π. Συμεών Κραγιόπουλος: Τα πάντα είναι στα χέρια του αληθινού Θεού

Θεοτόκος η Κοσμοσώτειρα, Φέρρες, Έβρος

Αρχίσαμε από χθες να κάνουμε αυτές τις ομιλίες με βάση πάλι, όπως και πέρσι, τη φράση «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς», που προτάσσουμε αυτές τις ημέρες, πριν από τα τροπάρια που αναφέρονται στην Παναγία, και της Μικράς και της Μεγάλης Παρακλήσεως. Και όπως είπαμε, και όλο τον χρόνο, όταν συναντούμε Θεοτόκια και δεν είναι να πούμε «Δόξα» ή «και νυν», πάλι θα πούμε «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς». Είπαμε χθες αρκετά και νομίζω ότι μπορούμε να συνεχίσουμε σήμερα.

Τώρα, αν με ρωτάτε εμένα, θα έλεγα ότι μακάριοι όσοι είμαστε χριστιανοί, εάν βέβαια είμαστε αληθινοί χριστιανοί. Μακάριοι, έστω, όσοι έχουμε αυτή τη δυνατότητα, άσχετα τι είμαστε ως αυτή τη στιγμή, να θελήσουμε, να αποφασίσουμε να γίνουμε αληθινοί χριστιανοί· μακάριοι. Όχι βέβαια με την έννοια να αρχίσουμε να μακαρίζουμε τον εαυτό μας και να μην ξέρουμε τι μας γίνεται και να μην ξέρουμε τι λέμε, αλλά με την έννοια ότι όποιος θελήσει να γίνει αληθινός χριστιανός, όλα τα θέματα τέλειωσαν. Διότι, να πούμε ακόμη μία φορά, τα πάντα είναι στα χέρια του αληθινού Θεού. Όποιος βέβαια το πιστεύει, αυτός θα γίνει αληθινός χριστιανός, αλλιώς δεν μπορεί να είναι αληθινός χριστιανός.

Όλα είναι στα χέρια του Θεού, και αυτός ο αληθινός Θεός είναι ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος, καίτοι ο άνθρωπος αμάρτησε θανάσιμα, και θα μπορούσε να τον πετάξει πέρα, "αυτό ήθελες, αυτό να έχεις, τον θάνατο", ο Ιησούς Χριστός ήρθε και έγινε άνθρωπος και έκανε όλο το έργο που έκανε, αλλά και συνεχίζεται αυτό το έργο του Κυρίου δια της Εκκλησίας του. Ναι, ήρθε να σώσει τον άνθρωπο, που κατάπιε το θανατηφόρο δηλητήριο της αμαρτίας. Ήρθε να τον σώσει. Όχι μόνον αμετάκλητη είναι αυτή η απόφαση του Κυρίου, αλλά ήδη το έκανε το έργο: έγινε άνθρωπος και φανέρωσε το θέλημα του Θεού, κήρυξε το άγιο Ευαγγέλιο, απέθανε και ανέστη· και έστειλε το Άγιό του Πνεύμα, ίδρυσε την Εκκλησία του, έστειλε τους Αποστόλους. και υπάρχει μέχρι σήμερα η Εκκλησία.

Προκατάληψη, βουνά ασήκωτα

Βέβαια η προκατάληψη που υπάρχει για την Εκκλησία και στον πολύ κόσμο αλλά και στους ολιγότερους, που είναι και χριστιανοί, είναι βουνά πανύψηλα και αμέτρητα. και βέβαια η Εκκλησία είναι άγια και άμωμος -αγία και άμωμος, τελείωσε- όμως άνθρωποι που μπαίνουν μέσα στην Εκκλησία συνετέλεσαν σ' αυτό. Όχι απλώς δηλαδή έχουν προκατάληψη οι πολλοί διότι, να, είναι κακοί άνθρωποι, αλλά και διότι δόθηκε αφορμή από πολλούς που μπήκαν κατά καιρούς μέσα στην Εκκλησία, χωρίς να έχουν βέβαια καμιά σχέση με την αληθινή Εκκλησία, η οποία είναι αγία και άμωμος. Προκατάληψη, βουνά ασήκωτα.

