Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου: Το Προπατορικόν Αμάρτημα - Εισαγωγή (α. Η σπουδαιότης του θέματος)

Η σπουδαιότης του περί προπατορικού αμαρτήματος δόγματος της Εκκλησίας μόλις είναι ανάγκη να τονισθεί. Άνευ ορθής αντίληψης περί της πτώσεως της ανθρωπότητος είναι αδύνατον να ερμηνευθεί ορθοδόξως το περί λυτρώσεως δόγμα της Εκκλησίας. Επίσης η Εκκλησία, ως σώμα Χριστού, υπάρχει δια τον αποκλειστικόν σκοπόν της σωτηρίας των ανθρώπων. Θα ήτο ακατανόητος, λοιπόν, πάσα συζήτησις περί της φύσεως της Εκκλησίας και τωνθείων μυστηρίων, χωρίς πρώτον να καθορισθεί ποία είναι η περί πτώσεως και σωτηρίας διδασκαλία της Αγίας Γραφής και των Πατέρων.

πατρός Ιεροθέου Βλάχου: Ασθένεια και νέκρωση της ψυχής

Μιλούμε συχνά στην Εκκλησία για την πτώση του ανθρώπου και τον θάνατο που ήρθε σαν αποτέλεσμα της πτώσεως. Προηγήθηκε ο πνευματικός θάνατος και ακολούθησε ο σωματικός. Η ψυχή έχασε την άκτιστη Χάρη του Θεού, ο νους έπαυσε να έχη σχέση με τον Θεό και εσκοτίσθη.

π.Ιωάννης Ρωμανίδης: 24.Ποια είναι η ραχοκοκκαλιά της Ορθοδόξου Παραδόσεως

 Συμβαίνει να έχωμε στα χέρια μας έναν θησαυρό, την Θεολογία της Ορθοδόξου Παραδόσεως, που είναι απαύγασμα και αποτέλεσμα αιώνων εμπειριών, που επαναλαμβάνονται, ανανεώνονται και καταγράφονται από τους θεουμένους των διαφόρων εποχών. Έχομε τις εμπειρίες των Πατριαρχών, των Προφητών, και μετά τις εμπειρίες των Αποστόλων, τις οποίες όλες αποκαλούμε δοξασμό. Δοξάζεται ο Προφήτης σημαίνει ότι βλέπει την δόξα του Θεού. Δοξάζεται ο Απόστολος σημαίνει ότι ο Απόστολος βλέπει την δόξα του Χριστού. Βλέποντας ο Απόστολος την δόξα του Χριστού, διαπιστώνει από την ίδια την εμπειρία του ότι η δόξα του Χριστού στην Καινή Διαθήκη είναι η δόξα του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη.

πατρός Ιεροθέου Βλάχου: Τι είναι η ψυχή (από το βιβλίο: Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία)

Η λέξη ψυχή «είναι από τις πιο δύσκολες και στη Βίβλο και στη χριστιανική γραμματεία»[1]. Η ψυχή είναι πολυσήμαντη μέσα στην Αγία Γραφή και την πατερική γραμματεία. Φανερώνει πολλά πράγματα. Όπως σημειώνει ο καθηγητής Χρηστός Γιανναράς, «οι Εβδομήκοντα μεταφραστές της Π.Δ. μετέφεραν στα ελληνικά με την λέξη ψυχή το εβραϊκό nephesch που είναι ένας πολυσήμαντος όρος.

π. Ιωάννης Ρωμανίδης: 25.Ποιος είναι ο «προφήτης» στην Καινή Διαθήκη

Επάνω στην διδασκαλία της Εκκλησίας περί της θείας Χάριτος βασίζεται όλη η διδασκαλία Της περί της Αγίας Τριάδος, ως και περί της Ενσαρκώσεως του Θεού Λόγου.

Λέγει ο απόστολος Παύλος: «Και ους μεν έθετο ο Θεός εν τη εκκλησία, πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους…». Αργότερα επεκράτησε η άποψις ότι ο προφήτης του αποστόλου Παύλου ήταν ο επίσκοπος της Εκκλησίας των πρώτων Χριστιανών. Οπότε έχομε: Πρώτον τους Αποστόλους, μετά τους Επισκόπους και μετά τους Πρεσβυτέρους, οι οποίοι κατ’ αυτήν την άποψιν είναι οι διδάσκαλοι της Εκκλησίας. 

π. Ιωάννης Ρωμανίδης: 26. Περί του μυστηρίου του χρίσματος

Εάν συνδυάσωμε τώρα αυτές τις πληροφορίες με όσα αναφέρονται στις ευχές της ακολουθίας του Αγίου Μύρου, φαίνεται σαφώς ότι τι Μυστήριο του Χρίσματος εθεωρείτο ότι ήταν ένα Μυστήριο για όσους είχαν ήδη δεχθή την επίσκεψι του Αγίου Πνεύματος μέσα στην καρδιά τους, δηλαδή για τους φωτισμένους.

Φαίνεται επίσης ότι στην αρχαία Εκκλησία δεν ετελείτο το Μυστήριο του Χρίσματος μαζί με το Μυστήριο του Βαπτίσματος. Το Μυστήριο του Βαπτίσματος ετελείτο εις άφεσιν αμαρτιών, ενώ το Μυστήριο του Χρίσματος προωριζόταν για όσους είχαν ήδη γίνει μέλη του Σώματος του Χριστού.

