ZEITGEIST: Αναίρεση των ισχυρισμών

Οι ισχυρισμοί των θεωρητικών της ταινίας μπορούν εύκολα ν' αποδειχθούν εσφαλμένοι. Παρακάτω παραθέτουμε τα στοιχεία που αφορούν τη σύγκριση των περιστατικών της ζωής του Ιησού Χριστού, με τους μύθους θεοτήτων των άλλων θρησκειών.

Κρίσνα

Ο Κρίσνα θεωρείται ότι ήταν ο όγδοος άβαταρ του θεού Βισνού. Ο Βισνού θεωρείται η δεύτερη προσωποποίηση του υπέρτατου όντος στον Ινδουισμό. Η πρώτη προσωποποίηση είναι ο Βράχμα, ο δημιουργός, η δεύτερη ο Βισνού, ο συντηρητής, και η τρίτη ο Σίβα, ο καταστροφέας του κόσμου. Μέχρι στιγμής υπήρξαν εννέα άβαταρ του Βισνού και αναμένεται από τους Ινδουιστές ένας ακόμη, ο δέκατος άβαταρ.

Ο Κρίσνα, όπως είπαμε ήταν ο όγδοος άβαταρ, σύμφωνα με το ινδουιστικό κείμενο Mahabharata. Άλλα κείμενα ανεβάζουν τον αριθμό των άβαταρ του Βισνού σε 33. Άβαταρ σημαίνει την μορφή με την οποία παρουσιάζεται ο θεός στον κόσμο. Άλλη το μεταφράζουν σαν ενσάρκωση, αλλά ο όρος δεν είναι ακριβής˙ ακριβέστερος είναι ο όρος εμφάνιση ή εκδήλωση. Άρα ο Κρίσνα δεν ήταν υιός του θεού.

Κρίσνα στα Σανσκριτικά σημαίνει «μαύρος» ή «σκοτεινός», κι έχει να κάνει με την εμφάνιση του, όπως την βλέπουμε στις απεικονίσεις του. Δεν υπάρχει δηλαδή καμιά σχέση με την σημασία της λέξης «Χριστός», που σημαίνει «χρισμένος», όσο και αν παραλλάσουν οι θεωρητικοί του Zeitgeist τη λέξη σε «Χρίστνα».

Ο Κρίσνα ήταν γιος της πριγκίπισσας Devaki και του Vasudeva, και είχε έξι αδέλφια γεννημένα πριν από αυτόν. Σε καμιά περίπτωση η μητέρα του δεν ήταν παρθένος κατά την γέννησή του, ούτε οι Ινδουιστές ισχυρίζονται κάτι τέτοιο. Επίσης το κείμενο της Mahabharata βιβλίο 12,48 λέει: « έχεις γεννηθεί από την θεϊκή Devaki και τον Vasudeva για την προστασία του Βράχμα στην γή». Αυτό αναιρεί τους ισχυρισμούς, ότι ο Κρίσνα γεννήθηκε από την παρθένο Maia.

Και τα έξι αδέλφια του Κρίσνα δολοφονήθηκαν από τον εξάδελφο της Devaki, βασιλιά Kamsa, εξαιτίας μιας προφητείας που προέβλεπε τη δολοφονία του τελευταίου από τα χέρια ενός από τα παιδιά της, σύμφωνα με την Bhagavata 4,22,7. Δεν υπάρχει καμιά ομοιότητα με τον Ηρώδη που δολοφόνησε όλα τα άρρενα βρέφη κάτω των δύο ετών.

Σύμφωνα με την Bhagavata, βιβλίο 4, Ι,4-5, οι γονείς του Κρίσνα φυλακίστηκαν, για να μην μπορούν να ξεφύγουν και ο Kamsa να σκοτώσει τον Κρίσνα, μόλις γεννιόταν. Έτσι, ο Κρίσνα γεννήθηκε στη φυλακή, όχι σε στάβλο, και οι γονείς του δεν μπόρεσαν να πάνε στην Αίγυπτο, όπως ισχυρίζονται οι θεωρητικοί του Zeitgeist.

Στη φυλακή δεν μπορούσαν να τον επισκεφθούν ούτε ποιμένες, ούτε μάγοι, ούτε άγγελοι. Και φυσικά δεν υπάρχει κανένα ινδουιστικό κείμενο που να ισχυρίζεται κάτι τέτοιο ή να μιλά για άστρο, όπως αυτό της Βηθλεέμ. Συνεπώς και σ' αυτό οι θεωρητικοί του Zeitgeist αυθαιρετούν.

Σύμφωνα με την Mahabharata 16,4, ο Κρίσνα έκανε γιόγκα στο δάσος, όταν ένας κυνηγός τον μπέρδεψε με ελάφι και τον τρύπησε με το βέλος του. Συνεπώς ο Κρίσνα δεν σταυρώθηκε.

Ο Κρίσνα επέστρεψε αμέσως στο σώμα του και όχι ύστερα από τρεις μέρες, όπως ισχυρίζονται, μίλησε μόνο με τον κυνηγό και τον συγχώρεσε. Στη συνέχεια αναλήφθηκε. Όλα αυτά σύμφωνα με το ίδιο εδάφιο. Συνεπώς, ο Κρίσνα, ούτε γνώριζε ότι θα πεθάνει, ούτε είχε μυστικό δείπνο, ούτε έμεινε τρεις μέρες στον τάφο, ούτε εμφανίστηκε σε κανέναν άλλο, εκτός του κυνηγού, ούτε πέθανε για τις αμαρτίες κανενός, ούτε είναι και σωτήρας κανενός ή μεσσίας.

Ώρος

Ο Ώρος ήταν μία πολυπρόσωπη θεϊκή μορφή στην αρχαία Αίγυπτο. Κατά την προδυναστική περίοδο αποτελούσε την θεοποιημένη μορφή του βασιλιά, συνεπώς υπήρχαν τόσοι πολλοί θεοί με αυτό το όνομα όσοι και οι νεκροί βασιλείς. Ο μύθος ενός καθορισμένου θεού συγκεκριμενοποιήθηκε με την πάροδο του χρόνου και κατέληξε σε δύο εκδοχές. Στην πρώτη εκδοχή ο Ώρος είναι γιος του Ρά και της Hathor. Η Hathor ήταν η θεά-αγελάδα, από το γάλα της οποίας δημιουργήθηκε ο γαλαξίας. Αργότερα η λατρεία της απορροφήθηκε από τη λατρεία της Ίσιδος και η πρώτη ταυτίστηκε με τη δεύτερη. Έτσι, δημιουργήθηκε η δεύτερη εκδοχή κατά την οποία ο Ώρος ήταν γιος του Όσιρι και της Ίσιδος.

Ώρος σημαίνει γεράκι. Το όνομά του, λοιπόν, δεν έχει καμιά σχέση με τον Χριστό ή τον Ιεχωβά, όπως διατείνονται η Blavatsky και τα τσιράκια της.

Όταν η Ίσις συνέλαβε τον Ώρο όχι μόνο δεν ήταν παρθένος, αλλά ήδη ήταν η χήρα του Όσιρι. Αν θέλουμε να είμαστε σύμφωνοι με το μύθο, η Ίσις συνευρέθη με το αναζωογονημένο σώμα του Όσιρι και συνέλαβε τον Ώρο. Θα ήταν, λοιπόν, πρέπον να μιλάμε για νεκροφιλία και όχι για παρθενογένεση.

Ο Ώρος θεωρούνταν ως μετενσάρκωση του Όσιρι, από τους αρχαίους Αιγύπτιους. Αυτό πραγματολογικά σηματοδοτεί την σταδιακή αντικατάσταση της λατρείας του Οσίριδος από αυτήν του Ώρου. Σε καμιά περίπτωση δεν παραπέμπει στη σχέση Πατέρα-Υιού που υπάρχει στα δύο πρόσωπα της Αγίας Τριάδος.

Στην αιγυπτιακή μυθολογία δεν μαρτυρείται θάνατος του Ώρου, πολύ περισσότερο σταύρωση. Ούτε με το θάνατο του Όσιρι μπορεί να γίνει σύνδεση, διότι ο τελευταίος κλείστηκε σε σαρκοφάγο, πνίγηκε στο Νείλο και διαμελίστηκε από τον Σετ.

Εφόσον ο Ώρος δεν πέθανε είναι φυσικό να μην αναστήθηκε κιόλας. Αλλά ούτε και ο Όσιρις αναστήθηκε. Το διαμελισμένο σώμα του συναρμολογήθηκε από την Ίσιδα. Στην συνέχεια αυτή έψαλε μια μαγική επωδό για του δώσει τόση ζωή ώστε να μπορέσει να συνευρεθεί μαζί του και να συλλάβει τον Ώρο. Μετά την πράξη ο Όσιρις επέστρεψε στον κόσμο των νεκρών ως βασιλιάς του κάτω κόσμου.

Όπως δεν υπάρχει κανένα γραπτό μνημείο που να μαρτυρά τον παραπάνω μύθο εξολοκλήρου, αλλά αυτός ανασυντίθεται από περισυλλεγμένα στοιχεία, έτσι πουθενά δεν μαρτυρείται η 25η Δεκεμβρίου ως ημερομηνία γέννησης. Η μόνη γιορτή που μαρτυρείται σε σχέση με το μύθο αυτό είναι η γιορτή του μηνός Khoiak , όπως λέγεται σήμερα και αντιστοιχεί στο διάστημα από τα μέσα Σεπτεμβρίου έως τα μέσα Οκτωβρίου[i]. Όπως φαίνεται ήταν μία αγροτική εορτή, γεγονός που μας επιτρέπει να θεωρήσουμε και το μύθο ως συμβολισμό του κύκλου των αγροτικών καλλιεργειών και όχι του ηλίου, όπως κάνουν οι θεωρητικοί του Zeitgeist.

Οι δώδεκα ακόλουθοι του Ώρου ήταν τα δώδεκα ζώδια, αποδιδόμενα σε ένα ηλιακό σύμβολο από τη συμβατική πρόθεση των αρχαίων Αιγυπτίων. Δεν ήταν απεσταλμένοι του Ώρου, δεν δίδαξαν στον κόσμο κανένα Ευαγγέλιο, δεν προσωποποιήθηκαν ποτέ. Αντίθετα οι δώδεκα Απόστολοι ήταν συγκεκριμένα ιστορικά πρόσωπα, που η ύπαρξή τους μαρτυρείται. Η μόνη φαινομενική σύμπτωση είναι ο αριθμός δώδεκα.

Πουθενά στις γραπτές πηγές και στα μνημεία ο Ώρος δεν τιτλοφορείται ως Σωτήρας ή Μεσσίας. Το αντίθετο θα ήταν παράξενο, διότι μεσσίας είναι εβραϊκή λέξη. Η μόνη καλή πράξη που φαίνεται να έκανε στον μύθο του ήταν που απάλλαξε την Αίγυπτο από τον κακό Σετ. Αυτό, όμως, δεν έγινε εκ προθέσεως, διότι πρόθεσή του ήταν να εκδικηθεί τον πατέρα του, όχι να σώσει την Αίγυπτο.

Τα στοιχεία για την παρουσίαση του μύθου του Όσιρι και της Ίσιδος, έχουν ληφθεί από το βιβλίο του Sir Ernest Wallis Budge, Tutankhamen, Amenism, Atenism, and Egyptian Monotheism, New York 1923, Του Ιδίου, Legends of the Gods, the Egyptian Texts with Translation, London 1912, Του Ιδίου, Osiris and the Egyptian Ressurection, Illustrated after Drawings from Egyptian Papyri and Monuments, vol. 1 & 2, London 1911. O Sir Ernest Alfred Thompson Wallis Budge (1857-1934) ήταν Άγγλος Αιγυπτιολόγος, Ανατολιστής και φιλόλογος του Βρετανικού Μουσείου.