Υπάρχει λοιπόν η Εκκλησία σήμερα, που είναι ο παρατεινόμενος Χριστός εις τους αιώνας, υπάρχει ο Κύριός μας, ο οποίος σώζει τον καθένα, και μακάριος αυτός ο οποίος θα βρει τον Κύριο, θα πιστεύσει, θα ακολουθήσει τα λόγια του Κυρίου. Ποιος τώρα ας πούμε ταρακουνιέται και συνεπαίρνεται, καθώς ακούει ότι υπάρχει η Εκκλησία και υπάρχει αυτή η δυνατότητα, ποιος συνεπαίρνεται και εμπνέεται έτσι, ώστε να επηρεασθεί από την αλήθεια αυτή και να μπει στον δρόμο της σωτηρίας; Προκατάληψη φοβερή.

Και πόση ευθύνη έχουμε να αρθεί αυτή η προκατάληψη! Τουλάχιστον να μην υπάρχει προκατάληψη. Και υποθέτω ότι πολύς λαός, άλλοι από δω, άλλοι από κει θα αρχίσουν να βλέπουν, θα αρχίσουν να καταλαβαίνουν και να δέχονται το μήνυμα του Ευαγγελίου, να σώζονται. Τι ευθύνη μεγάλη έχουμε όλοι μας για μας τους ίδιους πρώτα, που ενώ ήρθε ο Κύριος και έκανε όλο το έργο του και άφησε την Εκκλησία του, και σώζεται κανείς μέσα στην Εκκλησία, και είναι μακάριος ακριβώς που σώζεται, μπορεί ούτε εμείς οι ίδιοι να μην έχουμε δεχθεί ακόμη μέσα μας αυτή τη σωτηρία ώστε να νιώθουμε μακάριοι. Πώς να δώσουμε έπειτα μαρτυρία και στους άλλους και μήνυμα Ευαγγελίου, καλή είδηση δηλαδή ότι, άνθρωπέ μου, όλα, όλα υπάρχουν· υπάρχει ο Θεός, ο οποίος μας αγαπά, ο οποίος έκανε αυτή τη συγκατάβαση, όλα τα έχει στα χέρια του και μας σώζει ο Θεός.

"Μήπως κι εγώ ακόμη δεν κατάλαβα τίποτε;"

Τώρα αν με ρωτάτε πάλι, θα έλεγα ότι απορεί κανείς· δηλαδή μερικές φορές, αν επιτρέπεται να πω, σού 'ρχεται να διαρρήξεις τα ιμάτιά σου. Υποτίθεται τώρα ότι εμείς εδώ έχουμε όλη αυτή την καλή διάθεση και καθόμαστε και ακούμε, και όχι μόνο σήμερα αλλά και χθες και τον προηγούμενο καιρό και πέρσι και προπέρσι. Και τι γίνεται, τι συμβαίνει, και δεν καταλαβαίνουμε, δεν φτάνει η αλήθεια του Θεού μέσα στην ψυχή μας, ώστε να ζεσταθεί η ψυχή μας, να πληγωθεί με την καλή έννοια, να ζωντανέψει και να πει "Θεέ μου, αυτή είναι η αλήθεια, αυτή είναι η πραγματικότητα, κι εγώ τόσον καιρό δεν καταλαβαίνω τίποτε!", και να ανοίξει ο δρόμος. Δεν καταλαβαίνουμε. και πόσο θα ήταν καλό αυτή την ώρα, χωρίς να εξαιρεθεί κανένας μας, κι εγώ πρώτος, να μην ακούσουμε αυτά τα λόγια μόνο έτσι γενικά, αλλά σαν να λέγονται για τον καθένα μας, και ο καθένας να σταθεί προσωπικά και αληθινά και μόνος ενώπιον του Θεού, ενώπιον των αληθειών του Θεού και να διερωτηθεί: "Για στάσου, τι γίνεται;"