Ιωσήφ Βατοπαιδινού, γέροντος: Βία, ο δρόμος του Θεού

Αδελφοί και πατέρες, η Αγία Γραφή μας πληροφορεί ότι όλοι οι άγιοι έγιναν μέτοχοι της παιδείας του Θεού. Όσοι αρνούνται τη συμμετοχή τους στην παιδεία αυτή, θεωρούνται «νόθοι» και άρα δεν είναι υιοί». Δεν πρέπει και μεις να αρνηθούμε την αμέλεια, που μας πολεμά, μήπως από απροσεξία κατακριθούμε ως νόθοι, και στερηθούμε την υιοθεσία, που ο Κύριος μας χάρισε, και το πλήρωμα του αγιασμού με το οποίο θα μας επιβραβεύσει; 

π. Ιωάννης Ρωμανίδης: 27. Περί λαϊκών και κληρικών, ως και περί Εκκλησίας

Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια όμως βλέπομε μία περίεργη εξέλιξι μέσα στην ιστορία της Εκκλησίας, κατά την οποία το βασίλειον ιεράτευμα(1), της Εκκλησίας δεν παρέμεινε ποιοτικά εκείνο που ήταν αρχικά(2).

π. Ιωάννης Ρωμανίδης: 28. Περί Φραγκοκρατίας και περί Ησυχασμού

 Αυτή η γραμμή διατηρήθηκε σ’ όλη την περίοδο της Τουρκοκρατίας και βέβαια το ίδιο έγινε και κατά την Φραγκοκρατία, που προηγήθηκε της Τουρκοκρατίας. Ένα μεγάλο μέρος της Ρωμηοσύνης, που μετά σκλαβώθηκε στην Τουρκιά, είχε σκλαβωθή πρωτύτερα στην Φραγκιά.

Σημειωτέον ότι οι Φράγκοι, που ήσαν για αρκετούς αιώνες στα διάφορα μέρη της Ελλάδος και της Μέσης Ανατολής, έκαναν μεγάλον αγώνα για να καθυποτάξουν τους Ορθοδόξους Χριστιανούς στους Φράγκους επισκόπους.

Κατά Ματθαίον - Κεφάλαιο 10

(Νικόλαος Σωτηρόπουλος)

ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΔΩΔΕΚΑ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

10Αφού προσκάλεσε τους δώδεκα μαθητές του, τους έδωσε εξουσία πάνω στα ακάθαρτα πνεύματα, ώστε να τα βγάζουν, και να θεραπεύουν κάθε ασθένεια και κάθε αρρώστια. 2Τα ονόματα των δώδεκα αποστόλων είναι αυτά: Πρώτος ο Σίμων, που ονομάζεται (και) Πέτρος, και ο Ανδρέας ο αδελφός του, ο Ιάκωβος ο υιός του Ζεβεδαίου και ο Ιωάννης ο αδελφός του, 3ο Φίλιππος και ο Βαρθολομαίος, ο Θωμάς και ο Ματθαίος ο τελώνης, ο Ιάκωβος ο υιός του Αλφαίου και ο Λεββαίος, που επονομάσθηκε Θαδδαίος, 4ο Σίμων ο Κανανίτης και ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, ο οποίος και τον πρόδωσε.

π. Ιωάννης Ρωμανίδης: 29. Περί «συντηρητικών» και «φιλελευθέρων»

Έχουν τώρα εκσφενδονίσει εναντίον των υποστηρικτών της παραδόσεως αυτής του Ησυχασμού την ονομασία «συντηρητικοί». Στη Δύσι όμως τι σημαίνει συντηρητικός; Στην Δύσι συντηρητικός είναι όποιος ταυτίζει την Αγία Γραφή με την αποκάλυψι του Θεού στον κόσμο, στον άνθρωπο. Διότι παλαιότερα οι Προτεστάντες και οι Παπικοί πιστεύανε στην κατά γράμμα θεοπνευστία της Αγίας Γραφής, ότι δηλαδή ο Χριστός δια του Αγίου Πνεύματος υπαγόρευσε στους Προφήτες και Ευαγγελιστές κατά γράμμα την Αγία Γραφή· ότι οι συγγραφείς της Αγίας Γραφής καθόντουσαν σαν γραφείς και έγραφαν ό,τι άκουγαν από το Άγιο Πνεύμα.

"Παρακλητικός Κανών εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον την ΠΑΥΣΟΛΥΠΗΝ"

Ευλογήσαντος του ιερέως λέγομεν τον Ψαλμόν ΡΜΒ΄ (142)

Κύριε εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησίν μου εν τη αληθεία σου, εισάκουσόν μου εν τη δικαιοσύνη σου.

Και μη εισέλθεις εις κρίσιν μετά του δούλου σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πας ζων.

Ότι κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου. εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου.

Εκάθισέ με εν σκοτεινοίς, ως νεκρούς αιώνος. Και ηκηδίασεν επ’ εμέ το πνεύμα μου, εν εμοί εταράχθη η καρδία μου.

Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σου, εν ποιήμασι των χειρών σου εμελέτων. Διεπέτασα προς σε τα χείρας μου. η ψυχή μου ως γη άνυδρός σοι.

Ταχύ εισάκουσόν μου, Κύριε, εξέλιπε το πνεύμα μου.

