π. Συμεών Κραγιόπουλος: "Χριστούγεννα"

Εξαρτάται από μας, εάν θα γίνουμε κοινωνοί όλων αυτών που έχουμε μέσα στη λατρεία, μέσα στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Τα θεία πράγματα δεν μπορεί κανείς να τα πλησιάζει όπως όπως. Και μακριά κανείς να είναι από τα θεία πράγματα είναι κακό μεγάλο και κοντά να είναι, εάν δεν είναι όπως πρέπει, είναι επίσης κακό.
Ο Θεός έπλασε τον Αδάμ με σκοπό να γίνει όμοιος με τον Θεό, και ο Αδάμ τα έκανε θάλασσα. Το ζήτησε να γίνει όμοιος με τον Θεό αλλά έτσι όπως το ζήτησε, όχι μόνο δεν το έλαβε, αλλά έπεσε υπό την εξουσίαν του διαβόλου. Δεν έπεσε απλώς στην αμαρτία, αλλά και υπό την έξουσίαν του διαβόλου.

Ο Θεός γίνεται άνθρωπος, για να γίνει θεός ο άνθρωπος

Απόψε γιορτάζουμε τη Γέννηση του Χριστού, την ενανθρώπηση του Χριστού. Στο γεγονός αυτό φαίνεται η αγάπη του Θεού, η συγχωρητικότητα του Θεού. Δεν απεστράφη ο Θεός τον άνθρωπο, το γένος του Αδάμ, καίτοι είχε πει «ᾗ δ' ἄν ἡμέρα φάγητε ἀπ΄ αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε». Φυσικά έτσι έγινε, αλλά δεν εγκατέλειψε τον άνθρωπο εκεί στον θάνατό του. Δεν αφήνει εύκολα το δημιούργημά του ο Θεός. Όσα λάθη κι αν κάνει, δεν το αφήνει εύκολα. Όταν εξαντληθεί κάθε ελπίδα, τότε το εγκαταλείπει· κι αλίμονο σ' αυτούς που θα εγκαταλείψει ο Θεός.
Έρχεται λοιπόν ο ίδιος ο Χριστός ως άνθρωπος, για να κάνει πάλι τον άνθρωπο θεό. Θα λέγαμε, η ενέργεια αυτή του Θεού, η πράξη αυτή του Θεού είναι κάτι πολύ πολύ περισσότερο από εκείνο που έκανε την πρώτη φορά. Τότε απλώς έπλασε τον άνθρωπο, τον Αδάμ, και τον κάλεσε ο Θεός να γίνει όμοιός του. Τώρα ο Θεός γίνεται άνθρωπος, για να κρυφτεί ο άνθρωπος μέσα στον άνθρωπο-Θεό και να γίνει θεός. Όμως και τώρα τα πράγματα δεν μπορούν να δουλέψουν κατά μαγικό τρόπο. Είναι μεγάλη η ευθύνη που φέρει ο άνθρωπος· πολύ μεγάλη. Ο Θεός έκανε τον άνθρωπο ον λογικό, ον με ελευθέρα βούληση, ον που μπορεί να σκεφθεί σοβαρά και να ενεργεί σοβαρά, να υπάρχει υπεύθυνα, να ενεργεί υπεύθυνα, και κάνει μεγάλο λάθος εκείνος ο οποίος ανεύθυνα ζει, πρόχειρα ζει, επιπόλαια ζει, σαν να παίζει με τον Θεό.

Έγινε ο Χριστός άνθρωπος και τον άνθρωπο αυτό Χριστό τον έχουμε μέσα στη λατρεία, μέσα στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Και αυτή την ημέρα -εμείς κάνουμε αγρυπνία, οι άλλοι ναοί θα κάνουν το πρωί την όλη ακολουθία- τρέχουν λίγο-πολύ οι πιστοί στην εκκλησία, για ν' ακούσουν καταρχήν όλα αυτά τα οποία θα ψαλούν, για να προσευχηθούν, για να έλθουν σε κάποια κοινωνία, σε κάποια σχέση με τον Θεό. Και θα έλεγε κανείς κυρίως τρέχουν οι χριστιανοί αυτή την ημέρα, όπως και το Πάσχα, για να κοινωνήσουν.