Βούδας

Ο Siddhārtha Gautama ή αλλιώς Βούδας ήταν γιος του βασιλιά των Shakya, Suddhodana και της πριγκίπισσας Maya. Σύμφωνα με τη βουδιστική παράδοση, τη νύχτα που συνέλαβε τον Βούδα η μητέρα του είδε στον ύπνο της ότι εισήλθε μέσα της ένας λευκός ελέφαντας με έξι χαυλιόδοντες. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι η μητέρα του ήταν παρθένος. Σύμφωνα με το έργο Buddhacarita ή αλλιώς Πράξεις του Βούδα του Ashvagosha (Ινδός ποιητής του 1ου μ.Χ. αιώνα):

« [Ο Suddhodana] είχε μια σύζυγο ευχάριστη, όμορφη, και πιστή, η οποία λεγόταν μεγάλη Μάγια, από την ομοιότητά της με τη θεά Μάγια. Αυτοί οι δύο γεύονταν τις χαρές του έρωτα, και μια μέρα συνέλαβε καρπό στη μήτρα της αλλά χωρίς μίανση, με τον ίδιο τρόπο που η γνώση αν ενωθεί με την έκσταση, φέρει καρπούς», (αγγλική μετάφραση Edward Conze, London 1959, p.35).

Παρά την υπερφυσική σύλληψη του Βούδα, η μητέρα του δεν ήταν παρθένος˙ είχε σχέσεις με τον πατέρα του.

Βούδας σημαίνει «φωτισμένος» και δεν έχει καμιά σχέση με το «Χριστός». Επίσης Μάγια σημαίνει «ψευδαίσθηση» ή «γητεία» και δεν έχει σχέση με το εβραϊκό Μαριάμ που σημαίνει η ισχυρή ή ένδοξη και υμνουμένη (υπόμν. Π. Τρεμπέλα στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιον σελ. 51).

Μετά τη γέννηση του Βούδα, ένας προφήτης, o Asita, είπε στον πατέρα του ότι το παιδί θα γινόταν ή μεγάλος βασιλιάς ή μεγάλος θρησκευτικός ηγέτης (ο.π. σελ. 36). Δεν υπάρχει καμιά ομοιότητα με την ευαγγελική ιστορία των τριών μάγων.

Όταν γεννήθηκε ήταν φωτεινός «σαν νέος ήλιος», τραβούσε τα βλέμματα «όπως η σελήνη», έκανε επτά βήματα που ήταν «σαν τον αστερισμό των επτά προφητών» (ο. π. σελ. 35). Αυτά είναι παρομοιώσεις για τον ίδιο το Βούδα, δεν περιγράφουν το αστέρι της Βηθλεέμ.

Η γέννηση του Βούδα γιορτάζεται από του Βουδιστές με τη γιορτή Vesak. Είναι κινητή γιορτή κι εξαρτάται από τους σεληνιακούς μήνες. Κατά το δικό μας ημερολόγιο πέφτει μέσα στους μήνες Απρίλιο-Μάιο και, ως εκ τούτου δεν σχετίζεται ούτε με τα Χριστούγεννα, ούτε με την 25η Δεκεμβρίου.

Ο Βούδας τελείωσε την εκπαίδευσή του στα 15, παντρεύτηκε στα 16, έγινε μοναχός στα 29, έφτασε στο φωτισμό στα 35, πέθανε στα 80. Δεν υπάρχει καμιά ομοιότητα με τις ηλικίες σταθμούς στη ζωή του Χριστού.

Σύμφωνα με την Mahaparinibbana Sutta, ο Βούδας πέθανε σε ηλικία 80 ετών από γηρατειά:

«Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του Tathagata. Τότε ο Tathagata έπεσε σε βαθιά αυτοσυγκέντρωση, και έχοντας περάσει μέσα από τις τέσσερις jhanas, εισήλθε στην Νιρβάνα[ii]».

Δεν έχουμε λοιπόν, σταύρωση, όπως ισχυρίζονται οι συντελεστές του Zeitgeist. Το σώμα του στη συνέχεια παραδόθηκε στην πυρά από τους οπαδούς του και φυσικά δεν αναστήθηκε. Κανένας, από τους χαρακτηρισμούς που του αποδίδονται στην ταινία δεν υπάρχει σε βουδιστικό κείμενο. Ο Βούδας ποτέ δεν ισχυρίστηκε, ότι ήταν θεός ή σωτήρας της ανθρωπότητας ή μεσσίας.

Ζοροάστρης

Ο Ζοροάστρης ήταν αρχαίος Ιρανός προφήτης, ιδρυτής του Ζοροαστρισμού. Ο χρόνος δράσης του τοποθετείται στο χρονικό διάστημα 1750- 1500 π.Χ. ή 1400-1200 π.Χ., ενώ η ιρανική παράδοση τον τοποθετεί στο 570 π.Χ. Δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία για τη ζωή του. Όσα γνωρίζουμε, προέρχονται είτε από τους ύμνους Γκατάς, που περιέχονται στην Αβέστα, τη συλλογή ιερών κειμένων του Ζοροαστρισμού, είτε από Έλληνες ή Ρωμαίους συγγραφείς.

Από το κείμενο Dinkard βιβλίο V κεφάλαιο 2,1 πληροφορούμαστε ότι τον πατέρα του τον έλεγαν Porushaspo και τη μητέρα του Dukdaub. Για τη γέννησή του αναφέρονται τα εξής:

«Και καθώς γεννήθηκε και για τη διάρκεια της ζωής, εξέπεμπε ακτινοβολία, λάμψη, και φωτεινότητα από τον τόπο της δικής του κατοικίας, που εκπέμπονταν έντονα και σφόδρα, όπως η αίγλη της φωτιάς, σε μακρινές χώρες[iii]».

Το μόνο θαύμα που συνδέεται με τη γέννησή του είναι ότι γελούσε συνεχώς:

«Ένα θαύμα είναι αυτό που μαρτυρείται, ότι καθώς γεννήθηκε γελούσε δυνατά˙ οι επτά μαίες (dayah), που κάθισαν γύρω του, ως εκ τούτου φοβήθηκαν[iv]» (Dinkard, VII 3,2).

Δεν υπάρχει, λοιπόν, καμιά ομοιότητα με τη γέννηση του Ιησού. Η μητέρα του συνέλαβε κανονικά τον Ζοροάστρη από τον πατέρα του˙ δεν μπορεί να γίνει συζήτηση για παρθενία.

Ζοροάστρης είναι η εξελληνισμένη μορφή του zaraθuštra. Το δεύτερο συνθετικό uštra σημαίνει «καμήλα». Ανάλογα με το πώς εκλαμβάνει κάποιος το πρώτο συνθετικό, το όνομα μπορεί να σημαίνει είτε «αυτός με τη γηραιά καμήλα», είτε «αυτός με τη χρυσή καμήλα».

Οι συντελεστές του Zeitgeist ισχυρίζονται ότι ο Ζοροάστρης πειράθηκε από τον διάβολο ν' αποκηρύξει την πίστη του, με αντάλλαγμα εξουσία επί των εθνών. Θεωρούν ότι αυτή η ιστορία προσιδιάζει με τον πειρασμό του Κυρίου επί του όρους, μετά την τεσσαρακονθήμερη νηστεία του. Το μόνο κείμενο που διασώζει αυτήν την ιστορία του Ζοροάστρη είναι το Vendidad Fargard 19,6:

«Είπε ξανά σ' αυτόν ο δόλιος, ο δημιουργός του κόσμου του κακού, Angra Mainiu "μην καταστρέψεις τα πλάσματά μου, ω άγιε Ζαρατούστρα! Εσύ είσαι ο γιος του Pourusaspa, μόνος γιος της μητέρας σου. Αποκήρυξε τον καλό νόμο των πιστών του Mazda, και θα κερδίσεις το θείο δώρο που έλαβε ο δολοφόνος, ο άρχοντας των εθνών[v]».

Το κείμενο, όμως αυτό, η Vendidad, είναι μια συλλογή θρησκευτικών κανόνων και χρονολογείτεαι μεταξύ 250-600 μ.Χ, αιώνες μετά την έλευση του Χριστού, και μάλιστα, όταν ο Χριστιανισμός είχε διαδοθεί ήδη.

Για το θάνατο του Ζοροάστρη μπορούμε να συλλέξουμε πληροφορίες από τα εξής κείμενα:

- Zat-sparam 23.9: «Στο τεσσαρακοστό έβδομο έτος (σς της δράσις του) ο Ζαρατούστρα πέθανε, που μετρούσε εβδομήντα επτά χρόνια και σαράντα μέρες, τον μήνα Artavahishto, την μέρα Khur˙ και για οκτώ μήνες, μέχρι τον μήνα Dadvo και την ημέρα Khur το σώμα του μεταφέρονταν για προσκύνηση[vi]».

- Shah Namah IV.363 (Το Βιβλίο των Βασιλέων, του Πέρση ποιητή Ferdowsi, 10ος αι μ.Χ.):

«Ο στρατός (των Τούρανών) τότε εισήλθε στην (πόλη) Balkh και ο κόσμος σκοτείνιασε από την λεηλασία και το φόνο. Προήλασαν προς το Ναό της Φωτιάς (ataskadah) και το παλάτι και τον ένδοξο θάλαμο από χρυσό. Έκαψαν την Zend-Avesta εντελώς κι έβαλαν φωτιά στο παλάτι και το μεγαλόπρεπο κτίριο. Εκεί ήταν ογδόντα ιερείς των οποίων οι γλώσσες έπαψαν να επαναλαμβάνουν το όνομα του Θεού. ... Από το αίμα τους έσβησε η Φωτιά του Ζαρατούστρα. Ποιος έσφαξε αυτό τον ιερέα δεν γνωρίζω[vii]».

Σύμφωνα με την ιρανική παράδοση δολοφόνος του Ζοροάστρη ήταν ο Tur-i (Τουρανός) Bratrok-resh. Τα παραπάνω δεν υποδεικνύουν σταύρωση ή ανάσταση.

Στα προχριστιανικά κείμενα του Ζωροαστρισμού δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία για τη ζωή του Ζοροάστρη. Η μόνη σύμπτωση με τη ζωή του Ιησού είναι ότι ξεκίνησε τη διδασκαλία του στα τριάντα, αλλά και πάλι χρειάστηκαν 12 χρόνια πριν καταφέρει να κάνει τον πρώτο προσήλυτο. Αυτή, όμως η πληροφορία υπάρχει σε μεταγενέστερο του Χριστιανισμού κείμενο. Όλες οι άλλες ομοιότητες που επικαλείται η ταινία είναι ψέματα.

Μίθρας

Στη Ζοροαστρική μυθολογία ο Μίθρας ήταν η θεότητα (yazata) συνθήκης και του όρκου. Συμπληρωματικά εξελίχθηκε σε προστάτη της αλήθειας, της κτηνοτροφίας, του θερισμού και των υδάτων.

Η ετυμολογία του ονόματός του δίνει ως μετάφραση από την πρωτο-Ινδο-Ιρανική γλώσσα «αυτός που δεσμεύει». Ο Μίθρας δεν αναφέρεται σε προχριστιανικά ζοροαστρικά κείμενα, όπως τα Gathas. Στην Avesta υπάρχουν προσευχές προς αυτόν, αλλά δεν παρέχονται πληροφορίες για τη ζωή του. Ως εκ τούτου, ότι στοιχεία μπορεί να συλλέξει κανείς γι' αυτόν προέρχονται από απεικονίσεις σε λατρευτικά κειμήλια. Σημειωτέον ότι η λατρεία του ξεκίνησε στον ρωμαϊκό και όχι στον ιρανικό κόσμο τον 1ο αι. μ.Χ. Επομένως οι πληροφορίες προέρχονται από ρωμαϊκές κοινωνίες στις οποίες είχε διαδοθεί ο Χριστιανισμός.

Ο Μίθρας δεν ήταν ο θεός του ήλιου στο ζοροαστρισμό. Αυτός ήταν ο Hvare.khshaeta. Παρ' όλα αυτά στο συγκριτιστικό ελληνορωμαϊκό κόσμο ταυτίστηκε με τον Απόλλωνα. Επίσης ο Mitra, ο άγγελος του μανιχαϊσμού ήταν διαφορετική οντότητα.