π. Ιωάννης Ρωμανίδης: 30. Περί θεοπνευστίας

Ας πάμε τώρα στο θέμα της θεοπνευστίας. Μεταξύ των Προτεσταντών και των Παπικών έχει δημιουργηθή η εντύπωσις, η οποία έχει επηρεάσει πάρα πολύ την μοντέρνα Ορθόδοξη σκέψι ότι την Αγία Γραφή ο Θεός την έδωσε στην Εκκλησία. Σ’ αυτό συμφωνούν όλοι και οι Προτεστάντες και οι Παπικοί και οι Ορθόδοξοι. Επί πλέον οι Ορθόδοξοι και οι Παπικοί συμφωνούν στο ότι ο Θεός έδωσε και την Ιερά Παράδοσι στην Εκκλησία. Οι Προτεστάντες στο θέμα της Παραδόσεως δείχνουν ότι αναθεωρούν μερικές από τις σκέψεις τους.

Ιωσήφ Βατοπαιδινού, γέροντος: Οι εντολές των μακαρισμών του Κυρίου

Αδελφοί και πατέρες, σε προηγούμενη κατήχηση αναφερθήκαμε στις σωματικές πράξεις, ως βοηθητικά μέσα της έμπρακτης μετάνοιας. Σήμερα θα αναφερθούμε στις εντολές, που βρίσκονται στους μακαρισμούς του Κυρίου μας και όπως οι θείοι Ευαγγελιστές μας τους περιγράφουν. Θα προσπαθήσουμε με τη βοήθεια της εμπειρίας των Πατέρων μας, να αναλύσουμε τον τρόπο με τον οποίο καταλήγει κάποιος στο έπαθλο τον θείου μακαρισμού, που θα είναι ο σκοπός της πίστης και του αγώνα μας. 

Ιωάννης ο Σιναΐτης, Άγιος: Κλίμαξ - Σύντομος προτροπή (Αντίστοιχος προς όσα προηγουμένως ανεπτύχθησαν λεπτομερώς)

ΑΝΕΒΑΙΝΕΤΕ, ανεβαίνετε, αδελφοί, επιθυμώντας ολόψυχα τις αναβάσεις, ακούοντας αυτόν πού λέγει: «Δεύτε αναβώμεν είς το όρος Κυρίου και είς τον οίκον του Θεού ημών» (Ησ β΄ 3), ο οποίος «δίνει στα πόδια μας την ευκινησία της ελάφου και μας ανεβάζει σε υψηλούς τόπους» (Ψαλμ. ιζ΄ 34), «ώστε να νικήσωμε, δοξολογώντας Αυτόν» (Αββακ. γ΄ 19).

Κατά Ματθαίον - Κεφάλαιο 9

(Νικόλαος Σωτηρόπουλος)

ΑΦΕΣΗ ΑΜΑΡΤΙΩΝ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΟΥ

9Τότε επιβιβάσθηκε σε πλοίο και πέρασε απέναντι και ήλθε στη πόλη του (την Καπερναούμ). 2Και ιδού έφερναν σ’ αυτόν έναν παραλυτικό πάνω σε κρεβάτι. Και όταν είδε ο Ιησούς την πίστη τους, είπε στον παραλυτικό: «Έχε θάρρος, παιδί μου! Σου έχουν συγχωρηθεί οι αμαρτίες σου». 3Και ιδού μερικοί από τους γραμματείς είπαν μέσα τους: «Αυτός βλασφημεί». 4Ο δε Ιησούς είδε τις σκέψεις τους και είπε: Γιατί εσείς σκέπτεσθε μέσα στις διάνοιές σας πονηρά; 5Τι είναι ευκολότερο, να ειπώ, “Έχουν συγχωρηθεί οι αμαρτίες σου”, ή να ειπώ, “Σήκω και περπάτα”; 6Για να μάθετε δε, ότι ο Υιός του ανθρώπου έχει εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες επάνω στη γη», - τότε λέγει στον παραλυτικό:«Σήκω και πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου». 7Και σηκώθηκε και πήγε στο σπίτι του. 8Βλέποντας δε τα πλήθη, θαύμασαν και δόξασαν το Θεό, που έδωσε τέτοια εξουσία στους ανθρώπους.

"Κωνσταντίνος ο Μέγας και η ιστορική αλήθεια"

(του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Μεταλληνού)

Η εορτή του αγίου Κωνσταντίνου και της μητέρας του, της αγίας Ελένης, που είχαμε πριν από δύο μέρες, επικαιροποιεί το θέμα το οποίον εξαγγείλατε προηγουμένως.

Η σωστή χρήση των πηγών

Είναι γεγονός ότι η στάση των ιστορικών απέναντι στο Μέγα Κωνσταντίνο είναι αντιφατική. Για άλλους υπήρξε μέγα αίνιγμα ή στυγνός δολοφόνος και καιροσκόπος, για άλλους δε, το μέγα θαύμα της ιστορίας. Αυτό συμβαίνει διότι επικρατούν συνήθως ιδεολογικά κριτήρια και παραταξιακές εκτιμήσεις ερήμην των πηγών. Ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα στο χώρο της ιστορίας, που οδηγεί αυτόχρημα στην αυτοκατάργηση του ιστορικού και των ερευνών του, είναι η χρησιμοποίηση της ιστορίας με οποιεσδήποτε διασκευές της κατά το δοκούν, ώστε να χρησιμοποιείται για να αποδειχθούν πράγματα που ιστορικά δεν θεμελιώνονται. 

