π. Συμεών Κραγιόπουλος: Το έργο του Χριστού έχει σωτηριολογικό χαρακτήρα

Ιερά Μονή Πέτρας (Καρδίτσα)

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του π. Συμεών Κραγιοπουλου που εκφωνήθηκε τον Αύγουστο του 2001 κατά την περίοδο των παρακλήσεων προς την Παναγία

Μη σας φανεί παράδοξο που και φέτος, έτσι νομίζω είναι καλύτερα, οι ομιλίες αυτές που θα κάνουμε τώρα τον Δεκαπενταύγουστο, αυτή τήν ώρα κάθε βράδυ, αν θέλει ο Θεός και όπως μας φωτίσει βέβαια ο Θεός, θα έχουν πάλι αυτόν τόν τίτλο που είχαν και πέρσι. 

Αν ενθυμείσθε, αρχίσαμε και συνεχίσαμε και τελειώσαμε με τη φράση αυτή που λένε οι ψάλτες και μαζί και όλος ο λαός, κυρίως αυτές τις ημέρες, δηλαδή κυρίως όταν ψάλλεται η Παράκληση. Αλλά όπως ξέρουμε, και σε άλλες ακολουθίες, όταν εχει τροπάρια που αναφέρονται στην Παναγία, Θεοτόκια δηλαδή, και δεν θα πούμε «και νυν», λέμε τη φράση «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς». 

Είχαμε πει βέβαια πέρσι, δεν χρειάζεται να το ξαναπούμε, ότι μερικοί νομίζουν ότι δεν πρέπει να λέμε «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς» αλλά «Υπεραγία Θεοτόκε, πρέσβευε υπέρ ημών». Το εξηγήσαμε πέρσι αυτό. Και όπως ακούσαμε και απόψε, οι ψάλτες είπαν επανειλημμένως «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς». Και μετά από το «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς» ψάλλουν ενα τροπάριο.

Όλα τα τροπάρια της Παρακλήσεως, και της Μικράς και της Μεγάλης, όπως γνωρίζετε, αναφέρονται στην Παναγία. Βέβαια δεν θα αναφερθούμε ειδικότερα στην Παναγία, καθώς παίρνουμε ως τίτλο το «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς» -αναφερθήκαμε πέρσι- αλλά γενικότερα να πάρουμε αφορμή από αυτό και να πούμε ότι όλο το νόημα του Ευαγγελίου, όλο το έργο του Χριστού, όλο το έργο του Αγίου Πνεύματος, της Εκκλησίας έχει αυτόν τον χαρακτήρα, σωτηριολογικό χαρακτήρα. 

Δεν ξέρω βέβαια τι θα πουν κάποιοι, όταν ακούσουν ότι έχουμε πάλι αυτόν τόν τίτλο. Εν πάση περιπτώσει εμείς εδώ θα προσπαθήσουμε πάλι να πούμε ό,τι φωτίσει ο Θεός και θα επιμείνουμε σ' αυτό.

Το ότι ο Κύριος έγινε άνθρωπος και έκανε όλο το έργο που έκανε: κήρυξε, δίδαξε ακατάπαυστα τα τρία εκείνα χρόνια και απέστειλε το Άγιό του Πνεύμα, ίδρυσε την Εκκλησία του και απέστειλε τους Αποστόλους, και υπάρχει η Εκκλησία μέχρι σήμερα, και συνεχίζεται αυτό - η Εκκλησία είναι αποστολική: ξεκινάει από τους Αποστόλους και φτάνει ως εμάς με κανονική διαδοχή - όλο αυτό το έργο του Χριστού δεν έχει άλλο σκοπό, δεν έχει άλλο νόημα, δεν έχει άλλο χαρακτήρα: το όλο έργο του Χριστού είναι σωτηριολογικό. 

Δηλαδή ο Κύριος με όλα αυτά που είπε, με όλα αυτά που έκανε, με την όλη παρουσία του και με τη συνεχή τώρα παρουσία του Αγίου Πνεύματος μέσα στην Εκκλησία, όλα αυτά τα κάνει για να μας σώσει, γι' αυτό και το όνομα του είναι Σωτήρ. Από την αρχή μέχρι το τέλος το Ευαγγέλιο, αν το προσέξουμε, αυτό το νόημα έχει. και η όλη αποστολή της Εκκλησίας, η αποστολή των Αποστόλων, το όλο έργο αυτόν τον σκοπό έχει. 