Η μόνη πληροφορία για τη γέννηση του Μίθρα προέρχεται από ένα κειμήλιο του 4ου μ.Χ. αι. Σ' αυτό απεικονίζεται ο Μίθρα να βγαίνει από έναν βράχο. Στην προσπάθειά του ν' ανέβει από τον βράχο βοηθιέται από βοσκούς. Αυτή η απεικόνιση είναι αναχρονισμός, διότι όταν ο Αχούρα- Μάζδα έφτιαξε τον Μίθρα δεν είχε φτιάξει ακόμη τους ανθρώπους. Συνεπώς ο Μίθρα δεν γεννήθηκε σε σπηλιά, αλλά πήγασε από βράχο. Δεν γνωρίζουμε τίποτε άλλο για τη γέννησή του και ότι αναφέρεται στην ταινία προέρχεται από τη φαντασία των συντελεστών του Zeitgeist.

Δεν αναφέρεται μητέρα για τον Μίθρα, οπότε δεν μπορεί να πει κάποιος ότι γεννήθηκε από παρθένο.

Σε ένα άλλο κειμήλιο ο Μίθρας απεικονίζεται περικυκλωμένος από τα δώδεκα ζώδια. Αυτό απέχει πολύ από τον ισχυρισμό ότι είχε δώδεκα μαθητές.

Στην παρακάτω απεικόνιση ο Μίθρας γευματίζει μαζί με τον ήλιο μετά τη θυσία του ταύρου. Αυτό εκλαμβάνουν οι θεωρητικοί του Zeitgeist ως ανάλογο του μυστικού δείπνου του Κυρίου. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμιά σχέση, πρόκειται για ένα συνηθισμένο κατά την εποχή γεύμα με ειδωλόθυτα.

Ο ισχυρισμός ότι τα μιθραϊκά μυστήρια τελούνταν την ημέρα της Κυριακής είναι σωστός. Πρέπει να τονιστεί ότι όταν ξεκίνησαν να τελούνται τα μυστήρια αυτά τον 1ο αι. μ.Χ., οι Χριστιανοί ήδη τιμούσαν την Κυριακή ως ημέρα του Κυρίου. Αν, λοιπόν, πρέπει να υπάρχει οπωσδήποτε ακολουθία, τότε είναι λογικό να ειπωθεί ότι σ' αυτό το θέμα ο ρωμαϊκός μιθραϊσμός ακολουθούσε τον Χριστιανισμό, που προηγούνταν χρονικά.

Ο Μίθρας δεν πέθανε αλλά μεταφέρθηκε στον παράδεισο μέσα σ' ένα άρμα. Δεν γίνεται, λοιπόν, λόγος για σταύρωση, ανάσταση, ανάληψη.

Άττης

Ο φρυγικός μύθος του Άττη ξεκίνησε αρχικά από τη Δινδυμήνη της Φρυγίας. Στη συνέχεια πέρασε στους Λύδιους, μετά την κατάκτηση της Φρυγίας και συνδέθηκε με τη λατρεία της Κυβέλης.

Το μύθο αυτό πληροφορούμαστε από τον Παυσανία, Ελλάδος Περιήγησις. Σύμφωνα με το μύθο το βουνό Αγδίστης της Φρυγίας ήταν ένας ερμαφρόδιτος δαίμονας, που οι Ολύμπιοι θεοί του έκοψαν τα γεννητικά όργανα. Στο σημείο που έπεσε το αίμα του δαίμονα ξεφύτρωσε μια αμυγδαλιά. Από αυτήν έκοψε αμύγδαλο η Νανά, κόρη του Σαγγάριου ποταμού και τον έκρυψε στον κόρφο της. Ο καρπός εξαφανίστηκε και η κόρη έμεινε έγκυος. Ο γιος της ήταν ο Άττης. Η μάνα του τον εγκατέλειψε και τον μεγάλωσε ένας τράγος. Στην συνέχεια ο Άττης αναπτύχθηκε ως καλλίμορφος νέος και τον ερωτεύτηκε ο Αγδίστης και στη λυδική εκδοχή του μύθου η Κυβέλη. Αλλά ο Άττης στάλθηκε στον Πεσσινούντα με συνοικέσιο να παντρευτεί την κόρη του βασιλιά. Κατά τη διάρκεια της γαμήλιας τελετής εμφανίστηκε ο Αγδίστης/Κυβέλη και οι παρευρισκόμενοι εξεμάνησαν. Ο Άττης αυτοευνουχίστηκε, όπως και ο βασιλιάς. Μετά τη σφαγή ο Αγδίστης/Κυβέλη μεταμελήθηκε και παρακάλεσε το Δία να μην αποσυντεθεί το σώμα του Άττη. Ο Δίας εισάκουσε την παράκληση και μεταμόρφωσε τον Άττη σε πεύκο[viii].

Δεν υπάρχει αναφορά σε ημερομηνία γέννησης του Άττη, πολύ δε περισσότερο κάποια πληροφορία που να συνδέει την 25η Μαρτίου.

Το μυθολογικό στοιχείο είναι έντονο, οπότε συζήτηση για παρθενία της μητέρας του περιττεύει. Στην ελληνική μυθολογία υπάρχουν υπερφυσικές συλλήψεις που συνδέονται με την λατρεία του κάθε θεού, αλλά η προβολή της παρθενίας της μητέρας δεν είναι στις προθέσεις της μυθοπλασίας.

Ο Άττης αυτοευνουχίστηκε, δεν σταυρώθηκε. Στην πρώιμη εκδοχή του μύθου το πτώμα του διατηρήθηκε αναλλοίωτο, ενώ στην μεταγενέστερη μεταμορφώθηκε σε πεύκο. Σε καμιά από τις δυο περιπτώσεις δεν υπάρχει θέμα ανάστασης. Στην δεύτερη έχουμε μεταμόρφωση, συνηθισμένο θέμα στην ελληνική μυθολογία. Ο Παυσανίας αναφέρει και τον τόπο ταφής του Άττη:

«ταύτην τε δὴ τὴν Ἄγκυραν εἷλον καὶ Πεσσινοῦντα <τὴν> ὑπὸ τὸ ὄρος τὴν Ἄγδιστιν, ἔνθα καὶ τὸν Ἄττην τεθάφθαι λέγουσι» (Ελλάδος Περιήγησις, Ι,4 §5).

Από τον παραπάνω μύθο δεν προκύπτει κάποια ομοιότητα ανάμεσα στον μυθικό Άττη και το ιστορικό πρόσωπο του Ιησού. Οποιαδήποτε αναλογία προσπαθούν ν' αποδώσουν οι συντελεστές του Zeitgeist είναι εφευρήματα.

Διόνυσος

Θα περίμενε κανείς να ανιχνεύσει τον αρχικό παραλληλισμό του Βάκχου με το Χριστό, στο πολύξερο έργο ενός ακαδημαϊκού ή στη φωτισμένη αποκάλυψη ενός μυστικιστή. Ωστόσο, ο παραλληλισμός αυτός εντοπίζεται για πρώτη φορά στα έργα ενός ρομαντικού Γερμανού ποιητή του προπερασμένου αι., του Friedrich Hölderlin (1770-1843). Η πρεμιέρα έγινε στα ποιήματά του Brot und Wine (1800-1801) και Der Einzige (1801-1803).

Ο Διόνυσος ήταν ο προστάτης του κρασιού, της μέθης και του θεάτρου κ.α. Δεν συγκαταλέγονταν στους ολύμπιους, αλλά η λατρεία του ήταν διαδεδομένη. Θεωρείται ότι δεν ήταν αυτόχθων θεός και ότι η λατρεία του μεταδόθηκε από την Ανατολία. Καλούνταν επίσης Βάκχος και Ελευθερωτής, διότι ελευθέρωνε κάποιον από τον εαυτό του μέσω της μέθης και της έκστασης.

Ήταν γιος του Δία και της Σεμέλης. Για τη γέννησή του υπάρχουν δύο εκδοχές. Σύμφωνα με την πρώτη η Ήρα λόγω ζήλιας έπεισε τη Σεμέλη να ζητήσει από τον Δία να της εμφανιστεί, όπως κι έγινε. Ο Δίας εμφανίστηκε στη Σεμέλη, αλλά κανένας θνητός δεν μπορούσε να αντικρύσει κάποιον θεό στην πραγματική του μορφή. Έτσι Σεμέλη πέθανε. Τότε ο Δίας τοποθέτησε το έμβρυο στον μηρό του και το κυοφόρησε.

Στην εκδοχή του μύθου, που ήταν γνωστή στην Κρήτη, και τη διασώζει ο Διόδωρος Σικελιώτης, ο Διόνυσος ήταν γιος του Δία και της Περσεφόνης (Ιστορική Βιβλιοθήκη V.75.4). Η Ήρα, λόγω ζήλιας, έστειλε τους Τιτάνες να σκοτώσουν το βρέφος. Οι Τιτάνες έφαγαν το Διόνυσο, αλλά η καρδιά του σώθηκε από την Αθηνά. Ο Δίας πήρε την καρδιά και την τοποθέτησε στη μήτρα της Σεμέλης, η οποία κυοφόρησε τελικά τον Διόνυσο. Έτσι ο Διόνυσος είχε δύο γεννήσεις.

Σε καμιά από τις δυο εκδοχές δεν μπορούμε να μιλήσουμε για παρθενική γέννηση, εφόσον και στις δυο συμμετέχουν και οι δυο γονείς στη σύλληψη. Δίας-Σεμέλη ή Δίας-Περσεφόνη

Για καμιά από τις δυο γεννήσεις δεν αναφέρεται η ημερομηνία που συνέβη. Η 25η Δεκεμβρίου είναι εικασία στην ταινία.

Στο μύθο ο Διόνυσος ταξίδεψε στον κόσμο για να διαδώσει την καλλιέργεια της αμπέλου και την τεχνική κατασκευής του κρασιού. Αυτή δεν είναι πνευματική διδασκαλία για να μπορεί να συγκριθεί με το έργο του Χριστού.

Η λατρεία του Διόνυσου στην πιο διαδεδομένη μορφή περιελάμβανε θεατρικές παραστάσεις, ενώ σε κάποιους κύκλους γίνονταν μεθύσια, όργια μέχρι και κανιβαλισμός. Όλα αυτά δεν έχουν καμιά ομοιότητα με την Θεία Ευχαριστία του Χριστιανισμού.

Ο Διόνυσος, όπως είδαμε, δεν σταυρώθηκε, αλλά φαγώθηκε από τους Τιτάνες. Επίσης δεν έχουμε πραγματικά ανάσταση. Στη δεύτερη εκδοχή του μύθου η καρδιά του φυτεύτηκε στη μήτρα της Σεμέλης κι ο Διόνυσος ξανακυοφορήθηκε. Στη δεύτερη γέννησή του είχε καινούργιο σώμα, άρα θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μετενσάρκωση. Όχι για ανάσταση.

Στην ταινία παρουσιάζεται η παρακάτω εικόνα ως απόδειξη ότι ο Βάκχος σταυρώθηκε.

Η εικόνα στολίζει το εξώφυλλο του βιβλίου των Timothy Freke και Peter Gandy, The Jesus Mysteries. Παρότι δεν κάνουν μνεία στο βιβλίο τους για το πού βρήκαν αυτήν την εικόνα, οι συγγραφείς ισχυρίζονται ότι πρόκειται για φυλαχτό του 3ου αι. μ.Χ.

Το φυλαχτό αυτό παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο βιβλίο του Robert Eisler, Orpheus the Fisher, comparative studies in orphic and early Christian symbology, London 1921, στη σελίδα 374 σε σχέδιο. Εκεί ο συγγραφέας την σχολιάζει ως κυλινδρική σφραγίδα που βρίσκεται στο Keiser Friedrich Museum του Βερολίνου. Την χρονολογεί στον 3ο - 4ο αι. μετά Χριστόν και υποθέτει ότι άνηκε σε μύστη των Βακχικών μυστηρίων που μεταστράφηκε στο Χριστιανισμό, χωρίς να έχει απαρνηθεί εντελώς την προηγούμενη πεποίθησή του. Η υπόθεση ότι το φυλαχτό είναι του 3ου - 4ου αιώνα δεν στηρίζεται πουθενά αλλού, παρά μόνο στην άγνοια του συγγραφέα για τις απεικονίσεις της σταύρωσης. Δηλαδή ο R. Eisler δεν γνώριζε αν υπάρχουν απεικονίσεις της σταύρωσης προγενέστερες. Από την άλλη ήθελε το φυλαχτό να είναι όσο το δυνατόν παλαιότερο. Τίποτε άλλο δεν απέκλειε την πιθανότητα να είναι μεταγενέστερο.