"Χαιρετιστήριοι Οίκοι στην Οσία Ματρώνα την εκ Ρωσίας"

Απολυτίκιον. Ήχος πλ.δ΄. Το προσταχθέν.
Των οφθαλμών εκ παιδός εστερημένη, και τη ψυχή ως χρυσός λελαμπρυσμένη, εν τω κόσμω εκφαίνεις Φώς Χριστού Ματρώνα, Ρωσίαν καθιλαρύνουσα θαυμαστώς, και πάσαν την οικουμένην πανευπρεπώς, καταυγάζουσα χάρισιν, ας εν αισίαις φωναίς, κηρύττοντες βοώμεν Σοι:

Χαίροις στύλε ολόφωτε.

Κοντάκιον. Ήχος πλ.δ΄. Τη υπερμάχω.
Της ευλογίας την πηγήν την χαριτόβρυτον, και ιαμάτων τον κρουνόν τον πολυχεύμονα, την εμπλήσασαν εν νάμασιν ακενώτοις, επ'εσχάτων γήν Ρωσίας ην εφαίδρυνεν, την Ματρώναν εν αινέσει μεγαλύνωμεν, ταύτη λέγοντες:

Χαίροις στύλε ολόφωτε. 

"Παρακλητικός Κανών στην Οσία Ματρώνα την εκ Ρωσίας"

Ευλογήσαντος του ιερέως λέγομεν τον Ψαλμόν ΡΜΒ΄ (142)

Κύριε εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησίν μου εν τη αληθεία σου, εισάκουσόν μου εν τη δικαιοσύνη σου.
Και μη εισέλθεις εις κρίσιν μετά του δούλου σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πας ζων.
Ότι κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου. εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου.
Εκάθισέ με εν σκοτεινοίς, ως νεκρούς αιώνος. Και ηκηδίασεν επ’ εμέ το πνεύμα μου, εν εμοί εταράχθη η καρδία μου.
Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σου, εν ποιήμασι των χειρών σου εμελέτων. Διεπέτασα προς σε τα χείρας μου. η ψυχή μου ως γη άνυδρός σοι.
Ταχύ εισάκουσόν μου, Κύριε, εξέλιπε το πνεύμα μου.
Μη αποστρέψεις το πρόσωπόν σου απ’ εμού, και ομοιωθήσομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκκον.
Ακουστόν ποίησον μοι το πρωί το έλεός σου, ότι επί σοι ήλπισα.

"Βίος της Αγίας Ματρώνας εκ Ρωσίας"

Ἡ Ὁσία Ματρώνα γεννήθηκε τὸ 1881 στὸ χωριὸ Σέμπινο Ἐπιφανίσκαγια τοῦ νομοῦ τῆς Τούλα, ποὺ σήμερα ὀνομάζεται Κιμόφσκι, ἀπὸ εὐσεβεῖς καὶ ἐνάρετους γονεῖς, τὸν Δημήτριο καὶ τὴ Ναταλία. Ἡ Ὁσία εἶχε ἀκόμη τρία ἀδέλφια, τὸν Ἰβὰν, τὸν Μιχαὴλ καὶ τὴν Μαρία. Οἱ γονεῖς της, ἐπειδὴ ἦταν φτωχοί, σκέφθηκαν νὰ δώσουν τὸ παιδὶ ποὺ περίμεναν στὸ ὀρφανοτροφεῖο τοῦ Γκολίτσιν. Ὅμως ἡ μητέρα τῆς Ματρώνας εἶδε, πρὶν τὴν γέννησή της στὸ ὄνειρό της ὅτι ἦλθε καὶ κάθισε πάνω στὸ δεξί της χέρι ἕνα πουλὶ μὲ ἀνθρώπινη μορφὴ ἀλλὰ χωρὶς μάτια. Τότε θεώρησε τὸ ὄνειρό της ὡς σημεῖο πρὸς τὸν Θεό, ὅτι τὸ παιδὶ ποὺ θὰ φέρει στὸν κόσμο θὰ εἶναι σκεῦος ἐκλογῆς καὶ ἔτσι ἀποφάσισαν νὰ μὴν τὸ δώσουν στὸ ὀρφανοτροφεῖο.

Παρακλητικός Κανών εις την Αγίαν και Θαυματουργόν Εικόνα Παναγίας της Προυσιωτίσσης.

Ευλογήσαντος του ιερέως λέγομεν τον Ψαλμόν ΡΜΒ΄ (142)
Κύριε εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησίν μου εν τη αληθεία σου, εισάκουσόν μου εν τη δικαιοσύνη σου.
Και μη εισέλθεις εις κρίσιν μετά του δούλου σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πας ζων.
Ότι κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου. εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου.
Εκάθισέ με εν σκοτεινοίς, ως νεκρούς αιώνος. Και ηκηδίασεν επ’ εμέ το πνεύμα μου, εν εμοί εταράχθη η καρδία μου.
Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σου, εν ποιήμασι των χειρών σου εμελέτων. Διεπέτασα προς σε τα χείρας μου. η ψυχή μου ως γη άνυδρός σοι.
Ταχύ εισάκουσόν μου, Κύριε, εξέλιπε το πνεύμα μου.
Μη αποστρέψεις το πρόσωπόν σου απ’ εμού, και ομοιωθήσομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκκον.
Ακουστόν ποίησον μοι το πρωί το έλεός σου, ότι επί σοι ήλπισα.