Ενθυμείσθε εκεί στον Μυστικό Δείπνο που είπε κάτι ο Χριστός, και άρχισαν οι μαθηταί να λένε "μήπως είμαι εγώ; μήπως είμαι εγώ;" Βέβαια άλλο θέμα εκεί, γιατί είπε ο Κύριος "ένας από σας θα με παραδώσει". Αλλά να αρχίσει όμως να προβληματίζεται σοβαρά κανείς, και να διερωτηθούμε όλοι μας χωρίς εξαίρεση αυτή την ώρα: "Μήπως κι εγώ ακόμη δεν κατάλαβα τίποτε; Μήπως κι εγώ ακόμη δεν έχω διάθεση να καταλάβω; Μήπως και για μένα όλα αυτά σαν να λέγονται στον βρόντο;" Παρά το ότι καθόμαστε και τα ακούμε και τα γράφουμε και τα ξαναγράφουμε κλπ. Μεγάλο το θέμα, σοβαρό το θέμα.

Ο Θεός θα σε κάνει μαγνήτη

Γιατί τελικά δεν καταλαβαίνουμε; Και όπως έχουμε τονίσει, είναι τόσο απλά, τόσο αληθινά, και δεν καταλαβαίνουμε. Και γιατί δεν θέλει κανείς βαθύτερα να καταλάβει; Γιατί; Το σκεπτόμουνα σήμερα και το ένιωσα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, και τώρα αυτή την ώρα το νιώθω.

Διαβάζουμε στην Π. Διαθήκη και στην Κ. Διαθήκη ότι τρόπον τινά «εκάμμυσε, λέει, ο Θεός τους οφθαλμούς αυτών». Ναι, σαν να μας κλείνει τα μάτια ο Θεός, σαν να μας σφραγίζει τον νου, και ο κόσμος να χαλάσει, δεν θα καταλάβουμε τίποτε.

Τα έχουμε υπόψιν μας αυτά αλλά τα προσπερνούμε, δεν στεκόμαστε να δούμε γιατί τα λέει έτσι: "Οι βλέποντες να μη βλέπουν, οι ακούοντες να μην ακούν". Και οι συμπατριώτες του Κυρίου στη Ναζαρέτ να έχουν μπροστά τους τον Μεσσία, να έχουν μπροστά τους τον Θεό -και αν δεν άκουσαν γι' αυτόν και αν δεν είδαν- και τίποτε, σε σημείο που ό Χριστός, λέει, δεν μπορούσε να κάνει θαύμα. Δεν μπορούσε όχι με την έννοια ότι δεν είχε τη δύναμη, αλλά με την έννοια ότι τον εμπόδιζε η απιστία τους.

Όπως λέει εκεί στην αιμορροούσα, η οποία ήρθε επίμονα και με πολύ ζήλο, δεν λογάριασε τίποτε, και η πίστη της ήταν "και μόνο να ακουμπήσω το ιμάτιό του, το κράσπεδο του ιματίου, θα σωθώ", και έτσι και έγινε. και ο Κύριος λέει "κατάλαβα ότι βγήκε δύναμη από μέσα μου", με την έννοια δηλαδή ότι κάποια ψυχή ήταν έτσι που σαν μαγνήτης τράβηξε τη δύναμη από τον Κύριο.

Πώς ας πούμε περνάει ο μαγνήτης πάνω από ένα τραπέζι και αρπάζει το καρφί, την καρφίτσα, ό,τι είναι μεταλλικό, και τα άλλα δεν καταλαβαίνουν τίποτε, τα χαρτιά, τα πανιά κλπ., τίποτε δεν καταλαβαίνουν.

Και μικρό μαγνήτη να περάσεις από κει και μεγάλο μαγνήτη και πολλούς μαγνήτες, τίποτε, ούτε θα κουνηθούν τα χαρτιά, τα υφάσματα ή ό,τι άλλο έχει εκεί πάνω, εκτός από κάτι μεταλλικό που μαγνητίζεται.