Το 1926 δύο Γερμανοί μελετητές, Robert Zahn και ο Johannes Reil με άρθρο τους στο περιοδικό Άγγελος 2 (1926), απέδειξαν ότι το αντικείμενο ήταν πλαστό. Ο Otto Kern αρχικά το είχε συμπεριλάβει στη συλλογή του Orficorum Fragmenta, Berlin 1922, με τον κωδικό O. F. S. 46 test. 150. Αργότερα στη βιβλιοκρισία του έργου του W. K. C. Gunthrie, Orpheus and Greek Religion, την οποία δημοσίευσε στο περιοδικό Gnomon (1935) στις σελίδες 473-8, αναγνώρισε το λάθος του και απέσυρε την αρχική του άποψη. Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από τη σελίδα 476:

«Αν και είχα τη χαρά να παρουσιάσω εδώ ένα καινούργιο μνημείο, ως κορωνίδα όλων των παρουσιάσεων του Ορφέα, πρέπει να αποσύρω ένα άλλο που μου φαινόταν ως το πιο πρόσφατο από όλες τις μνημειώδεις μαρτυρίες του ορφικού κινήματος, και να παραδεχθώ ότι μόνο εγώ φέρω το λάθος ότι, μετά τη δημοσίευση του Orphicor. Fragm. S. 46 test. 150, έχει γίνει αποδεκτό χωρίς ερωτηματικά από τον R. Eisler και άλλους, και τώρα από τον Gunthrie, ως έγκυρο ντοκουμέντο. Προφανώς, ξέφυγε από την προσοχή του ότι το φυλακτό με την εικόνα της σταύρωσης και την επιγραφή ΟΡΦΕΑΣ ΒΑΚΚΙΚΟΣ στο Keiser Friedrich Museum στο Βερολίνο είναι σχεδόν επιβεβαιωμένο ως πλαστό. Οφείλουμε να δώσουμε τα εύσημα γι' αυτό στους εξαίρετους ειδήμονες Johann Reil και Robert Zahn που το επιβεβαίωσαν στο Αγγελος 2, 1926, 62ff, και δεν θα πρέπει να δημιουργεί απορία το γεγονός ότι αυτή η παραχάραξη, όπως και τόσες άλλες, προέρχεται από την Ιταλία. Το αντικείμενο είναι ιταλικό και περιήλθε από την εκποίηση της συλλογής του E. Gerhard στο μουσείο του Βερολίνου».

Μετά τις παραπάνω αποκαλύψεις το μουσείο απέσυρε το έκθεμα, του οποίου η τύχη αγνοείται. Ο W. K. C. Gunthrie στη δεύτερη έκδοση του βιβλίου του το 1952 αναγκάστηκε να συμπληρώσει σε μια σημείωση (σελ 476), όσα είχε πει ο Otto Kern παραπάνω αναγνωρίζοντας το λάθος του.

Παρόλα αυτά οι Freke & Gandy, όπως και οι αμετανόητοι ψευτο-αναζητητές της αλήθειας του Zeitgeist, εξακολουθούν να προβάλλουν ένα χάλκευμα, ως απόδειξη των ισχυρισμών τους, ενώ γνωρίζουν την πραγματικότητα. Με τι, λοιπόν, διαφωτίζουν τον κόσμο; Με κατά συνείδηση ψεύδη. Το στολίδι του εξώφυλλου του βιβλίου τους είναι το σχέδιο από του βιβλίο του Eisler, φωτοσοπαρισμένο για να μοιάζει σαν φωτογραφία.

Η παράσταση του ναού του Luxor

Ο ναός του Luxor είναι ένα μεγάλο κτηριακό συγκρότημα στην ανατολική όχθη του Νείλου, κοντά στην πόλη Luxor, τις αρχαίες Θήβες. Ήταν αφιερωμένος στους τρεις αρχαίους Αιγύπτιους θεούς, που λατρεύονταν κατεξοχήν στις Θήβες, τον Άμμων, τη σύζυγό του Μουτ και το γιο τους Χονσού. Η άποψη αυτή αμφισβητείται. Τα παλαιότερα τμήματα κτίστηκαν από τον Hatshepsut και ολοκληρώθηκαν από τον Tuthmosis III, τον 15ο αι. π.Χ. Ο κυρίως ναός κτίστηκε από τον Amenhotep ΙΙΙ (1390-1353), ενώ προσθήκες έγιναν από το Ραμσή τον Β'. Στο πίσω μέρος του Ναού υπάρχει φιάλη αφιερωμένη από το Μέγα Αλέξανδρο.

Ο ναός ήταν το κέντρο των εκδηλώσεων της θρησκευτικής εορτής Opet. Με τον Amenhotep ΙΙΙ έγινε το κέντρο της πολιτικής της 18ης δυναστείας. Ο ναός ήταν η ορατή απόδειξη της θεϊκής προέλευσης των Αιγύπτιων φαραώ. Ο βασιλιάς θεωρούνταν φυσικός γιος του Άμμων-Ρα και ταυτίζονταν με τον Ώρο. Μετά το θάνατό του ταυτίζονταν με τον Όσιρι.

Μέσα στο κτηριακό αυτό συγκρότημα υπάρχει ένας θάλαμος, ο οποίος ονομάζεται το «δωμάτιο τοκετού», εξαιτίας μιας αναπαράστασης σε έναν από τους τοίχους του θαλάμου. Η παράσταση είναι αυτή: 

Πρώτος σκιτσάρισε την παράσταση ο Samuel Sharpe, και την δημοσίευσε στο βιβλίο του Egyptian Mythology and Egyptian Christianity, London 1863, στη σελίδα 19. Εκεί δίνει και την δική του ερμηνεία που έμελλε να γίνει πολύ δημοφιλής:

«Πρώτα, ο θεός Thoth, με το κεφάλι ενός ίβι, και με την κασετίνα του με πένα και μελάνι στο αριστερό χέρι, ως αγγελιοφόρος των θεών, όπως ο Ερμής των Ελλήνων, λέει στην παρθένο βασίλισσα Mautmes (σ.σ. Mutemuya), ότι θα γεννήσει έναν γιο, ο οποίος θα είναι ο βασιλιάς Amunothph (σ.σ. Amenhotep) III. Δεύτερον, ο θεός Kneph, το πνεύμα, με το κεφάλι ενός κριού, και η θεά Athor, με τον ήλιο και τα κέρατα της αγελάδας στο κεφάλι της, και οι δυο παίρνουν τα χέρια της βασίλισσας, και βάζουν στο στόμα της το σύμβολο της ζωής, που είναι να γίνει η ζωή του παιδιού που έρχεται. Τρίτον, η βασίλισσα, όταν είναι να γεννηθεί το παιδί, κάθεται στην καρέκλα της μαίας, όπως αυτή περιγράφεται στην Εξοδο 1,16˙ δύο υπηρέτριες τρίβουν τα χέρια της για ν' απαλύνουν τους πόνους της γέννας, ενώ μια άλλη κρατά το μωρό, πάνω από το οποίο είναι γραμμένο το όνομα του βασιλιά Amunothph III. Κρατά το δάκτυλο στο στόμα ως σημάδι βρεφικότητας˙ δεν έχει μάθει ακόμα να μιλάει. Τέλος διάφοροι θεοί και ιερείς προσκυνούν και προσφέρουν τα δώρα τους σε αυτό το θαυμάσιο παιδί, που κάθεται ανάμεσά τους και δέχεται το δείγμα σεβασμού τους. Σε αυτήν την εικόνα έχουμε τον Ευαγγελισμό, τη Σύλληψη, τη Γέννηση, και την Προσκύνηση, όπως περιγράφεται στο πρώτο και δεύτερο κεφάλαιο του Κατά Λουκάν Ευαγγελίου».

Την αφήγηση αυτή επαναλαμβάνει σχεδόν αυτούσια o Gerald Massey στο Ancient Egypt: The Light of the World , σελ. 757. Από εδώ το πήραν και όσοι θέλουν να δείξουν την ευαγγελική ιστορία ως μύθο, όπως οι συντελεστές του Zeitgeist, με πρωτοσύμβουλο την Acharya S, που την επαναλαμβάνει στο βιβλίο της The Christ Conspiracy, σελ. 115-116.

Στην ερμηνεία τους γίνεται χρήση του δόγματος της ασπίλου συλλήψεως. Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε δύο θέματα. Πρώτον, η άσπιλος σύλληψις αναφέρεται στη σύλληψη της Θεοτόκου και όχι του Ιησού Χριστού. Οπότε, οι θεωρητικοί του Zeitgeist τα χουν μπερδεμένα. Δεύτερον, αποτελεί δόγμα της Λατινικής "εκκλησίας" και όχι της Ορθοδοξίας και του Χριστιανισμού. Η άποψη για την άσπιλο σύλληψη έλαβε ισχύ δόγματος στην Λατινική "εκκλησία" με το διάταγμα Ineffabilis Deus, του πάπα Πίου IX το 1854, είναι δηλαδή κατά πολύ μεταγενέστερο του Χριστιανισμού. Είναι φυσικό η έννοια αυτή να μην υπάρχει στην αρχαία αιγυπτιακή σκέψη, εφόσον γι' αυτούς δεν υπήρχε ούτε προπατορικό αμάρτημα, ούτε γενικά η έννοια της αμαρτίας.

Οι παραστάσεις της «αίθουσας τοκετού» στον ναό του Luxor, απασχόλησαν εγκεκριμένους Αιγυπτιολόγους, όπως ο Hellmut Brunner στο έργο του Die Geburt des Gottkönigs, Studien zur Überlieferung eines altägyptischen Myhos, στην σειρά Ägyptologische Abhandlungen, Harrassowitz Verlag, Wiesbaden 1η έκδοση 1964, 2η έκδοση 1986. Στο έργο αυτό ο Hellmut Brunner δεν ασχολείται ειδικά με το θέμα της παράστασης, αλλά με το θέμα της ουράνιας προέλευσης των βασιλέων, μελετώντας παραστάσεις, όπως αυτή της «αίθουσας τοκετού» στον ναό του Luxor. Δεν είναι η μοναδική. Για παράδειγμα στην ακριβώς απέναντι όχθη του Νείλου υπάρχει ο ναός του Hatschepsut στο Deir el-Bahari με παρόμοιες παραστάσεις.

Από το βιβλίο αυτό μπορεί κανείς να πληροφορηθεί ότι το σχέδιο στο βιβλίο του Samuel Sharpe, το οποίο παραλίγο ν' αποδείξει την προέλευση της ευαγγελικής ιστορίας για τη σύλληψη και τη γέννηση του Χριστού, είναι τμήμα ενός μεγαλύτερου συμπλέγματος τοιχογραφιών και επιγραφών που λένε την πλήρη ιστορία.

Ξεκινώντας από τον δυτικό τοίχο, την κάτω σειρά, από δεξιά προς αριστερά υπάρχουν οι εξής παραστάσεις

- ο Θεός Kneph πλάθει δύο βρέφη σε έναν τροχό κεραμοποιίας. Το ένα είναι ο Amenhotep III και το άλλο το πνεύμα που τον προστατεύει,

- o Kneph και ο Άμμων-Ρα, ο δεύτερος αναγγέλλει στον πρώτο την ταυτότητα της μητέρας,

- ο Άμμων-Ρα μεταμορφωμένος ως Thutmose IV, ο πατέρας του Amenhotep III, και η Mutemuya η μητέρα του. Αυτή είναι η σκηνή κλειδί που αναιρεί τους ψεύτικους ισχυρισμούς. Και οι δυο τους είναι καθισμένοι σε ένα κρεβάτι, το οποίο είναι ένα τεράστιο οριζόντιο ιερογλυφικό για τον ουρανό, και θέλει να δείξει την ουράνια προέλευση του καρπού της ένωσής τους. Η ένωση υπονοείται από δύο στοιχεία αντιπροσωπευτικά της αρχαίας αιγυπτιακής τέχνης. Πρώτον τα δύο πρόσωπα κάθονται αντικριστά, σπάνια απεικόνιση που προλέγει τον επικείμενο εναγκαλισμό, δεύτερον τα πόδια τους συμπλέκονται. Υποστηρίζονται από τις θεές Selkit και Neith.