"Συναξάρι του Αγίου Νικολάου του Νέου του Εν Βουνένοις"

Ὁ Ἅγιος Ὁσιομάρτυρας Νικόλαος ὁ Νέος γεννήθηκε πιθανῶς στὴ γῆ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία διακρινόταν γιὰ τὴν θερμὴ πίστη, τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴν εὐσέβειά του. Ἡ ἀρετὴ καὶ ἡ ἀνδρεία τοῦ Νικολάου δὲν μποροῦσαν νὰ κρυφθοῦν. Ἡ φήμη του ξεπέρασε γρήγορα τὰ στενὰ ὅρια τῆς πατρίδος του καὶ ἁπλώθηκε μέχρι καὶ αὐτὴ τὴν Βασιλεύουσα, τὴν Κωνσταντινούπολη. Ὁ τότε αὐτοκράτορας Λέων ὁ ΣΤ’ ὁ Σοφὸς (886 – 912 μ.Χ.) ζήτησε καὶ γνώρισε τὸ Νικόλαο. Ἐκτίμησε ἀμέσως, μὲ τὴν πρώτη ἐπαφὴ μαζί του, τὰ σωματικὰ καὶ ψυχικά του χαρίσματα καὶ τὸν διόρισε ἀρχηγὸ τοῦ αὐτοκρατορικοῦ ἀποσπάσματος τῆς Λαρίσης, ποὺ εἶχε ὡς σκοπὸ νὰ φρουρεῖ καὶ νὰ ὑπερασπίζεται τὴν πόλη αὐτὴ τῆς Θεσσαλίας.

"Απόσπασμα από το βιβλίο, «ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ - Το υψηλότερο σημείο της γης»"

(Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος Χατζηνικολάου)

Μια περιγραφή κάποιας συνάντησης με έναν άνθρωπο της «άλλης» λογικής, ως επίλογος αυτής της μεταξύ μας συνάντησης, ίσως αποτελεί τον καλύτερο πρόλογο για τη συνάντηση με το Θεό:

«Ήδη η ώρα περνούσε και έπρεπε να πάμε και στον π. Ηρωδίωνα· έναν ρουμάνο που ή ήταν σαλός διά Χριστόν ή δεν ήταν άνθρωπος. Σε δέκα λεπτά φθάσαμε στον… σκουπιδότοπό του. Ο ήλιος είχε ήδη δύσει. Σ’ ένα ερείπιο γεμάτο σκουπίδια συναντούμε ένα νέο ήρωα. Ογδόντα δύο ετών, όρθιος στο κούφωμα μιας πόρτας… χωρίς πόρτα. Τα πόδια του κρατούσαν κόντρα στο ένα της δοκάρι. Η μέση του ακουμπούσε στο άλλο. Τα χέρια του στηρίζονταν στο πρώτο. Ώρες ολόκληρες περνούσε έτσι. Ο ίδιος δίχως ζωστικό. Μια μάλλινη φανέλα κι ένα κουρελιασμένο παντελόνι κάλυπταν το εξαγιασμένο σώμα του. Η καλύβη του γεμάτη σκουπίδια. Δεν έβλεπες δάπεδο.

"Η περιεκτική μετάνοια"

 
(Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός)

Αδελφοί και πατέρες, σας καλώ και πάλι να σκεφτούμε τον καθολικό μας σκοπό, που είναι η συνεχής μετάνοια. Εάν αναλογισθούμε την πρώτη κατασκευή του ανθρώπου κατά τη δημιουργία, την ανάπλασή μας από το Θεό Λόγο, το ύψιστο τέρμα των θείων επαγγελιών, που μας χάρισε η θεία παναγάπη, και ότι όλα αυτά τα στερούμαστε, και μάλιστα με ποινή αιώνιας καταδίκης, εξαιτίας της απροσεξίας και αμέλειάς μας, πραγματικά μας καταπνίγει η απόγνωση.

"Χαιρετιστήριοι Οίκοι εις τον Άγιο Νικόλαο τον Νέο τον εν Βουνένοις"

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ΄. Τῇ Ὑπερμάχῳ.

Τὸν ἐξ Ἑῴας ἀνατείλαντα ὡς ἥλιον, Μαρτύρων κλέος καὶ Ὁσίων ἀκροθίνιον, καταυγάσαντα συνέσει τε καὶ ἀνδρείᾳ, τῶν Βουνένων τοὺς δρυμοὺς νῦν μελῳδήσωμεν, καὶ τὴν ἄθλησιν αὐτοῦ ἐν ὕμνοις στέψωμεν, ἀνακράζοντες· Χαῖρε Μάρτυς Νικόλαε.

"Παρακλητικός Κανών εις τον Άγιο Νικόλαο τον εν Βουνένοις"

Ευλογήσαντος του ιερέως, το Κύριε εισάκουσον,

Κύριε, εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου, εἰσάκουσόν μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου· καὶ μὴ εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετὰ τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν. ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρὸς τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου, ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκροὺς αἰῶνος· καὶ ἠκηδίασεν ἐπ' ἐμὲ τὸ πνεῦμά μου, ἐν ἐμοὶ ἐταράχθη ἡ καρδία μου. ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. διεπέτασα πρὸς σὲ τὰς χεῖράς μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός σοι. (διάψαλμα). Ταχὺ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τὸ πνεῦμά μου· μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπ' ἐμοῦ, καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. ἀκουστὸν ποίησόν μοι τὸ πρωῒ τὸ ἔλεός σου, ὅτι ἐπὶ σοὶ ἤλπισα· γνώρισόν μοι, Κύριε, ὁδόν, ἐν ᾗ πορεύσομαι, ὅτι πρὸς σὲ ἦρα τὴν ψυχήν μου· ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, ὅτι πρὸς σὲ κατέφυγον. δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά σου, ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεός μου· τὸ πνεῦμά σου τὸ ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ. ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις με, ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου· καὶ ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολεθρεύσεις τοὺς ἐχθρούς μου καὶ ἀπολεῖς πάντας τοὺς θλίβοντας τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἐγὼ δοῦλός σού εἰμι. 