Και γι' αυτό ακόμη και την ώρα που αναφερόμαστε στην Παναγία και της ψάλλουμε ένα τροπάριο και ύστερα άλλο κλπ., λέμε «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς», με την έννοια δηλαδή ότι αυτό είναι το πρώτο και κύριο. Και επίσης ό,τι κι αν πούμε στη συνέχεια σ' ένα τροπάριο, άσχετα τι λέξεις έχει, εφόσον προτάσσεται αυτή η φράση «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς», είναι σαν να λέμε "Παναγία, να, αυτό θέλουμε, να μας σώσεις".

Αυτό κατά την ταπεινή μου γνώμη πρέπει να τονιστεί, διότι πολλά λέγονται, πολλά γίνονται και όλα παίρνουν άλλο δρόμο, παρεκκλίνουν, σαν να μην είναι η Εκκλησία για τη σωτηρία μας αλλά για άλλους σκοπούς, σαν να μην είναι το Ευαγγέλιο, η όλη αναφορά μας στον Χριστό για τη σωτηρία μας αλλά για άλλους σκοπούς. Πρέπει να το τονίσουμε αυτό.

Παρεκκλίνουμε, φεύγουμε από την αλήθεια, πλανώμαστε, όταν δεν το δούμε έτσι το θέμα. «Κύριε, σώσον με», «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς». Τι θα πει όμως αυτό; Τι θα πει να μας σώσει; Τι θα πεί ότι το παν είναι η σωτηρία; Τίποτε άλλο δεν είναι λοιπόν; Η σωτηρία είναι μόνο; Το σωτηριολογικό έργο; Ναι, αυτό είναι. Τι σημαίνει όμως αυτό; Γιατί είναι έτσι; Και πώς θα το καταλάβουμε αυτό και τι θα νιώσουμε, τι θα γίνει μέσα μας, για να είμαστε στην αλήθεια αυτή;

Από πνευματικής απόψεως ο άνθρωπος είναι δηλητηριασμένος

 
Επιτρέψτε μου να πω ότι λίγοι χριστιανοί, πολύ λίγοι, άγιοι άνθρωποι μόνο έχουν μέσα τους πεποίθηση ότι υπάρχω, υπάρχω και πηγαίνω. Που πηγαίνω; Στον χαμό. Είναι κανένας άγιος άνθρωπος που δεν διαπιστώνει, καθώς περνούν τα χρόνια, ότι μέσα στον άνθρωπο μόνο εκείνο που τον οδηγεί στην απώλεια υπάρχει, η αμαρτία δηλαδή; Όλοι οι άγιοι, όπως έχουμε τονίσει κατά καιρούς, αισθάνονται ότι δεν υπάρχει έστω μια γωνίτσα μέσα στην ψυχή που να είναι ένα καθαρό μερος, ένα ουράνιο μέρος, που μας εξασφαλίζει τη σωτηρία. Όχι.

Στην όλη ύπαρξή του κανείς αισθάνεται όπως εκείνος ο οποίος έχει δηλητηριασθεί, και ενώ είναι να πεθάνει ακαριαίως, έχουμε τον τρόπο και τον κρατούμε μερικά λεπτά ζωντανό. Σ' όλη την ύπαρξή του, σ' όλο τον οργανισμό του είναι το δηλητήριο αυτό του θανάτου, εφόσον το δηλητήριο μπήκε μέσα στο αίμα, και το αίμα πάει παντού, καθώς ο οργανισμός ζει με το αίμα, άρα παντού είναι ο θάνατος. Δεν υπάρχει κάποιο μέρος που δεν είναι δηλητηριασμένο.

Δεν μπορούμε να πούμε, ας κόψουμε κανένα δάκτυλο, αυτό δεν είναι δηλητηριασμένο. Όλο το σώμα, και το στομάχι και όλα τα άλλα όργανα και οι μύς και το αίμα πρωτίστως, τα πάντα είναι δηλητηριασμένα.

Από πνευματικής απόψεως λοιπόν ο άνθρωπος είναι δηλητηριασμένος, έχει θανατηφόρο δηλητήριο μέσα του, την αμαρτία. Και να το προσέξουμε καλά αυτό. Δεν είναι το θέμα ότι έτσι το λένε οι άνθρωποι.