Η μετάφραση των ιερογλυφικών από τον Hellmut Banner είναι η εξής:

«Την βρήκε, στο εσωτερικό του παλατιού όταν ξεκουραζόταν. Λόγω του θεϊκού αρώματος ξύπνησε, και γελούσε απέναντι στην μεγαλειότητά του. Αυτός πήγε αμέσως σ' αυτήν, φλέγονταν από αγάπη γι αυτήν˙ την άφησε να δει την θεϊκή του φύση, μετά την εμφάνισή του, ώστε όταν είδε την τελειότητά του να ζητωκραυγάζει. Η αγάπη του μπήκε μέσα στο σώμα της. Το παλάτι ήταν πλημυρισμένο από το θεϊκό του άρωμα και όλες οι οσμές του ήταν από την χώρα του Punt[ix]».

Το ότι τελείται η σύλληψη σε αυτήν τη σκηνή δηλώνεται από την κίνηση του Άμμων-Ρα, ο οποίος τοποθετεί το σημάδι της ζωής στη μύτη της Mutemuya, κατά την εκτίμηση του David o' Connor, Eros in Egypt, Archeology Odyssey, Sept/Oct. 2001.

- ο Άμμων-Ρα και ο Thoth

- ο Άμμων-Ρα και ο βασιλιάς

- Η Ίσις αγκαλιάζει την βασίλισσα Mutemuya και ο Άμμων-Ρα στέκεται στα δεξιά. Εδώ γίνεται η αποκάλυψη της ταυτότητας του προσώπου, με το οποίο συνευρέθηκε η Mutemuya. Σύμφωνα με την ιερογλυφική επιγραφή ήδη το γνώριζε.

Μετά την κυκλοφορία του έργου του Hellmut Brunner, και την αποκάλυψη ότι υπήρχαν και άλλες παραστάσεις, που Samuel Sharpe δεν είχε συμπεριλάβει στην ερμηνεία της, η τακτική των παραμυθολόγων άλλαξε. Άρχισαν να ισχυρίζονται ότι η αντιστοιχία με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου δεν αφορούσε την σκηνή με τον Thoth και την Mutemuya, αλλά την παραπάνω σκηνή. Ο ισχυρισμός δεν ισχύει. Στην παραπάνω σκηνή η Ίσις αποκαλύπτει στην Mutemuya την πραγματική ταυτότητα αυτού με τον οποίο κοιμήθηκε, όπως είπαμε. Αυτό είναι πολύ σημαντικό και θα εξηγήσουμε το γιατί. Σε κάθε παρόμοια παράσταση, όπου η βασίλισσα κοιμάται με έναν θεό για να συλλάβει τον διάδοχο και επόμενο θεϊκό βασιλιά, είναι αναγκαίο να μην γνωρίζει, τουλάχιστον επίσημα, την πραγματική του ταυτότητα. Το αντίθετο θα συνιστούσε μομφή κατά της βασίλισσας για μοιχεία και κανένας καλλιτέχνης της Αιγύπτου δεν θα ήθελε να υποστεί τις συνέπειες της έμμεσης κατηγορίας του. Επομένως, σε κάθε τέτοια παράσταση, υπάρχει η ανακοίνωση της ταυτότητας του δράστη, η οποία αναγκαστικά έπεται της πράξης. Όσοι ισχυρίζονται το αντίθετο παραβλέπουν ηθελημένα το γεγονός ότι δεν μπορούσε να τεθεί σε δημόσια θέα η αφήγηση γεγονότος που θα έθιγε την τιμή της βασίλισσας.

Η μεσαία σειρά είναι η γνωστή παράσταση που αντέγραψε ο Samuel Sharpe

- Ο Thoth λέει στην Mutemuya ότι θα γεννήσει γιο. Η σύλληψη, δεν γίνεται εδώ. Έγινε στην προηγούμενη σειρά, όπως είδαμε και δεν ήταν καθόλου άμωμη.

- Ο Kneph, η Ίσις και η Mutemuya έγκυος, όπως διακρίνεται από την κοιλιά της. Ο Kneph (=η ανάσα της ζωής) και η Ίσις βάζουν στο στόμα της Mutemuya το Ανκ, το σύμβολο του Κα, της ζωοποιού δύναμης του σώματος κάτι αντίστοιχο, αλλά όχι ίδιο, με την ψυχή. Οδηγούν την μέλλουσα μητέρα στην αίθουσα τοκετού.

- ο τοκετός, η περιποίηση της Mutemuya από τον Bes (προστατευτικό πνεύμα της μητέρας και του παιδιού) και την Thoeris (ή Taweret, επίσης προστατευτική θεότητα της μητρότητας και του θηλασμού)

- Η Ίσις παρουσιάζει το νεογέννητο στον Αμμων-Ρα.

- ο Άμμων-Ρα κρατά το νεογέννητο, πίσω του στέκεται η Hathor και η Mut.

Στην πάνω σειρά υπάρχουν οι εξής παραστάσεις:

- αριστερά η βασίλισσα και η θεά Selkit πίσω της˙ δεξιά δύο θεές θηλάζουν η μία τον πρίγκιπα και η άλλη το πνεύμα-φύλακά του˙ κάτω ο πρίγκιπας και το πνεύμα φύλακάς του θηλάζουν από δύο αγελάδες.

- εννέα θεότητες κρατούν τον πρίγκιπα.

- ο θεός Heka (προσωποποίηση της μαγείας στην αρχαία Αίγυπτο) κρατά τον πρίγκιπα και το πνεύμα-φύλακά του, πίσω τους ο θεός Νείλος.

- ο Ώρος δίνει το βρέφος στον Άμμων-Ρα,

- Kneph και Ανούβης,

- ο πρίγκιπας και το πνεύμα-φύλακας μπροστά στον Άμμων-Ρα,

- ο Amenhotep ως βασιλιάς.

Η Mutemuya ήταν παρθένος όταν ενώθηκε με τον Άμμων-Ρα. Αυτό γίνεται ξεκάθαρο από το επιγραφικό υλικό. Ήταν παντρεμένη με τον Thutmose IV, αλλά ο γάμος δεν είχε ολοκληρωθεί. Αυτό σημειώνεται για να μην υπάρχει αμφιβολία από τους θεατές της παράστασης για την πατρότητα και την θεία προέλευση του βασιλιά.

Σημαντική επίσης θεωρείται η σκηνή που ο Άμμων-Ρα εξετάζει το βρέφος και ανακηρύσσει σε όλους ότι είναι γιος του. Είναι ξεκάθαρος ο προπαγανδιστικός ρόλος της παράστασης για την διαφήμιση και την ενίσχυση της πολιτικής ιδεολογίας των αρχαίων Αιγυπτίων. Δεν υπάρχει παραλληλισμός με την ευαγγελική ιστορία και την γέννηση του Ιησού Χριστού. Αν θέλουμε να βρούμε κάποιον παραλληλισμό, τότε θα μπορούσαμε να στραφούμε στις ιστορίες που συνδέονται με την γέννηση του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο οποίος θεοποιήθηκε σε αυτόν τον ναό από τους ιερείς του Άμμων-Ρα, όπου κατασκεύασε και ιερό με φιάλη.

Αυτά είναι γνωστά στους παραμυθολόγους της Νέας Εποχής και του Zeitgeist. Παρόλα αυτά επιμένουν να παρουσιάζουν μόνο την μεσαία σειρά από τον δυτικό τοίχο και να την ερμηνεύουν με ανακόλουθη ελευθεριότητα. Η τακτική αυτή λέγετε απόκρυψη στοιχείων.

Ψέματα, πλάνες, οφθαλμαπάτες

Το 1888 η H. P. Blavatsky έγραψε στο Secret Doctrine:

«Η διδασκαλία είχε διαπεράσει στην Παλαιστίνη και την Ευρώπη αιώνες πριν την χριστιανική εποχή, και ήταν παρούσα στα μυαλά των Ιουδαίων του Μωσαϊκού Νόμου, που στήριξαν σε αυτήν τον μικρό τους Κύκλο, αν και έλαβε πλήρη έκφραση μόνο μέσω των Χριστιανών Χρονολόγων της Βίβλου, που την υιοθέτησαν, όπως επίσης και την 25η Δεκεμβρίου, την ημέρα κατά την οποία όλοι οι ηλιακοί θεοί είχε ειπωθεί ότι είχαν σαρκωθεί[x]».

Η άποψη της Blavatsky για την σημασία της 25ης Δεκεμβρίου έμελλε να επηρεάσει το έργο όλων των μεταγενέστερων ομοϊδεατών της. Γιατί αυτό;

Κάθε αποδεικτική διαδικασία, η οποία θέλει να στηρίζεται στην λογική, οφείλει ν' ακολουθεί κάποιους συγκεκριμένους δρόμους και κάποιους συγκεκριμένους κανόνες. Τρία αιτήματα του θεοσοφισμού και της αστρο-θεολογίας είναι τα εξής:

Αίτημα 1ο : Ο Χριστιανισμός είναι μία ηλιακή θρησκεία.

Αίτημα 2ο : Ο Ιησούς Χριστός είναι μία ακόμη ηλιακή θεότητα, όπως ο Κρίσνα, ο Βούδα, κ.α.

Αίτημα 3ο : Ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε την 25η Δεκεμβρίου όπως και οι άλλοι ηλιακοί θεοί.

Αν θέλαμε να βάλουμε τα αιτήματα αυτά σε έναν λογικό παραγωγικό συλλογισμό, αυτός θα διατυπώνονταν ως εξής:

«Αν ο Χριστιανισμός είναι μία ακόμη ηλιακή λατρεία, τότε ο Ιησούς Χριστός είναι μία ακόμη ηλιακή θεότητα, όπως ο Κρίσνα, ο Βούδα, κ.α. και συνεπώς είναι γεννημένος την 25η Δεκεμβρίου, όπως και οι υπόλοιποι».

Στον παραγωγικό αυτό συλλογισμό η ακολουθία ξεκινά από μία γενική θέση και προχωρά σε δύο ειδικότερες. Για να λάβει τιμή αλήθειας πρέπει ν' αποδειχθεί η πρώτη θέση. Την αρκούσα απόδειξη ούτε μπόρεσαν να την βρουν οι θεοσοφιστές, εφόσον δεν υπάρχει, ούτε να την παράσχουν. Λίγο παρακάτω θα δούμε πως οι σύγχρονοι αστρο-θεολόγοι ξεγελούν το κοινό τους με κατασκευασμένες αποδείξεις.

Εφόσον δεν μπόρεσαν ν' αποδείξουν τον παραγωγικό συλλογισμό στράφηκαν στην επαγωγή. Ο επαγωγικός συλλογισμός των παραπάνω αιτημάτων διατυπώνεται έτσι:

«Αν όλοι οι ηλιακοί θεοί γεννήθηκαν την 25η Δεκεμβρίου, τότε ο Ιησούς Χριστός που γεννήθηκε την 25η Δεκεμβρίου είναι ηλιακός θεός, συνεπώς ο Χριστιανισμός είναι ηλιακή λατρεία».

Οι επαγωγικοί συλλογισμοί είναι πολύ αδύναμοι, και συνήθως εξαρτώνται από τις προϋποθέσεις. Αναγκαστική συνθήκη είναι όλα τα υπό εξέταση δείγματα να πληρούν τους όρους. Στην συγκεκριμένη περίπτωση θα πρέπει όλοι οι ηλιακοί θεοί να είναι γεννημένοι την 25η Δεκεμβρίου, διαφορετικά αναιρείται όχι μόνο ο συλλογισμός αλλά και ο κανόνας. Κι επειδή μια ηλιακή θεότητα έχει και άλλα χαρακτηριστικά εκτός από την ημερομηνία γέννησης (π.χ. οι 12 μαθητές) πρέπει και τα χαρακτηριστικά αυτά να ταιριάζουν σε όλους για να έχει λογική ισχύ ο συλλογισμός.