Μελετάμε τι σημαίνει να παίρνουμε το σώμα και το αίμα του Χριστού μέσα μας;

Γιατί έγινε άνθρωπος ο Θεός; Για να τον πάρουμε μέσα μας και να γίνουμε ό,τι είναι αυτός. Γιατί ο Χριστός άφησε το μυστήριο αυτό της Θείας Ευχαριστίας και μας είπε να κοινωνούμε του σώματός του και του αίματός του; Ακριβώς για να παίρνουμε μέσα μας τον Χριστό με τη Θεία Κοινωνία. Και φυσικά αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα την κάθαρση του ανθρώπου, τη σωτηρία, τη θέωση του ανθρώπου.

Επομένως, όταν κανείς, έστω αυτή την ημέρα, τρέχει στην εκκλησία, για να ωφεληθεί απ' όσα θ' ακούσει, για να προσευχηθεί και να κοινωνήσει, καταρχήν κάνει καλά. αλλά το θέμα είναι, πώς το κάνει αυτό; Ο Αδάμ ζήτησε να γίνει θεός. Τι άλλο καλύτερο; Έτσι τον έφτιαξε ο Θεός. να έχει δηλαδή μέσα του αυτή την τάση, αυτή την ορμή, αυτή την κίνηση να ομοιάσει με τον Θεό. Αλλά το έκανε όμως πολύ πολύ διαφορετικά απ΄ ό,τι ο Θεός ήθελε και γι' αυτό ο Αδάμ, όπως είπαμε, όχι απλώς έπεσε, αλλά ευρέθη υπό την δαιμονικήν επήρειαν.

Τι περισσότερο θα ήθελε ο Θεός από μας αυτή την ημέρα, αυτή τη νύκτα, από το να τρέξουμε στην εκκλησία και να σπεύσουμε να πάρουμε το σώμα του και το αίμα του, όπως πολλοί θα το κάνουν; αλλά πόσοι όμως θα το κάνουν, όπως θέλει ο Θεός; Πόσοι άραγε; Πόσοι άραγε έχουν μελετήσει, έχουν σκεφθεί, τι σημαίνει Θεία Κοινωνία, τι σημαίνει ενανθρώπηση του Χριστού και τι σημαίνει να παίρνουμε αυτόν τον άνθρωπο Χριστό, το σώμα του και το αίμα του μέσα μας; Πόσοι άραγε το σκέφθηκαν αυτό, το μελέτησαν; Πόσους άραγε συνεπήρε αυτή η αλήθεια; Σε πόσους άραγε επέδρασε αυτή η αλήθεια κατά τρόπο που τους έκανε να μεθύσουν από τη χαρά για τη συγκατάβαση του Θεού, για την δωρεά αυτή του Θεού, και τους έκανε να αφήσουν τα πάντα, όλα εκείνα τα οποία δεν θέλει ο Θεός, όλα εκείνα τα οποία είναι αντίθετα στο θέλημά του; Να αφήσουν τα πάντα και να υποταχθούν στον Κύριο, στο θέλημά του, στις εντολές του.

Γι' αυτό οι Απόστολοι, ο απόστολος Παύλος συγκεκριμένα, που γνώριζε τι είναι το μυστήριο, αλλά και πώς πρέπει να πλησιάζει κανείς το μυστήριο, είπε να δοκιμάζει ο καθένας, να εξετάζει, να μελετά τον εαυτό του και το όλο μυστήριο και μετά να πλησιάζει, γιατί αλλιώς «κρῖμα ἑαυτῷ ἐσθίει καί πίνει». Παρακαλώ, να το προσέξουμε αυτό. Ο Αδάμ ζήτησε να γίνει θεός πριν από την ώρα, πολύ βιαστικά, με πολλή έπαρση. Αν έμενε στην ταπείνωση που τον έβαλε ο Θεός, δεν θα τολμούσε να σκεφθεί αυτά που του εισηγήθηκε ο διάβολος. Ζήτησε και αντί να βρει αυτό που ήθελε, έπαθε κακό μεγάλο.