Ναι, δεν αφήνει ο Θεός να καταλάβεις. Και εδώ είναι το θέμα το μεγάλο. Από το ένα μέρος δεν αφήνει ο Θεός να καταλάβεις, ενώ θέλεις τάχα να καταλάβεις, για να αρπάξεις την αλήθεια και να αγάλλεται η ψυχή σου στον αιώνα τον άπαντα. Παρακαλώ να προσέξουμε. Βέβαια για να γίνεις μαγνήτης -να αρπάξεις όλη την αλήθεια του Θεού, ώστε να φτάσει μέσα σου, και να νιώσει τρόπον τινά ο Κύριος ότι «δύναμις εξήλθεν απ' εμού»- ο Θεός θα σε κάνει μαγνήτη. Και γιατί δεν σε κάνει; Εδώ είναι το μέγα μυστήριο. Γιατί δεν σε κάνει;

Όπως λέγαμε χθες, όλο το θέμα είναι -όχι όπως εμείς ξέρουμε τη ζωή- όλο το θέμα είναι να ακούσουμε τον Θεό, να αρπάξουμε την αλήθεια του Θεού, να την καταλάβουμε και να πορευθούμε ανάλογα. Δηλαδή τι; Ότι έκλεισε ο ουρανός με την αμαρτία, και ο Κύριος ήρθε και έσχισε το χειρόγραφο -εσχίσθη το καταπέτασμα του ιερού από πάνω ως κάτω- και άνοιξε αυτή η πόρτα που είχε κλείσει. και ό άνθρωπος από τη δική του πλευρά έπρεπε να παθαίνει που άνοιξε η βασιλεία του Θεού, και κάπως να τη διαισθάνεται, κάπως να τη γεύεται, να τη νιώθει, και να μεγαλώνει η όρεξή του και να μεθάει κυριολεκτικά: Άχ Θεέ μου, ετοίμασέ μας το συντομότερο.

Αξίζει να πάθουμε τα πάντα, για να περάσουμε απ' αυτή την πόρτα. Όσο πιο πολύ μείνουμε στον κόσμο αυτόν, τόσο καλύτερα θα ετοιμαστούμε, αλλά και όσο πιο γρήγορα μπούμε στη βασιλεία σου, τόσο καλύτερα θα είναι.

Που είναι αυτό το πράγμα; Δεν υπάρχει. Τουναντίον, όταν δεν πηγαίνουν τα πράγματα έτσι όπως τα περιμένεις -χριστιανός εσύ τώρα, χριστιανός κατά τα άλλα, αλλά να πάνε τα πράγματα όπως τα περιμένεις, να απολαμβάνεις τη ζωή αυτή, όπως την απολαμβάνει όλος ο κόσμος, αλλά εσύ τάχα χριστιανικά- άμα δεν πηγαίνουν τα πράγματα όπως τα θέλεις, και σου λένε για βασιλεία Θεού και για μέλλουσα ζωή, παθαίνεις, αρρωσταίνεις, δεν θέλεις να τα ακούς αυτά.

Υπάρχει πονηριά μέσα

Κι εδώ είναι το θέμα. Το πρώτο που θα κάνει ο Θεός σε κάποια ψυχή που θα τρέξει σ' Αυτόν είναι να την κάνει να αρχίσει να τα καταλαβαίνει έτσι τα πράγματα, να τα δέχεται έτσι και να λαχταράει. Γιατί δεν το κάνει; Βλέπει ο Θεός ότι εσύ δεν το θέλεις αυτό. Πώς θα γίνει; Με το ζόρι; Και να το κάνει, δεν θα το καταλάβεις. Άμα είσαι χαρτί, άμα είσαι πανί, τι θα σου κάνει ο μαγνήτης; Δεν καταλαβαίνεις τίποτε.