Συνεπώς, η H. P. Blavatsky στο παραπάνω απόσπασμα έθεσε τον κανόνα και την μεθοδολογία, την οποία έπρεπε ν' ακολουθήσουν οι οπαδοί της στο θέμα αυτό για να πείσουν τον κόσμο ότι λένε αλήθεια.

Στα προηγούμενα κεφάλαια δείξαμε ότι οι θέσεις αυτές δεν έχουν ισχύ, είναι ψευδείς. Αλλά κανένας ψευδοδιδάσκαλος δεν πτοήθηκε ποτέ από το ξεσκέπασμα της ψευδούς διδασκαλίας του. Αντίθετα, όσο υπάρχουν αφελείς και μπορεί να τους παραπλανά, συνεχίζει να το κάνει. Το πρώτο χαρακτηριστικό δόλωμα που ξεχωρίζει τον ψευδοδιδάσκαλο και ταυτόχρονα τραβά την προσοχή των αφελών είναι το σύνθημα τύπου «όλοι μέχρι τώρα σας έλεγαν ψέματα, ελάτε να σας πω εγώ την αλήθεια». Και αυτό είναι που κάνουν οι θεωρητικοί του θεοσοφισμού και του Zeitgeist. Για πάνω από 2000 χρόνια οι Πατέρες του Χριστιανισμού και της Εκκλησίας έλεγαν ψέματα, αλλά τώρα το Zeitgeist θα μας πει την αλήθεια. Αυτό κι αν είναι ψέμα.

Καταφεύγουν, λοιπόν, οι θεωρητικοί του Zeitgeist και της αστρο-θεολογίας σε λογικές πλάνες για να δώσουν ισχύ στα επιχειρήματά τους. Μία από αυτές τις πλάνες είναι το κατ' επανάληψη επιχείρημα (ad nauseam). Επαναλαμβάνουν συνεχώς τα ίδια και τα ίδια επιχειρήματα, επικαλούμενοι ο ένας τον άλλον σαν πηγή του. Αυτό είναι μια διαδικασία πλύσης εγκεφάλου και όχι μια πραγματική αποδεικτική διαδικασία.

Προβαίνουν πολύ συχνά σε επιβεβαίωση του επόμενου. Στον παραγωγικό συλλογισμό που διατυπώσαμε παραπάνω, η υποθετική πρόταση «Αν ο Χριστιανισμός είναι ηλιακή λατρεία» θα έπρεπε κανονικά ν' αποδειχθεί πρώτα και ανεξάρτητα. Επειδή, όμως, αυτό είναι ανέφικτο και η υπόθεση ψευδής, χρησιμοποιούν την συμβατικότητα της τελευταίας πρότασης (γέννηση του Ιησού Χριστού την 25η Δεκεμβρίου) για να δείξουν την αλήθεια του ηγούμενου (υποθετικής πρότασης).

Η γνωσιολογική μεροληψία των ευσεβών πόθων είναι εμφανής στις θέσεις τους. Ο Χριστιανισμός, ο Ιησούς Χριστός και όλα με όσα ασχολούνται είναι γι' αυτούς, όσα θα ήθελαν να είναι. Όλα τα επιχειρήματά τους δεν αποδεικνύουν αλλά δεικνύουν αυτό που θα ήθελαν. Χαρακτηριστικό είναι το λογοπαίγνιο που κάνουν με τις λέξεις "the Sun of God" και "the Son of God". Τι γίνεται με τις υπόλοιπες γλώσσες που οι λέξεις «ήλιος» και «γιος» δεν είναι ομόηχες; Δεν τους ενδιαφέρει.

Όταν κάποιος τους υποδεικνύει τα λάθη τους, τότε καταφεύγουν σε κατηγορίες τύπου «εσύ είσαι Χριστιανός, οπότε δεν πρέπει να μιλάς ή δεν περιμένουμε ν' ακούσουμε κάτι άλλο από σένα». Αυτό είναι «επιχείρημα» ενάντια στο άτομο (ad hominem). Η τιμή αλήθειας ενός επιχειρήματος δεν εξαρτάται από το πρόσωπο που το διατυπώνει. Πολύ δε περισσότερο δεν εξαρτάται από το αν το άτομο ενεργεί με συνέπεια ως προς τις θέσεις που διατυπώνει (tu quoque). Με αυτό τον τρόπο προσπαθούν ν' αφαιρέσουν τον λόγο από όσους διατυπώνουν αντίθετες απόψεις, ώστε ν' ακούγονται μόνο οι σύμφωνες με τις δικές τους. Ταυτόχρονα προϊδεάζουν τους οπαδούς τους αρνητικά ώστε να μην δίνουν σημασία στην αλήθεια, όταν αυτή δεν συμφωνεί με τις θέσεις τους.

Το Stellarium είναι ένα freeware, που μπορεί κανείς να βρει εύκολα στο Ίντερνετ. Δημιουργεί αντίγραφα του ουράνιου θόλου για οποιαδήποτε χρονική στιγμή του ζητήσουμε σε οποιαδήποτε τοποθεσία επάνω στην Γη ή έξω από αυτήν. Μετά την εγκατάσταση ανοίγουμε το παράθυρο του προγράμματος. Πατώντας F6 ανοίγει ένα παράθυρο για την επιλογή ή την δημιουργία της τοποθεσίας, της οποίας την οπτική απεικόνιση θέλουμε να έχουμε. Εφόσον η Βηθλεέμ δεν υπάρχει στις προεπιλογές, πρέπει να την δημιουργήσουμε. Πληκτρολογούμε στην γραμμή με την ένδειξη Name/City την λέξη Bethlehem. Επιλέγουμε από τις χώρες Israel, και αφήνουμε ως πλανήτη Earth. Αριστερά θα δώσουμε τις γεωγραφικές συντεταγμένες της Βηθλεέμ. Έτσι, στο γεωγραφικό πλάτος βάζουμε Ν 31ο 42' 20,23'' και στο γεωγραφικό μήκος Ε 35ο 12' 09,35''. Το υψόμετρο είναι 778 μέτρα. Enter. Πατώντας F5 ανοίγει το παράθυρο στο οποίο μπορούμε να ορίσουμε την ημέρα και την ώρα για την απεικόνιση του ουρανού. Για την 25/12/1 και ώρα 18:25 με το βλέμμα Ανατολικά παίρνουμε την εξής εικόνα:

Το φωτεινό περικυκλωμένο αστέρι είναι ο Σείριος. Από πάνω του έχουμε τα τρία άστρα (δ, ε, ζ) της ζώνης του Ωρίωνα. Και με αυτήν την εικόνα έχουμε την απόδειξη του πρώτου δόγματος της αστρο-θεολογίας. Ο Ιησούς Χριστός ήταν μία ηλιακή θεότητα διότι ο Σείριος και τα άστρα ahlitak, alnilam, mintaka στις 18:25 φαίνονται στην επίπεδη οθόνη του υπολογιστή ευθυγραμμισμένα και δείχνουν στην Ανατολή, απ' όπου μετά από δώδεκα ώρες θ' ανατείλει ο ήλιος. Δεν έχει σημασία το ότι μετά από 9 ώρες τα αστέρια αυτά θα έχουν πέσει κάτω από την γραμμή του ορίζοντα στην Δύση, στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση απ' όπου θα ανατείλει ο ήλιος, τρεις ώρες αργότερα και δώδεκα ώρες μετά από την στιγμή της εικόνας. Δεν έχει σημασία που στερεογραφικά όχι μόνο ο Σείριος αλλά και τα τρία αστέρια της ζώνης του Ωρίωνα μεταξύ τους δεν ευθυγραμμίζονται, αλλά απέχουν έτη φωτός στην πραγματικότητα. Δεν έχει σημασία ότι όταν ανατέλλει ο Ήλιος, ο Σταυρός του Νότου βρίσκεται στην αντίθετη κατεύθυνση και μάλιστα οριακά στην γραμμή του ορίζοντα την εποχή εκείνη (λίγους αιώνες αργότερα έπεσε κάτω από την γραμμή του ορίζοντα και έπαψε να είναι ορατός από το Βόρειο Ημισφαίριο). Δεν έχει σημασία το ότι ο Ευαγγελιστής Ματθαίος ποτέ δεν μίλησε για «Three Kings» στο Ευαγγέλιό του, αλλά μόνο για Μάγους από την Ανατολή[xi], χωρίς ν' αναφέρει αριθμό, την στιγμή που κανένας άλλος Ευαγγελιστής δεν έγραψε κάτι. Δεν έχει σημασία που ως «Τρεις Βασιλιάδες» αναφέρονται σε κείμενο μεταγενέστερο κατά 500 χρόνια της γέννησης του Χριστού. Σημασία έχει ότι με μια απεικόνιση του ουρανού από ένα πρόγραμμα τύπου πλανητάριο οι αστρο-θεολόγοι έχουν τις αποδείξεις που τους χρειάζονται.

Τώρα πια δεν χρειάζονται χρόνια σπουδών στην Θεολογία. Δεν χρειάζονται πτυχία, μάστερ, ντοκτορά. Δεν χρειάζονται χρόνια άσκησης, κάθαρσης του νου και της καρδιάς, εν Χριστώ ζωή. Δεν χρειάζεται ούτε καν η αποκάλυψη του Θεού. Μέσω της επιστήμης και της ελεύθερης μετάφρασης των αστρο-θεολόγων θα μάθουμε την αλήθεια. Συνεπώς δεν χρειάζονται ούτε επιστήμονες να μας εξετάσουν τα δεδομένα των ερευνών τους και να δώσουν μια επιστημονική ερμηνεία. Οι αστρο-θεολόγοι ξέρουν!

Με τέτοιου είδους οφθαλμαπάτες και αυθαίρετες ερμηνείες οι θεωρητικοί του Zeitgeist υπόσχονται να μας απαλλάξουν από τα ψέματα που οι άλλοι μας έλεγαν και να μας αποκαλύψουν την αλήθεια.

Επιδιώξεις

Το κίνημα του Zeitgeist πέραν των προθέσεών του να μας αποκαλύψει την αλήθεια, έχει και άλλες επιδιώξεις. Ονειρεύεται τον αυριανό κόσμο, έχει όραμα και λύσεις για τα παγκόσμια προβλήματα, όπως διατείνεται. Το σκέλος του κινήματος που ασχολείται με τα παγκόσμια προβλήματα και τις λύσεις τους, και στην ουσία παρουσιάζει ένα μοντέλο της μελλοντικής κοινωνίας είναι το Venus Project.

Δεν θα προβούμε σε πλήρη περιγραφή αυτού του σχεδίου. Θα σταθούμε στα σημεία που μας ενδιαφέρουν, μόνο.

Το Venus Project είναι δημιούργημα του Jaques Fresco, βιομηχανικού σχεδιαστή και κοινωνιολόγου, και της συνεργάτιδάς του Roxan Meadows. Επαγγέλλεται μια μελλοντική κοινωνία παγκοσμιοποιημένη, χωρίς κράτη, χωρίς σύνορα, με μια οικονομία βασισμένη στην ορθολογική χρήση των πόρων. Στην κοινωνία αυτή τα παγκόσμια προβλήματα θα λυθούν με τη χρήση της τεχνολογίας.

«Δυστυχώς, η άχρηστη κοινωνική, πολιτική και διεθνής τάξη του κόσμου δεν είναι πλέον κατάλληλη. Αυτοί οι ληγμένοι κοινωνικοί θεσμοί είναι ακατάλληλοι για ν' αδράξουν τη σημασία της καινοτόμου τεχνολογίας και να επιτύχουν το μεγαλύτερο καλό για όλους τους ανθρώπους, και να ξεπεράσουν τις ανισότητες που επιβλήθηκαν σε τόσους πολλούς ανθρώπους».

