Η Χαναναία γυναίκα της ευαγγελικής περικοπής αντιπροσωπεύει την τραγική περίπτωση της μητέρας που προσφεύγει στον Θεό, προκειμένου το παιδί της να βρει την υγεία του. Δεν είναι τυχαία η διαπίστωση ότι η συντριπτική πλειοψηφία των θαυμάτων του Χριστού έχουν να κάνουν με θεραπείες ασθενών. Η υγεία αποτελεί αναμφίβολα ένα πανανθρώπινο αίτημα, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Είναι χαρακτηριστική η παροιμιώδης φράση «πρώτα την υγειά μας και μετά όλα τ’ άλλα».
Στην έννοια «υγεία» συμπεριλαμβάνεται τόσο η σωματική ευρωστία, όσο και η ψυχική ισορροπία· υγεία, δηλαδή, σώματος και ψυχής. Η Χαναναία του Ευαγγελίου ζητά τη βοήθεια του Χριστού για την αποκατάσταση της ψυχικής υγείας της κόρης της, καθώς αυτή «κακώς δαιμονίζεται». H συμπεριφορά της μητέρας είναι εντυπωσιακή. Τρέχει στον Iησού και τον παρακαλεί να απαλλάξει το παιδί της από το δαιμόνιο· «Ως εμάς φτάνει ηχηρός ο απόηχος της δυνατής ικεσίας της τραγικής μητέρας, περισσότερο και από τη σπαρακτική κραυγή του δαιμονισμένου κοριτσιού.
Και σήμερα υπάρχουν πολλοί δαιμονισμένοι. Ταλαιπωρούνται οι ίδιοι ταλαιπωρούν και τους οικείους τους. Δεν είναι, όμως. σωστό να χαρακτηρίζονται ως δαιμονισμένοι όλοι ανεξαίρετα οι ψυχικά ασθενείς. Ούτε να αρνούμαστε την παροχή ψυχιατρικής φροντίδας σε αυτούς, με την αιτιολογία ότι είναι δαιμονισμένοι. Από την άλλη πλευρά, δεν συμμεριζόμαστε και την άποψη ότι οι δαιμονισμένοι είναι απλά ψυχικά ασθενείς. Το θέμα είναι λεπτό και χρειάζεται μεγάλη προσοχή, η έλλειψη της οποίας μπορεί να αποβεί μοιραία για τον ίδιο τον άρρωστο.
«Άλλωστε, όλοι οι άνθρωποι, ακόμη και εμείς οι βαπτισμένοι στο όνομα της Αγίας Τριάδας, βρισκόμαστε, με τη γενικότερη έννοια, κάτω από τη δαιμονική επενέργεια του διαβόλου. Όλοι αντιμετωπίζουμε πειρασμούς και πολλές φορές υποκύπτουμε σε αυτούς. Με τη χάρη, όμως, του Θεού. με τη δύναμη της προσευχής και της μετοχής στα μυστήρια της Εκκλησίας απαλλασσόμαστε από τις δαιμονικές ενέργειες, πού διαστρέφουν τον νου, αλλοτριώνουν τη βούληση και συσκοτίζουν τη συνείδησή μας.
Ο δαίμονας δεν ησυχάζει ποτέ. Αλλά και η άμεση πολεμική του διαβόλου μπορεί να επιτραπεί από τον Θεό για την παιδαγωγία του ανθρώπου. Αυτή παρατηρείται κυρίως στη ζωή των αγίων. Ενδεικτική είναι η στιχομυθία μεταξύ κάποιου υποτακτικού με τον αββά Ποιμένα. Στο ερώτημα του υποτακτικού, «γιατί με πολεμούν οι δαίμονες;», ο αββάς απάντησε: «Δεν μας πολεμούν οι δαίμονες, όσο κάνουμε τα θελήματά μας. Γιατί τα θελήματά μας έγιναν δαίμονες. Αυτά μας πιέζουν, για να τα ικανοποιήσουμε».
Η συνάντηση με το αγαθό ή το κακό πραγματοποιείται στα βάθη της ανθρώπινης ύπαρξης. Εκεί γίνεται η πάλη ανάμεσα στην αλήθεια και την πλάνη, στη βασιλεία του Θεού και τη δαιμονική εξουσία. Κι ενώ ο άνθρωπος επιθυμεί το αγαθό, αδυνατεί να το ζήσει, γιατί παραμένει δούλος της φθοράς και του θανάτου. Ο έμφυτος ηθικός νόμος δεν μπορεί να τον λυτρώσει από τον θάνατο και να τον οδηγήσει στη ζωή. Έτσι η ζωή του ανθρώπου εκτυλίσσεται ως μία προοδευτική έκπτωση. Η μόνη δυνατότητα για λύτρωση και καταξίωση προσφέρεται με την προσφυγή του ανθρώπου στο έλεος του Θεού.
Αυτό έκανε και η Χαναναία· κατέφυγε στον Χριστό. Η συνάντηση μαζί Του αποδείχθηκε κίνηση λυτρωτική, όχι μόνο για τη θεραπεία της κόρης της, αλλά και σαν μια υποδειγματική στάση ζωής για όλους εμάς.
--------------------------------------------------------------------
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.