Άραγε πόσοι από μας, αντί να ωφελούνται, βλάπτονται; Παρακαλώ, μην παραξενεύεστε γι' αυτά που λέω. Ένας ιερέας, ο οποίος στέκεται εδώ, έχει μιά ευθύνη απέναντι του ποιμνίου, απέναντι του εκκλησιάσματος, απέναντι του πληρώματος, να λέει όλη την αλήθεια. και μάλιστα όταν διακρίνει ότι οι χριστιανοί, καθώς τα παίρνουν επιπόλαια τα πράγματα και καθώς τα παίρνουν πολύ πρόχειρα και καθόλου σοβαρά και κάνουν ό,τι τους έρθει, κάνουν φοβερά λάθη. Ο ιερέας πρέπει να πει όλη την αλήθεια.

«Μετά φόβου Θεού, πίστεως...»

Γι' αυτό θα παρακαλέσω πάρα πολύ: απόψε, που γιορτάζουμε αυτό το μεγάλο γεγονός, να σκεφθούμε λίγο τη γέννηση του πρώτου ανθρώπου, του Αδάμ, και πού τον κάλεσε ο Θεός και τί συνέβη. Να σκεφθούμε τη Γέννηση του δεύτερου Αδάμ που είναι ο Χριστός, τι μας προσφέρει ο Χριστός, τι μας δίνει, πού μας καλεί, αλλά και πώς μας καλεί, και πώς να δεχόμαστε αυτό το οποίο μάς προσφέρει. Και μετά να προχωρήσουμε. Είναι πολύ προτιμότερο να σταθεί κανείς. Όχι για να απομακρυνθεί· όχι. Αυτό θα 'ναι ένα πείσμα. αλλά για να δει καλύτερα τον εαυτό του, να δει την επιπολαιότητά του, να δει ότι είναι τελείως ανέτοιμος για να προχωρήσει και να το κάνει μια άλλη φορά, τότε που θα είναι έτοιμος. Και μη νομίζετε ότι χρειάζεται να 'ναι άγιος κανείς για να 'ναι έτοιμος· όχι. Χρειάζεται αυτή η συναίσθηση.

Θ' ακούσουμε «μετά φόβου Θεού». Παρακαλώ, να εξετάσουμε πόσοι έχουμε αυτόν τον φόβο του Θεού, τον οποίο δεν είχε ο Αδάμ, όταν διέπραττε την αμαρτία και ήθελε να γίνει θεός. Πιό μπροστα τον είχε και γι' αυτό ούτε είχε διανοηθεί να κάνει αυτό που του είπε ύστερα ο διάβολος. Ο διάβολος του πήρε αυτόν τον φόβο και του έβαλε την έπαρσή του και κινήθηκε, όπως κινήθηκε, ο Αδάμ.

«Μετά φόβου Θεού». Πόσο έχουμε αυτόν τον φόβο; Πόσο καλλιεργούμε αυτόν τον φόβο μέσα μας; Φοβούμαι ότι αρκετοί από μας δεν θα γνωρίζουν τι είναι φόβος Θεού. Άλλοι νομίζουν ότι είναι τρόμος, άλλοι νομίζουν ότι είναι κάτι άλλο. Ενώ είναι όλη αυτή η ευλάβεια προς τον Θεό, όλο αυτό το δέος προς τον Θεό, όλη αυτή η πίστη, η αγάπη, η ελπίδα προς τον Θεό. Είναι που νιώθει, που αισθάνεται κανείς ότι ο Θεός είναι ο Θεός του, και αυτός είναι το πλάσμα, το δημιούργημα και δεν τολμάει να σηκώσει κεφάλι ενώπιον του Θεού, αλλά μένει ταπεινός. Πόσοι πλησιάζουν αυτές τις ημέρες το άγιο Ποτήριο, θα έλεγε κανείς, με έπαρση δαιμονική! Δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό θα είναι εις βάρος των.