«Αυτό που χρειάζεται για να πραγματωθεί μια παγκόσμια κοινωνία είναι ένα πρακτικό και διεθνώς αποδεκτό και κατανοητό λεπτομερές σχέδιο. Επίσης, είναι αναγκαίο ένα διεθνές συμβούλιο, ικανό να σχεδιάσει και να μεταφράσει το σχέδιο και τα πλεονεκτήματα που θα μπορούσαν να απορρέουν από την παγκόσμια ενοποίηση. Αυτά θα μπορούσαν να παρουσιαστούν κατά τόπους με τρόπο που θα μπορούσαν να καταλάβουν άνθρωποι μη εξοικειωμένοι με την τεχνολογία».

Τα δύο παραπάνω αποσπάσματα είναι παρμένα από άρθρο του Jaques Fresco, δημοσιευμένο στην ιστοσελίδα του Venus Project. Από την πρώτη ματιά φαίνεται η απαξία του παρόντος πολιτικο-κοινωνικού και οικονομικού συστήματος και η ανάγκη για την εγκαθίδρυση ενός νέου συστήματος, μιας νέας τάξης. Να, λοιπόν, που η κεντρική ιδέα του Venus project και του Zeitgeist, είναι η ανάγκη για την δημιουργία μιας νέας τάξης πραγμάτων. Αν κάποιος διαβάσει το άρθρο αυτό ή δει στην ταινία τις θέσεις του Jaques Fresco και της Roxanne Meadows, ή παρακολουθήσει κάποια σεμινάρια που διοργανώνουν, μπορεί να καταλάβει ότι δεν έχουν αξιώσεις μεγαλύτερες από αυτές που έχει μια έκθεση ιδεών. Υπόσχονται ότι η μελλοντική κοινωνία θα λύσει τα προβλήματα, χωρίς να μπαίνουν σε λεπτομέρειες. Δεν προτείνουν λύσεις. Η λύση γι' αυτούς είναι η μελλοντική κοινωνία, η οποία θα τις βρει. Αυτοί δεν τις βρήκαν (τις λύσεις). Και θα είναι βασισμένες στην τεχνολογία.

Αυτή η ιδέα είναι πολύ οικεία στους νέο-εποχίτικους κύκλους. Γι' αυτούς η εποχή του Υδροχόου θα είναι η εποχή της τεχνολογίας, όπως η εποχή των Ιχθύων ήταν η εποχή της χειροτεχνίας.

Ο τρόπος που εκφράζεται κατά του ξεπερασμένου πολιτικού συστήματος είναι ίδιος με αυτόν του Albert Churchward στο The Arcana of Freemasonry:

«Οι άνθρωποι των διαφόρων κυβερνήσεων όλου του κόσμου δεν σκέφτονται τίποτα για το αληθινό όφελος της ανθρώπινης φυλής˙ γι' αυτούς υπάρχει μόνο η κομματική πολιτική, και η επανεκλογή, η θέση και η αύξηση της ισχύος που πρέπει να επιτευχθούν με οποιοδήποτε κόστος» (σελ. 73)

«Όσο για τους πολιτικούς - σε τι καραγκιοζλίκια υποβιβάζουν τον εαυτό τους μερικά πλάσματα, που αποκαλούνται άνθρωποι, για κομματικούς λόγους!... Οι πιο πολλοί είναι ντροπή της ανθρωπότητας, δεν σκέφτονται το μετά, δεν έχουν καμιά πραγματική επιθυμία για την πρόοδο των συνανθρώπων τους» (σελ. 77)

Στο κεφάλαιο αυτό ο Albert Churchward αναπτύσει την δυνατότητα της Μασονίας να κυβερνήσει τον κόσμο:

«Μπορεί η παγκόσμια ενότητα να επιτευχθεί από τους μασόνους; Ναι˙ και μόνο από τους μασόνους» (σελ. 76).

Αναγνώριζε, όμως, ότι την εποχή του ο παγκόσμιος ελευθεροτεκτονισμός δεν ήταν έτοιμος ν' αναλάβει το εγχείρημα. Έκτοτε πέρασε σχεδόν ένας αιώνας.

«Αν η μεγάλη μας Αδελφότητα ήταν ο τέλειος οργανισμός που πολλοί υποθέτουν, με μια κυβέρνηση από τους «αρχηγούς των ανθρώπων», των οποίων η φιλοδοξία θα ήταν το καλό του Τεκτονισμού, η ειρήνη του κόσμου, με τις παγκόσμιες αδελφικές σχέσεις όπως διακηρύσσονται από τα δόγματά μας, δεν θα υπήρχε πόλεμος˙ δεν θα υπήρχε πτώση. Είμαστε αρκετοί σε αριθμό, είμαστε αρκετά δυνατοί, να κυβερνήσουμε τον κόσμο, αλλά δεν είμαστε οργανωμένοι σε παγκόσμιο επίπεδο και χωρίς αυτό είναι άχρηστο και ανήμπορο να σχηματιστεί η ενότητα της παγκόσμιας αδελφότητας, η οποία χαρακτήριζε την μασονία 200,000 χρόνια πριν». (σελ.76)

Το όραμα του μασόνου θεωρητικού Albert Pike ήταν παρόμοιο. Στο Morals and Dogma έγραφε:

«Η Μασονία είναι η μεγάλη Κοινωνία Ειρήνης του κόσμου. Όπου υπάρχει, παλεύει ν' αποτρέψει διεθνείς δυσκολίες και διαμάχες˙ και να ενώσει Δημοκρατίες, Βασίλεια, Αυτοκρατορίες μαζί σε ένα μεγάλο όμιλο ειρήνης και φιλίας. Δεν θα πάλευε συχνά μάταια, αν οι Μασόνοι ήξεραν την δύναμή τους και έδιναν αξία στους όρκους τους. (σελ. 124)

Στο τέλος του βιβλίου του εύχεται για την πραγμάτωσή της, αφού ολοκλήρωσε και την προσπάθεια να της δώσει πνευματικό περιεχόμενο:

«Αυτή είναι, Αδελφοί μου, η αληθινή λέξη του Master Mason˙ αυτό είναι το πραγματικό Βασιλικό Μυστικό, το οποίο κάνει δυνατή και στο τέλος θα πραγματώσει την Αγία Αυτοκρατορία της αληθινής Μασονικής Αδελφότητας» (σελ. 861)

Στον θεοσοφισμό η Παγκοσμοιοποίηση έχει το αντίστοιχό της με το όνομα «Universality». Η ιδέα αυτή δεν αναπτύχθηκε από την ίδια την Blavatsky αλλά από τον ομόφρονά της Alfred Percy Sinnett. Στις επιστολές των Mahatma προς αυτόν διαβάζουμε:

«Ο όρος Παγκόσμια Αδελφότητα δεν είναι καθόλου άσκοπη έκφραση. Η ανθρωπότητα στο σύνολό της έχει μια υψίστης σημασίας απαίτηση από εμάς, όπως προσπάθησα να εξηγήσω σε επιστολή μου στον κ. Hume, από τον οποίο θα πρέπει να ζητήσετε να σας την δανείσει. Είναι ο μόνος ασφαλής τρόπος για παγκόσμια ηθική. Αν παραμείνει απλώς όνειρο, τουλάχιστον θα είναι το πιο ευγενικό για την ανθρωπότητα και η προσδοκία κάθε πραγματικού Μύστη[xii]».

Η επιστολή αυτή που χρονολογείται στα τέλη του 19ου αι. θα δώσει την σκυτάλη στην Alice Bailey για ν' αναπτύξει στα έργα της την θεωρία για την Εποχή του Υδροχόου, την Νέα Εποχή. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι το όραμα του κινήματος του Zeitgeist, ίδιο με αυτό των θεοσοφιστών και των μασόνων. Ο Jaques Fresco απεικόνισε το όνειρό του σε φουτουριστικά σχέδια. Ας δούμε μερικά.

Στα σχέδια αυτά μπορούμε να εντοπίσουμε κάποια κοινά χαρακτηριστικά που επαναλαμβάνονται. Βλέπουμε δηλαδή ότι πρόκειται για κυκλικές κατασκευές. Στο κέντρο υψώνεται ένας πύργος και γύρω από αυτόν αναπτύσσεται κυκλικά η κατασκευή, αν πρόκειται για σπίτι, ή η οικιστική ανάπτυξη αν πρόκειται για πόλη.

Τα ίδια στοιχεία εντοπίζονται και σε μια άλλη κατασκευή, που είχε προτείνει ο Jeremy Bentham, στα τέλη του 18ου αι. το Πανοπτικόν. Ο Jeremy Bentham (1748-1832) ήταν Άγγλος φιλόσοφος, νομικός και κοινωνιολόγος, του οποίου οι ιδέες επηρέασαν το νομικό σύστημα της εποχής του. Το 1785 πρότεινε το Πανοπτικόν, ένα τύπο κτιρίου που μπορούσε να έχει πολλές εφαρμογές στην κατασκευή ιδρυμάτων, όπου ήταν απαραίτητη συνεχής παρακολούθηση, από σωφρονιστικά ιδρύματα, άσυλα έως σχολεία. Η αποτελεσματικότητα της κατασκευής έγκειτο στην αίσθηση συνεχούς παρακολούθησης που προκαλούσε στους έγκλειστους σε αυτό. Να πώς περιγράφει ο ίδιος την βασική αρχή λειτουργίας του Πανόπτικον:

«Είναι φανερό ότι σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, όσο περισσότερο υπό συνεχή παρακολούθηση είναι τα άτομα που παρακολουθούνται υπό τα βλέμματα των ανθρώπων που τους παρακολουθούν, τόσο καλύτερα θα έχει επιτευχθεί ο στόχος του ιδρύματος. Ιδανική περίπτωση είναι αυτή στην οποία ο αντικειμενικός σκοπός απαιτεί κάθε άτομο να βρίσκεται σε αυτή τη δυσχερή θέση, ανά πάσα στιγμή. Επειδή αυτό είναι αδύνατο, το επόμενο ευκταίο είναι κάθε στιγμή να έχει λόγο να πιστεύει κάτι τέτοιο (σ.σ. ότι παρακολουθείται), και να μην έχει ποτέ την αίσθηση για το αντίθετο, θα έπρεπε να πείθει τον εαυτό του γι' αυτό[xiii]».

Αυτό που προσπαθεί, λοιπόν, να πετύχει ο Bentham με την κατασκευή του Πανοπτικόν, δεν είναι η συνεχής παρακολούθηση των ατόμων, διότι κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο στην εποχή του, αλλά η δημιουργία στο άτομο της αίσθησης ότι παρακολουθείται συνεχώς, ώστε το ίδιο το άτομο να γίνει ο φύλακας του εαυτού του. Το ίδιο το άτομο γίνεται έτσι το μέσο της καθυπόταξής του.

Ποια είναι τα κατασκευαστικά χαρακτηριστικά του Πανοπτικόν που το καθιστούν χρηστικό για έναν τέτοιο σκοπό; Τα περιγράφει ο Jeremy Bentham:

«Το κτίριο είναι κυκλικό.

Τα διαμερίσματα των κρατουμένων καταλαμβάνουν την περιφέρεια. Μπορείτε να τα λέτε κελιά, αν σας ευχαριστεί.

Αυτά τα Κελιά είναι διαχωρισμένα το ένα από το άλλο και οι κρατούμενοι με αυτό τον τρόπο αποκλείονται από κάθε επικοινωνία μεταξύ τους, με διαχωριστικά σε ακτινωτή μορφή από την περιφέρεια προς το κέντρο, και επεκτεινόμενα σε όση απόσταση κρίνεται απαραίτητη για να σχηματίσουν την μεγαλύτερη διάσταση του κελιού.

Το διαμέρισμα του επιθεωρητή καταλαμβάνει το κέντρο˙ μπορείτε να το λέτε Inspector ‘s Lodge αν σας ευχαριστεί[xiv]».

