶ σ’ ἐμᾶς μέχρι σήμερα, μέσῳ τοῦ Εὐαγγελίου.

Ὅταν ἐπληθύνθη περισσότερον ἀπὸ κάθε ἄλλη ἐποχὴν ἡ ἁμαρτία στὸν κόσμο, κατῆλθε ἐδῶ στὴν γῆ μας ὁ Παντοδύναμος Ἰατρός. Κατῆλθε στὸν τόπον αὐτὸν τῆς ἐξορίας, στὸν τόπο τῶν βασάνων καὶ τῶν παθῶν μας, ποὺ εἶναι μία πρόγευσις τῶν αἰωνίων βασάνων τῆς κολάσεως, καὶ εὐαγγελίζεται τὴν λύτρωση, τὴν χαρὰ καὶ τὴν ἴαση σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, χωρὶς ἐξαίρεση, λέγοντας «μετανοεῖτε».

Μιχάλης Μαυροφοράκης και Αγάπιος Ματσαγκούρας: "Η προσκύνηση των Μάγων στον νεογέννητο Χριστό"

Διαβάστε επίσης: Μιχάλης Μαυροφοράκης και Αγάπιος Ματσαγκούρας: 

Ο εορτασμός των Χριστουγέννων (μέρος 1ο και μέρος 2ο)

Απομαγνητοφώνηση από εκπομπή της Πειραϊκής Εκκλησίας, της σειράς εκπομπών: "Ορθοδοξία και Αίρεση", του Β΄ Βιβλικού και των συνεργατών του.

 Το θέμα της παρούσας μελέτης είναι η προσκύνηση των Μάγων προς το Χριστό. Είναι ένα ζήτημα που μαζί με όλα τα άλλα κηρύττεται μέσα στα Ευαγγέλια και παράλληλα, δυστυχώς, υπάρχουν ορισμένοι κατ’ όνομα χριστιανοί, οι οποίοι αλλοιώνουν το περιεχόμενο αυτής της ιστορίας, προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να αλλοιώσουν και ολόκληρο το μήνυμα αυτής της πολύ μεγάλης εορτής της χριστιανοσύνης, της εορτής της κατά σάρκα γεννήσεως του Χριστού.