Υπάρχει μέσα η αμαρτία ως δηλητήριο, θανατηφόρο δηλητήριο. Και στην πράξη το δηλητήριο αυτό όχι μόνο δηλητηριάζει, θανατώνει τον άνθρωπο πνευματικά, αλλά και τον κάνει να νομίζει ότι κάτι άλλο φταίει, δεν φταίει το δηλητήριο αυτό, και κυνηγάει άλλα πράγματα για να τα διώξει, να τα εξουδετερώσει και να σωθεί. Δεν είναι απλώς δηλητήριο, αλλά αφιονίζει έτσι τον άνθρωπο, όπως έχουμε πει κατά καιρούς, που σαν να το ευχαριστιέται.

Πώς είναι δηλαδή μερικοί άνθρωποι που τους καταλαμβάνει αρρωστημένη υπνηλία, και βλέπουν βέβαια ότι δεν είναι φυσιολογικό αυτό, παρά ταύτα τον ύπνο επιδιώκουν, προς τα κει πηγαίνουν. Ελάχιστοι είναι εκείνοι οι οποίοι θα αντιδράσουν. Ο άλλος γίνεται θύμα της καταστάσεως αυτής. Μόλις ξύπνησε από τον ύπνο και θέλει πάλι να κοιμηθεί, καίτοι πολλές ώρες κοιμήθηκε. Αυτό λοιπόν το δηλητήριο της αμαρτίας κυλάει ως θάνατος μέσα στον πνευματικό οργανισμό του άνθρωπου, και όχι μόνο έχει τον θάνατο μέσα του κανείς, αλλά και δεν το καταλαβαίνει.

Αποχωρισμένος από τον θεό

Ένας ο οποίος θα πιστέψει στον Χριστό, θα τον ακολουθήσει, δεν θα φοβηθεί και θα αφήσει τον Χριστό, Την Χάρι του Χριστού που είναι μέσα του να ξεσκαλίσει και να ξεσκεπάσει την ψυχή, δεν θα αργήσει να δει αυτή την πραγματικότητα, ότι μέσα του μέχρι και το τελευταίο κύτταρο υπάρχει ο θάνατος, ο θάνατος της ψυχής.

Κυρίως ο θάνατος αυτός είναι -έτσι τον αισθάνεται κανείς- ένας αποχωρισμός από τον Θεό. Όπως εκείνος ο οποίος παίρνει οξυγόνο και μ' αυτό ζει, αν κάτι συμβεί και του κόψουν το οξυγόνο, θα αρχίσει να σπαρταράει. Ο χωρισμός του οργανισμού του από το οξυγόνο, που είναι η ζωή, συνεπάγεται τον θάνατο.

Εδώ από πλευράς αμαρτίας ο θάνατος δεν θα έρθει τώρα· ό θάνατος είναι μέσα, κυλάει μέσα στην όλη ύπαρξη. Και όταν κανείς φωτισθεί και βοηθηθεί από την Χάρι του Θεού να το νιώσει αυτό το πράγμα, το νιώθει έτσι, ότι είναι αποχωρισμένος από τον Θεό. Και να ήταν μόνο αυτό;

Εχει κατάσταση κανείς μέσα του σαν να μη θέλει τον Θεό. Και βλέπει κανείς αυτή την κατάσταση και τρομάζει, καταλαβαίνει τι θα πει αμαρτία, τι θα πει αποχωρισμός από τον Θεό. Αλλά αυτό όλο είναι μιά εγωιστική διάθεση, δεν είναι τίποτε άλλο.

Απόδειξη ότι μόλις ταπεινωθεί κανείς, δημιουργείται άλλη κατάσταση μέσα του. Η αμαρτία είναι εγωισμός, και ο ίδιος αυτός εγωισμός δεν θέλει να πεί "ναι, εγωισμός είμαι" και να φωνάξει, να κράξει "σώστε με από τον εγωισμό".

Και όλο αυτό γίνεται επειδή ακριβώς δεν μπήκε η αμαρτία μέσα στον άνθρωπο και δεν μένει μέσα του απλώς σαν να τρύπωσε από κάπου εκεί κρυφά και δεν το κατάλαβε κανείς, όπως μπαίνουν τα μικρόβια μέσα μας και τι θα κάνουμε.

