Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΨΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΑ (αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου)

Ο λόγος για τον οποίο μια κοπέλα πιθανόν ακολούθησε τον δρόμο της αμαρτίας και της πορνείας, ο ίδιος ο λόγος κάνει εμένα να πάω στο μοναστήρι. Η ανθρώπινη ψυχή είναι ίδια.

Στον κόσμο οι Εκκλησίες γεμίζουν από ανθρώπους, οι οποίοι όμως δεν πιστεύουν στην καθημερινή τους ζωή.

Στον κόσμο οι άνθρωποι επαγγέλλονται Χριστόν, και όμως δεν θυμούνται τον Χριστόν. Πρέπει κάτι να γίνει· κάποιος θάνατος, κάποιο αυτοκίνητο να τους χτυπήσει, κάποια αρρώστια να τους έλθει, κάποια αποτυχία ή κάτι άλλο, για να θυμηθούν τον Χριστόν. Αυτό είναι μια πραγματικότητα την οποία ζούμε.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι χριστιανοί; Είναι· τα του κόσμου μεν μεριμνώσιν, αλλά είναι χριστιανοί, τέκνα του Θεού.

Αυτοί οι χαμένοι, οι απολωλότες, οι κοσμικοί, οι αμαρτωλοί, που δεν θυμούνται τον Χριστόν, που δεν αγαπούν την Εκκλησία, που την αρνούνται ενίοτε, αυτοί που κάνουν τους φόνους, τα εγκλήματα, τις πορνείες, όλοι αυτοί είναι τέκνα του Θεού. Ό,τι αξία έχομε εμείς ενώπιον του Θεού, έχουν και αυτοί· ό,τι δικαιώματα έχομε εμείς, έχουν και αυτοί· ό,τι πόθους έχομε εμείς, έχουν και αυτοί.

Ο λόγος για τον οποίο μια κοπέλα πιθανόν ακολούθησε τον δρόμο της αμαρτίας και της πορνείας, ο ίδιος ο λόγος κάνει εμένα να πάω στο μοναστήρι. Η ανθρώπινη ψυχή είναι ίδια. Επομένως, όλοι αυτοί είναι τέκνα του Θεού· είναι ο κόσμος που τον έπλασε ο Θεός· και αυτοί είναι πλάσματα του ουρανίου Πατρός. Εμείς δεν διαφέρομε σε τίποτε από τους κοσμικούς ανθρώπους. 

 

Αν μάλιστα το σκεφτούμε σωστά, εμείς που γνωρίσαμε περισσότερα, μπορεί να είμαστε πολύ πιο αμαρτωλοί και τιποτένιοι και εφθαρμένοι και υποκριτές· τουλάχιστον αυτοί δεν είναι υποκριτές. 

 

Εμείς φορώντας το ράσο, μπορεί να καλύπτωμε ποικίλα πάθη, στα οποία μάλιστα μπορεί να δίνομε και χριστιανική χροιά, ή να τα θεωρούμε ως καθήκον ή να νομίζωμε ότι εξυπηρετούμε τον Θεόν, για να μπορέσουμε έτσι να στηριχθούμε στην ζωή μας. 

 

Ο κοσμικός λέγει ότι δεν πιστεύει στον Χριστόν, και έτσι είναι πιο τίμιος ενίοτε από εμάς, ενώ εμείς στην πράξη δεν πιστεύομε στον Θεόν. 

[...]

Είναι βέβαια πολλοί, οι οποίοι θέλουν να λένε ότι είναι πνευματικοί άνθρωποι και ότι δήθεν ζουν χριστιανική ζωή. Αυτοί μπορεί να είναι οι πιο σκληροί, οι πιο ανώμαλοι, οι πιο παράξενοι, οι πιο εγωιστές, οι πιο στριμμένοι, που να μην μπορής να συνεννοηθής μαζί τους, και τελικώς ολόκληρη η ευσέβειά τους και η ζωή τους να είναι μια κηδεία.

 ---------------------

Αρχ. Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης "Οίκος Θεού, πύλη ουρανού", εκδ. Ίνδικτος, σελ. 25-28