Πόσοι λοιπόν θα πλησιάσουν με φόβο Θεού, με πίστη; Και όχι απλώς να πιστεύουμε ότι αυτό είναι Θεία Κοινωνία· δεν βγαίνει τίποτε μ' αυτό. Πίστη είναι αφοσίωση, δόσιμο και όχι απλώς παραδοχή. Εμπιστεύομαι στον Θεό; Εμπιστεύομαι στον Χριστό; Είναι Κύριός μου, Κύριος της ψυχής μου, Κύριος της ζωής μου, Κύριος των πάντων ο Χριστός; Τον αναγνωρίζω έτσι; Αυτός με κυβερνάει ή εγώ κυβερνώ τον εαυτό μου και, όταν θυμηθώ Χριστούγεννα μέρα να πάω στην εκκλησία, θα πάω, ή αν καμιά φορά έχω καμιά ανάγκη, πάλι θα τον θυμηθώ; Εμείς είμαστε κύριοι ή ο Χριστός είναι Κύριός μας;

 

«...και αγάπης...»

«...και αγάπης...». Όχι γλυκανάλατες αγάπες, απλώς ανθρώπινες αγάπες. Γεμάτοι είναι οι άνθρωποι από τέτοιες αγάπες. Δεν είναι αυτή η αγάπη προς τον Θεό. Η αγάπη είναι θυσία. Άμα δεν έχεις μέσα σου το αίσθημα της αυτοθυσίας, της θυσίας του εαυτού σου, δεν έχεις ίχνος αγάπης· ας νομίζεις ότι έχεις αγάπη.

Αγάπη στην προκειμένη περίπτωση είναι όχι απλώς πόθος για τον Χριστό· όχι. Θα έλθει ο καιρός που μόνο θα τον ποθούμε. Στην άλλη ζωή δεν θα υπάρχει τίποτε άλλο. Εδώ, σ' αυτόν τον κόσμο ποθώ τον Χριστό, αγαπώ τον Χριστό, θέλω να τον πάρω μέσα μου τον Χριστό, όμως, όπως εκείνος θυσιάσθηκε για μένα -έγινε άνθρωπος, εκένωσε τον εαυτό του και έπειτα ως άνθρωπος θυσιάσθηκε και πέθανε πάνω στον Σταυρό για μένα- κι εγώ θέλω να πεθάνω μαζί του. Να πεθάνω ως προς την αμαρτία· όχι προς άλλα πράγματα. Όχι παλληκαριές και τέτοια. ως προς την αμαρτία και τη μικρή και τη μεγάλη και ως προς όλα εκείνα που δεν τα προσέχουμε καθόλου. Αυτή είναι η αγάπη προς τον Χριστό. Αγαπώ, ποθώ, θέλω να πεθάνω μαζί του, να σταυρωθώ μαζί του, να γίνω ένα μαζί του και να αναστηθώ μαζί του.

Παρακαλώ, αδελφοί μου, λάβετέ τα υπόψιν αυτά και τώρα, καθώς θα μπούμε στη Θεία Λειτουργία, με περισσότερη συναίσθηση, με περισσότερο φόβο Θεού, με πίστη και με αγάπη να σταθούμε εδώ μέσα στο μυστήριο. Όπως είπαμε, μέσα στο μυστήριο είναι τα πάντα, αλλά μόνο διά της πίστεως τα βλέπει κανείς και δια της αγάπης τα βρίσκει κανείς και τα αισθάνεται. Αλλιώς, περιορίζεται κανείς στο ότι «πήγα στην εκκλησία, άκουσα μερικά πράγματα, κοινώνησα κιόλας». Δεν είναι έτσι. Είπαμε κι άλλη φορά, μέσα στη Θεία Λειτουργία είναι όλη η βασιλεία του Θεού. Διότι εδώ είναι παρών ο Κύριος αυτής της βασιλείας, ο βασιλεύς αυτής της βασιλείας, που είναι ο Χριστός. Ο Χριστός είναι βασιλεύς, ο Χριστός είναι η βασιλεία, ο Χριστός είναι τα πάντα.

Κάπως έτσι, παρακαλώ, όσο εξαρτάται από μας, όσο μπορούμε ο καθένας, να προσπαθήσουμε να ζήσουμε το μυστήριο.

25-12-1986