Είναι η βούληση του ανθρώπου που συγκατατίθεται. Η βούληση του ανθρώπου πηγαίνει μ' αυτό το δηλητήριο, αρέσκεται σ' αυτό το δηλητήριο, συντάσσεται με τον εγωισμό, με την ανταρσία αυτή απέναντι στον Θεό, με όλο αυτό το πράγμα που σε αποχωρίζει από τον Θεό. Γι' αυτό είναι αμαρτία, γιατί φταις, έχεις ευθύνη γι' αυτό το πράγμα, δεν έβαλε κάποιος κρυφά μέσα στην ύπαρξή σου την αμαρτία.

Συμμαχείς με τον εγωισμό

Μη σπεύσει κανείς να πει "μα, αφού γεννιόμαστε αμαρτωλοί". Ναι, γεννιόμαστε αμαρτωλοί, αλλά σαν να μας καλοαρέσει έτσι. Βρέστε έναν άνθρωπο σήμερα, και χριστιανό, όχι μόνο από τους άλλους ανθρώπους, ο οποίος κατάλαβε καλά-καλά, θέλει να καταλάβει καλά-καλά πώς έχουν τα πράγματα και να πάρει τη σωστή στάση. Όχι.

Χίλια-δυό πράγματα θα κάνει ο καθένας για να περισώσει τον εγωισμό του, τη φιλαυτία του, τον παλαιό άνθρωπο, την αμαρτία, αυτό το δηλητήριο. Ενώ δεν είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει κανείς, είτε θυμώνει και οργίζεται είτε σηκώνει κεφάλι είτε αντιδρά είτε τάχα του τρων το δίκιο κλπ., δεν είναι δύσκολο να καταλάβει ότι εκείνη την ώρα συμμαχεί με το δηλητήριο, με την αμαρτία, με τον εγωισμό αυτόν που σηκώνει κεφάλι απέναντι στον Θεό. Συμμαχεί.

Οπότε τελείως αποπροσανατολίζεται κανείς και αλλοτριώνεται. Κατά τα άλλα μπορεί να είσαι χριστιανός και να κάνεις πολλά πράγματα τα οποία δεν στοιχίζουν. Τι θα σου στοιχίσει να πας να ανάψεις ένα κερί, τι θα σου στοιχίσει να κάνεις έναν σταυρό, τι θα σου στοιχίσει να σταθείς έστω και με τις ώρες στην εκκλησία και ό,τι άλλο; Δεν σού στοιχίζει. Σύμφωνα μάλιστα μ' αυτό που λέει ο απ. Παύλος, ότι κι αν παραδώσεις το σώμα σου να το κάψουν, κι αν δώσεις όλα τα υπάρχοντα σου, και δεν έχεις αγάπη, τίποτε δεν είσαι. Δεν αφήνει περιθώρια, ότι αρχίζεις, ας πούμε, να μην είσαι καλός. Όχι, δεν είσαι τίποτε, τίποτε, ένας τενεκές, «κύμβαλον αλαλάζον».

Περιμένει τη συγκατάθεσή σου ο Θεός

Δεν είναι επομένως ότι "θα κάνω αυτό, θα κάνω εκείνο". Θέλεις να αλλάξεις; Θέλεις να υποταχθείς στον Θεό; Θέλεις να σε αναλάβει ο Θεός και να σε μεταμορφώσει, και να είσαι έτσι όπως θέλει εκείνος; Δεν θα το κάνει κατά μαγικό τρόπο, χωρίς να καταλάβεις εσύ. Όχι. Περιμένει ο Θεός, καθώς σε πονάει, να πεις "Θεέ μου, απαρνούμαι τον εαυτό μου και ακούω εσένα και ακολουθώ εσένα".

Θέλει να δει ο Θεός ότι το κάνεις αυτό· έχεις ελευθέρα βούληση, δεν σε δένει κανένας, για να μην μπορείς να το πεις. Περιμένει λοιπόν τη συγκατάθεσή σου ο Θεός, περιμένει το ναι αυτό που μπορείς να πεις.

Διότι λογικό πλάσμα είσαι, άκουσες το κήρυγμα του Χριστού, ακούς το κήρυγμα της Εκκλησίας, όλες αυτές τις θεϊκές αλήθειες, και δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις και να πείς: "Για στάσου, τι γίνεται εδώ; Εγώ είμαι θύμα του εγωισμού μου, της φιλαυτίας μου, των παθών μου, των αδυναμιών μου, και κάθομαι και τα κανακεύω.