"Ακολουθία του καθ' ημέραν μεσονυκτικού (από το Προσευχητάριο του Λαγγή)"

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.

Δόξα σοι ὁ Θεός ημών, δόξα σοι.

Βασιλεῦ Οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, ὁ Πανταχοῦ Παρὼν καὶ τὰ Πάντα Πληρῶν, ὁ Θησαυρός τῶν Ἀγαθῶν καὶ Ζωῆς Χορηγός, ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν καὶ καθάρισον ἡμᾶς ἀπὸ πάσης κηλῖδος καὶ σῶσον, Ἀγαθὲ τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀμήν. Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς (ἐκ γ')

Κατά Ματθαίον - Κεφάλαιο 8

(Νικόλαος Σωτηρόπουλος)

ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΛΕΠΡΟΥ

8Όταν δε κατέβηκε από το όρος, τον ακολούθησαν πλήθη πολλά. 2Και ιδού ένας λεπρός ήλθε και τον προσκυνούσε λέγοντας: «Κύριε, εάν θέλεις, δύνασαι να με καθαρίσεις (από τη λέπρα)». 3Τότε ο Ιησούς άπλωσε το χέρι του, τον άγγιξε και είπε: «Θέλω, καθαρίσου». Και αμέσως θεραπεύθηκε η λέπρα του. 4Τότε του λέγει ο Ιησούς: «Πρόσεχε να μη το ειπείς σε κανένα, αλλά πήγαινε και δείξε τον εαυτό σου στον ιερέα, και πρόσφερε το δώρο, που διέταξε ο Μωυσής, για να σου δώσουν βεβαίωση (ότι θεραπεύτηκες).

"Οίκοι 24 εις την Αγίαν και Ζωαρχικήν Τριάδα"

Την υπερούσιον Τριάδα σε δοξάζομεν, 

Πατέρα άναρχον, Υιόν και Πνεύμα άγιον, 

Αληθώς ένα Θεόν και παμβασιλέα

Των πταισμάτων την συγχώρησιν αιτούμεθα, 

και τυχείν της αιωνίου βασιλείας σου

Τους κραυγάζοντας, δόξα σοι, τω Θεώ ημών. 

Αγία Τριάς ο Θεός ελέησον και σώσον ημάς.

"Θεολογικές προεκτάσεις της ακολουθίας του Μεσονυκτικού"

(Πρωτοπρεσβύτερος Θεμιστοκλής Μουρτζανός)

Είναι γνωστόν ότι ο Προφήτης Δαβίδ στους Ψαλμούς του λέει ότι «επτάκις της ημέρας ήνεσά σε, επί τα κρίματα της δικαιοσύνης σου» και ότι αυτή η φράση αποτέλεσε την βάση για να οργανωθεί από τους Πατέρες της Εκκλησίας και τους υπευθύνους των μοναστικών τυπικών το πρόγραμμα εκκλησιαστικής προσευχής και λατρείας του Θεού στα μοναστήρια, αλλά και σε ενοριακό επίπεδο, μολονότι εκεί έχουμε συγκεκομμένο το γεγονός της λατρείας.

"Σχόλιο στην Ακολουθία του Μεσονυκτικού"

Πολύ περίεργη θα μας φανεί ίσως σήμερα η έμπνευση των ευλαβών ανθρώπων των παλαιών χριστιανικών γενεών να συνθέσουν μία ειδική ακολουθία για τα μεσάνυκτα. Σήμερα την ώρα αυτή της νυκτός οι κάτοικοι των πόλεων κυρίως δεν έχουν ακόμη αρχίσει να απολαμβάνουν την ευχάριστη ανάπαυση του ύπνου. Η ζωή έχει αλλάξει ρυθμό. Την μακάρια εκείνη εποχή των πατέρων μας η περίοδος του φωτός και η περίοδος του σκότους είχαν σαφή όρια και η ζωή ρυθμιζόταν με βάση τη φυσική αυτή διαδοχή της ημέρας και της νύκτας. Η πρώτη ήταν περίοδος εργασίας· η δεύτερη αναπαύσεως. Έτσι το μέσον της νυκτός εύρισκε τον άνθρωπο ξεκουρασμένο ψυχικά και σωματικά, με ήσυχο και ειρηνικό νου. Και μέσα στην μεγάλη σιγή και την ειρήνη της φύσεως ο άνθρωπος του Θεού εύρισκε την ευκαιρία να υψώσει τον νου και την καρδία προς τον Θεό και να δοξολογήσει το αινετό και δοξασμένο όνομα Του.