Επομένως είναι πολύ σοβαρό το θέμα και πολύ μεγάλο. Λιγάκι να ανησυχήσουμε, λιγάκι να φοβηθούμε, να πούμε: "Τι γίνεται εδώ; Τι γίνεται εδώ; Θα πεθάνουμε, και θα πεθάνουμε ως ψευτοχριστιανοί, όχι ως αληθινοί χριστιανοί, που νιώσαμε ότι ήρθε ο Κύριός μας στη γη και έγιναν όλα αυτά, και τα νιώσαμε, τα αγαπήσαμε, τα δέχεται η ψυχή μας και ευγνωμονούμε τον Θεό και ετοιμαζόμαστε για τη μέλλουσα ζωή". Μεθύσι από δώ! Αυτή είναι η σωτηρία, αυτός είναι ο δρόμος της σωτηρίας. Τι θα γίνει; Και καθόμαστε ας πούμε, χριστιανοί όντες, με το ένα θέμα, με το άλλο θέμα, με τη μια τάχα δυσκολία, με το άλλο πρόβλημα, που δεν είναι τίποτε αυτά, τίποτε, και όχι μόνο δεν είναι τίποτε αλλά είναι και χρειαζούμενα, για να σε ταρακουνήσουν, λίγο να καταλάβεις.

Και είπαμε ότι, μόλις αρχίσεις να καταλαβαίνεις, τα αποσύρει όλα ο Θεός· δεν σε βασανίζει, δεν σε τυραννεί. Τα αφήνει να σε βασανίζουν, μήπως και ξυπνήσεις, μήπως και ζωντανέψεις, μήπως και δεις, μήπως ανοίξεις τα μάτια σου, τα αυτιά σου.

Μεγάλο θέμα λοιπόν. Και παρακαλώ αυτό το τελευταίο να το προσέξουμε, που παιδευόμαστε και "γιατί;" και "πώς;" Δεν ανοίγει η ψυχή σου, δεν ανοίγει η καρδιά σου, δεν καταλαβαίνεις τι θέλει ο Θεός, δεν δέχεσαι αυτό που θα σου δώσει ο Θεός.

Ο Θεός θα σου δώσει να αγαπήσεις την ουράνια βασιλεία, την αιώνιο βασιλεία, να αγαπήσεις αυτό που ετοίμασε για όλους μας ο Κύριος. Αυτός θα σου δώσει να το καταλάβεις, να το αγαπήσεις, να το αισθανθείς, να το γευθείς, να μεθύσεις, να τρελαθείς, αν επιτρέπεται να πω. Άμα δεν το κάνει, κάτι συμβαίνει σε σένα, και ασ' τα τα άλλα. Ή πονηριά έχεις μέσα σου ή είσαι κυριευμένος από τη φιλαυτία σου, από τον εγωισμό σου, από τον παλαιό άνθρωπο, από την υπερηφάνεια κλπ.

Υπάρχει πονηριά μέσα. Ό,τι εμπόδιο κι αν υπάρχει, ό,τι κακό κι αν υπάρχει, το βγάζει ο Θεός, δεν το αφήνει εκεί, αλλά ανάλογα με ποιόν έχει να κάνει. Έχει να κάνει με σένα που πραγματικά θέλεις να φύγουν όλα αυτά και να έρθει μέσα σου ο Κύριος να βασιλεύσει; Δεν θέλεις. Και η απόδειξη είναι -δεν χρειάζεται να ψάχνεις άλλα επιχειρήματα- το ότι δεν γίνεται αυτό μέσα σου.

Αφού ο Θεός πέθανε, ο ίδιος ο Κύριος πέθανε, όλα έτοιμα είναι: η Εκκλησία του υπάρχει, τα μυστήρια υπάρχουν, όλα τα μυστήρια ως χριστιανοί μέσα στην Εκκλησία τα έχουμε, και δεν κάνουν τίποτε τρόπον τινά. Γιατί; Γιατί είσαι εγωλάτρης και παμπόνηρος και πολλά άλλα. Για, ταπεινώσου. Έτσι θα αρχίσει να ανοίγει η ψυχή.