Όχι, Κύριε, δεν θα κάνω πλέον το δικό μου θέλημα· απαρνούμαι τον εαυτό μου και ακολουθώ εσένα". Άμα σε δει έτσι ο Θεός, σε αναλαμβάνει· σε αναλαμβάνει και σε λυτρώνει. Εάν όμως εσύ απλώς ανάβεις το κερί, να κάνει κάτι το κερί, και να γίνει καμιά αλλαγή στα κρυφά μέσα σου, έτσι που να την ευχαριστηθείς πάλι, να μην πάθει τίποτε η φιλαυτία, ο παλαιός άνθρωπος, αλλά να είναι κάπου εκεί να απολαύσει και τα πνευματικά, δεν γίνεται.

Όλα λοιπόν έχουν σωτηριολογικό χαρακτήρα. Όλα. Ο ίδιος ο Χριστός, το έργο του Χριστού, τα λόγια του, το Ευαγγέλιό του, η Εκκλησία, τα μυστήρια, τα πάντα έχουν σωτηριολογικό χαρακτήρα, να σωθεί ο άνθρωπος. Από τι να σωθεί; Να σωθεί από την αμαρτία, η οποία κυλάει μέσα του σαν δηλητήριο θανατηφόρο.

Και τελικά, ενόσω είμαστε σ' αυτόν τον κόσμο και μέχρι την τελευταία πνοή, όσο θανατηφόρο κι αν είναι μέσα μας το δηλητήριο, υπάρχει ελπίδα να σωθούμε, γι' αυτό και είμαστε σ' αυτόν τον κόσμο. Έφυγες; Τέλειωσε, αυτό ήταν όλο.

Όλα είναι για να σωθείς

Επομένως παρακαλώ να μην ξεγελιόμαστε. Τι κάνει ο πολύς κόσμος ας κάνει, αλλά εμείς αν θέλουμε να μη χάνουμε τον καιρό μας, να μην κοπιάζουμε ασκόπως, να μην κάνουμε σπασμωδικές κινήσεις αλλά να βρούμε την άκρη, την αρχή του δρόμου και να μπούμε στον δρόμο αυτόν της σωτηρίας, λοιπόν να προσέξουμε.

Δεν είναι παιγνίδια, δεν είναι όσα πάνε κι όσα έρθουν. Και όταν τα πάρει κανείς έτσι τα πράγματα -και δεν είναι δύσκολο να δει με τη λογική του ότι αυτή είναι η αλήθεια- και τα δέχεται λοιπόν και συγκατατίθεται, βλέπει μετά ότι όλο το θέμα είναι να μη σε πάρει γρήγορα ο Θεός, να σε λυπηθεί και να σε αφήσει να ζήσεις, ξέρει εκείνος πόσο χρειάζεται.

Και όλα, όλα χωρίς εξαίρεση, όλα είναι για να σωθείς. Και το κρύο και η ζέστη και άλλες δυσκολίες που έρχονται από τα φυσικά φαινόμενα, οι σεισμοί κλπ., και που αρρωσταίνουμε και έχουμε προβλήματα και δυσκολίες, το βλέπεις καθαρά, όλα είναι για τη σωτηρία, όλα, δεν εξαιρείται τίποτε, και οι αμαρτίες μας ακόμη.

Και αν θέλετε, κι αυτό το δηλητήριο που έχουμε μέσα μας, το θανατηφόρο δηλητήριο της αμαρτίας, κι αυτό είναι για τη σωτηρία μας τελικά, όταν τα πάρουμε έτσι τα πράγματα. Αυτό είναι που μας οδηγεί στην απώλεια, αλλά όταν βρείς τον Χριστό, όταν πιστέψεις στον Χριστό, όταν δεχθείς το κήρυγμα, την αλήθεια του Χριστού, λες μετά: "Αχ Θεέ μου, καλά που είμαι σ' αυτό το χάλι, και θέλω δεν θέλω θα ταπεινωθώ ενώπιόν σου, για να με σώσεις. Δεν γίνεται αλλιώς, το βλέπω ξεκάθαρα. Καίτοι μού 'ρχεται να υπερηφανευθώ και να ξεφύγω από δώ κι από κει, δεν μ' αφήνει όμως η αμαρτία, αυτό το δηλητήριο που έχω μέσα μου· με ταπεινώνει, και έτσι δέχομαι την Χάρι σου και σώζομαι".