Κατά Ματθαίον - Κεφάλαιο 7

 (Νικόλαος Σωτηρόπουλος)

ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΚΡΙΣΕΩΣ

7«Μη κατακρίνετε, για να μη κατακριθείτε. 2Διότι, με όποια κρίση κρίνετε θα κριθείτε και με όποιο μέτρο μετρείτε θα μετρηθείτε. 3Γιατί την αγκίδα, που είναι στο μάτι του αδερφού σου, βλέπεις, το δε δοκάρι, που είναι στο δικό σου μάτι, δεν βλέπεις; 4Ή πως θα ειπείς στον αδερφό σου, “Άφησε να βγάλω την αγκίδα από το μάτι σου”, ενώ το δοκάρι είναι στο δικό σου μάτι; 5Υποκριτή, βγάλε πρώτα το δοκάρι από το δικό σου μάτι, και τότε θα ιδείς καθαρά, για να βγάλεις την αγκίδα από το μάτι του αδερφού σου».

Κατά Ματθαίον - Κεφάλαιο 6

(Νικόλαος Σωτηρόπουλος)

ΠΕΡΙ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗΣ

6«Προσέχετε να μην κάνετε την ελεημοσύνη σας μπροστά στους ανθρώπους για να σας δουν. 2Όταν λοιπόν κάνεις ελεημοσύνη, μην την διαλαλήσεις, όπως κάνουν οι υποκριτές στις συναγωγές και στους δρόμους, για να θαυμασθούν και να επαινεθούν από τους ανθρώπους. Αληθινά σας λέγω, έχουν λάβει πλήρως το μισθό τους (από τους ανθρώπους. από το Θεό δεν θα λάβουν τίποτα). 3Όταν δε εσύ κάνεις ελεημοσύνη, να μην γνωρίζει το αριστερό σου χέρι τι κάνει το δεξί σου, 4για να είναι η ελεημοσύνη σου στα κρυφά, και ο πατέρας σου, που βλέπει στα κρυφά, θα σου αποδώσει στα φανερά».

"Κατά Ματθαίον - Κεφάλαιο 5"

(Νικόλαος Σωτηρόπουλος)

ΟΙ ΜΑΚΑΡΙΣΜΟΙ

5Όταν δε είδε τα πλήθη, ανέβηκε στο όρος. Και αφού κάθισε, ήλθαν κοντά του οι μαθητές του (οι ακροατές του). 2Και άρχισε να τους διδάσκει λέγοντας:

3«Ευτυχείς οι ταπεινοί στο φρόνημα (οι ταπεινόφρονες), διότι σ’ αυτούς ανήκει η βασιλεία των ουρανών.

4Ευτυχείς οι δοκιμαζόμενοι και θλιβόμενοι, διότι αυτοί θα έχουν απόλαυση.

5Ευτυχείς οι πτωχοί και άσημοι, διότι αυτοί θα κληρονομήσουν τη γη (την άνω γη της επαγγελίας, τη βασιλεία των ουρανών).

"Ανάλυση της παραβολής του πλουσίου και του Λαζάρου"

Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος (Βλάχος)

1. Η παραβολή του Πλουσίου και του Λαζάρου

"άνθρωπος δε τις ήν πλούσιος, και ενεδιδύσκετο πορφύραν και βύσσον ευφραινόμενος καθ' ημέραν λαμπρώς. πτωχός δε τις ήν ονόματι Λάζαρος, ός εβέβλητο προς τον πυλώνα αυτού ηλκωμένος και επιθυμών χορτασθήναι από των ψυχίων των πιπτόντων από της τραπέζης του πλουσίου, αλλά και οι κύνες ερχόμενοι απέλειχον τα έλκη αυτού. εγένετο δε αποθανείν τον πτωχόν και απενεχθήναι αυτόν υπό των αγγέλων εις τον κόλπον Αβραάμ, απέθανε δε και ο πλούσιος και ετάφη. και εν τω άδη επάρας τους οφθαλμούς αυτού, υπάρχων εν βασάνοις, ορά τον Αβραάμ από μακρόθεν και Λάζαρον εν τοις κόλποις αυτού. και αυτός φωνήσας είπε, πάτερ Αβραάμ, ελέησόν με και πέμψον Λάζαρον ίνα βάψη το άκρον του δακτύλου αυτού ύδατος και καταψύξη την γλώσσάν μου, ότι οδυνώμαι εν τη φλογί ταύτη. 

Κατά Ματθαίον - Κεφάλαιο 4

(Νικόλαος Σωτηρόπουλος)

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ

4Τότε ο Ιησούς οδηγήθηκε στην έρημο από το Πνεύμα, για να δεχθεί πειρασμούς από το Διάβολο. 2Και, αφού νήστεψε σαράντα ημέρες και σαράντα νύχτες, ύστερα πείνασε. 3Τότε τον πλησίασε ο πειράζων (ο Διάβολος) και είπε: «Εάν είσαι Υιός του Θεού, δώσε διαταγή να γίνουν αυτοί οι λίθοι άρτοι». 4Αυτός δε αποκρίθηκε και είπε: «Είναι γραμμένο, ότι ο άνθρωπος δεν ζει με άρτο μόνο, αλλά με κάθε λόγο, που βγαίνει από το στόμα του Θεού».

Κατά Ματθαίον - Κεφάλαιο 3

(Νικόλαος Σωτηρόπουλος)

ΤΟ ΠΡΟΔΡΟΜΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ

3 Εκείνες δε τις ημέρες έρχεται ο Ιωάννης ο Βαπτιστής και κηρύττει στην έρημο της Ιουδαίας, 2 και λέγει: «Μετανοείτε, διότι πλησιάζει η βασιλεία των ουρανών». 3 Αυτός δε είναι εκείνος, για τον οποίο μίλησε ο προφήτης Ησαΐας λέγοντας: Φωνή ενός, που φωνάζει δυνατά στην έρημο, Ετοιμάσατε την οδό για να διαβεί ο Κύριος, ισιάξετε τους δρόμους του για να περάσει. 4 Φορούσε δε ο Ιωάννης ένδυμα από τρίχες καμήλας και ζώνη δερμάτινη γύρω από τη μέση του, η δε τροφή του ήταν ακρίδες και μέλι από άγρια μελίσσια. 

Θέλημα, Αυταπάρνηση, Ταπείνωση (Βατοπαιδινές Κατηχήσεις)

(Ιωσήφ Βατοπαιδινός)

Αδελφοί και πατέρες, ο πραγματικός εργάτης της μετάνοιας πρέπει να μοιάζει με τον κάβουρα, που όταν πιέζεται, αλλάζει πορεία προς την αντίθετη κατεύθυνση και γλυτώνει.

Αυτό το λέω έχοντας υπόψη τις γνώμες των Πατέρων μας, οι οποίοι μας ενθαρρύνουν να μην υποχωρούμε στη γραμμή της μάχης και της πάλης. Αν και είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι στη μορφή και τη φύση, δεν έχουμε την ίδια γνώμη και δύναμη. Έπειτα μας ακολουθεί, ως κακός γείτονας, η μάστιγα των αλλοιώσεων, οι οποίες αδιάκοπα μας επιβουλεύονται, λόγω της μεταπτωτικής μας τρεπτότητας. Επιδρούν έτσι οι διάφοροι παράγοντες πάνω μας, Χωρίς όμως να αποθαρρυνόμαστε, μεταλλάσσουμε τον τρόπο της θέσης και αγωγής μας.

Σεραφείμ Ρόουζ, Ιερομονάχου: Σημεία από τον ουρανό: Μια Ορθόδοξη Χριστιανική κατανόηση των UFO

Οι δεκαετίες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, που έγιναν μάρτυρες της καταπληκτικής αύξησης των ανατολικών θρησκευτικών λατρειών και της επιρροής τους στη Δύση, είδαν επίσης την αρχή και την εξάπλωση ενός παράλληλου φαινομένου το οποίο, παρ’ ότι με την πρώτη ματιά φαίνεται εντελώς άσχετο με τη θρησκεία, με μια πιο προσεκτική εξέταση αποδεικνύεται να είναι σημείο της «μεταχριστιανικής» εποχής και της «νέας θρησκευτικής συνειδητότητας» όσο και οι ανατολικές λατρείες.

Κατά Ματθαίον - Κεφάλαιο 2

(Νικόλαος Σωτηρόπουλος)

Η ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ ΤΩΝ ΜΑΓΩΝ

2 Όταν δε ο Ιησούς γεννήθηκε στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας κατά τις ημέρες του Ηρώδη του βασιλέως, ιδού μάγοι από την Ανατολή έφθασαν στα Ιεροσόλυμα 2 και ρωτούσαν: «Που είναι ο νεογέννητος βασιλεύς των Ιουδαίων; Διότι είδαμε το άστρο του ν’ ανατέλλει και ήλθαμε να τον προσκυνήσουμε». 3 Όταν δε ο Ηρώδης ο βασιλεύς άκουσε αυτά, ταράχθηκε, και μαζί του όλη η πόλη των Ιεροσολύμων. 4 Και αφού συγκέντρωσε όλους τους αρχιερείς και τους γραμματείς του λαού, ρωτούσε να μάθει απ’ αυτούς, που ο Χριστός γεννάται (σύμφωνα με τη Γραφή).

Κατά Ματθαίον - Κεφάλαιο 1

 
(Νικόλαος Σωτηρόπουλος)

ΕΠΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

1Βιβλίο της ιστορίας του Ιησού Χριστού, απογόνου του Δαβίδ, που ήταν απόγονος του Αβραάμ.

"Περί Προσευχής"

(Αρχιμανδρίτης Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης)

Θα ομιλήσωμε σήμερα δι' ένα καίριο θέμα της πνευματικής ζωής, εις το οποίον μας εισάγει και το Τριώδιον ολόκληρο, ιδιαιτέρως όμως η αρχομένη αυτή περίοδο το θέμα της προσευχής.

Άραγε, ξεύρομε τι είναι η προσευχή και ξεύρομε να προσευχώμαστε; Από μικρά παιδάκια που ήμαστε, μαθαίναμε να προσευχώμαστε, αλλά η προσευχή μας έχει την πορεία πού πρέπει; Η προσευχή είναι μία πορεία της ψυχής προς τον Θεόν, με σκοπό να φθάση σ' Αυτόν και να ενωθή μαζί του. Εάν η πορεία δεν είναι σωστή, το αυτοκίνητο ή το πλοίο δεν φθάνει ποτέ στον προορισμό του. Εάν η πορεία της προσευχομένης ψυχής μας δεν είναι ορθή, καταλαβαίνετε ότι ποτέ δεν θα φθάση στον Θεό. Σαν να έχωμε μία βάρκα, ας πούμε, που ο βαρκάρης κτυπάει τα κουπιά, αλλά τελικώς δεν κάνει τίποτε άλλο, παρά στριφογυρίζει γύρω στο ίδιο σημείο. Το ίδιο μπορεί να παθαίνωμε και εμείς και να μη το ξεύρωμε καν. Πρέπει να δούμε, η προσευχή μας είναι επιτυχημένη προσευχή;