Κανένας μας δεν εξαιρείται

Ας επανέλθουμε. Όταν ξεκινάς και προχωράς και τάχα έχεις διάθεση, αλλά μπαίνει μπροστά ο εγωισμός, ότι εσύ είσαι το κάτι άλλο, μπαίνει μπροστά το πώς θα θρέψεις τη φιλαυτία σου κλπ., τίποτε δεν θα καταλάβεις, τίποτε απολύτως. Για, ταπεινώσου, για, παραδέξου. 

Ποιος δεν έχει υλικό, σύμφωνα μ' αυτά που λέγαμε και χθες, να σταθεί ενώπιον του Θεού και να πει: "Θεέ μου, το αθλιότερο πλάσμα πάνω στην κτίση είμαι εγώ"; Ποιος δεν έχει υλικό να το πει αυτό; Και αυτό περιμένει ο Θεός. Γιατί δεν το δέχεσαι; Πόσες φορές βλέπω ψυχές στενοχωρημένες, αναστατωμένες, ταραγμένες, "τι θα κάνω; έχω κούραση, βουλιάζω κλπ." Γιατί; Γιατί δεν δέχεσαι τι είσαι. Δέξου το. Ο Θεός σε βοηθάει να δεις τι είσαι. Παραδέξου το, και ανάσταση θα γίνει, θα έρθει ο ουρανός μέσα στην ψυχή σου, θα λάμψει ο ήλιος της δικαιοσύνης.

Παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί μου. Νομίζω τα είπαμε έτσι που δεν εξαιρείται κανένας μας, και επομένως μην το πάρουμε ότι είναι για κάποιους άλλους. Μπορεί να μην το πεις έτσι αλλά με τη στάση της ψυχής σου να δείξεις ότι "δεν ήταν για μένα αυτά, ήταν για άλλον". Κανένας μας δεν εξαιρείται. Παρακαλώ. Πού ξέρουμε; Θα μας μιλάει και αύριο η αλήθεια του Θεού έτσι; Θα μας έρχεται και αύριο η αλήθεια του Θεού; Θα υπάρχει και αύριο μέσα μας η διάθεση έστω να θέλουμε να ακούσουμε, έστω να κάνουμε αυτό που κάνουμε σήμερα; 

Εάν οι ψυχές δεν ανταποκρίνονται όπως καλεί ο Θεός και απλώς μόνο ασχολούνται σαν να έχουν μια περιέργεια ή απλώς δείχνουν ότι τάχα έχουν πόθο, δεν μπορούν να βρεθούν όντως στον δρόμο της σωτηρίας, να τους πιάσει το έλεος του Θεού, να ανοίξει ο δρόμος και να έχουν αυτή τη βεβαιότητα μέσα τους: "Ήρθε ο Θεός, μου φανερώθηκε, μου άνοιξε τον δρόμο και με κάνει μακάριο, πολύ μακάριο, ευτυχισμένο, όχι γιατί το αξίζω· είπαμε, δεν υπάρχει ελεεινότερο πλάσμα από μένα". Αλλά να, ο Θεός γι' αυτό το πλάσμα ήρθε, το ανάξιο πλάσμα, το πολύ αμαρτωλό πλάσμα, το πέρα για πέρα ένοχο πλάσμα, και το συγχωράει, το καθαρίζει, το αγιάζει, το θεώνει. 

Και αρχίζει να βαδίζει κανείς, ενώ είναι ακόμη σ' αυτόν τον κόσμο, την οδό της σωτηρίας -ο Θεός ξέρει πόσο θα κρατήσει για την καθεμιά ψυχή ο δρόμος αυτός- αλλά είναι μια γεύση αληθινή, πρόγευση αληθινή της αιωνίου βασιλείας.

Θα σταθούμε εδώ απόψε και θα συνεχίσουμε αύριο. Να πάτε στο καλό.

2-5-2007