Όλα λοιπόν είναι για τη σωτηρία. Και είναι χαμένη η ζωή μας, χαμένος ο χρόνος μας, χαμένοι οι κόποι μας, ό,τι κι αν κάνουμε, αν δεν έχουν αυτόν τον σωτηριολογικό χαρακτήρα. Κοπιάς για να βγάλεις ας πούμε τα προς το ζήν, και καλά κάνεις, διότι είμαστε εδώ στη γη. Ο Θεός θέλει, όσο εξαρτάται από μας, να ζήσουμε, γιατί έχουμε σπουδαίο έργο να κάνουμε για να σωθούμε.

Δεν ζούμε για να κάνουμε δεν ξέρω τι, αλλά ζούμε όσο χρειάζεται σ' αυτόν τον κόσμο, όσο έχει κανονίσει ο Θεός για τον καθένα μας, για να κάνουμε ακριβώς αυτόν τον κανόνα: είτε μας συμβεί τούτο είτε μας συμβεί το άλλο, είτε ασχοληθούμε με το ένα είτε ασχοληθούμε με το άλλο, όλα να γίνονται έτσι που να δουλεύουν για τη σωτηρία.

Με δυσκολία βγάζεις τα προς το ζήν; Μην προσέχεις απλώς το πόσο δύσκολα βγάζεις το ψωμί σου για να ζήσεις εσύ και η οικογένειά σου. Μπορείς να τα βελτιώσεις τα πράγματα; Να το κάνεις. Δεν μπορείς να τα βελτιώσεις; Δεν πειράζει.

Και στη μια περίπτωση καλά είναι και στην άλλη περίπτωση καλά είναι, αρκεί να μη διστάσεις και να μην αργήσεις να το δεχθείς έτσι: "Ο Θεός επιτρέπει να έχω αυτή ή την άλλη δυσκολία προκειμένου να βγάλω το ψωμί μου για να ζήσω εγώ και τα παιδιά μου, που έχω υποχρέωση να ζήσω και να μεγαλώσω τα παιδιά μου, το επιτρέπει για καλό μου, όχι για κακό. Για καλό μου". Αλλά το καλό μου όχι με την έννοια ότι θα το χαρώ, θα το απολαύσω, θα έχω να περιμένω δεν ξέρω τι. Τίποτε.

Το καλό μου είναι αυτό, ότι δουλεύει αυτό το πράγμα, άμα το πάρεις σωστά, έτσι που είσαι στον δρόμο της σωτηρίας, που βρίσκεις όλο και περισσότερο τον δρόμο της σωτηρίας και προχωρείς σ' αυτόν τον δρόμο, ό,τι κι αν συμβαίνει.

Δεν είσαι χριστιανός έτσι

Με συγχωρείτε που επιμένω σ' αυτό. Εξ όσων εγώ καταλαβαίνω, δεν φρονούν έτσι οι άνθρωποι. Όχι οι πολλοί άνθρωποι, οι χριστιανοί· ας αφήσουμε τους άλλους. Δεν βρίσκεις χριστιανό να φρονεί έτσι. Θέλει δεν θέλει έχει προβλήματα, θέλει δεν θέλει έχει δυσκολίες, θέλει δεν θέλει έχει εμπόδια από τον εαυτό του, από τους δικούς του, από τους άλλους, θέλει δεν θέλει πικραίνεται, στενοχωρείται κλπ. και δεν το παίρνει έτσι, ότι το επιτρέπει ο Θεός, το οικονομεί ο Θεός.

Σε καμιά περίπτωση βέβαια, όπως έχουμε πει άλλη φορά, δεν το παίρνουμε αυτό μοιρολατρικά: "Ά, οι καημένοι, τι πάθαμε!" Όχι. τα έχει όλα στα χέρια του ο Θεός και προνοεί έτσι, ώστε από όλα αυτά να βγαίνει καλό και όλα αυτά να μας βοηθούν να είμαστε στον δρόμο της σωτηρίας. Δεν το παίρνουμε όμως έτσι.