Παρακάτω εξηγεί ότι είναι ζωτικής σημασίας να μπορεί να ελέγχει ο επιθεωρητής οπτικά τα πάντα χωρίς ο ίδιος να φαίνεται, ώστε ο κρατούμενος να μην γνωρίζει πότε είναι υπό παρακολούθηση και πότε όχι. Αναλύει τους τρόπους που μπορεί να γίνει αυτό, με τα μέσα φυσικά της εποχής του. Ο Michel Foucault εξετάζοντας την θεωρία του Bentham στο Discipline and Punish, έγραψε το 1975:

«...το αρχιτεκτονικό τούτο συγκρότημα να είναι μια μηχανή για την εγκαθίδρυση και τη στήριξη ενός είδους εξουσίας ανεξάρτητης από εκείνον που την ασκεί˙ κοντολογίς, οι κρατούμενοι να παγιδεύονται και να υφίστανται μιαν εξουσία της οποίας οι ίδιοι είναι οι φορείς[xv]».

Το σχέδιο το οποίο εκπόνησε ο αδελφός του Jeremy Bentham, Samuel για το κτίριο είναι αυτό:

Ο κεντρικός πύργος επιτήρησης στο έργο του Bentham είναι ο πρόδρομος του σύγχρονου «Big Brother». Απαραίτητη προϋπόθεση για την ομαλή λειτουργία του, όπως εξηγεί ο ίδιος ο φιλόσοφος, είναι:

«... δεν πρέπει να υπάρχει πουθενά ούτε ένα σημείο, στο οποίο άντρας ή αγόρι θα μπορούσε να καταχωνιαστεί, ούτε για μια στιγμή, χωρίς καμιά ασφάλεια ότι δεν παρακολουθείται. Αφήστε έστω κι ένα σημείο έτσι αφύλακτο, και αυτό το σημείο να είστε σίγουροι θα γίνει το μέρος όπου θα ενεδρεύουν οι πιο αχρείοι κρατούμενοι, και θα λαμβάνουν χώρα οι πιο απαγορευμένες πράξεις». (σελ.245).

Το 1821 τέθηκε σε λειτουργία η πρώτη φυλακή στο Λονδίνο, το Millbank Prison, όπου εφαρμόστηκαν οι προτάσεις του Bentham.

Millbank House

Και στο επόμενο σχέδιο έχουμε την πόλη που ονειρεύεται ο Jaques Fresco

Ας σημειωθεί ότι στο σχέδιο αυτό η ακτινωτή εξακόντιση των ανοικτών δρόμων είναι αναγκαία για την ταχύτατη μεταφορά των δυνάμεων καταστολής από το κέντρο προς την περιφέρεια. Τα σχέδια του Jaques Fresco πληρούν τους κανόνες που έθεσε ο Jeremy Bentham, μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια. Αυτό είναι πολύ ύποπτο για να είναι συμπτωματικό. Αν συνυπολογίσει κανείς ότι η τεχνολογία σήμερα κάνει δυνατή την υλοποίηση του «Μεγάλου Αδελφού», τότε τα σχέδια αυτά μας προϊδεάζουν για το τι θα επακολουθήσει.

------------------------------

[i] Louis Boctor Mikhail, Dramatic Aspects of the Osirian Khoiak Festival (Uppsala, Sweden: Institute of Egyptology, Uppsala University, 1983).

[ii] The Gospel of Buddha, μετάφραση Paul Carus, Chicago 1894, p. 249.

[iii] The Pahlavi Texts, part V, trans. Edward William West, στην σειρά The Sacred Books of the East, επιμέλεια Max Müller, Oxford University Press 1897, vol XLVII, p. 122.

[iv] The Pahlavi Texts, ... p. 35.

[v] The Zend Avesta, part 1 The Vendidad, translation James Darmsteter, στην σειρά The Sacred Books of the East, επιμέλεια Max Müller, Oxford University Press 1880, vol. 4 p. 206.

[vi] The Pahlavi Texts..., p. 165,

[vii] Jackson, A. V. Williams, Zoroaster, the prophet of ancient Iran, New York 1899, p.p. 130-131.

[viii] Παυσανίας, Ελλάδος Περιήγησις, VII,17 §10-12: «ἐνταῦθα ἄλλοι τε τῶν Λυδῶν καὶ αὐτὸς Ἄττης ἀπέθανεν ὑπὸ τοῦ ὑός: καί τι ἑπόμενον τούτοις Γαλατῶν δρῶσιν οἱ Πεσσινοῦντα ἔχοντες, ὑῶν οὐχ ἁπτόμενοι. νομίζουσί γε μὴν οὐχ οὕτω τὰ ἐς τὸν Ἄττην, ἀλλὰ ἐπιχώριός ἐστιν ἄλλος σφίσιν ἐς αὐτὸν λόγος, Δία ὑπνωμένον ἀφεῖναι σπέρμα ἐς γῆν, τὴν δὲ ἀνὰ χρόνον ἀνεῖναι δαίμονα διπλᾶ ἔχοντα αἰδοῖα, τὰ μὲν ἀνδρός, τὰ δὲ αὐτῶν γυναικός: ὄνομα δὲ Ἄγδιστιν αὐτῷ τίθενται. θεοὶ δὲ Ἄγδιστιν δείσαντες τὰ αἰδοῖά οἱ τὰ ἀνδρὸς ἀποκόπτουσιν. [11] ὡς δὲ ἀπ' αὐτῶν ἀναφῦσα ἀμυγδαλῆ εἶχεν ὡραῖον τὸν καρπόν, θυγατέρα τοῦ Σαγγαρίου ποταμοῦ λαβεῖν φασι τοῦ καρποῦ: ἐσθεμένης δὲ ἐς τὸν κόλπον καρπὸς μὲν ἐκεῖνος ἦν αὐτίκα ἀφανής, αὐτὴ δὲ ἐκύει: τεκούσης δὲ τράγος περιεῖπε τὸν παῖδα ἐκκείμενον. ὡς δὲ αὐξανομένῳ κάλλους οἱ μετῆν πλέον ἢ κατὰ εἶδος ἀνθρώπου, ἐνταῦθα τοῦ παιδὸς ἔρως ἔσχεν Ἄγδιστιν. αὐξηθέντα δὲ Ἄττην ἀποστέλλουσιν ἐς Πεσσινοῦντα οἱ προσήκοντες συνοικήσοντα τοῦ βασιλέως θυγατρί: [12] ὑμέναιος δὲ ᾔδετο καὶ Ἄγδιστις ἐφίσταται καὶ τὰ αἰδοῖα ἀπέκοψε μανεὶς ὁ Ἄττης, ἀπέκοψε δὲ καὶ ὁ τὴν θυγατέρα αὐτῷ διδούς: Ἄγδιστιν δὲ μετάνοια ἔσχεν οἷα Ἄττην ἔδρασε, καί οἱ παρὰ Διὸς εὕρετο μήτε σήπεσθαί τι Ἄττῃ τοῦ σώματος μήτε τήκεσθαι. τάδε μὲν ἐς Ἄττην τὰ γνωριμώτατα»

[ix] Hellmut Brunner, Die Geburst des Gottkoenigs,... σελ. 45.

[x] H. P. Blavatsky, Secret Doctrine..., vol. 1 p. 719.

[xi] Ματθ. 2,1-16: «1 Τοῦ δὲ Ἰησοῦ γεννηθέντος ἐν Βηθλέεμ τῆς Ἰουδαίας ἐν ἡμέραις Ἡρῴδου τοῦ βασιλέως, ἰδοὺ μάγοι ἀπὸ ἀνατολῶν παρεγένοντο εἰς Ἱεροσόλυμα 2 λέγοντες· Ποῦ ἐστιν ὁ τεχθεὶς βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων; εἴδομεν γὰρ αὐτοῦ τὸν ἀστέρα ἐν τῇ ἀνατολῇ καὶ ἤλθομεν προσκυνῆσαι αὐτῷ. 3 ἀκούσας δὲ Ἡρῴδης ὁ βασιλεὺς ἐταράχθη καὶ πᾶσα Ἱεροσόλυμα μετ' αὐτοῦ, 4 καὶ συναγαγὼν πάντας τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ γραμματεῖς τοῦ λαοῦ ἐπυνθάνετο παρ' αὐτῶν ποῦ ὁ Χριστὸς γεννᾶται. 5 οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· Ἐν Βηθλέεμ τῆς Ἰουδαίας· οὕτως γὰρ γέγραπται διὰ τοῦ προφήτου· 6 Καὶ σύ Βηθλέεμ, γῆ Ἰούδα, οὐδαμῶς ἐλαχίστη εἶ ἐν τοῖς ἡγεμόσιν Ἰούδα· ἐκ σοῦ γὰρ ἐξελεύσεται ἡγούμενος, ὅστις ποιμανεῖ τὸν λαόν μου τὸν Ἰσραήλ. 7 Τότε Ἡρῴδης λάθρᾳ καλέσας τοὺς μάγους ἠκρίβωσεν παρ' αὐτῶν τὸν χρόνον τοῦ φαινομένου ἀστέρος, 8 καὶ πέμψας αὐτοὺς εἰς Βηθλέεμ εἶπε· Πορευθέντες ἐξετάσατε ἀκριβῶς περὶ τοῦ παιδίου· ἐπὰν δὲ εὕρητε ἀπαγγείλατέ μοι, ὅπως κἀγὼ ἐλθὼν προσκυνήσω αὐτῷ. 9 οἱ δὲ ἀκούσαντες τοῦ βασιλέως ἐπορεύθησαν· καὶ ἰδοὺ ὁ ἀστὴρ ὃν εἶδον ἐν τῇ ἀνατολῇ προῆγεν αὐτοὺς ἕως ἐλθὼν ἐστάθη ἐπάνω οὗ ἦν τὸ παιδίον· 10 ἰδόντες δὲ τὸν ἀστέρα ἐχάρησαν χαρὰν μεγάλην σφόδρα. 11 καὶ ἐλθόντες εἰς τὴν οἰκίαν εἶδον τὸ παιδίον μετὰ Μαρίας τῆς μητρὸς αὐτοῦ, καὶ πεσόντες προσεκύνησαν αὐτῷ, καὶ ἀνοίξαντες τοὺς θησαυροὺς αὐτῶν προσήνεγκαν αὐτῷ δῶρα, χρυσὸν καὶ λίβανον καὶ σμύρναν· 12 καὶ χρηματισθέντες κατ' ὄναρ μὴ ἀνακάμψαι πρὸς Ἡρῴδην, δι' ἄλλης ὁδοῦ ἀνεχώρησαν εἰς τὴν χώραν αὐτῶν. 13 Ἀναχωρησάντων δὲ αὐτῶν ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου φαίνεται κατ' ὄναρ τῷ Ἰωσὴφ λέγων· Ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ φεῦγε εἰς Αἴγυπτον, καὶ ἴσθι ἐκεῖ ἕως ἂν εἴπω σοι· μέλλει γὰρ Ἡρῴδης ζητεῖν τὸ παιδίον τοῦ ἀπολέσαι αὐτό. 14 ὁ δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβεν τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ νυκτὸς καὶ ἀνεχώρησεν εἰς Αἴγυπτον, 15 καὶ ἦν ἐκεῖ ἕως τῆς τελευτῆς Ἡρῴδου· ἵνα πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν ὑπὸ Κυρίου διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος· Ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τὸν υἱόν μου. 16 Τότε Ἡρῴδης ἰδὼν ὅτι ἐνεπαίχθη ὑπὸ τῶν μάγων ἐθυμώθη λίαν, καὶ ἀποστείλας ἀνεῖλεν πάντας τοὺς παῖδας τοὺς ἐν Βηθλέεμ καὶ ἐν πᾶσι τοῖς ὁρίοις αὐτῆς ἀπὸ διετοῦς καὶ κατωτέρω, κατὰ τὸν χρόνον ὃν ἠκρίβωσεν παρὰ τῶν μάγων.»

[xii] The Mahatma Letters to A. P. Sinnett, transcribed, compiled, and with an introduction of A. T. Barker, London 1923, Letter 4 p.17

[xiii] Jeremy Bentham, Panopticon, or the Inspection-House, London 1791 (1st ed. 1787), p.10

[xiv] Jeremy Bentham, Panopticon, ...p.13

[xv] Μισέλ Φουκώ, Επιτήρηση και Τιμωρία, Αθήνα 1989, σελ. 266.

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου