π. Συμεών Κραγιόπουλος: "Χριστούγεννα" (2η ομιλία)

Τί άλλο θέλει ο άνθρωπος για πάντα;

Πολύ ευλογημένη είναι αυτή η νύκτα, αδελφοί μου. Μας αξίωσε ο Θεός ακόμη μια φορά να βρεθούμε στον ναό του, μέσα στη λατρεία, μέσα στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.
Καθώς θα προσελθουμε τώρα να κοινωνήσουμε του σώματος και του αίματος του Χριστού, μας αξιώνει ο Θεός όντως να τον συναντήσουμε.

Αν επιτρέπεται να πω, να τον συναντήσουμε περισσότερο ή, καλύτερα, πολύ πολύ περισσότερο από τους ποιμένες, οι οποίοι είδαν τους αγγέλους να ανεβαίνουν, να κατεβαίνουν και να ψάλλουν «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία».

Οι οποίοι ποιμένες άκουσαν από τον άγγελο «μη φοβείσθε· ιδού ευαγγελίζομαι υμίν χαράν μεγάλην, ήτις έσται παντί τω λαώ, ότι ετέχθη υμίν σήμερον σωτήρ» και πήγαν στη Βηθλεέμ και μέσα στη φάτνη είδαν τον Κύριο και τον προσκύνησαν. Και μετά απ΄ αυτούς ήρθαν και οι Μάγοι και τον προσκύνησαν. Πλείον ώδε· πλείον.

Δεν μας αξιώνει ο Θεός απλώς να περάσουμε από τη Βηθλεέμ, να περάσουμε από το σπήλαιο, να περάσουμε από τη φάτνη να δούμε και να προσκυνήσουμε. Αλλά μας αξιώνει να γίνουμε κοινωνοί· κοινωνοί του σώματός του και του αίματός του, κοινωνοί θείας φύσεως, κατά τον απόστολο Πέτρο. Τί άλλο θέλει ο άνθρωπος σ' αυτόν τον κόσμο, αλλά τι άλλο θέλει και για πάντα; Ο Χριστός είναι και το παρελθόν και το παρόν και το μέλλον. Εν τω Χριστώ υπάρχει ζωή. Εν τω Χριστώ όντως υπάρχει κανείς, ζει και έχει τέτοια ζωή που δεν φοβείται μην του την αφαιρέσουν.

Μακάριοι εμείς...

Μακάριοι όλοι εμείς, που γνωρίσαμε τον Χριστό, που πιστεύσαμε σ' αυτόν, που είμαστε μέσα στην Εκκλησία του, μέλη της Εκκλησίας του και που αξιωνόμαστε να ζούμε μέσα στη λατρεία, να ζούμε μέσα στα μυστήρια της Εκκλησίας πάντοτε, συνεχώς και ιδιαίτερα απόψε, αυτή τη νύκτα που άνοιξαν οι ουρανοί και ήλθε ο ίδιος ο Θεός και έγινε άνθρωπος τεχθείς εκ Παρθένου, για να κάνει τον άνθρωπο θεό.

Μακάριοι είμαστε και τρισευτυχισμένοι. Δεν ξέρουμε τι να πρωτοκάνουμε! Να ευχαριστήσουμε τον Θεό, να τον ευγνωμονήσουμε, να πέσουμε να τον προσκυνήσουμε, να τον αγαπήσουμε, να απαρνηθούμε τα πάντα, να προτιμήσουμε να πεθάνουμε χίλιες φορές ακολουθώντας τον, να προτιμήσουμε να πεθάνουμε χίλιες φορές, για να αγαπήσουμε αυτόν, για να ακολουθήσουμε αυτόν, για να κάνουμε το θέλημά του, να κάνουμε τις εντολές του, παρά τα δικά μας θελήματα και τις αμαρτίες μας!

Μεγάλο μυστήριο, πολύ μεγάλο μυστήριο. Ακόμη πιό μακάριοι είμαστε, όταν ανοίγει μέσα μας η διάθεση, ανοίγει η όρεξη αν θέλετε, ακόμη πιο πολύ να μυηθούμε στο μυστήριο, ακόμη πιο πολύ να το γνωρίσουμε, ακόμη πιο πολύ να κοινωνήσουμε, να επικοινωνήσουμε με τον Κύριό μας, ο οποίος έρχεται στη γη να «σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών», να απαλλάξει για πάντα τον άνθρωπο από την ασθένεια της αμαρτίας, από όλη αυτή τη συμφορά της αμαρτίας.

Μαζί με τον Χριστό να πεθάνουμε

Έρχεται στη γη ως παιδίον, ως αρνίον που θα σφαγιασθεί, ως ποιμήν ο οποίος θα θυσιάσει τον εαυτό του για το ποίμνιο, για τα πρόβατα τα λογικά. «Ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων». Πόσο αυτή η αλήθεια μάς συνέχει; Ο Κύριος ως άνθρωπος, Θεός και άνθρωπος, έρχεται -και αυτό αρχίζει από την πρώτη στιγμή- να πεθάνει για μας. Προς τα εκεί πρέπει να προσκλίνουμε και εμείς. Και εμείς να πεθάνουμε μαζί του, για ν' αναστηθούμε, όπως αναστήθηκε εκείνος, για να θεωθούμε, όπως εκείνος είναι Θεός.

Είναι όλο αγάπη αυτή η ενέργεια του Θεού που κατέρχεται στη γη. Αγάπη που έχει αυτό το «έδωκεν»· έδωσε τον υιόν αυτού, που προσφέρεται θυσία. Δεν θα καταλάβουμε ποτέ την αγάπη του Χριστού, δεν θα μυηθούμε ποτέ στην αγάπη του Χριστού και δεν θα έλθει μέσα μας η αγάπη του Χριστού, αν δεν πάρουμε αυτή την απόφαση: μαζί του να πεθάνουμε. Δεν έρχεται ο Χριστός, όπως συνηθίζουμε να το παίρνουμε, απλώς για να τα κάνει καλύτερα τα πράγματα. Θα γίνουν καλύτερα, αλλά πρώτα πρέπει να πεθάνουν. Δεν πεθαίνει τυχαία, δεν θυσιάζεται τυχαία, δεν είναι τυχαία η ζωή του από την πρώτη στιγμή ως το τέλος μια θυσία.

Αυτό είναι το μεγάλο μυστήριο ότι μαζί με τον Χριστό και εμείς απαρνούμεθα τον εαυτό μας, παραιτούμεθα του εαυτού μας, αφήνουμε όλα αυτά τα οποία τα έχουμε περί πολλού. Μαζί του και εμείς θυσιαζόμεθα. Μαζί του και εμείς πεθαίνουμε και έτσι γινόμεθα κοινωνοί της αγάπης του, κοινωνοί της θυσίας του, κοινωνοί της συγκαταβάσεώς του, κοινωνοί της θείας Χάριτος, γινόμεθα κοινωνοί όντως του σώματος και του αίματος του Χριστού.

Το πνεύμα που πρέπει να έχουμε, όταν κοινωνούμε

Όπως ξέρουμε, παλαιά η Εκκλησία έδινε στους πιστούς, όπως γίνεται μέχρι σήμερα για τους ιερείς, χωριστά το σώμα και χωριστά το αίμα. Και τώρα, μολονότι μαζί τα παίρνουμε, έχουμε την αίσθηση ότι, την ώρα που κοινωνούμε, παίρνουμε και σώμα και αίμα χωριστά. Άσχετα αν είναι μαζί, πάλι είναι χωριστά. Αυτό σημαίνει τη θυσία του Χριστού, το πάθος του Χριστού, το δόσιμο αυτό του Χριστού. Δεν ήρθε απλώς ως Θεός και ως Θεός έκανε τι έκανε, ως Θεός είπε τι είπε· αλλά ήρθε ως Θεός και άνθρωπος και ως άνθρωπος έπαθε, θυσιάστηκε. και μέσα από εκεί εκδήλωσε την αγάπη του, μέσα από εκεί εκδήλωσε τη θυσία του, μέσα από εκεί εκδήλωσε αυτή τη συγκατάβασή του, αυτό το δόσιμο προς τον άνθρωπο.

Όλοι εμείς λοιπόν μακάριοι είμαστε, τρισευτυχισμένοι είμαστε, όταν έτσι τα καταλάβουμε τα πράγματα, όταν έτσι τα δεχθούμε, όταν όλα τα ξεχάσουμε, όλα τα ξεπεράσουμε, όλα τα αφήσουμε στην άκρη, για να τα ξαναβρούμε πάλι, αλλά εντελώς αλλιώς. Να τα αφήσουμε στην άκρη, για να βρούμε τον Χριστό, για να συναντηθούμε με τον Χριστό, ο οποίος έλαβε αυτή τη μεγάλη απόφαση και έγινε άνθρωπος. Γεννήθηκε ως άνθρωπος -γιορτάζουμε αυτό το γεγονός απόψε- και τέλεσε από εκεί και πέρα ως άνθρωπος ό,τι έκανε.

Γι' αυτό, όπως ξέρετε, η σημερινή γιορτή, όπως το τονίζει ο ιερός Χρυσόστομος, είναι η μητρόπολη των εορτών. Από εδώ ξεκινούν όλα. Και θα έλεγε κανείς ότι η εορτή αυτή είναι ό,τι χρειάζεται για μας, για να βάλουμε μια αρχή -το έχουμε τόση ανάγκη!- καθώς βρεθήκαμε ακόμη μια φορά απόψε εδώ στον ναό, καθώς βρεθήκαμε μέσα στη λατρεία, μέσα στο μυστήριο, και θα προσέλθουμε να κοινωνήσουμε.

Μ' αυτό το πνεύμα να δεχθούμε τον Κύριο, που έρχεται από αγάπη και συγκαταβαίνει και θυσιάζεται για μας. Θα τον δεχθούμε έτσι, εάν κοινωνούμε, εάν παίρνουμε το σώμα του και το αίμα του -δεν είναι απλώς το σώμα και το αίμα του Χριστού, αλλά είναι του εσταυρωμένου Χριστού, του θυσιασθέντος Χριστού- με την απόφαση αυτή, με την κίνηση αυτή: και η δική μας ψυχή χωρίς επιφυλάξεις και χωρίς ενδοιασμούς να θυσιασθεί με τον Χριστό, να πεθάνει με τον Χριστό.

Μακάριοι. Θα μας μακαρίζουν οι άγγελοι. Και οι άγγελοι ακόμη, θα έλεγε κανείς, μας ζηλεύουν, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, διότι κι αυτοί εδώ είναι τώρα, κι αυτοί εδώ σκύβουν, κι αυτοί μέσα απ΄ αυτό το μυστήριο παίρνουν περισσότερη Χάρι, παίρνουν περισσότερο φως, γίνονται πιο πολύ άγγελοι.

Σύντομη νουθεσία

Όπως αντιλαμβάνεσθε, αδελφοί μου, όλα αυτά που είναι τόσο ωραία και κρύβουν την αγάπη του Θεού, το δόσιμο του Θεού, την ευσπλαγχνία του Θεού και είναι για όλους, δεν μπορεί κανείς να τα καταλάβει, να τα γευθεί, εάν δεν προηγηθεί μια κάποια προετοιμασία από μέρους του. Τουλάχιστον αυτή η προετοιμασία να δείχνει ότι νιώθει κανείς περί τίνος πρόκειται, ότι αισθάνεται, συναισθάνεται και πλησιάζει, όπως λέει, «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης».

Γι' αυτό παρακαλώ, αδελφοί μου, να κοινωνήσετε όσοι κατά κάποιο τρόπο είστε έτοιμοι. Εξομολογημένοι, μετανοημένοι, που κάπως έτσι τα καταλαβαίνουμε τα πράγματα και όχι, ενώ όλο τον χρόνο κάποιος ούτε έχει καμιά σχέση με τον Θεό, με την Εκκλησία, απλώς θυμήθηκε απόψε να έλθει να κοινωνήσει. Δεν είναι έτσι. Πώς να το κάνουμε; μην κάνουμε τέτοια πράγματα. Παρακαλώ, να έλθετε να κοινωνήσετε όσοι είστε έτοιμοι. Oι άλλοι θα κάνετε πολύ καλύτερα να το αναβάλετε και να φροντίσετε να ρωτήσετε πώς μπορείτε να ετοιμασθείτε, για να κοινωνήσετε. Παρακαλώ, θα έλθετε, όπως πάντοτε λέμε, με πολλή τάξη, με ευλάβεια, αθόρυβα, πολύ προσεκτικά.

25-12-1987