Ασχολούμαστε απλώς με τα θέματά μας, με τις δυσκολίες μας, και ο απώτερος σκοπός δεν είναι "αχ Θεέ μου, να σωθώ· να είμαι στον δρόμο αυτόν της σωτηρίας, και ας πάθω ό,τι πάθω", αλλά πώς θα ξεγλιτώσω με τις δυνάμεις μου, παρακαλώ και τον Θεό να με βοηθήσει να ξεγλιτώσω. Για να κάνω τι; Όχι γιατί θέλω να είμαι στον δρόμο της σωτηρίας, αλλά για να ζήσω τη ζωή όπως θέλω.

Χριστιανός κατά τα άλλα· θα πάω να ανάψω και κερί, θα κάνω και μετάνοιες, αλλά δεν με απασχολεί το θέμα αυτό της σωτηρίας. Και απόδειξη πώς ό,τι σκεφθούμε, ό,τι ζητήσουμε, ό,τι θελήσουμε, και που θα προσευχηθούμε, θα παρακαλέσουμε τον Θεό, είναι για να βελτιωθεί η ζωή μας, να είναι ωραία η ζωή μας, να έχει ανέσεις, να την ευχαριστηθούμε, μέσα στο ίδιο δηλαδή πνεύμα που έχει η όλη κοινωνία σήμερα, που κυνηγάει τα ευχάριστα, τις απολαύσεις, όλα εκείνα εκεί τα ευδαιμονιστικά.

Κάπου σ' αυτό το πνεύμα είναι και οι χριστιανοί. Δεν είσαι χριστιανός έτσι, όσα πράγματα χριστιανικά κι αν κάνεις, διότι η ύπαρξή σου είναι έξω από αυτά, η όλη πορεία της υπάρξεώς σου είναι έξω από αυτά, από τα του Θεού δηλαδή.

«Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς». Το λέμε αυτό, το λέμε με θέρμη, το λέμε με πίστη, αλλά με την έννοια: "Αχ Παναγία μου, τόσα προβλήματα έχουμε, τόσα θέματα, τόσες δυσκολίες, δεν έχουμε και καλό αυτοκίνητο" κλπ. Κάπου εκεί δηλαδή φωνάζουμε την Παναγία, "σώσε μας". Είναι δυνατόν;

Πρόλαβε ο Χριστός και το είπε: «Ζητείτε -πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν». Εμείς να ζητούμε τη βασιλεία του Θεού, τη σωτηρία μας.

Όλα τα άλλα έρχονται, δεν θα μας αφήσει έτσι ο Θεός. Αλλά εμείς δεν ζητούμε τα άλλα με την έννοια ότι στερούμεθα και ότι αν δεν φροντίσουμε, κάτι θα πάθουμε. Βαθύτερα δεν ζητούμε τον Θεό, δεν τον αγαπούμε, δεν τον πιστεύουμε, δεν θέλουμε τον Θεό βαθύτερα.

Απόδειξη ότι μας νοιάζει η ζωή αυτή και μην τυχόν γίνει κανένας λόγος ότι φεύγουμε απ' αυτόν τον κόσμο. Θέλουμε δεν θέλουμε βέβαια φτάνουμε σε μια ηλικία, τι θα κάνουμε μετά, θέλουμε να τελειώσουμε, μάλιστα όταν ένας βασανίζεται, λέει "άντε να τελειώσουν τα βάσανά μου".

Αλλά όχι με την έννοια ότι μας συνέχει που ήρθε ο Χριστός στη γη ως άνθρωπος και έπαθε ό,τι έπαθε, για να μας βάλει στη βασιλεία του, και να έχουμε λαχτάρα να μπούμε στη βασιλεία του και να χαιρόμαστε γι' αυτό. Και να μας δει ο Θεός και να πει: "Κάτι κατάλαβαν αυτές εδώ οι ψυχές, κάτι άρχισαν να υποπτεύονται από το όλο έργο που έκανα", και να χαρεί ο Θεός και να μπορεί να μας έχει ύστερα εμπιστοσύνη και να μας δώσει την Χάρη του.

Θα συνεχίσουμε αύριο βράδυ. Να πάτε στο καλό.

1-8-2001

 --------------------------------------------------------------

πηγή: Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες π. ΣΥΜΕΩΝ ΚΡΑΓΙΟΠΟΥΛΟΥ, Συνάξεις Δεκαπενταύγουστου Γ΄, "Υπεραγία Θεοτόκε Σώσον ημάς", Πανόραμα Θεσ/νίκης.